W następstwie rozbiorów ziemie polskie zostały włączone do państw zaborczych jako ich prowincje. Mieszkańcy Cieślina i okolic odzyskali namiastkę wolności za czasów Napoleona, który stworzył Księstwo Warszawskie. Później, po jego klęsce, z tych ziem car rosyjski utworzył Królestwo Polskie. Otrzymało ono konstytucję, która dawała dość szeroki zakres praw. Autonomia była jednak coraz bardziej naruszana, a car przyzwyczajony do bezwzględnego posłuchu wprowadził w Królestwie Polskim cenzurę i coraz rzadziej zwoływał sejm, który domagał się respektowania prawa. Polacy mieli i tak spory zakres wolności. Można było posługiwać się językiem polskim, a szlachta obejmowała urzędy, które oprócz wojska były szansą na karierę. W dodatku car nie wyciskał z Polaków aż takich podatków, jak inni monarchowie. W efekcie narodowi polskiemu na początku XIX wieku żyło się tam nie najgorzej. Sytuacja zmieniła się w końcówce lat 20-tych XIX wieku. Doszło wtedy do wybuchu powstania listopadowego w 1830 roku. Jego klęska rozpoczęła okres prześladowań narodu polskiego i początek bezwzględnej rusyfikacji. Wielu Polaków zostało wywiezionych na Syberię, a ich majątki skonfiskowano. Rusyfikowano szkoły, a Polacy tracili możliwość obejmowania urzędów. Polskie wojsko jako niepewne lojalności wobec cara rozwiązano.

      Chronologicznie informacje historyczne odnoszące się do tego okresu:

– 01.09.1801 – we Włodowicach Adam Męciński przedłużył Maciejowi Polakowi o 1 rok arendę tartaku i młyna w Cieślinie na warunkach zgodnych z umową z dnia 11.11.1800 roku wraz z dodatkowym warunkiem mielenia bezpłatnie surowców i słodów na potrzeby arendarza dóbr cieślinskich.

– 25.10.1801 – kwota 4.000 złp. wraz z zaległymi procentami zapisana na hipotece dóbr wsi Kwaśniów i Cieślin w dniu 04.04.1792 r. przez ks. Macieja Pielikiewicza proboszcza parafii Prandocin na fundusz Szkoły Elementarnej w Jangrocie została zapłacona na rzecz Akademii Krakowskiej.

– 26.01.1802 – za zezwoleniem Prokuratorii Fiskalnej Rządu Austriackiego, Jakób i Tekla Girtlerowie zapisali w Magistracie Krakowa na swojej kamienicy przy ulicy Stolarskiej nr 49 sumę 4.000 złp. z Dóbr Kwaśniowa i Cieślina na rzecz Akademii Krakowskiej. Ci sami, w tym samym dniu, na tejże kamienicy zapisali Akademii Krakowskiej sumę 600 talarów 15 krajcarów. Najprawdopodobniej przedmiotowa kwota zahipotekowana została ostatecznie na rzecz Akademii Krakowskiej i Rząd Austriacki wcielił ją do funduszu Akademii, by następnie przeznaczyć na rzecz Bursy Philosophorum.

– 15.02.1802 – p. Jacek Habowski przychodząc osobiście w celu przejrzenia akt Ziemskich Krakowskich, przedłożył upoważnienie skierowane przez C.K. Izby Sądowej Prokuratorii Galicji Zachodniej do Dostojnego hrabiego Adama Męcińskiego wobec poniżej podpisanych, jak i dwie kopie pokwitowań danych przez rektora Akademii Krakowskiej Dostojnemu Adamowi Męcińskiemu. Brzmienie tekstu tych dokumentów było następujące:
„Do Dostojnego hrabiego Adama Męcińskiego od C.K Izby Prokuratorii Nr 11 089. Wobec złożonej z 11 grudnia bieżącego roku deklaracji co do sumy 4.000 florenów polskich mającej być spłaconą przed dniem święta św. Jana 1802 roku, postanawia się ponownie, że skoro Dostojna Władza zarządziła już przeniesienie tej sumy na Obywatela Jakuba Girtler, oraz sporządziła zarówno nowy wpis w akta, jak i wniesienie własności nieruchomej do ksiąg hipotecznych – Suma [wspominana] winna być bez żadnych wątpliwości spłacona wobec Skarbu Królewskiego Krakowa. Jeżeli suma ta nie zostanie w oznaczonym Dniu dostarczona, od tego dnia nałożona zostanie jej egzekucja cyrkularna, aż do chwili, gdy suma ta zostanie spłacona. Odwołanie nie przysługuje. Rosenwerth dla C.K. Prokuratorii Galicji Zachodniej. W Krakowie, dnia 11 Listopada roku 1801 Hoffler – miejsce na pieczęć tejże Prokuratorii.”.
„Poświadczenie sumy 4000 Florenów Polskich złożonej na hipotece Dóbr Kwaśniów i Cieślin, hrabiego Adama Męcińskiego, a przeznaczonych na fundusz Edukacyjny względnie dla Wielebnego Mateusza Bielikiewicza, Proboszcza Prandoty wobec Akt Ziemskich Skarbowych dnia 4 kwietnia roku 1792, a deklarowanej obecnie przez Pana Hrabiego Adama Męcińskiego razem z prowizją aż do dnia 26 stycznia tegoż roku, tzn. do dnia jej uiszczenia w konsekwencji Dekretu Gubernialnego datowanego na 26 grudnia roku 1801; nr 18242 w domu Jakuba Girtlera w mieście [Krakowie] nr 49 wedle nowego wpisu w akta z dnia 26 lutego tegoż roku przeniesionej, a pokwitowanej wobec Skarbu Królestwa. Wolno także wnoszącemu tę sumę na własny koszt wykreślić ją z akt kompetentnych. W Krakowie, 25 stycznia i roku 1802. Miejsce pieczęci. Kilian jako Komisarz Skarbu Królewskiego ten akt poświadcza. H. Maieronowski jako świadek; M. Buckowicz jako świadek.”.
„Pokwitowanie na sumę 29 Florenów Reńskich wraz z 10-oma {…} jest później zapisane. Mocą mojego Urzędu uznaję niniejszym, że odebrałem od sumy kapitału 4000 Florenów Polskich zapisanej na dobrach Kwaśniów i Cieślin od R. Bielikiewicza Mateusza Proboszcza Prandoty Dnia 4 kwietnia 1792 roku wobec Aktów Skarbowych, a przez tegoż proboszcza ustąpionej na rzecz Szkoły w Jangrot awersy za 7 miesięcy do dnia 26 stycznia tegoż roku w sumie 29 Florenów Reńskich wraz z dziesięcioma {…}, a pomniejszanej o sumę jednego Florena na rzecz Uniwersytetu. Dnia 25 stycznia roku 1802 w Krakowie Sebastian Girtler, Rektor Akademii Krakowskiej. Miejsce pieczęci.”.
Zarówno upoważnienie jak i pokwitowania do akt zostały wciągnięte i przedłożone zostały pojedyncze egzemplarze oryginału.

– 28.08.1802 – w Kwaśniowie Adam Męciński przedłużył Maciejowi Polakowi o 1 rok do dnia 10.11.1803 roku arendę tartaku i młyna w Cieslinie na poprzednich warunkach wraz z dodatkowym warunkiem mielenia bezpłatnie zboża na potrzeby obydwóch arendarzy (cieślinskiego i kwaśniowskiego).

– 1803-1809 – Cieślin w granicach Galicji po włączeniu w jej skład Nowej Galicji. Terytorialnie był to cyrkuł krakowski z siedzibą w Krakowie, należący do Gubernium Galicji we Lwowie.

– 21.06.1804 – pan Jan Figas inspektor adiutant przybywając do akt C.K. Kancelarii Ziemskiej Krakowskiej podał do wciągnięcia kontrakt zawarty pomiędzy Cesarsko-Królewską Galicyjską Administracją Bankową z jednej strony, a panem na Kwaśniowie i Wymysłowie hrabią Adamem Męcińskim z drugiej strony, o następującym brzmieniu: „Kontrakt wynajmu, który został uzgodniony i zawarty w dniu dzisiejszym między Cesarsko-Królewską Galicyjską Administracją Bankową z jednej strony a panem na Kwaśniowie i Wymysłowie hrabią Męcińskim z drugiej strony względem zakwaterowania urzędu nowo utworzonego w Wymysłowie granicznego urzędu celnego, a następnie względem zamieszkania poborcy i dozorcy lokalu.
Po pierwsze: wspomniany pan na Wymysłowie zobowiązuje się do wystawienia nowego drewnianego domu dla zakwaterowania urzędu i poborcy, a następnie dozorcy lokalu, który to dom będzie się składał z następujących części , a mianowicie: a) z obszernego pomieszczenia dla urzędu, b) z dwóch pokoi, jednej izby, jednej kuchni i małej obórki do użytku poborcy, dalej c) z jednego pokoju z kominem do gotowania i z jednej izby dla dozorcy.
Po drugie: tenże przekazuje ten mający być wystawiony w sposób jak opisano powyżej budynek najwyższemu Bankalarium na dziesięć następujących po sobie lat nie mogąc w tymże określonym czasie wypowiedzieć umowy pod niżej opisanymi warunkami, ani też podnieść ustalonego wcześniej rocznego czynszu. Gdyby jednak wspomniany pan po upływie tegoż ustalonego czasu nie był skłonny dalej udostępniać tegoż budynku najwyższemu Bankalarium, lub też gdyby skarb państwa już nie potrzebował tegoż budynku, to ustala się niniejszym dla obu stron, że wypowiedzenie umowy musi mieć miejsce z wyjściem dziewiątego roku wynajmu, czyli cały rok przed upływem kontraktu.
Po trzecie: tenże pan zobowiązuje się przekazać ten budynek najwyższemu skarbowi państwa w dobrym stanie. Stąd też urzędnicy, którzy będą go zamieszkiwać, powinni być zobowiązani do naprawy z własnych z mniejszych szkód powstałych z ich własnej winy przy drzwiach, oknach lub na zewnątrz, podobnie jak też on – właściciel będzie opłacał z własnych środków przydarzające się większe, konieczne do utrzymania budynku naprawy oraz czyszczenie komina.
Po czwarte: w zamian za to Cesarsko-Królewska Galicyjska Administracja Bankowa za wymieniony nowy budynek, który ma zostać wystawiony w taki sposób jak to zostało opisane powyżej w pierwszym punkcie, zobowiązuje się wspomnianemu właścicielowi płacić roczny czynsz w wysokości pięćdziesięciu złotych reńskich w czterech ratach na rok, w taki sposób, że tenże umówiony czynsz, jak również sam kontrakt mają swój początek w tym dniu, w którym budynek formalnie zostanie przekazany skarbowi państwa.
Po piąte: na wstawienie tegoż nowego budynku owa Cesarsko-Królewska Galicyjska Administracja Bankowa da wspomnianemu właścicielowi na jego wyraźną prośbę pięćset złotych reńskich zaliczki, w zamian za to, że…
Po szóste: ta zaliczka w wysokości 500 złotych reńskich zostanie spłacona z umówionego wcześniej rocznego czynszu po pięćdziesiąt złotych przez dziesięć następujących po sobie lat.
Po siódme: wspomniany właściciel potwierdza, że obecny kontrakt został zapisany w odpowiednim urzędzie sądowym oraz, że zaliczka w wysokości pięciuset złotych reńskich została zapisana na dobrach Wymysłów. W końcu…
Po ósme: tenże kontrakt nabierze pełnej mocy dopiero po jego zatwierdzeniu przez najwyższy urząd dworski. A. Męciński, w obecności świadków Leona Strawińskiego i Ma. Machnickiego.
Wymieniony wyżej kontrakt został potwierdzony wraz z jego wszystkimi zobowiązaniami na skutek dekretu ministerialno-bankowej deputacji dworskiej z dnia 1 maja br. nr 13522. Lwów, 2 czerwca 1804 r.”.

– 21.06.1804 – pan Jan Figas inspektor adiutant przybywając do akt C.K. Kancelarii Ziemskiej Krakowskiej podał do wciągnięcia pokwitowanie podpisane przez Adama Męcińskiego o następującej treści: „Ja, podpisany poniżej pan dziedziczny i właściciel ziemski na Kwaśniowie niniejszym poświadczam, że otrzymałem 500 fl., słownie: pięćset złotych reńskich jako ustaloną w kontrakcie zaliczkę na mający zostać zbudowany od nowa drewniany dom urzędu celnego w Wymysłowie koło Kwaśniowa, z czego niniejszym składam pokwitowanie. Kraków, dnia 21 czerwca 1804 r.oku, złotych reńskich z kasy Cesarsko-Królewskiego Inspektoratu Bankowego w Krakowie. A. Męciński.”.

– 16.04.1805 – C.K. Sądy Szlacheckie Krakowskie Galicji Zachodniej oznajmiły edyktem panu Adamowi Męcińskiemu, że pan Ignacy Ośniałowski, w sądzie tym dla wysłuchania świadków dla wiecznej pamiątki względem granic dóbr Bydlina i Cieślina, żałobę na niego podał i o pomoc sądu, ile sprawiedliwość wymaga prosił. Ponieważ sądy nie mogły odnaleźć Adama Męcińskiego w jego dobrach dziedzicznych, z jego szkodą i jego kosztem ustanowiły adwokata Wolickiego jako zastępcę. Edyktem tym wezwały Męcińskiego, aby się stawił w sądzie w dniu 03.07.1805 roku, albo przekazał dowody wyznaczonemu zastępcy lub obrał sobie innego patrona.

– 16.04.1805 – C.K. Sądy Szlacheckie Krakowskie Galicji Zachodniej oznajmiły edyktem panu Adamowi Męcińskiemu, że pan Ignacy Ośniałowski, w sądzie tym o rozgraniczenie dóbr Bydlina od dóbr Cieślina, żałobę na niego podał i o pomoc sądu, ile sprawiedliwość wymaga prosił. Ponieważ sądy nie mogły odnaleźć Adama Męcińskiego w jego dobrach dziedzicznych, z jego szkodą i jego kosztem ustanowiły adwokata Wolickiego, jako zastępcę. Edyktem tym wezwały Męcińskiego, aby się stawił w sądzie w dniu 17.07.1805 roku, albo przekazał dowody wyznaczonemu zastępcy lub obrał sobie innego patrona.

– 26.04.1805 – C.K. Sądy Szlacheckie Krakowskie Galicji Zachodniej oznajmiły edyktem panu Adamowi Męcińskiemu, że pan Ignacy Ośniałowski, w sądzie tym o złożenie dokumentów dziedzictwa dóbr Bydlina i granic ich tyczących się, z kosztem prawnym, żałobę na niego podał i o pomoc sądu, ile sprawiedliwość wymaga prosił. Ponieważ sądy nie mogły odnaleźć Adama Męcińskiego w jego dobrach dziedzicznych, z jego szkodą i jego kosztem ustanowiły adwokata Wolickiego, jako zastępcę. Edyktem tym wezwały Męcińskiego, aby się stawił w sądzie w dniu 17.07.1805 roku, albo przekazał dowody wyznaczonemu zastępcy lub obrał sobie innego patrona.

– 1807/1808 – w Cieślinie będącym własnością hr. Adama Męcińskiego było 15 domów w których zamieszkiwało 19 rodzin. Było tu 5 chłopów, 12 chałupników i 3 osoby pozostałe. W sumie mieszkało tu 95 osób, w tym było 47 kobiet i 28 potomstwa męskiego.

– 1809-1815 – Cieślin w granicach Księstwa Warszawskiego na mocy pokoju w Schönbrunn (14.10.1809) kończącego wojnę francusko-austriacką. Księstwo Warszawskie zostało utworzonego przez Napoleona I na mocy traktatu tylżyckiego podpisanego w dniu 07.07.1807 roku z carem Aleksandrem I.

– 16.08.1809 – w Krakowie zawarty został kontrakt sprzedaży i kupna Dóbr wsiów Kwaśniowa i Cieślina pomiędzy Wojciechem z Kurozwęk Hrabią Męcińskim, Generałem Wojsk Polskich, kawalerem Orderu Krzyża Wojskowego, a Ewą z Hrabiów Męcińskich, małżonką Antoniego Hrabi Lanckorońskiego. Wojciech Męciński posiadający te Dobra prawem sukcesji i transakcji działowej po zmarłym ojcu Adamie z Kurozwęk Męcińskim, Kasztelanie Spicymirskim sprzedał je swojej siostrze za umówioną sumę 300.000 złp. w monecie srebrnej kurantowej pruskiej oraz osobno sumę 1.000 zł. czerwonych w złocie holenderskim, za poczynione przez sprzedającego reperacje i zaprowadzony inwentarz. Sposób płatności umówionych sum uwzględniał sumy posagowe i inne sumy zapisane na Dobrach Żarki i Włodowice, a dotyczące rodzeństwa Julianny z Hrabiów Męcińskich Wielogłowskiej, Stanisława Hrabiego Męcińskiego oraz Jana Hrabiego Męcińskiego. Kontrakt ten został wpisany w dniu 21.08.1809 roku w akta C.K. Kancelarii Ziemskiej Krakowskiej prawem wieczystego dziedzictwa.

– 21.08.1809 – Ewa z Męcińskich Lanckorońska aktem asekurcji zobowiązała się wypłacić swojej siostrze Juliannie z Męcińskich Wielogłowskiej zapisaną w kontrakcie kupna i sprzedaży Dóbr wsiów Kwaśniowa i Cieślina sumę 100.000 zlp. wraz z prowizją w monecie srebrnej kurantowej pruskiej w dniu 24.06.1810 roku, zaś bezpieczęnstwo tej sumy zapisała na swoich Dobrach Kwaśniowa i Cieślina.

– 17.04.1810 – po przyłączeniu do Księstwa Warszawskiego w 1809 roku ziem austriackich trzeciego zaboru (za sprawą nieudanego ataku Austrii), utworzono na mocy dekretu w departamencie krakowskim powiat olkuski. Do powiatu tego przeszły z powiatu proszowskiego miejscowości należące do parafii Chechło (w tym Cieślin).

 

 

 

 

Pierwsza strona “Kontraktu Sprzedaży i Kupna Dóbr Wsi Kwaśniowa i Cieślina z przyległościami” zawartego w Krakowie w dniu 10.08.1809 roku pomiędzy Ewą Lanckorońską z hrabiów Męcińskich, a Janem Nepomucenem Wolickim.

 

 

 

 

– 08.08.1810 – Jan Nepomucen Wolicki, sędzia apelacyjny Księstwa Warszawskiego nabył Dobra wsi Kwaśniowa i Cieślina z przyległościami od J.W. Ewy z Hrabiów Męcińskich, Antoniego Hrabiego Lanckorońskiego małżonki, za kwotę 336.000 złotych polskich. Stosowny kontrakt sprzedaży i kupna zawarto w Krakowie i wpisano w dniu 10.08.1810 roku w Akta Ziemskie Krakowskie (Jan Nepomucen Wolicki  >> czytaj więcej).

– 13.08.1810 – G. Franciszek Salezy Korwiń Pawłowski przyszedłszy do C.K. Kancelarii Ziemskiej Krakowskiej, w imieniu JWW. Antoniego Hrabi Lanckorońskiego i Ewy z Hrabiów Męcińskich małżonków, podał do wpisania w akta niżej wyrażoną donację wspólną sobie przez tychże małżonków zeznaną, podpisaną i pieczątką stwierdzoną oryginalną, arkuszem papieru stęplowanego 40 złp. obłożoną, w tych słowach będącą: „Donacja wspólna na przeżycie. Między JW. Ewą z Hrabiów Męcinskich Lanckorońską z jednej, a JW. Antonim Hrabią Lanckorońskim małżonkami z drugiej strony zawarta została dobrowolnie i rozmyślnie wzajemna Dóbr wszelkich ruchowych i nieruchomych, zgoła całego tak w sumach gotowych gdziekolwiek będących i zapisanych, jako też w klejnotach, srebrach i wszelkich meblach oraz inwentarzach bydła i koni znajdującego się majątku darowizna między żyjącymi, w takowej osnowie. – Iż JW. Antoni Hrabia Lanckoroński cały swój majątek tak w Dobrach dziedzicznych jako i w sumach u kogokolwiek bądź gdziekolwiek znajdujących się oraz w wszelkich ruchomościach i inwentarzach zostający, JW. Ewie z Hrabiów Męcińskich Lanckorońskiej, żonie swej najukochańszej daje, daruje i prawo własności na zawsze na nią zlewa. Nawzajem taż JW. Ewa z Hrabiów Męcińskich Lanckorońska cały swój majątek tak w sumach, bądź też i Dobrach dziedzicznych, jako i wszelkich ruchomościach, meblach, i klejnotach, gdziekolwiek znajdujących się, nic nie wyłączając najukochańszemu mężowi swemu JW. Antoniemu Hrabi Lanckorońskiemu daje, daruje i na wieczność rezygnuje, a to w tym sposobie, iż niniejsza uniwersalna donacja ściąga się nie tylko do całego majątku dziś przez JWW. Lanckorońskich małżonków posiadanego, tak ruchomego, jako i nieruchomego, lecz i do tego któregoby w przyszłości bądź przez sukcesję lub przez inne jakiekolwiek kontrakty nabyć mogą, lub nabędą, gdyż i ten nowo nabyty majątek do niniejszej między żyjącymi darowizny należeć ma i powinien. Którą to darowiznę pomienieni JWW. małżonkowie nawzajem sobie czyniąc i onę przyjmując, ostrzegają sobie co następuie. –
a) Wolny zupełnie użytek majątku teraz darowanego, aż do najdłuższego ich życia, tym sposobem iż dopiero po śmierci jednego, pozostały małżonek na mocy niniejszej donacji cały majątek obejmie z tym warunkiem, –
b) Iż gdyby dla jakichkolwiek bądź przyczyn prawnie separować rozwieść się z sobą kiedykolwiek mieli, tym samym donacja ta żadnego waloru mieć nie będzie, tudzież –
c) Ażeby dzieciom pozostałym jeżeli się chować będą i wieloletności swej prawnej dojdą, oprócz przyzwoitej onych edukacji i wychowania, które uczciwości i charakterowi pozostałego przy życiu małżonka, a względnie tychże dzieci rodzica, zostawuie się, połowa zupełna całego tego niniej darowanego majątku wydana i pomiędzy nich na ich własny pożytek, podzielona była, która to dziecinna część, teraz od razu z niniejszej donacji excypnia się i wyłącza same tylko klejnoty i meble oraz inwentarze koni i bydła pozostający przy życiu małżonek bez żadnego majątku prawem własności istotnej posiadać będzie, a za tym niniejsza donacja na przypadek jedynie bezpotomnego z tego świata zejścia względne śmierci jednego i do drugiego pozostałego małżonka, cały majątek już do niego należeć będzie. Dla uwiecznienia więc trwałości niniejszej wzajemnej między żyjącymi donacji, strony obydwie własnemi rękami w przytomności świadków, którym ani ich następcom, te ich podpisy nic szkodzić nie mają, onę podpisują, pieczęciami stwierdzają, i w aktach intabulować dozwalają. Działo się w Krakowie dnia 12.08.1810 roku. = Antoni Hrabia Lanckoroński, Ewa z Hrabiów Męcińskich Lanckorońska, miejsce pieczątki tychże na laku czerwonym wyciśnionej, = Jako przytomny tej darowizny świadek podpisuję Józef Rawicz Dembiński, = Jako świadek tej darowizny wspólnej obecny podpisuje się Franciszek Salezy Pawłowski.”.

– 28.06.1811 – przed pisarzem Aktowym Departamentu Krakowskiego Walentym Lichockim w Krakowie, Jan Nepomucen Wolicki zeznał, iż zgodnie z kontraktem kupna-sprzedaży Dóbr Kwaśniowa i Cieślina z dnia 08.08.1810 roku zapłacił Ewie z Hrabiów Męcińskich kwotę 182.000 złp.

– 28.06.1811 – przed pisarzem Aktowym Departamentu Krakowskiego Walentym Lichockim w Krakowie, Ewa z Hrabiów Męcińskich Lanckorońska działająca w asystencji i z upoważnienia męża Antoniego Hrabi Lanckorońskiego zamieszkała w Dobrach Kwaśniowa, zeznała iż w dniu 24.06.1811 roku odebrała od Jana Nepomucena Wolickiego sumę 72.000 złp. w monecie srebrnej oraz sumę resztkującą 110.000 złp. trzema ratami zgodnie z kontraktem rezygnacyjnym z Dóbr Kwaśniów i Cieślin z przyległościami z dnia 08.08.1809 roku i z należnej sumy ogólnej 182.000 złp. Jana Nepomucena Wolickiego kwituje i sumę tą z dóbr rzeczowych zezwala extabulowć.

– 07.07.1811 – przed pisarzem Aktowym Departamentu Krakowskiego Walentym Lichockim, Julianna z Hrabiów Męcińskich Wielogłowska mieszkająca w Dobrach Raszków w powiecie Jędrzejowskim, mająca sumy posagowe po 100.000 złp. na Dobrach Raszków oraz na Dobrach Kwaśniów, zapisała mężowi swojemu Felixowi Wielogłowskiemu dożywocie na cały swym majątku składającym się z tych sum.

– 1813 – karczmarzem w Cieślinie był Żyd Izrael Dawidowicz mający 50 lat.

– 03.01.1814 – przed notariuszem publicznym przysięgłym Departamentu Krakowskiego w Krakowie Floryanem Choynackim, Stanisław Jan Nepomucen Antoni Walldorf z Komorza Wolicki zamieszkały w Warszawie powtórnie uznał urzędownie Konstantyna Leona Wolickiego za swojego syna, zgodnie z zapisami Kodeksu Napoleona.

– 07.02.1815 – w Krakowie przed pisarzem aktowym Departamentu Krakowskiego Andrzejem Kossowiczem, Jan Nepomucen Wolicki skwitował zapłatę 12.000 złp. wynikających z kontraktu kupna-sprzedaży dóbr Kwaśniowa z dnia 16.08.1809 roku należnych Wielmożnej Juliannie z Hrabiów Męcińskich Wielogłowskiej, żonie Felixa Wielogłowskiego, zgodnie z wyrokiem Trybunału Cywilnego I Instancji Departamentu Krakowskiego z dnia 14.12.1814 roku.

– 11.11.1815 – na hipotece Dóbr Kwaśniów zaintabulowana została suma 2.000 zł. czerwonych holenderskich (czyli 62.000 złp.). Kwotę tą w dniu 22.06.1806 roku na mocy skryptu ręcznego spisanego w Krakowie, Bogumił Grabowski i Jan Nepomucen Wolicki zaciągnęli u Telesfora Billewicza z terminem zwrotu kapitału w dniu 22.06.1807 roku oraz z prowizją 6% zabezpieczając ją na całym swym majątku. Intabulacji dokonali Maxymilian i Ludwik Billewicze (bracia i sukcesorowie wierzyciela) zamieszkali we wsi Bierwce w powiecie radomskim.

– 1815-1918 – Cieślin znalazł się w granicach Królestwa Polskiego (ros. Царство Польское, potocznie zwanym Królestwem Kongresowym) utworzonego w 1815 roku decyzją Kongresu Wiedeńskiego. Kongresówka w latach 1815-1832 było kadłubowym państwem polskim zależnym od Rosji, zaś w latach 1832-1918 region ten inkorporowano do Rosji, najpierw jako prowincje Imperium, zaś po 1864 roku doszło do unifikacji z imperium rosyjskim i uznania Królestwa za tzw, Kraj Przywiślański (ros. Привислинский край – oficjalnie od 1874 roku).

– 1815 – Cieślin w granicach powiatu olkuskiego, w prefekturze krakowskiej (departamencie krakowskim) ze stolicą tymczasowo w Krakowie.

– 16.01.1816 – Cieślin w granicach powiatu olkuskiego, wchodzącego w skład obwodu olkuskiego (powiaty lelowski, olkuski i pilicki) należącego do województwa krakowskiego. Początkowo planowano stolicę województwa umieścić w Kielcach, jednak potem uchwałą Rady Stanu zdecydowano się na Miechów. Nazwę powiatów zachowano dla okręgów wyborczych, z których sejmiki szlacheckie wybierały posłów na sejm.

– 21.07.1816 – decyzją namiestnika w Radzie Administracyjnej przeniesiono stolicę województwa krakowskiego do Kielc, ze względu na nie spełnianie przez Miechów wielu rzeczy (min. brak mieszkań dla urzędników). Wśród miast, do których rozważano przeniesienie stolicy były ponadto: Pilica, Pińczów oraz Nowe Miasto Korczyn. Fizyczne przeniesienie urzędów dokonało się we wrześniu 1816 roku.

– 03.10.1817 – w Krakowie przed Pisarzem aktowym publicznym przysięgłym Województwa Krakowskiego Floryanem Choynackim Jan Nepomucen Wolicki zamieszkały w Warszawie, zeznał iż pożyczył od Antoniego Michalczewskiego tytułem aktu prostego i rzetelnego sumę 20.000 złp. w monecie srebrnej i taka też kwotę zobowiązał się zwrócić w dniu 24.06.1820 roku z prowizją 5%. Całą sumę wraz z procentem zezwolił intabulować na na swoich Dobrach Kwaśniów.

– 06.10.1817 – przed Pisarzem aktowym publicznym przysięgłym Województwa Krakowskiego Floryanem Choynackim w Krakowie, Julianna z Hrabiów Męcińskich Wielogłowska zamieszkała w Krakowie zeznała akt dobrej woli. Z mocy wyroku Trybunału Cywilnego Województwa Krakowskiego z dnia 22.07.1817 roku upoważniona była do zarządzania miesięcznie kwotą 4.000 złp, a już w dniu 18.08.1817 roku zużyła połowę tej kwoty. Spisując akt wykorzystuje drugą połowę; mianowicie z należnego się jej procentu od dnia 24.06.1817 roku do dnia 24.06.1818 roku od sumy kapitalnej 88.000 złp. lokowanej na Dobrach Kwaśniów należących do Jana Nepomucena Wolickiego, sumę 2.000 złp. w monecie srebrnej odstąpiła Konstantemu Wolickiemu dziedzicowi Dóbr Niesułowice.

– 14.11.1817 – rozporządzeniem Konsystorza Generalnego Krakowskiego pod przewodnictwem biskupa krakowskiego Jana Pawła Woronicza dokonano nowego przydziału parafii do dekanatów w diecezji krakowskiej. Parafia Chechło została włączona do nowo utworzonego dekanatu w Olkuszu.

– 12.06.1818 – w Krakowie przed pisarzem aktowym publicznym przysięgłym Województwa Krakowskiego Floryanem Choynackim, Konstanty Leon Wolicki Radca Województwa Krakowskiego zamieszkały w Kwaśniowie oraz Felix Wielogłowski Poseł na Sejm z Województwa Krakowskiego i Julianna z Hrabiów Męcińskich Wielogłowska działająca z upoważnienia męża mieszkający w Krakowie zawarli kontrakt kupna-sprzedaży wsi Niesułowice z osadą włościan Lgota i gruntem Zalipie, posiadane od dnia 25.03.1814 roku, za sumę szacunkową 81.800 złp. Julianna Wielogłowska mająca zapisaną sumę 100.000 złp. na Dobrach Kwaśniów i Cieślin przez Ewę z Hrabiów Męcinskich Lanckorońską w dniu 16.08.1809 roku, po odebraniu 12.000 złp. wg kwitu sporządzonego przed notariuszem Kossowiczem w dniu 07.02.1815 roku, z pozostałej sumy 88.000 złp. kwotę 81.800 złp. w monecie srebrnej  przeznaczyła na zawarty kontrakt, zaś resztę 6.200 złp. Wolicki wypłacił jej w gotówce, przez co pozwoliła na wykreślenie tej sumy z hipoteki. Jednocześnie Felix Wielogłowski zrzekł się dożywocia zapisanego na sumie oryginalnej 100.000 złp. na Dobrach Kwaśniów i Cieślin.

– 06.07.1818 – Konstanty Leon Wolicki, występujący jako właściciel Dóbr Kwaśniowa, wysłał pismo do Konsystorza Krakowskiego z prośbą o zamianę dziesięciny snopowej pobieranej przez Kościół w Chechle. W dniu 07.07 1818 roku Konsystorz Krakowski działający pod przewodnictwem biskupa ks. Jana Pawła Woronicza wyznaczył ks. Michała Witkowskiego, proboszcza w Bolesławiu i późniejszego Dziekana Olkuskiego, na komisarza do załatwienia tej sprawy. Zamiana ta odbywała się zgodnie z Postanowieniem Najjaśniejszego Pana w przedmiocie Zamiany Dziesięcin z dnia 06/18.03.1817 roku ogłoszonym w Petersburgu. W dniu 05.08.1818 roku ks. Witkowski opracował operat zamiany dziesięciny, w którym wnioskował o kwotę 337 złp. 11 gr. Operat ten wpłynął do Konsystorza Krakowskiego w dniu 29.08.1818 roku i został złożony przy aktach do czasu rozwiązania wątpliwości podawanych przez Komisję Rządową Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W dniu 21.10.1818 roku Komisja Województwa Krakowskiego przysłała do opinii protokół ugody o dziesięcinę z Dóbr Kwaśniowa. Protokół z opinią został odesłany do Komisji w dniu 06.11.1818 roku.

– 1818 – w Cieślinie znajdowało się 12 domów.

– 24.05.1819 –  Dziekan Olkuski, ks. Michał Witkowski, doniósł Konsystorzowi Krakowskiemu o zamianie dziesięciny w Kwaśniowie, która z gruntów włościańskich miała wynosić 258 złp. 17 gr., zaś z gruntów dworskich 582 złp. 11 gr.

– 07.07.1819 –  na Dobrach Kwaśniowa, Cieślina i Huciska intabulowana została kwota 1.500 zł. czerwonych holenderskich. Sumę tą pierwotnie Jan Nepomucen Wolicki zamieszkały w Dobrach Kwaśniowa skryptem ręcznym spisanym w Krakowie w dniu 24.08.1810 roku pożyczył od Macieja Wierzbińskiego pułkownika Wojsk Polskich. Następnie Wierzbiński  w Warszawie odstąpił ją płatnikowi wojskowemu Janowi Ceyzyngierowi [Jan Chrzciciel Ceysinger] w dniu 27.03.1819 roku. Cesja ta w dniu 27.06.1819 roku została zaakceptowana przez Jana Nepomucena Wolickiego mocą aktu notarialnego spisanego w Warszawie przed pisarzem aktowym przy Sądzie Apelacyjnym Królestwa Polskiego Walentym Skorochód-Majewskim.

– 17.07.1820 – w Krakowie przed pisarzem aktowym Wolnego Miasta Krakowa z Okręgiem oraz w Królestwie Polskim Woyciechem Olearskim, Konstantyn Wolicki, Radca Województwa Krakowskiego zamieszkały w Dobrach Kwaśniowa, a do aktu obierającemu zamieszkanie w Laskach w powiecie olkuskim, sumę 88.000 złp. pochodzącą z większej kwoty 100.000 złp., która przez Ewę z Hrabiów Męcińskich Lanckorońską na rzecz Julianny z Męcińskich Wielogłowskiej w dniu 16.08.1809 roku na Dobrach Kwaśniowa i Cieślina została zapisana i następnie przez Juliannę z Męcińskich Wielogłowską przy sprzedaży Dóbr Niesułowice kontraktem z dnia 12.06.1818 roku odstąpiona Konstantynowi Leonowi Wolickiemu – odstąpił Handlowi pod nazwą Piotr Steinkeller z Krakowa z zapewnieniem, że w razie nieodebrania tej sumy 88.000 złp z Dóbr Kwaśniowa i Cieślina w dniu 24.06.1821 roku, odstępujący tą samą sumę w dniu 27.06.1821 roku z majątku swojego zaspokoi.

– 04.01.1821 – W. Konstanty Leon Wolicki nabył drogą cesji dobra Kwaśniów, Cieślin z przyległością Hucisko od swojego ojca J.W. Jana Nepomucena Wolickiego, sędziego Sądu Najwyższej Instancji Królestwa Polskiego, Kawalera Orderu św. Stanisława za kwotę 385.000 złotych polskich w monecie kurant srebrny grubej. Kontrakt kupna – sprzedaży zawarto przed przysięgłym pisarzem aktowym Królestwa Polskiego i rejentem Kancelarii Hipotecznej Województwa Mazowieckiego Janem Wincentym Bendtkie w Warszawie (Konstanty Leon Wolicki >> czytaj więcej).

– 04.01.1821 – przed pisarzem aktowym Królestwa Polskiego i rejentem Kancelarii Hipotecznej Województwa Mazowieckiego Janem Wincentym Bandtkie w Warszawie, Konstanty Leon Wolicki zobowiązał się wobec swego ojca Jana Nepomucena Wolickiego do określenia w dniu 24.06.1822 roku w monecie srebrnej grubej resztkującego szacunku, jaki wyniknie z obrachunku długów hipotecznych na dobrach Kwaśniów, Cieślin i Hucisko oraz do tego czasu nie obciążać długami kupionych dóbr i nimi nie rozporządzać.

– 05.01.1821 – w Warszawie przed rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego Tomaszem Rudnickiem Konstanty Leon Wolicki zawarł układ z Janem Ceyzyngierem wierzycielem kwoty 1.500 zł. czerwonych holenderskich pożyczonej w dniu 24.08.1810 roku przez jego ojca od Macieja Wierzbińskiego. Na podstawie tego układu przed tym samym rejentem w dniu 06.08.1823 roku Ceyzyngier skwitował odbiór od Konstantego Leona Wolickiego sumy 27.000 złp. Wykreślenia, czyli extabulacji tej kwoty z hipoteki dóbr dokonano w Kielcach w dniu 06.08.1823 roku.

– 28.02.1821 – w Cieślinie miał miejsce tragiczny wypadek, w wyniku którego zatruciem czadem z pieca węglowego śmierć poniosło w sumie 6 osób. „Dziennik Urzędowy Woiewództwa Krakowskiego” w nr 14 z dnia 08.04.1821 roku pisał o nim: „Smutny wypadek w wsi Cieślinie Gminie Kwasniow Obwodzie Olkuskim doświadczony, gdzie z powodu zatkanego komina przed wyżarzeniem się węgli, i rozpostartego ztąd w małey od przewiewu powietrza dobrze opatrzoney izbie gazu węglanego, dwóch doyrżałych męzczyzń i czworo dzieci padło oliarą nagłey śmierci.”. Zdarzenie miało miejsce o godzinie 1:00 w nocy w domu nr 7, zaś śmierć ponieśli wówczas: Antoni Smętek (komornik, włościanin, wdowiec, lat 53), Bartłomiej Smętek (młodzianin, włościanin, lat 23), Tomasz Smętek (s. zmarłego już Szymona i Magdaleny zd. Paś, lat 6), Franciszka Smętkowa (c. zmarłego już Szymona i Magdaleny zd. Paś, lat 10), Maryanna Smętkowa (c. zmarłego już Szymona i Magdaleny zd. Paś, lat 8) oraz Barbara Smętkowa (c. ojca niewiadomego i Magdaleny Smętkowej, lat 3).

– 20.02.1822 – w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego Janem Felixem Wilskim, Jan Nepomucen Wolicki zeznał, iż w Krakowie za obligiem ręcznym z dnia 22.06.1806 roku wspólnie z Bogumiłem Grabowskim pożyczyli od nieżyjącego Telesfora Billewicza sumę 2.000 zł. czerwonych w złocie. Suma ta zabezpieczona została w dniu 11.11.1915 roku na dobrach dziedzicznych Kwaśniów należących do Jana Nepomucena Wolickiego. W dniu 07.09.1811 roku Bogumił Grabowski, który sam jeden korzystał tylko z pożyczonej sumy, przed zastępcą Pisarza Aktowego Powiatu Skalbmierskiego Teodorem Kawęckim zobowiązał się sumę tą zapłacić Telesforowi Billewiczowi i uwolnić od wszelkiej egzekucji Jana Nepomucena Wolickiego, zapisując tą sumę na swoich Dobrach Mieronice w Powiecie Kieleckim, co też dokonał 11.12.1811 roku. Następnie sukcesorowie zmarłego Bogumiła Grabowskiego wyrokiem Trybunału Cywilnego I Instancji Województwa Krakowskiego z dnia 20.07.1821 roku zostali zobligowani do zwrotu tej sumy wraz z procentami i należnymi kosztami prawnymi. Ponieważ Jan Nepomucen Wolicki swoje Dobra Kwaśniów sprzedał w dniu 04.01.1821 roku synowi Konstantemu Leonowi Wolickiemu, przeto dla oczyszczenia długu zapisanego na Dobrach Kwaśniowa odstąpił mu sumę 2.000 zł. czerwonych zapisaną na Dobrach Mieronicach.

– 09.03.1822 – przed pisarzem aktowym Wolnego Miasta Krakowa i jego Okręgu Antonim Matakiewiczem w Krakowie, Karol Scholtz kompanista dysponujący stosowną prokurą Handlu pod firmą Piotr Steinkeller z Krakowa zeznał, iż sumę 88.000 złp. w monecie srebrnej z większej kwoty 100.000 złp., którą mocą aktu z dnia 17.07.1820 roku Konstantyn Wolicki na rzecz Handlu pod Firmą Piotr Steikeller ustąpił, teraz Karol Scholtz sumę tą zabezpieczoną na Dobrach Kwaśniowa i Cieślina aktem retrocesji na powrót zwrócił.

– 19.04.1822 – w Kielcach przed Jego Cesarsko Królewskiej Mości Notariuszem publicznym Województwa Krakowskiego Andrzejem Kossowiczem, Ludwik Czerwiński zamieszkały we wsi Zakowice w Powiecie Radomskim oraz Konstanty Wolicki dziedzic Dóbr Kwaśniowa zawarli układ regulujący zaległą kwotę. Ludwik Czerwiński zgodnie z wyrokiem Trybunału Cywilnego I Instancji Województwa Krakowskiego z dnia 20.07.1821 roku miał przysądzoną sumę kapitalną 1.000 zł. czerwonych z procentami do zwrócenia Janowi Nepomucenowi Wolickiemu. Suma ta pochodziła z sumy kapitalnej 2.000 zł. czerwonych obligiem w dniu 22.06.1806 roku przez Bogumiła Grabińskiego i Jana Nepomucena Wolickiego w Krakowie na rzecz Telesfora Bilewicza wydanym i w dniu 11.11.1815 roku na Dobrach Kwaśniowa intabulowaną, zaś w dniu 01.05.1818 roku przed Michałem Bielawskim, Pisarzem aktowym Województwa Sandomierskiego, przez Ludwika Bilewicza, brata bezpotomnie zmarłego i testamentowego sukcesora Telesfora Bilewicza, aktem cesji mu odstąpioną. Mocą układu wyliczona kwotę 1.475 zł. czerwonych wypłacona miała być w ratach: – w dniu spisywania aktu 150 zł. czerwonych (co zostało skwitowane), 24.06.1822 roku 200 zł. czerwonych wraz z 5% od pozostałej sumy, 24.06.1823 roku 425 zł. czerwonych wraz z procentem, zaś 24.06.1824 roku resztkująca kwota 700 zł. w złocie holenderskim wraz z procentem.

– 1822 – w Cieślinie znajdowało się 15 domów.

– 01.04.1823 – Konstanty Wolicki Radca Województwa Krakowskiego zamieszkały w Kwaśniowie i Ludwik Czerwiński Dziedzic wsi Kamionki, we wsi Mazowszanach w Powiecie Radomskim w Województwie Sandomierskim zamieszkały, przed pisarzem aktowym publicznym powiatu pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem zawarli w Pilicy akt notarialny. Ludwik Czerwiński mający różne sumy kapitalne i od nich procenty od Maxymilliana Billewicza zasądzone (ogółem sumę 25.397 złp. 14 ½ gr. wraz z dalszymi procentami) uczynił zapowiedzenie u Konstantego Wolickiego Dziedzica Dóbr Kwaśniowa na sumę 10.000 Czerwonych złotych w złocie i zalegających procentów z większej sumy kapitalnej 2.000 Czerwonych złotych w złocie, którą Janowi Wolickiemu obligacją na dniu 22.06.1806 r. na rzecz Telesfora Billewicza wydaną wypożyczył. Temuż Maxymilianowi Billewiczowi, jako testamentowemu sukcessorowi bezpotomnie zmarłego brata Telesfora kwota ta należała się od obecnego dziedzica Konstantego Wolickiego. Zapowiedzenie powyższej sumy oraz procentów poparte zostało 3 wyrokami Trybunału Cywilnego Pierwszej Instancji Województwa Sandomierskiego w sprawie pomiędzy Ludwikiem Czerwińskim, a dłużnikiem Maxymilianem Billewiczem oraz Konstantym Wolickim zapowiedziającym. Zapadłe wówczas wyroki dopuszczały tymczasową egzekucją. Zapowiedziany Konstanty Wolicki przyjął wyroki za obowiązujące siebie, zaś Ludwik Czerwiński przez wzgląd na trudne czasy zobowiązał się na rozłożenie spłaty z ratach płatnych w umówionych okresach czasu. Ogółem wyliczona kwota do spłaty przez Konstantego Wolickiego wynosiła 26.481 złp. 24 gr., czyli 1.324 Czerwonych złotych w złocie i 1 złp. 24 gr. Przy spisaniu aktu Konstanty Wolicki spłacił kwotę 254 Czerwonych złotych w złocie i 1 złp. 24 gr., zaś z dniu 01.08.1824 r. zobowiązał się zapłacić 300 sztuk Czerwonych złotych, a 24.08.1825 r. pozostałe 770 Czerwonych złotych w złocie wraz z należnymi 5% odsetkami. Bezpieczeństwo spłaty sumy Konstanty Wolicki pozwolił zapisać na Dobrach Kwaśniowa, Cieślina i Huciska. Oprócz tego zobowiązał się zapisać Ludwika Czerwińskiego w zapowiedzianej hipotece na sumę 1.000 sztuk Czerwonych złotych z większej kwoty 2.000 Czerwonych złotych.

– 08.07.1823 – w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego Tomaszem Rudnickim, Konstanty Leon Wolicki zapłacił swemu ojcu Janowi Nepomucenowi Wolickiemu resztkujący szacunek w wysokości dwakroć 27.000 złp. wynikający z umowy kupna-sprzedaży Dóbr Kwaśniów, Cieślin i Hucisko, zawartej przed Rejentem Kancelarii Hipotecznej Województwa Mazowieckiego Janem Wincentym Bandkie w Warszawie dnia 04.01.1821 roku.

– 31.01.1824 – zgodnie z wyrokiem zaocznym Trybunału Cywilnego I Instancji Województwa Krakowskiego z dnia 17.01.1824 roku na dobrach Kwaśniowa, Cieślina i Huciska zapisane zostały sumy 16.205 złp. należna Piotrowi Sikorskiemu zamieszkałemu w Dobrach Jeziorowice i 6.000 złp. należna Józefowi Kalinkowskiemu mieszkającemu w Dobrach Siedliska w powiecie pilickim wraz z niespłaconą prowizją 5% od dnia 24.06.1823 roku w kwocie 1.110 złp. 7 ½ gr. oraz z kosztami prawnymi w kwocie 224 złp. 10 gr. Powyższe sumy pochodziły z większej sumy 47.740 złp. w banknotach wiedeńskich zabezpieczonej obligiem przez Jana Nepomucena Wolickiego w Krakowie dnia 24.06.1808 roku i następnie własnoręcznym zeznaniem w Kwaśniowie z dnia 07.01.1823 roku zapisanej w monecie srebrnej na rzecz Konstantego Leona Wolickiego.

– 14.04.1824 – w Kielcach w kancelarii Andrzeja Kossowicza Jego Cesarsko Królewskiej Mości Notariusza publicznego Województwa Krakowskiego, Konstanty Leon Wolicki zamieszkały w Dobrach Kwaśniowa zeznał. iż z obligu w dniu 16.08.1809 roku przez Ewę z Hrabiów Męcińskich Hrabinę Lanckorońską na sumę 100.000 złp. Juliannie z Hrabiów Męcińskich Wielogłowskiej, małżonce Felixa Wielogłowskiego wydanego i zabezpieczonego na dobrach Kwaśniowa i Cieślina, taż Julianna Wielogłowska kontraktem przed Pisarzem Aktowym Województwa Krakowskiego Floryanem Choynackim dnia 12.06.1818 roku o Dobra Niesułowice zawartym, na zaspokojenie szacunku z sumy większej 100.000 złp. sumę 88.000 złotych polskich w monecie srebrnej ustąpiła Konstantemu Leonowi Wolickiemu. Następnie Wolicki drogą cesji z dnia 17.07.1820 roku spisanej przed Pisarzem Aktowym Wolnego Miasta Krakowa i Jego Okręgu Wojciechem Olearskim ustąpił tą sumę 88.000 złp. Handlowi pod Firmą Piotra Steinkellera w Krakowie egzystującym. Wymieniony Handel drogą retrocesji dokonanej dnia 09.03.1822 roku przed Pisarzem Aktowym Wolnego Miasta Krakowa Antonim Matakiewiczem zwrócił tą kwotę Konstantemu Leonowi Wolickiemu. Aktem tym Wolicki uwolnił hipotekę dóbr Kwaśniowa i Cieślina od ciężaru sumy 88.000 złp.

– 16.06.1824 – w Pilicy przed notariuszem powiatu pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem, Piotr Sikorski zamieszkały w Jeziorowicach oraz Józef Kalinkowski zamieszkały w Siedliskach skwitowali Konstantego Wolickiego z sumy kapitalnej 22.205 złp., prowizji w wysokości 1.110 złp. 1 ½ gr. oraz z kosztów w wysokości 224 złp. 10 gr. zahipotekowanych na Dobrach Kwaśniowa.

– 16.06.1824 – na zaopatrzenie Zakładu Warzelni Solnej w Ciechocinku i w Słońsku oraz na dotrzymanie kontraktu o warzeniu soli z wody słonej wytryskującej ze źródeł w Ciechocinku i w Słońsku W. Konstanty Leon Wolicki ustanowił zabezpieczenia hipoteczne na dobrach Kwaśniów, Cieślin z przyległością Hucisko na łączną kwotę 300.000 złotych polskich w monecie grubej krajowej (Wykaz hipoteczny dóbr Kwaśniów, Cieślin z przyległością Hucisko z 11.12.1824 r. >> czytaj więcej).

– 29.07.1824 – Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Policji w Warszawie mianowała oficjalnie wójtem gminy Kwaśniów, Konstantego Leona Wolickiego. Poprzednio wójtem był jego ojciec Jan Wolicki (Wójtowie Gminy Kwaśniów >> czytaj więcej).

– 13.08.1824 – w Warszawie przed rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego Tomaszem Rudnickim, Konstanty Leon Wolicki mieszkający w dobrach Kwaśniowa złożył oświadczenie, iż kaucja 100.000 złp. na dotrzymanie warunków kontraktu o ważenie soli z wody słonej ze źródeł w Ciechocinku i Słońsku zawartego w dniu 10.06.1824 roku,  zapisana w aktach hipotecznych na dobrach Kwaśniów z przyległościami przed Pisarzem Aktowym Województwa Krakowskiego Andrzejem Kossowskim w dniu 16.06.1824 roku, ma zastępować miejsce kaucji 50.000 zlp. za pewność dotrzymania kontraktu o stawianie budowli zakładów w Ciechocinku oraz za pewność funduszów na nie podnoszonych, a także na odpowiedzialność za kasjera i kontrolera w przypadku wyznaczenia ich do Zakładu Solnego przez Komisję Rządową Przychodów i Skarbu.

– 09.12.1824 – w Kielcach przed Jego Cesarsko Królewskiej Mości Notariuszem publicznym Województwa Krakowskiego Andrzejem Kossowiczem Felix Wielogłowski dziedzic Dóbr Raszkowa w Obwodzie Kieleckim zeznał, iż mając sobie przed Woyciechem Olearskim Notariuszem Departamentu Krakowskiego w dniu 07.07.1811 roku przez małżonkę Juliannę z Hrabiów Męcińskich zapisane dożywocie na sumie 100.000 złp. i następnie 25.07.1811 roku intabulowane na Dobrach Kwaśniów z przyległością Cieślin, nie naruszając praw dożywocia sobie służącego na powyższej kwocie, a na inne dobra przeniesionej – mocą tej deklaracji Dobra Kwaśniów z przyległością Cieślin będące w posiadaniu Konstantego Wolickiego od ciężaru tego uwolnił i zezwolił na dokonanie extabulacji w księgach hipotecznych.

– 1824 – w Cieślinie znajdowało się 17 domów.

– 17.01.1825 – Komisja Województwa Krakowskiego mianowała Adama Kotowskiego na zastępcę gminy Kwaśniów, którego na to stanowisko przedstawił Konstanty Wolicki (Wójtowie Gminy Kwaśniów >> czytaj więcej).

– 23/24.02.1825 – zgodnie z wyrokiem Trybunału Cywilnego I Instancji Województwa Krakowskiego z dnia 8 listopada 1824 r., delegowani do tego biegli dokonali oszacowania dóbr Kwaśniów z przyległościami (Kwaśniów, Cieślin i Hucisko). Wartość całości dóbr została oszacowana na kwotę 487.493 złotych polskich 11½ groszy. W Cieślinie znajdowały się wówczas: folwark z zabudowaniami dworskimi, piła (tartak), młyn, karczma i kościółek filialny. Istniały również 2 karczmy oddzielne wjezdne, jedna na gościńcu od Olkusza do Pilicy – zwana Kiermaszów, druga od granicy Bydlina zwana Psia Górka oraz dom oddzielny szynkowy pod Kolbarkiem. Nowymi rzeczami były niewykończone jeszcze budynki palusza z papiernią (“domem na papiernię”) oraz domu na sukiennice (“wielka budowla dla sukienników”), zlokalizowane “przy stawie przez który rzeka Przemsza płynie”. Ze względu na znaczną objętość materiału, wyniki ich pracy zawarto w oddzielnym opracowaniu (Relacje biegłych, do oszacowania dóbr Kwaśniowa z przyległościami delegowanych – 23/24.02.1825 r. >> czytaj więcej).

– 03.06.1825 – zgodnie z Art. 145 Prawa Sejmowego z dnia 28 kwietnia 1818 roku o przywilejach i hipotekach, Prezes Komisji Hipotecznej Województwa Krakowskiego wyznaczył na powyższy dzień zaprowadzenie pierwiastkowe nowego systematu hipotecznego  dla Kwaśniowa, Cieślina i Chuciska [Huciska].

– 18.01.1826 – Komisja Województwa Krakowskiego w Kielcach zgodnie z Reskryptem Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego z dnia 05.01.1826 roku wyznaczyła okręgi parafii żydowskich oraz ustanowiła w tych okręgach osoby urzędników stanu cywilnego. Cieślin znalazł się w Okręgu Olkuskim, gdzie obowiązki urzędnika stanu cywilnego powierzono Bussi d’Ambois Burmistrzowi. Oprócz Cieślina w skład tego okręgu wchodziły miasto Olkusz oraz wsie: Sieciechowice, Stoki, Skała, Parcze Górne, Lgota Wolbromska, Wierzchowisko, Zawada, Czubrowice, Racławice i Golczowice.

– 26.11.1827 – przed rejentem powiatu pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w karczmie „do wsi Krzywopłoty w Państwie Bydlińskim leżącej” Łucja (Lucie Comtesse) zd. de Vallague, z pierwszego małżeństwa de Kermasson, wdowa po Tadeuszu hr. Morskim (a prywatnie teściowa Konstantego Leona Wolickiego), zamieszkała w Dobrach Kwaśniowa  odstąpiła od prawa dożywocia i zezwoliła na wykreślenie tego zapisu z Ksiąg Wieczystych. Aktem intercyzy z dnia 19.07.1814 roku miała wraz z małżonkiem Tadeuszem hr. Morskim na Pałacu w Warszawie przy ulicy Koszyki nr 1753  prawo dożywocia, czyli wolnego używania dochodów z całej tej posiadłości aż do zgonu obojga zastrzeżone. Aktem tym  upoważniła do wykonania tej czynności Antoniego Przesmyckiego podprokuratora przy Sądzie Policji Poprawczej Miasta Warszawy.

– 26.11.1827 – przed rejentem powiatu pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem „w Austerii przy gościńcu Olkuskim leżącej do Państwa Bydlin należącej” Konstantyn i Augustyna de Kermasson Woliccy zamieszkali w Dobrach Kwaśniowa, w zamian za dożywocie odstąpione przez Łucję Morską na majętności Koszyki położonej w Warszawie pod nr 1753, zapisali jej kwotę 2.000 złp. wypłacaną corocznie w dzień Nowego Roku do końca jej życia. Sumę dożywotnią zabezpieczyli na całym swym majątku ruchowym i nieruchomym.

– 26.11.1827 – przed rejentem powiatu pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem „w Austerii przy gościńcu Olkuskim leżącej do Państwa Bydlin należącej”  dziedzic Dóbr Kwaśniowa Konstantyn Wolicki udzielił aktu plenipotencji Tomaszowi Sęczkowskiemu, byłemu kapitanowi Wojsk Polskich, Kawalerowi Krzyża Wojskowego, dając mu zupełną moc i władzę dopilnowania interesów dotyczących Gminy Kwaśniów.

– 1827 – w Cieślinie było 15 domów mieszkalnych i 114 mieszkańców. Wieś należała do powiatu olkuskiego. Był to jednocześnie obwód olkuski w województwie krakowskim. Do miasta obwodowego podawano odległość 1 ¼ mili, czyli – na skróty mogłoby tyle być (stara mila polska od 1819 to 8534,31 m).

– 12.04.1828 – zgodnie z rozporządzeniem z dnia 22.10.1825 roku będącym wykonaniem postanowienia Xięcia Namiestnika Królewskiego z dnia 31.01.1825 roku zabraniającego starozakonnym mieszkania na wsiach położonych o trzy mile od granicy Pruskiej, Austriackiej i Okręgu Krakowa, w wykazie zrobionym na podstawie reskryptu Wysokiej Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z dnia 28.08.1827 roku zawiadomiony został odpowiedni urząd skarbowy, że w Cieślinie zamieszkuje Aron Mendelthor trudniący się rolnictwem i młynarstwem.

– 28.06.1828 – Konstanty Wolicki, zięć Łucji Hrabiny Morskiej, wziął na siebie obowiązek spłaty sumę 900 złp., którą JW Łucja Hrabina Morska pożyczyła na rewers od Jana Żukowskiego w dniu 08.06.1828 roku z oprocentowaniem 5% rocznie liczonym od dnia 01.07.1828 roku. W związku z niespłaceniem tej kwoty spadkobiercy Jana Żukowskiego, Wielmożna Julianna z Jolonowskich Żukowska i jej syn Marcin Żukowski działający z upoważnienia swych dwóch doletnich sióstr zamieszkali w Rabsztynie, udzielili w dniu 07/19.04.1841 roku przed rejentem powiatu olkuskiego Michałem Pachuckim w Olkuszu upoważnienia dziedzicowi Bydlina Franciszkowi Gostkowskiemu  na odebranie długu wraz z procentem należnego sukcesorom zmarłego Jan Żukowskiego od Konstantego Wolickiego. Od tej dłużnej kwoty brat ręczyciela Jan Wolicki zamieszkały w Koziegłowach na dzień 01.07.1836 roku został obrachowany procentem na kwotę 360 złp.

– 04.09.1828 – Konstanty Leon Wolicki, dziedzic Dóbr Kwaśniowa z przyległościami zamieszkały w Warszawie, przed rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego Tomaszem Rudnickim w Warszawie udzielił plenipotencji Józefowi Kalasantemu Foxowi do wszelkich czynności bez żadnych ograniczeń.

– 10.09.1829 – w Warszawie przed Aleksandrem Engelke, Regentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego, Konstanty Leon Wolicki zamieszkały w Warszawie udzielił Karolowi Scholtzowi plenipotencji do wszelkich interesów.

– 15.01.1830 – w Warszawie zawarta została umowa między Bankiem Polskim a Konstantym Wolickim na dostawę do Warszawy 40.000 stóp kubicznych kamienia ciosowego do budowy wszelkiego rodzaju robót wodnych, tak modelowego jak i zwyczajnego, zgodnie z zamówieniem inżyniera z Kopalni Rządowej Biskupie Doły w województwie sandomierskim. Kontrakt miał być zrealizowany w ciągu bieżącego roku, a w przypadku braku wody w Wiśle najpóźniej do 01.05.1831 roku. Bank Polski zobowiązał się zapłacić od każdej stopy kubicznej 1 złp. 27 gr. A konto tej umowy Bank zaliczył Wolickiemu wierzytelność wynoszącą 25.333 złp. 10 gr., zaś umowę tą Wolicki zabezpieczył na całym swoim majątku.

– 18.02.1830 – w Warszawie przed przysięgłym Pisarzem Aktowym Królestwa Polskiego i Rejentem Kancelarii Hipotecznej województwa Mazowieckiego Janem Wincentym Bandtkie, Antoni Lelowski Referendarz Stanu, Komisarz fabryk rządowych działający w imieniu Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji z mocy upoważnienia z dnia 15.02.1830 roku oraz Konstanty Wolicki właściciel Dóbr Kwaśniowa zamieszkały w Warszawie przy ulicy Mazowieckiej zawarli układ, mocą którego Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Policji stosownie do przyrzeczenia danego Wolickiemu w dniu 07.06.1827 roku zapewniła mu tytułem zapomogi pożyczkę z funduszów fabrycznych w kwocie 63.200 złp. przeznaczoną na uruchomienie fabryki jedwabiu w Cieślinie. Więcej na temat tych budowli tutaj: (Fabryka wyrobów jedwabnych >> czytaj więcej) oraz (Dom mieszkalny dla fabrykantów >> czytaj więcej).

– 1830-31 – w czasie rewolucji związanej z Powstaniem Listopadowym oraz w związku z udziałem w nim Konstantego Leona Wolickiego, dobrami Kwaśniów zarządzał Wójt Gminy Rabsztyn Michał Olszewski, który w 1831 roku pełnił również obowiązki zastępcy Wójta Gminy Kwaśniów. Od 01.07.1832 roku dobra Kwaśniów administrowane były przez Rząd. Olszewski w 1834 roku wystąpił do Rządu o wypłacenie z dochodów tych dóbr sumy 4.531 złp. 27 gr. za ordynaryę oraz różnym osobom za zboże wzięte na kredyt. Sprawę tą polecono mu załatwić z Wolickim.

– 1831 – przed powyższym rokiem Sąd Olkuski wydał wyrok w sprawie między Cieślinem a Bydlinem o łąkę zwaną Pastwiska. Wyrok ten był korzystny na właściciela Dóbr Kwaśniowa do których należał Cieślin.

– 01.07.1832 – mocą aktu zawartego przed rejentem powiatu pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w Pilicy, Józef Fox działający na podstawie plenipotencji Konstantego Leona Wolickiego właściciela Dóbr Kwaśniowa oraz Dóbr Ojcowa i Szklar spisanej przed notariuszem w Warszawie w dniu 04.09.1828 roku, udzielił upoważnienia Janowi Polikarpowi Wolickiemu do zarządzania Dobrami Kwaśniów i Ojców.

– 30.07.1832 – nowym dziedzicem Cieślina został mieszkający w Warszawie Karol Scholtz, który nabył i kupił Dobra Kwaśniów za sumę 487.493 złp. 11½ gr. we wsi Wies w okolicy Eger (dzisiejsze Vécs koło Eger na Węgrzech), w urzędzie Cesarsko Królewskim Kasztelańskim Egierskim przed Królewskim Rządcą Kasztelańskim Christophem Losmannem kontraktem urzędowym od Konstantego Leona Wolickiego. Karol Scholtz Radca Handlowy Królewskiego Banku Polskiego i wspólnik Domu Handlowego Piotr Steinkeller et Comp. w Warszawie przybywał wówczas na kuracji w Franzensbad (Františkovy Lázně – Franciszkowe Łaźnie), zaś Konstanty Wolicki zamieszkiwał w Waldsassen w Królestwie Bawarskim, a posługiwał się kartą pobytu prefektury policyjnej paryskiej z dnia 14.06.1832 roku. W tym samym dniu, przed tym samym urzędem, Karol Scholtz nabył od Wolickiego również dobra Ojców i Szklary, a dla zupełnego zaspokojenia Wolicki odebrał od Karola Scholtza sumę 2.550 złp. Transakcja ta spowodowana była związkami handlowymi i nierozliczonymi pretensjami, jakie miały miejsce miedzy Wolickim a Domem Handlowym Piotr Steinkeller et Comp. w Warszawie. Z powodu braku dostatecznej ilości gotówki Wolicki ustąpił niniejszym dobra swoje dziedziczne Karolowi Scholtzowi na zupełną własność oraz na zaspokojenie pretensji Domu Handlowego Piotr Steinkeller et Comp. Ponadto Scholtz miał zapłacić wszelkie należności Konstantego Wolickiego względem Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego, Domu Handlowego Schultz et Son w Gdańsku oraz wdowie Horowitz z Warszawy. Kontrakt ten został poświadczony przez Ambasadę w Wiedniu oraz przez różne instytucje, następnie zalegalizowany przez Namiestnika Królestwa Polskiego w dniu 15/27.08.1832 roku oraz przez Komisję Rządową Sprawiedliwości w dniu 28.08.1832 roku i wniesiony do księgi wieczystej, gdzie tytuł własności na jego osobę wciągnięto stosownie do decyzji Zwierzchności Hipotecznej Województwa Krakowskiego z dnia 31.10.1832 roku. (Karol Scholtz >> czytaj więcej).

– 08.1832 – machiny fabryki jedwabiu w Cieślinie zostały zarekwirowane przez Skarb Publiczny. Przed zajęciem fabryki jedwabiu było w niej 2 stróżów – jeden pilnował fabryki, a drugi budynku mieszkalnego (domu dla fabrykantów) znajdującego się za wsią pod lasem. W latach 1833/34 dozorcą fabryki jedwabiu i domu dla fabrykantów był Stanisław Wencel, zaś od lat 1834/35 Jan Żukowski, któremu rocznie Jan Polikarp Wolicki płacił 284 złp. Budynki były ogrzewane opałem Jana Polikarpa Wolickiego, co przy okresie ogrzewania wynoszącym 25 tygodni w roku, pochłaniało 50 sążni drzewa, a licząc po 6 złp. za sążeń dawało to kwotę 300 złp. rocznie.

– 22.10.1832 – ukazało się ostrzeżenie o konfiskacie dóbr Konstantego Leona Wolickiego – Ojców, Szklary i Kwaśniów za udział w powstaniu listopadowym. Dobra te na mocy wyroku Trybunału Cywilnego I Instancji Województwa Krakowskiego z dnia 22.10.1832 roku były zadłużone na 40.000 złp. + odsetki 2.160 złp. 14 gr. + dalsze 6% odsetki od dnia 01.11.1831 roku oraz kwota 53.000 złp. + odsetki 5% od dnia 01.12.1830 roku oraz koszta prawne 1.500 złp. Były to same wierzytelności Banku Polskiego, które obciążały równocześnie Dobra Ojców i Kwaśniów.

– 27.12.1832 – w Warszawie zawarty został prywatny kontrakt 3-letniej dzierżawy na lata 1832-35 dóbr Kwaśniów, Cieślin i Hucisko spisany pomiędzy Karolem Scholtzem i Janem Polikarpem Wolickim. Czynsz rocznej dzierżawy ustalony został na 10.000 złp. w monecie srebrnej grubej, zaś za pierwszy rok kwota ta została już wypłacona Scholtzowi.

– 17.01.1833 – wyrokiem Sądu Pokoju Powiatu Olkuskiego Wydziału Spornego Michał Olszowski rządca Dóbr Kwaśniów zapłacił starozakonnemu Danielowi Bera sumę 56 złp. 15 gr. za Konstantego Leona Wolickiego oraz koszta procesu wynoszące 9 złp. i 78 złp.

– 01.02.1833 – na mocy reskryptu Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych Duchownych i Oświecenia Publicznego dnia 14 grudnia 1832 r. oraz polecenia Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 11 stycznia 1833 r. Nr 71388, fabryka jedwabna w Cieślinie została protokólarnie zajęta przez Skarb Publiczny na zabezpieczenie pożyczki w kwocie 63.200 złotych polskich zaciągniętej przez Konstantego Leona Wolickiego na budowę i wyposażenie jej urządzeniami sprowadzonymi z Anglii.

– 13.03.1833 – w Warszawie przed Alexandrem Engelke, Regentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego, Karol Fürchtegot de Scholtz, Radca Handlowy Banku Polskiego zamieszkały w Warszawie, dziedzic dóbr Kwaśniowa, Ojcowa, Szklar wraz z wszystkimi folwarkami należącymi do tych dóbr, ustanowił Jana Polikarpa Wolickiego posesora dóbr Kwaśniowa swoim generalnym i specjalnym pełnomocnikiem, upoważniając go do administrowania dobrami Ojców i Szklary, wykonywania czynności ekonomicznych, administracyjnych i sądowych dotyczących tych dóbr.

– 30.04.1833 – Trybunał Cywilny I Instancji Województwa Krakowskiego w Kielcach wydał wyrok zaocznie w sprawie pomiędzy Bankiem Polskim a Konstantym Leonem Wolickim. Bank Polski domagał się i Trybunał mu to zasądził:
1. Zapłaty 40.000 złp. z procentem od dnia 26.09.1830 roku do dnia 31.10.1831 roku (czyli procentów 2.160 złp. 14 gr.), zaś od listopada 1831 aż do wypłacenia  oprocentowaniem 6%.
2. Rozwiązania kontraktu zawartego między Bankiem Polskim a Konstantym Leonem Wolickim w dniu 15.01.1830 roku na dostawę 40.000 stóp kubicznych kamienia ciosanego, a skutkiem tego, aby pozwany zwrócił otrzymaną sumę 53.000 złp. z procentem 5% od dnia 01.12.1830 roku.
ad. 1. Dnia 26.04.1830 roku Konstanty Leon Wolicki na mocy wydanego weksla zaciągnął od Banku Polskiego sumę 40.000 złp., którą zobowiązał się spłacić w terminie 6 miesięcy od daty na wekslu.
ad. 2. Dnia 15.01.1830 roku kontraktem zawartym w Warszawie między Bankiem Polskim a Konstantym Leonem Wolickim – Wolicki zobowiązał się dostarczyć Bankowi Polskiemu 40.000 stóp kubicznych kamienia ciosanego, z tym zastrzeżeniem, że jeżeliby do dnia 01.12.1830 roku nie dostarczył Bankowi tego kamienia, to zobowiązany będzie płacić 5% od awansowanej sumy. Od chwili spisania kontraktu do dnia 14.12.1930 roku Wolicki odbierał od Banku różne kwoty pieniężne i dostarczał kamień, jednak dokonany rozrachunek wykazał kwotę nadpłaconą 53.000 złp,. za którą nie zrealizowano dostaw.

– 21.05.1833 – przed Rejentem Powiatu Pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w Pilicy, Jan Polikarp Wolicki zamieszkały w Kwaśniowie i działający z mocy plenipotencji Karola Scholtza Dziedzica dóbr Kwaśniowa, Cieślina, Ojcowa i Szklar udzielonej w dniu 13.03.1833 roku przed Alexandrem Engelke Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego oraz starozakonny Nachem Szarf kupiec z Olkusza zawarli akt kupna-sprzedaży drzewa, chrustu i zarośli znajdujących się na górkach dworskich we wsi Szklary za sumę dobrowolnie umówioną 6.000 złp. Kwotę 5.000 złp. Wolicki odebrał przy spisywaniu aktu, zaś pozostały 1.000 złp. kupujący przyrzekł zapłacić 01.01.1834 roku. Kupujący na 5 górkach miał wyciąć drzewa, chrust i zarośla w przeciągu 2 lat licząc od dnia św. Jana Chrzciciela, zaś na 6 górce termin był o pół roku dłuższy, tj. do 01.01.1836 roku.

– 19/31.05.1833 – wydane zostało postanowienie Rady Administracyjnej Królestwa Polskiego Nr 18008 nakazujące sekwestrować majątki wszystkich osób, które od dnia 01.01.1831 roku opuściły kraj i do niego nie powróciły.

– 05-06.1833 – panujące przez miesiące maj i czerwiec niespotykane upały i susze w Cieślinie oraz w okolicy, w połączeniu z występującymi następnie ciągłymi deszczami, doprowadziły do wielkiej klęski nieurodzaju oraz powszechnego głodu.

– 24.06.1833 – w Ojcowie zawarta została umowa na 1-roczną od 01.07.1833 roku do 30.06.1834 roku dzierżawę propinacji w dobrach Ojcowa, Szklar i Kwaśniowa między Janem Polikarpem Wolickim a Janem Kocierzyńskim za umówioną sumę 10.000 złp. Kocierzyński mieszkał wówczas we wsi Smardzowice, a poprzednio zamieszkiwał w Karczmie Psia Górka w Cieślinie, gdzie pełnił przez 15 lat obowiązki leśniczego i trzymał szynk trunków. Jeszcze wcześniej przez 17 lat mieszkał w Warszawie, gdzie u hrabiego Tadeusza Morskiego przez 5 lat był lokajem.

– 06.07.1833 – zasekwestrowanie na rzecz Skarbu Publicznego dóbr należących do Konstantego Leona Wolickiego z mocy Reskryptu Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 01.07.1833 roku wydanej w oparciu o Postanowienie Rady Administracyjnej z dnia 19/31.05.1833 roku. Do zajęcia w sekwestr rządowy delegowany został przez Wydział Skarbu Sekcja Dóbr Komisji Województwa Krakowskiego Julian Szczepanowski, aplikant Wydziału Skarbowego. Przy zajęciu w sekwestr Dóbr Kwaśniowa, oficjaliści i zgromadzeni urzędnicy gromadzcy nie chcieli podpisać protokołu. Delegowany poprosił o pomoc wojskową Komisarza Obwodu Olkuskiego i następnego dnia 07.07.1833 roku przybyła do Kwaśniowa komanda egzekucyjna składająca się z 3 Kozaków z oficerem kozackim Łobaczewem oraz sam Jan Polikarp Wolicki. Pozostawiwszy jednego Kozaka w Kwaśniowie delegowany udał się do Ojcowa, gdzie spisano protokół ogólnego zasekwestrowania. Jan Polikarp Wolicki, mający zawarty kontrakt prywatny z Karolem Scholtz, wyznaczony został na administratora dóbr Kwaśniowa, Ojcowa i Szklar do czasu rozwiązania rzeczy przez władze najwyższe zgodnie z Odezwą z dnia 08.07.1833 roku, z kaucją równą 1/10 spodziewanych dochodów z tych dóbr (w sumie 2.558 złp.). Chrzanowski z dniem 24.06.1833 r. zaczął wyprowadzać się z dóbr Ojcowa i Szklar rozwiązując kontrakt prywatny zawarty z Karolem Scholtzem.

– 07.07.1833 – Komisarz Obwodu Olkuskiego, stosując się do reskryptu Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 01.07.1833 roku, przedstawił Jana Polikarpa Wolickiego na administratora Dóbr Kwaśniów, Ojców i Szklary. Sprzeciwiał się temu Szczepanowski delegowany do zajęcia w sekwestr tych dóbr, który widział w nim kuzyna Konstantego Leona Wolickiego.

– 27.06/09.07.1833 – wydane zostało postanowienie Rady Administracyjnej Królestwa Polskiego unieważniające wszelkie akta i umowy zawarte w czasie i po rewolucji względem majątków należących do osób spod amnestii wyłączonych lub z niej nie korzystających.

– 20.07.1833 – Wydział Skarbu Sekcja Dóbr w Komisji Województwa Krakowskiego, po raporcie Juliana Szczepanowskiego z dnia 10.07.1833 roku, poleciła Komisarzowi Obwodu Olkuskiego rozwiązanie powierzonej Janowi Polikarpowi Wolickiemu funkcji administratora Dóbr Kwaśniowa oraz wybrania na to stanowisko inną, niespokrewnioną z Konstantym Leonem Wolickim osobą – polecając jednocześnie Szymona Kmitę.

– 18/30.07.1833 – Naczelnik Wojenny Województwa Krakowskiego skierował pismo do Komisji Województwa Krakowskiego donoszące, iż Jan Polikarp Wolicki pełnomocnik Karola Scholtza zawarł ugodę na wyrąbanie lasu w dobrach Szklary z mieszkańcem Olkusza starozakonnym Nachym Szarfem z Olkusza za co wziął 10.000 złp., zaś w dobrach Szklary, Kwaśniów i w Ojcowie poprzedni pełnomocnik wypuścił dzierżawę propinacji Żydowi z Wolbromia i wziął część pieniędzy. Okazało się, że Żyd w porze wiosennej wyciął 540 sążni drzewa i wywiózł z lasu tylko 2 sążnie, reszta została zajęta w sekwestr. Propinacja na rok 1833/34 (od dnia 01.07.1833  roku) była przez Jana Wolickiego umową prywatną z dnia 24.06.1833 roku wypuszczona Janowi Kocierzyńskiemu ze wsi Smardzowice za sumę 10.000 złp. (rzeczywiście było to 2.657 złp. z Ojcowa, 274 złp. 20 gr. ze Szklar oraz 2.896 złp. z Kwaśniowa), ten zaś miał rzekomo wypuścić ją Żydom. Wolicki zdążył pobrać kwotę 3.000 złp. którą wydał na opłacenie podatków szwarunkowych. Faktycznie Kocierzyński miał tylko kupować trunki od starozakonnego Jcyka Falka z Wolbromia, co było dozwolone, gdyż miał on konsens skarbowy propinacji (z nim ugoda zawarta 01.07.1833 roku w Smardzowicach).

– 04.08.1833 – Julian Szczepanowski, delegowany do zasekwestrowania dóbr Ojcowa, Szklar i Kwaśniowa, przedstawił sporządzony przez siebie wykaz intraty z dóbr Kwaśniowa.

– 10.08.1833 – w związku z brakiem zgody Komisji Województwa Krakowskiego na powierzenie funkcji administratora dóbr Ojców, Szklary i Kwaśniów Janowi Polikarpowi Wolickiemu, Komisja zaproponowała na to stanowisko Szymona Kmitę, dzierżawcę dóbr Kotowice, jednak ten nie przybył na wezwanie. Następnie Komisarz Obwodu Olkuskiego zaproponował na administratora Józefa Chrzanowskiego, dziedzica dóbr Szczodrkowice i byłego dzierżawcy dóbr Ojcowa i Szklar.

– 11.08.1833 – Dobra Kwaśniów oddane zostały przez Juliana Szczepanowskiego w tymczasową administrację Ignacemu Trzebiatowskiemu, ekonomowi folwarku Kwaśniów, w związku nie przyjęciem przez Komisję Województwa Krakowskiego asygnowania Jana Polikarpa Wolickiego na to stanowisko zgodnie z reskryptem z dnia 20.07.1833 roku.

– 31.07/12.08.1833 – Karol Scholtz wystosował prośbę do Księcia Namiestnika Królewskiego o zdjęcie z dóbr Kwaśniów sekwestru i w tym samym czasie skierował drugą prośbę do Dyrektora Głównego Sekcji Sekwestrów i Konfiskat.

– 13.08.1833 – lasy należące do Dóbr Kwaśniowa zajęte zostały w sekwestr Skarbu Państwa na podstawie reskryptów Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 21.07.1833 roku oraz 04.08.1833 roku.

– 20.08.1833 – Julian Szczepanowski, komisarz delegowany do zajęcia dóbr w sekwestr, zaproponował na administratora zasekwestrowanych Dóbr Kwaśniów dziedzica Klucz Jana Bukowskiego lub dziedzica Bydlina Franciszka Gostkowskiego.

– 30.08.1833 – Jan Bukowski wyraził zgodę na przyjęcie administracji dóbr Kwaśniowa oraz opłacenia kaucji wynoszącej 600 złp. Po opłaceniu kaucji w dniu 14.09.1833 roku, następnego dnia została mu przekazana administracja Dóbr Kwaśniowa.

– 15.09.1833 – zaprowadzono administrację skarbową w Dobrach Kwaśniów. Na mocy odezwy Wysokiego Komisarza Obwodu Olkuskiego z dnia 24.08.1833 roku na administratorem tych dóbr powołany został Jan Bukowski, dziedzic Dóbr Klucze, z datą obowiązywania od 01.07.1833 roku. Bukowskiemu w administrację oddano również fabrykę jedwabiu oraz dom mieszkalny dla fabrykantów w Cieślinie.

– 25.10.1833 – starozakonni Herszel Goldfeld i Berek Glüksztein z Olkusza wystąpili z prośbą do Komisji Województwa Krakowskiego o wypuszczenie w dzierżawę tartaku i młyna w Cieślinie. Wcześniej podobną deklarację na ręce administratora Jana Bukowskiego złożył Josek Sznitzer za roczną sumę 500 złp.

– 30.10.1833 – administrator Dóbr Kwaśniów Jan Bukowski zawarł w Kluczach z starozakonnym Joskiem Sznycerem kontrakt na roczną dzierżawę młyna i tartaku w Cieślinie od 01.11.1833 roku do 30.06.1834 roku za sumę 400.00 złp.

– 08.11.1833 – administrator Dóbr Kwaśniów Jan Bukowski zaproponował poprzez asesora ekonomicznego Okręgu Miechowskiego Juliana Szczepanowskiego wypuszczenie w dzierżawę gorzelni i browaru w Dobrach Kwaśniowa.

– 08.11.1833 – asesor ekonomiczny poinformował Komisję Województwa Krakowskiego, że administrator Dóbr Kwaśniów pismem z Klucz z dnia 17.10.1833 roku, z powodu braku czasu i odległości od miejsca nie jest w stanie kontrolowania dzierżawy dóbr Ojcowa. Sam Jan Bukowski rezygnację z pełnionej funkcji administratora dóbr Kwaśniowa z dniem 15.11.1833 roku argumentował interesami familijnymi, starością, słabym zdrowiem oraz nadwyrężeniem własnego majątku. W odpowiedzi z dnia 25.11.1833 roku Komisja Wojewódzka wyraziła warunkową zgodę, pod warunkiem znalezienia przez Bukowskiego następcy, który opłaci kaucję i przejmie wszystkie warunki. Ostatecznie Bukowski pozostał administratorem skarbowym do 30.06.1834 roku.

– 1833 – sołtysem Cieślina był Jan Szeląg (15.07.), zaś szynkarzami w Cieślinie byli: Michał Dybek (szynk we wsi), Marcin Dąmbrowski (karczma Kiermasówka) i Jan Zukow (karczma Psia Górka).

– 10.01.1834 – Komisja Województwa Krakowskiego, działająca w imieniu Rządu Królestwa Polskiego poprzez asesora ekonomicznego Okręgu Olkuskiego Franciszka Szałasa, zawarła z Janem Kocierzyńskim kontrakt o czasową dzierżawę propinacji w dobrach zasekwestrowanych Kwaśniów, Cieślin i Chucisko na okres od 24.06.1833 roku do 24.06.1834 roku za umówioną sumę 2.000 złp. płatną w dwóch równych ratach, tj. 01.07.1833 roku oraz 01.01.1834 roku.

– 19.01.1834 – Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu poleciła Komisji Województwa Krakowskiego przedsięwzięcie środków celem zabezpieczenia hipotecznego pożyczki udzielonej Konstantemu Leonowi Wolickiemu w 1830 roku na zaprowadzenie fabryki jedwabiu w Cieślinie na sumę 63.200 złp.

– 24.01.1834 – na licytacji przeprowadzonej w Olkuszu dzierżawa młyna i tartaku w Cieślinie za okres od 01.11.1833 roku do 30.06.1834 roku przypadła starozakonnym Joskowi Snitzerowi [Szmitzer, Sebnitzer ] zamieszkałemu w gminie Rabsztyn oraz jego wspólnikowi Ayzykowi Rainhertz za zaoferowaną sumę 700 złp.

– 24.01.1834 – zorganizowana w Olkuszu licytacja na wydzierżawienie gorzelni i browaru w Dobrach Kwaśniowa spełzła na niczym z powodu braku zainteresowania ogłoszonymi warunkami, dlatego też asesor ekonomiczny Franciszek Szałas namówił do dzierżawy Jana Polikarpa Wolickiego, który z wolnej ręki zobowiązał się zapłacić za dzierżawę 1.908 złp. 10 gr. za okres od 01.02.1834 r. do 30.06.1834 roku.

– 08/20.02.1834 – wydane zostało postanowienie Rady Administracyjnej Królestwa Polskiego unieważniające kontrakty zawarte przez Karola Scholtza z dnia 18/30.07.1832 roku, a dotyczące nabycia przez niego dóbr Kwaśniowa, Ojcowa i Szklar.

– 01.03.1834 – Radca Handlowy Karol Scholtz zwrócił się z pismem do Dyrektora Głównego Komisji Rządowej o wstrzymanie aż do powrotu Namiestnika, ogłoszonej przez Komisję Województwa Krakowskiego licytacji na sprzedaż drzew z cięć rocznych w lasach Ojcowa, Szklar i Kwaśniowa. W odpowiedzi Dyrektor poinformował, że może wstrzymać cięcia po złożeniu kaucji wynoszącej 24.222 złp. 21 gr., równej planowanemu dochodowi wartości drzewa.

– 05.03.1834 – w Olkuszu administrator skarbowy Dóbr Kwaśniów Jan Bukowski, działając z upoważnienia Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 26.02.1834 roku, zawarł ze starozakonnym Joachimem Szarf, mieszkańcem miasta Olkusza, kontrakt na dostawę słomy do prowentu Dóbr Kwaśniowa w związku z klęską nieurodzaju w 1833 roku. Obejmował on 300 centnarów słomy po 3 złp. 28 gr. za centnar.

– 26.03.1834 – w roku ekonomicznym 1833/34 oficjalistami i służącymi w Dobrach Kwaśniów byli: Ignacy Trzebiatowski – ekonom i z-ca Wójta Gminy (pensja roczna 600 złp.), Sebastian Włodarczyk – polowy (80), Marcin Różański – ogrodnik (100), Marcin Sonik – owczarz (180), Michał Smętek – fornal (60), Stanisław Mysor – fornal (60), Franciszek Kudela – wolarz (60), Franciszek Czerwiński – owczarek (30), Jan Rydzyk – pastucha (30), Helena Karolczykowa – dziewka (36) i Stanisław Wencel – stróż przy fabryce jedwabnej (60). Oprócz pensji przysługiwało im jeszcze w naturze zboże i jarzyny.

– 08.04.1834 – w Kwaśniowie administrator skarbowy Dóbr Kwaśniów Jan Bukowski działając z upoważnienia Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 26.03.1834 roku zawarł kontrakt ze starozakonnym Cherszlą Lankar, mieszkańcem miasta Olbroma [Wolbromia], na dostawę słomy, siana, owsa i żyta do prowentu Dóbr Kwaśniowa w związku z klęską nieurodzaju w 1833 roku.

– 15.04.1834 – w Urzędzie miasta Pilicy zawarta została umowa na sprzedaż drobiu z Dóbr Kwaśniów ze starozakonnym Leybusrem Hirszbergiem na kwotę 14 r.s. 36 kop.

– 20.04.1834 – Wydział Skarbowy Komisji Województwa Krakowskiego w Kielcach na zasadzie reskryptu Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z dnia 24 kwietnia 1834 roku nr 31035 oraz postanowienia Rady Administracyjnej z dnia 6/18 kwietnia 1834 roku nr 3562 określającego nowe zasady do wydzierżawiania dóbr prywatnych, osobom spod amnestii wyłączonych w sekwestr rządowy zajętych, podał do publicznej wiadomości termin oraz warunki dzierżawy min. Dóbr Kwaśniowa. Termin ten był wyznaczony na dzień 4 czerwca 1834 roku od godz. 12:00 w Biurze Komisji Wojewódzkiej w Kielcach, zaś okres dzierżawy wynosił 6 lat (od 1 lipca 1934 roku do ostatniego czerwca 1840 roku). Według anszlagu intraty, po potraceniu podatków i ciężarów gruntowych dobra te czyniły dochód roczny złp. 8246 gr. 18, potrącając składkę ogniową w kwocie złp. 269 gr. 5 pozostawało netto intraty złp. 7984 gr. 13. Od tej kwoty w myśl ogólnych rozporządzeń odtrącano jeszcze 5 % na budowle i 5 % na wszelkie straty, czyli razem 10 %, co czyniło kwotę złp. 798 gr. 13 – stąd też do licytacji podana była kwota złp. 7186. Osoba pragnąca przystąpić do postępowania powinna zgłosić się w terminie i w miejscu oznaczonym oraz powinna być zaopatrzona w wadium wynoszące ¼ powyższej sumy oraz odpowiednie dowody kwalifikacji. W zawiadomieniu tym Komisja Województwa Krakowskiego powołała się na postanowienie Rady Administracyjnej z dnia 6/18 kwietnia 1834 roku nr 3562 zgodnie z którym „… possessya w ciągu 6 lat dzierżawy, z powodu udarowania amnestyą Właściciela dóbr wypowiedzianą być niemoże przed expiracyą kontraktu, i w takim razie, obdarowany łaską przez Nayjaśnieyszego Pana Właściciel, kontraktu dzierżawnego z Rządem zawartego aż do jego wyexpirowania dotrzymać będzie obowiązany.”.

– 15.05.1834 – w Cieślinie przy zaprowadzaniu przez asesora ekonomicznego Okręgu Olkuskiego Juliana Szczepanowskiego administracji skarbowej w dobrach zasekwestrowanych Kwaśniów znajdowały się następujące zagrody, w których zamieszkiwali kolejno (nr domu / imię i nazwisko / liczba mężczyzn / kobiet / dzieci do 10 lat synów / córek / służących parobków / dziewek / ogółem):
Zagrodnicy: nr 9 / Jakób Polak / 2 / 3 / – / – / 1 / – / 6 /, nr 11 / Jędrzej Barczyk / 5 / 2 / – / 1 / – / – / 8 /, nr 12 / Kazimierz Grzegorczyk / 3 / 4/ – / 1 / 1 / – / 9 /, nr 13 / Adam Polak / 2 / 3 / 1 / – / 1 / – / 7 /, nr 14 / Pustka po Antonim Smętku.
Chałupnicy: nr 3 / Michał Dybek / 3 / 3 / – / – / – / 1 / 7 /, nr 8 / Piotr Bromblik / 1 / 3 / – / – / – / – / 4 /.
Komornicy: nr 4 / Jacenty Mędrek / – / – / – / – / – / – / – /, nr 1 / Bonawentura Wróblewski / 2 / 3 / 1 / 1 / – / – / 7 /, nr 5 / Krzysztof Bromblik / 1 / 1 / 1 / – / – / – / 3 /, nr 5 / Jan Klimowicz / 1 / 1 / 1 / – / – / – / 3 /, nr 6 / Szczepanowa Mysorka / 2 / 1 / – / 1 / – / – / 4 /, nr 6 / Andrzej Smętek / 2 / 1 / – / – / 1 / – / 4 /, nr 7 / Michał Bednarski / – / – / – / – / – / – / – /.
Osadnicy nie prestujący: / Młyn we wsi Cieślinie / 2 / 1 / 2 / – / – / – / 5 /, nr 10 / Folwark / – / – / – / – / – / – / – /, nr 2 / Józef Mysor Gajowy / 1 / 2 / – / 2 / – / – / 5 /, nr 2 / Jan Luft Malarz / 1 / 1 / 1 / – / – / – / 3 /, nr 15 / Fabryka Jedwabiu / – / – / – / – / – / – / – /, nr 16 Jan Żukowski Karczmarz na Psi Górce i Leśny / 2 / 3 / – / – / 1 / – / 6 /, nr 17 / Tomasz Smętek Gajowy / 3 / 3 / 1 / 1 / – / – / 8 /, nr 18 / Marcin Dąbrowski Karczmarz na Kiermasówce / 2 / 3 / – / – / – / – / 5 /.
ad. nr 11 – w dniu 14.09.1834 roku mieszkał już Sebastian Barczyk, zaś pod nr 5 Małgorzata Gieszczykowa.

– 20.05.1834 – na odbytej w Dobrach Kwaśniów licytacji publicznej na sprzedaż wełny na 558 owcach znajdujących się w tych dobrach, nie zjawił się nikt z chęcią licytowania, za wyjątkiem jednego kupca z Pilicy, który chciał nabyć wełnę z wolnej ręki po niższej cenie.

– 24.05.1834 – z powodu spełzłej w dniu 24.01.1834 rok na niczym licytacji, z związku z brakiem licytujących, zgodnie z reskryptem Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 18.02.1834 roku w Kwaśniowie zawarty został przez Asesora Ekonomicznego Okręgu Olkuskiego kontrakt dzierżawy browaru i gorzelni w Dobrach Kwaśniów z Janem Polikarpem Wolickim na okres od 01.02.1834 roku do 30.06.1834 roku za opłatą 1.716 złp. 20 gr.

– 02.06.1834 – przed Rejentem Powiatu Pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w Pilicy, starozakonny Dawid Birmbaum z Pilicy zeznał, że w maju 1832 roku zapłacił urzędnikowi rządowemu Widerakiewiczowi od sumy kapitalnej 120.000 złp. pożyczonej na Dobra Kwaśniów przez Konstantego Wolickiego od Rządu Królestwa Polskiego procent roczny w kwocie 6.000 złp. Przedmiotową kwotę 6.000 złp. wraz z procentem odebrał od Jana Polikarpa Wolickiego, dzierżawcy Dóbr Kwaśniowa, stąd też skwitował Konstantego Wolickiego z tej kwoty.

– 04.06.1834 – licytacja Dóbr Kwaśniowa na 6-letnie wydzierżawienie spełzła na niczym z powodu braku licytacji mimo obecności kilku oferentów.

– 05.06.1834 – Jan Polikarp Wolicki złożył do protokołu Komisji Województwa Krakowskiego deklarację wydzierżawienia z wolnej ręki Dóbr Kwaśniowa ofiarując rocznie sumę 6.000 złp., dowodząc obszernie, że wyższa suma dzierżawna w żadnym przypadku nie jest możliwa do przyjęcia. Po odtrąceniu podatków i innych ciężarów suma ta wynosiłaby netto 3.623 złp. 6 gr., zaś wadium 1.500 złp. Komisja Wojewódzka zaproponowała Rządowi, że w przypadku nie dojścia do skutku drugiej licytacji ogłoszonej na dzień 26.06.1834 r. przyjąć deklarację złożoną przez J.P. Wolickiego.

– 06.06.1834 – z powodu bezskuteczności w pierwszym terminie licytacji wydzierżawienia Dóbr Kwaśniowa (kilku oferentów, ale nie chcieli licytować), Wydział Skarbowy Komisji Województwa Krakowskiego w Kielcach wyznaczył na dzień 26.06.1834 roku termin powtórnej licytacji. Warunki licytacji pozostały niezmienione – 6-letni okres wydzierżawienia, zaś licytacja miała się rozpocząć od sumy 7.186 złp., a wadium wynosiło ¼ tej sumy. Odnosząc się do K. L. Wolickiego w zawiadomieniu przypomniano, że „… dzierżawa dóbr zasekwestrowanych Kwaśniów na przypadek udarowania Amnestyą Właściciela Dóbr przed expiracyą kontraktu, wypowiedzianą być niemoże.”.

– 12.06.1834 – spisany został przez Asesora Ekonomicznego Okręgu Olkuskiego Franciszka Szałasa akt podawczy młyna wodnego i tartaku w Cieślinie na rzecz starozakonnych Josek Szmitzer i Ayzyk Reynhertz na okres 8 miesięcznego posiadania, tj. od dnia 01.11.1833 roku do dnia 30.06.1834 roku. Młyn i tartak został im oddany w posesję zgodnie z kontraktem o dzierżawę z dnia 28.05.1834 roku, zawartego na mocy reskryptu Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 22.02.1834 roku, za opłatą 700 złp. Dzierżawa obejmowała również grunty i łąki należące do młyna.

– 25.06.1834 – Wydział Skarbu i Sekcja Dóbr Komisji Województwa Krakowskiego poleciła Asesorowi Ekonomicznemu Okręgu Olkuskiego, aby na Dobrach Kwaśniowa Administrację Skarbową od dnia 01.07.1834 r. trzymał Jan Polikarp Wolicki.

– 26.06.1834 – na mocy ugody w Sądzie Pokoju Powiatu Olkuskiego Michał Olszowski (rządca i zastępca wójta gminy Kwaśniów) zmuszony został do zapłacenia Danielowi Bera sumy 203 złp. 10 gr i kosztów 4 złp. 10 gr. za Konstantego Leona Wolickiego.

– 27.06.1834 – w związku brakiem kontrahentów na drugiej licytacji dzierżawy Dóbr Kwasniów odbytej w dniu 26.06.1834 roku, Wydział Skarbowy Komisji Województwa Krakowskiego w Kielcach polecił zorganizowanie trzeciej licytacji w dniu 14.07.1834 r. o godz. 12:00. Okres dzierżawy oraz warunki licytacji (min. suma wywoławczą 7.186 złp.) pozostały nie zmienione.

– 27.06.1834 – na powtórnej licytacji publicznej na sprzedaż wełny w Dobrach Kwaśniów (tym razem już po strzyżeniu), zorganizowanej przez Asesora Ekonomicznego Franciszka Szałasa zgodnie z reskryptem Komisji Wojewódzkiej z dnia 15.06.1834 roku zjawił się tylko jeden kupiec z Będzina, ale nie przystąpił do licytacji, ze względu na cenę wywoławczą ustaloną na 420 złp. za centnar wełny trzymającej funtów 128.

– 04.07.1834 – kolejna licytacja wełny z owiec w Dobrach Kwaśniów zorganizowana przez Asesora Ekonomicznego Franciszka Szałasa, zgodnie z reskryptem Komisji Wojewódzkiej z dnia 15.06.1834 roku, spełzła na niczym z powodu braku chęci do licytacji.

– 14.07.1834 – trzecia licytacja dzierżawy Dóbr Kwaśniowa również nie przyniosła rezultatu (nikt się nie zgłosił). Po jej zakończeniu Jan Polikarp Wolicki wystąpił z nową deklaracją wzięcia w dzierżawę Dóbr Kwaśniowa za sumę niższą o 1/3 od sumy oszacowanej, tj. 5.235 złp. 7 gr., zaś po potrąceniu podatków i innych ciężarów czyniło to sumę 4.712 złp. 15 gr.

– 14.07.1834 – na kolejnej licytacji wełny z owiec w Dobrach Kwaśniów zorganizowanej przez Asesora Ekonomicznego Franciszka Szałasa, zgodnie z reskryptem Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 15.06.1834 r. z ceną wywoławczą 420 złp. za centnar 128 funtowy wełny, zgłosiło się kilku licytujących, którzy po odczytaniu im warunków przystąpili do licytowania. Licytację wygrał starozakonny Zysel Weinreich, kupiec z Wodzisława, który zaoferował ostatecznie 422 złp. 24 gr. za centnar wełny. Kontrakt zatwierdzony został 13.08.1834 roku, lecz wskutek niestawiennictwa starozakonnego zawartym ostatecznie nie został. Zgodnie z warunkami licytacji administrator odebrał od niego należności wynoszące w sumie 405 r.s. 78 kop.

– 04/16.07.1834 – Franciszek Gostkowski, dziedzic Dóbr Bydlina, zadeklarował Komisji Województwa Krakowskiego chęć dzierżawy Dóbr Kwaśniowa za opłatą roczną 4.000 złp. netto oraz 6% od inwentarza znajdującego się w rzeczonych Dobrach.

– 26.07.1834 – Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu upoważniła reskryptem Komisję Wojewódzką Krakowską do zawarcia z Janem Polikarpem Wolickim kontraktu o jednoroczną dzierżawę dóbr Kwaśniowa za sumę roczną 4.712 złp. 15 gr.

– 01.08.1834 – Komisja Województwa Krakowskiego zawarła z Janem Polikarpem Wolickim kontrakt na jednoroczną dzierżawę od 01.07.1834 roku do 30.06.1835 roku Dóbr Kwaśniów za opłatą roczną 4.712 złp. 15 gr. płatną w 2 ratach, na mocy upoważnienia Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z dnia 26.07.1834 roku. Kontrakt ten został zatwierdzony przez Komisję Rządową Przychodów i Skarbu reskryptem z dnia 22.08.1834 roku.

– 02.09.1834 – przed Rejentem Powiatu Pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w Pilicy, starozakonny Mosiek Lande z Pilicy oraz Jan Polikarp Wolicki, dzierżawca Dóbr Ojcowa i tamże zamieszkały, zawarli kontrakt mocą którego starozakonny Mosiek Lande kompletny aparat do palenia wódki oraz drugi garniec (obydwa ważące po 1.298 funtów) wypożyczył do Ojcowa od dnia zawarcia aktu do dnia 01.06.1835 roku za umówioną sumę 600 złp. Kwotę 300 złp. Jan Wolicki zapłacił starozakonnemu, zaś pozostałe 300 złp. zobowiązał się oddać w dniu 11.11.1834 roku.   

– 27.10.1834 – Bank Polski poinformował Komisję Rządową Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego o zgłoszeniu się fabrykanta angielskiego Garnie, chętnego do sprowadzenia 2 warsztatów z Cieślina do Warszawy, wypróbowania ich i dopiero wtedy ewentualnego nabycia całości fabryki. Komisja Rządowa nie zgodziła się na takie warunki.

– 01.11.1834 – Jan Polikarp Wolicki przekazał z Dóbr Kwaśniowa dziesięcinę dworską należną parafii Chechło w ilości 15 korcy żyta oraz 2 korce 7 i 1/3 garca  z gruntów pustych włościańskich.

– 02.12.1834 – z przeprowadzonego w tym dniu spisu ludności dowiadujemy się, że w Cieślinie mieszkały 74 osoby, zaś Piotr Bromblik był wówczas sołtysem i radnym z Cieślina. Inne zaś zestawienie podaje, że w tym 1834 roku w Cieślinie żyło 35 mężczyzn, 38 kobiet, 8 synów, 7 córek, 5 parobków i 1 dziewka oraz znajdowało się w Cieślinie 12 chałup, 7 stodół i 9 obór.

– 06.12.1834 – Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu celem poszukiwania sum 40.000 i 53.000 złp. z procentami należnych Bankowi Polskiemu postanowiła zezwolić na wystawienie Dóbr Ojcowa i Kwaśniowa na sprzedaż poprzez publiczną licytację. Konstanty Leon Wolicki winien by Bankowi Polskiemu sumy 40.000 złp. na zakład budowy Berlinek oraz 53.000 złp. zgodnie z kontraktem na dostawę 10.000 stóp kubicznych kamienia do budowy magazynów bankowych z dnia 15.01.1830 roku – obie sumy zgodnie z wyrokiem Trybunału I Instancji Województwa Krakowskiego z dnia 30.04.1833 roku. 

– 1834 – sołtysem w Cieślinie był Jędrzej Smętek.

– 06/18.02.1835 – Karol Scholtz wystąpił do Namiestnika z prośba o przywróceniu mu dóbr Kwaśniowa, Ojcowa i Szklar oraz o zwrócenia opłat poczynionych po zabraniu mu tych dóbr (np. TKZ). Rada Administracyjna na posiedzeniu w dniu 08/20.02.1835 roku zaopiniowała odmownie możliwość przywrócenia dóbr, zaś poniesionych nakładów poleciła poszukiwać sądownie.

– 13/25.02.1835 – Komisja Województwa Krakowskiego w Kielcach działając na mocy reskryptu Komisji Rządowej Skarbu z dnia 14 lutego 1835 r. Nr 12521/38629 podała do publicznej wiadomości, że dobra prywatne, w sekwestr rządowy zajęte obejmujące Klucz Kwaśniów składający się z folwarków Kwaśniów, łącznie z gruntami pustkującymi oraz z folwarku Cieślin, wydzierżawione będą w dniu 10 kwietnia 1935 r. o godz. 12:00 w Biurze Komisji Wojewódzkiej Województwa Krakowskiego w sześcioletnią dzierżawę (zaczynając od 1 lipca 1835 r.) poprzez licytację publiczną. Według wyliczeń dobra Klucza Kwaśniów miały przynosić dochodu 9.881 zł. 28 gr., zaś licytacja miała się rozpoczynać od kwoty 7.143 zł. 16 gr.

– 12/24.03.1835 – Dyrekcja Dochodów Niestałych w piśmie do Dyrekcji Dóbr i Lasów Rządowych oświadczyła, że kaucja na kwotę 200.000 złp zapisana na dobrach Kwaśniów służąca na zabezpieczenie pożyczki na kupno drzewa opałowego do zakładu Warzelni Solnej w Ciechocinku powinna być uważana za dług rzeczywisty, zaś kaucje na sumy 100.000 i 50.000 złp. zapisane: pierwsza na pewność warzenia soli w Zakładzie Ciechocińskim, druga co do budowy tegoż zakładu, za dług realny nie mogą być uważane. Całość powinna być rozliczona po zakończeniu budowy przez Najwyższą Izbę Obrachunkową.

– 28.03/09.04.1835 – Konstanty Leon Wolicki wystąpił przeciwko Skarbowi Publicznemu z akcją w której dowodził, że na fabrykę jedwabną w Cieślinie zaciągnął w sumie 287.432 złp. i dla zaspokojenia długu w 1832 roku sprzedał swoje dobra Karolowi Scholtz z wyłączeniem rękodzielni, zaś przez unieważnienie tej sprzedaży i zajęcie dóbr został pozbawiony majątku i nie może zaspokoić wierzycieli i doprowadzić fabryki do kwitnącego stanu. Domagał się, ażeby Skarb Publiczny zapłacił Komisji Spraw Wewnętrznych sumę 63.200 złp., a także zwrotu ogółem kwoty 287.438 złp.

– 02/14.04.1835 – z powodu bezskuteczności pierwszej licytacji Dóbr Kwaśniowa w dniu 10.04.1835 r., Komisja Województwa Krakowskiego w Kielcach wyznaczyła na dzień 9 maja 1835 r. powtórną licytację. Okres dzierżawy został nie zmieniony, zaś zweryfikowano dochód na kwotę 9.093 zł. 3 gr., w związku z czym ustalono cenę wywoławczą przy licytacji na 6.475 zł. 3 gr.

– 29.04/11.05.1835 – Karol Scholtz wykazał do Dyrektora Głównego Prezydującego w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu kwotę 66.534 złp. 58 gr., jako opłaty i wydatki poniesione po przejęciu dóbr Kwaśniowa, Ojcowa i Szklar (pismo ponowił w dniu 07/19.1835 roku).

– 24.05/05.06.1835 – z powodu nie dojścia do skutku licytacji w dniu 4 czerwca 1835 r. Komisja Województwa Krakowskiego w Kielcach podała do publicznej wiadomości termin czwartej licytacji, wyznaczony na dzień 26 czerwca 1835 r. od godz. 12:00 w sali posiedzeń Komisji Wojewódzkiej. Okres dzierżawy Dóbr Kwaśniowa został nie zmieniony, natomiast minimalnie zmieniona została cena wywoławcza licytacji na kwotę 6.475 zł. 6 gr. Jednak ze względu na trzykrotne bezskuteczne licytacje, Komisja Rządowa Skarbu reskryptem z dnia 14/26 maja 1835 r. Nr 39.639, na wskutek złożonej przez zgłaszającego się konkurenta deklaracji, poleciła rozpocząć licytację od kwoty 5.000 zł.

– 30.06.1835 – Wielmożny Jan Wolicki (Jan Jędrzej Polikarp Wolicki) zawarł z Komisją Województwa Krakowskiego kontrakt dzierżawny Dóbr Kwaśniowa (Kwaśniów, Cieślin i Hucisko), mających rozległość 2000 morgów chełmińskich, na okres 6 lat, tj. od 1 lipca 1835 roku do 1 lipca 1841 roku. Został on naddzierżawcą tych dóbr, zaś dzierżawcą pozostał W. Karol Scholtz, ostatni ich właściciel. Zgodnie z powyższym kontraktem miał on płacić czynszu dzierżawnego 7.504 złotych polskich i 24 grosze, w dwóch ratach po 3.752 zp. 12 gr w miesiącach lipcu i w styczniu oraz zaspokajać podatki i dziesięciny. Skarb Publiczny potrącał mu 5% na reperację budynków oraz drugie 5% na przypadki losowe, ale wydatki te musiał on w każdym roku odpowiednio udokumentować. Kontrakt zawarty na lata 1835/41 zatwierdzony został przez Komisję Rządową Przychodów i Skarbu w dniu 10/22.07.1835 roku na zasadzie postanowienia Namiestnika Królewskiego z dnia 07.04.1835 roku za czynsz dzierżawny w sumie 6.754 r.s. 32 kop. Jan Jędrzej Polikarp Wolicki był synem Rocha i Anny de Busze Wolickiej. Ojciec jego był dziedzicem dóbr Ostrowce i tam też się on urodził (parafia Brzozów, dzisiejszy Brzozów Stary w pow. sochaczewskim). Z aktu małżeństwa Jana Wolickiego z dnia 28.02.1835 r. dowiadujemy się, że był on już wtedy naddzierżawcą Dóbr Kwaśniowa. W podobny sposób Jan Wolicki został naddzierżawcą Dóbr Ojcowa. Jan Wolicki w czasie Powstania Listopadowego służył w 19 Pułku Piechoty jako porucznik i adjutant generała Henryka Otto Milberga. Dzięki pozytywnej opinii Komisarza Obwodu Olkuskiego („prowadzenie się wzorowe, przychylność Rządowi Monarchicznemu, zasługuje na szczególne względy i protekcje oraz wykreślenie z przydzielonych kategorii, na które zwrócona była uwaga Rządu…”) uniknął z tego powodu jakichkolwiek represji.

– 21.06/03.07.1835 – Karol Scholtz do tego dnia wystosował kilka próśb do Namiestnika Królewskiego i Komisji Rządowej żądając oddania dóbr jako nabytych w dobrej wierze, a w najgorszym razie przywrócenia mu wypłat poczynionych jako nowonabywca. W odpowiedzi otrzymał odpowiedź, że przywrócenie dóbr jest niemożliwe, zaś w sprawie poczynionych wydatków rzecz może być rozpoznana, a nawet ich przywrócenie może być możliwe, o ile okażą się one słusznymi. Scholtz poprzez swojego pełnomocnika Maiewskiego pismem z dnia 29.04/11.05.1835 roku przesłał do Dyrektora Głównego Prezydującego w Komisji Rządowej wyszczególnienie wydatków i osiągniętych dochodów z dóbr z lat 1832/33. Komisja Rządowa zwróciła się do Komisji Wojewódzkiej, aby odebrała od Karola Scholtza dokładniejsze rachunki wydatków i dochodów lub w ostateczności dokonała ich sprawdzenia na gruncie.

– 28.06/10.07.1835 – na mocy postanowienia Rady Administracyjnej Królestwa Polskiego Nr 25.406 odnośnie konfiskaty dóbr osób niekorzystających z amnestii i wyszłych za granicę (Konstanty Leon Wolicki – poz. 2107) z tego dnia oraz reskryptu Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z dnia 22.07/03.08.1835 roku do Nr 48087 danego, wskutek rozciągniętej konfiskaty na wszelki majątek Konstantego Leona Wolickiego, Dobra Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko przeszły na własność Skarbu Królestwa Polskiego. Fakt ten na zasadzie wniosku wpisano w księdze wieczystej dnia 18/30.10.1835 roku.

– 13/25.07.1835 – w Warszawie przed Aleksandrem Engelke, Regentem Kancelarii Ziemiańskiej Województwa Mazowieckiego, Karol Fürchtegot de Scholtz, Radca Handlowy Banku Polskiego, udzieli specjalnego pełnomocnictwa Janowi Polikarpowi Wolickiemu zamieszkałemu w Kwaśniowie, upoważniając go do stawienia się przed Komisją Województwa Krakowskiego i przedstawienia wszelkich pretensji w myśl reskryptu Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z dnia 21.06/03.07.1835 roku do uformowania należności zeznawającego z powodu nabycia Dóbr Ojcowa, Szklar i Kwaśniowa, wypłat oraz nakładów w te dobra czynionych i przypadających oraz wskazania popierających je dowodów.

– 31.08/12.09.1835 – w Cieślinie było 12 osad włościańskich i 4 osady należące do osadników nieprestujących, w których zamieszkiwało w sumie 91 osób. Zamieszkiwali w nich: A) Zagrodnicy: Jakób Polak (7 osób w osadzie), Andrzej Barczyk (7), Kazimierz Grzegorczyk (7), Adam Polak (9) oraz pustka po Antonim Smętku; B) Chałpnicy: Michał Dybek (7) i Piotr Bromblik (6); C) Komornicy: Bonawentura Wróblewski (7), Krzysztof Bromblik (4), Jan Klimowicz (3), Marianna Wysocka (4) oraz Andrzej Smętek (5); D) Osadnicy nieprestujący: Młyn (4), Józef Mysor – gajowy (6), Jan Kocierzyński – dozorca fabryki jedwabiu (4), Tomasz Smętek – gajowy (6) i Marcin Dąbrowski – karczmarz (5). Zagrodnicy odrabiali pańszczyzny pieszej 156 dni (lub płacili 62 złp. 12 gr.), oddawali 2 kapłony i 15 jaj, kościołowi w Chechle dawali dziesięcinę wynoszącą 16 korcy żyta oraz płacili podatki: liwerunek 3 złp. 12 gr., podymne 10 złp. oraz szarwak 4 złp. 60 gr. Chałpnicy odrabiali pańszczyzny pieszej 104 dni (lub płacili 41 złp. 18 gr.), oddawali 1 kapłona i 7 ½ jaj, kościołowi w Chechle dawali dziesięcinę wynoszącą 9 korcy żyta oraz płacili podatki: liwerunek 23 gr., podymne 8 złp. oraz szarwak 2 złp. 24 gr. Natomiast komornicy odrabiali pańszczyzny pieszej 52 dni (lub płacili 20 złp. 24 gr.) oraz płacili podymne 2 złp. 20 gr. oraz szarwak 1 złp. 24 gr. Ponadto wszyscy zobowiązani byli do płacenia składki ogniowej zgodnie z taryfą Dyrekcji Towarzystwa Ogniowego oraz składki transportowej zgodnie z taryfą Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Oświecenia Publicznego. Zobowiązani byli  do „dawania koleją” ludzi do straży nocnej w celu pilnowania zabudowań dworskich i włościańskich od ognia i złych ludzi. Ponadto włościanie wsi Cieślin i Hucisko mieli obowiązek kapustę dworską wyrąbać, zszadkować i w beczki zapakować.

– 16/28.11.1835 – Komisja Województwa Krakowskiego zgodnie z reskryptem Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z dnia 08/20.10.1835 roku ogłosiła na dzień 20.01.1836 roku publiczną licytację na gruncie Dóbr Kwaśniów różnych sprzętów gospodarskich, mobiliów oraz materiału drzewnego pozostałych po Konstantym Leonie Wolickim.

– 1835 – sołtysem Cieślina został Piotr Bromblik, wcześniejszy radny. Był sołtysem również w roku następnym.

– 22.12.1835/03.01.1836 – Urząd Leśny Olkusz pismem z Gołonogu poinformował Komisję Województwa Krakowskiego, że w lasach zarekwirowanych należących do Dóbr Kwaśniowa istnieje spór graniczny między Kwaśniowem i Bydlinem przy okręgu II i III o 26 mórg lasu miary nowopolskiej. W miesiącu październiku 1835 roku dziedzic Bydlina Franciszek Gostkowski na odbudowanie mostu na trakcie olkusko-pilickim kazał na tym obszarze wyciąć 40 szt. drzewa krokwiowego na podkład i poręcze do mostu w miejscu zwanym „Pastioczko” pod Tułaczami. Spór ten nie został nigdy prawnie rozwiązany, zaś zakończyło go nabycie Dóbr Kwaśniowa przez Franciszka Gostkowskiego w 1843 roku.

– 08/20.01.1836 – na licytacji przeprowadzonej na gruncie Dóbr Kwaśniów z mocy Reskryptu Komisji Województwa  Krakowskiego z dnia 16/28.11.1835 r. wystawione były:
a) maszyna do młócenia zboża,
b) młynek maszynowy do krajania kartofli,
c) portret w ramach wyzłacanych wystawiający Jana Wolickiego Prezesa Sądu Najwyższego,
d) portret ks. Teofila Wolickiego Biskupa Xięstwa Poznańskiego w wyzłacanych ramach,
e) portret siostry Prezesa Wolickiego w wyzłacanych ramach,
f) portret Napoleona w profilu konno jadącego w wyzłacanych ramach,
g) portretów dwa duchowne osoby wyobrażających,
h) stołków ordynaryjnych drewnianych 3,
i) szafa czarna na książki z kratą drewnianą,
j) obraz duży olejno malowany wyobrażający Judytę ścinającą głowę Holofernesowi w ramach z ciosanego drzewa,
k) łóżko czarne ordynaryjne.
Na tartaku w Cieślinie:
a) deski jodłowe półcalowe 100,
b) łaty rżnięte jodłowe 200,
c) okrayki 50,
d) tramy jodłowe do rznięcia 5,
e) tramy sosnowe do rżnięcia 2,
d) bale sosnowe 10.
W sumie na licytacji sprzedano ruchomości za kwotę 363 złp. Wśród nie sprzedanych rzeczy znalazły się: maszyna do młócenia zboża (zepsuta), młynek maszynowy do krojenia kartofli (zepsuty), portret w ramach wyzłacanych  przedstawiający Jana Wolickiego prezesa Sądu Najwyższego, portret ks. bp Teofila Wolickiego, portret siostry prezesa Wolickiego, portret Napoleona w profilu konno jadącego, portret 2 osób duchownych, 3 stołki ordynaryjne, szafa na książki z kratą drucianą, obraz olejno malowany przedstawiający Judytę ucinającą głowę Holofernesowi oraz łóżko czarne ordynaryjne.

– 18.02/01.03.1836 – Piotr Tylmes, przedsiębiorca znanego zakładu wyrobów jedwabnych w Petersburgu, zamierzając urządzić podobną fabrykę w Królestwie Polskim zgłosił się do Komisji Rządowej, gdzie przedstawiono mu stan opuszczonego zakładu po Wolickim. Tylmes postanowił zwiedzić ten zakład i na miejscu podjąć stosowne decyzje. Komisja Rządowa poleciła Komisji Województwa Krakowskiego, aby wydała stosowne rozporządzenia w tym zakresie i porozumiała z Panem Tylmes, aby mógł on zjechać do Cieślina i na miejscu obejrzeć zabudowania, machiny, narzędzia i sprzęty. Tylmes przybył do Cieślina w dniu 26.02/09.03.1836 roku i wspólnie Komisarzem Obwodu Olkuskiego oraz Janem Polikarpem Wolickich oglądał zakład.

– 12/24.03.1836 – na gruncie Dóbr Kwaśniowa przeprowadzone zostało przez Asesora Ekonomicznego Okręgu Olkuskiego sprawdzenie dotrzymania warunków dzierżawy przyjętych w kontrakcie na lata 1834/35 z Janem Polikarpem Wolickim.

– 03.1836 – rozpoczęto uruchamianie fabryki wyrobów jedwabnych, którą jeszcze w 1830 roku nakładem około 300 000 złp. założył ówczesny właściciel włości Konstanty Leon Wolicki. On też już w 1828 roku zaprowadził w Kwaśniowie plantację morw białych, których w momencie uruchamiania fabryki było już kilka tysięcy (okres potrzebny od wysiania morw do wydania dojrzałych liści to 6-7 lat). Za uruchamianiem fabryki stał Piotr Tilmes, wspólnik słynnej fabryki wyrobów jedwabnych w Petersburgu działającej pod firmą F. Binard et Compagnie (Binard et Tilmes). Fabrykantowi temu po sprowadzeniu się z Petersburga do Warszawy Kommissyja Spraw Wewnętrznych, Duchowych i Oświecenia Publicznego udzieliła patent „sześcio-letni swobody, na założenie i wyłączne w całym Królestwie utrzymywanie fabryki tkanin jedwabnych i pół-jedwabnych, gładkich i wzorowych, tudzież drukowanych, z wolnością oznaczania wyrobów herbem Królestwa”. Piotr Tilmes zbudował w 1837 roku nową fabrykę wyrobów jedwabnych w Warszawie („Tilmes i spółka”, ul. Nowy Świat nr 1285). 

– 06.1836 – do Dóbr Kwaśniowa przybył z Warszawy Jan Nepomucen Birner celem założenia hodowli jedwabnic. Zastał on w Kwaśniowie ok. 5000 siedmioletnich drzewek morwowych (mocno ucierpiały przez mróz w dniu 12.03.1836 r.), które jesienią tego roku miały być przesadzone. Zajmować one miały obszar ok. 30 morgów, będąc pierwszą tej wielkości plantacją w naszym kraju. W 1837 roku Jan Wolicki zakupił od J. Birner 4 łuty nasion morwowych (łut = ok. 12,7 grama).

– 04/16.07.1836 – asesor ekonomiczny Okręgu Olkuskiego przedstawił Komisji Województwa Krakowskiego rachunek dzierżawy Dóbr Kwaśniów za rok 1834/35. Skarb Publiczny nie miał żadnych pretensji do dzierżawcy, natomiast w rachunku tym Jan Polikarp Wolicki domagał się zwrotu kosztów utrzymywania stróża w fabryce jedwabiu w Cieślinie oraz kosztów opału dla ogrzewania tej fabryki.

– 16/28.07.1836 – na odbytej w Kwaśniowie na mocy reskryptu Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 08/20.10.1835 roku II licytacji ruchomości skonfiskowanych Konstantemu Leonowi Wolickiemu uzyskano sumę 1.235 złp. 24 gr., zaś wartość nie sprzedanych rzeczy oszacowana była na sumę 2.015 złp. 24 gr.

– 21.07/02.08.1836 – na mocy reskryptu Komisji Województwa Krakowskiego z dnia 11/23.06.1836 roku w Kielcach odbyła się publiczna licytacja na sprzedaż 278 książek po Konstantym Leonie Wolickim. Na licytacji wystawione były 274 tomy, zaś 4 pozycje wycofano, jako zakazane po wskazaniu przez cenzurę. Za sprzedane książki uzyskano kwotę 224 złp. 3 gr.

– 26.07/07.08.1836 – Komisja Województwa Krakowskiego ogłosiła na dzień 19/31.08.1836 roku kolejną licytację na gruntach Dóbr Kwaśniów sprzedaży ruchomości pozostałych po Konstantym Leonie Wolickim nie sprzedanych przy poprzednich licytacjach, deklarując jednocześnie obniżenie szacunku niesprzedanych rzeczy o 1/3, co nie uzyskało jednak akceptacji Komisji Rządowej.

– 19/31.08.1836 – kolejna licytacja ruchomości po Konstantym Leonie Wolickim przeprowadzona w Kwaśniowie spełzła na niczym z powodu braku konkurentów. Rząd Gubernialny Krakowski wnioskował o obniżenie szacunku ruchomości o 1/3 przy kolejnej licytacji, na co Komisja Rządowa zezwoliła ostatecznie w dniu 20.04/02.05.1837 roku.

– 23.09/05.10.1836 – Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego poleciła Komisarzowi Okręgu Olkuskiego, by zegar należący do fabryki wyrobów jedwabnych w Cieślinie przekazała do Warszawy do wspomnianej Komisji Rządowej.

– 26.10/07.11.1836 – wyrokiem Trybunału Cywilnego I Instancji Guberni Krakowskiej tytuł własności Dóbr Ojców, Szklary i Kwaśniów zapisany na imię Karola Scholtza został unieważniony, co umożliwiło jego wykreślenie z ksiąg hipotecznych.

– 1836 – jesienią tego roku w obawie przed głodem Jan Polikarp Wolicki przepędził ze Smardzowic do Kwaśniowa 374 owce będące dawniej własnością Konstantego Leona Wolickiego. W 1837 roku po nabyciu Dóbr Ojcowa przez Wojciecha Prendowskiego Wolicki zwrócił mu te owce, co stało się przyczyną dochodzeń oraz nieprzyjemności finansowych.

– 1837 – Cieślin w granicach guberni krakowskiej ze stolicą w Kielcach, po przemianowaniu Ukazem Cara Mikołaja I z dnia 23.02/07.03.1837 roku województwa krakowskiego w gubernię.

– 27.02./11.03.1837 – rozpoczęcie aktu zajęcia dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko, poprzednio podległych konfiskacie, na sprzedaż w drodze przymuszonego wywłaszczenia, na satysfakcję długu należnego Bankowi Polskiemu, jako wierzyciela sum 40.000 złp. oraz 53.000 złp. z procentami i kosztami, na mocy wyroku Trybunału Cywilnego I Instancji Województwa Krakowskiego z dnia 30.04.1833 roku zasądzonych od Konstantego Leona Wolickiego, byłego właściciela tych dóbr. (Protokół Zajęcia Dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko na sprzedaż do przymusowego wywłaszczenia – 27.02./11.03.1837 r.  >> czytaj więcej). W dokumencie tym opisane mamy znajdujące się w Cieślinie budowle folwarczne, mieszkalne i gospodarcze, kaplica św. Stanisława, karczmy Kiermasówka i Psia Górka, młyn, tartak, fabryka jedwabna, dom mieszkalny dla fabrykantów, a także znajduje się tam opisanie gruntów, łąk, stawów, rzek, źródeł, dróg, grobel i mostów dworskich oraz robocizny, powinności, czynszów i danin od włościan w Cieślinie, ponadto opisanie budynków, placów czyli obór i sadów chłopskich oraz gruntów, które włościanie używają w Cieślinie. Zajęcia dokonał komornik przy Trybunale Cywilnym I Instancji Guberni Krakowskiej Mikołaj Chodakowski aktem rozpoczętym w dniu 27.02/11.03.1837 roku, a zakończonym w dniu 24.03/05.1837 roku. Pierwsza publikacja warunków sprzedaży ustalona była na dzień 06/18.07.1837 roku (cena 487.493 złp. 11 1/2 gr.). Termin licytacji przygotowawczej wyznaczony został na dzień 01/13.10.1837 roku, zaś termin ostatecznego przysądzenia dóbr na następny dzień.

– 27.03./08.04.1837 – skonfiskowano majątek Jana Polikarpa Wolickiego znajdujący się w Dobrach Kwaśniów w związku z nie uregulowaniem kaucji na bezpieczeństwo inwentarza oddanego mu do użytku, który był oszacowany na sumę 10.298 złp. 2 gr. Wartość zajętych rzeczy wynosiła 2.000 złp.

– 19/31.05.1837 – Komisja Rządowa Sprawa Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego poinformowała Komisję Rządową Przychodów i Skarbu, że zegar z fabryki w Cieślinie zabrany został w celu ocalenia go przed zniszczeniem. Po przewiezieniu go do Marymontu, miał on zostać wyporządzony i przekazany Instytutowi Gospodarstwa Wiejskiego, zaś w przypadku uruchomienia fabryki w Cieślinie zegar miał być albo zwrócony, albo jego wartość uregulowana z funduszy Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego. W odpowiedzi z dnia 03/15.07.1837 roku Komisja Rządowa Przychodu i Skarbu oświadczyła, że jest to niezgodne z prawem. Zabranie zegara umniejsza wartość fabryki na którą Skarb Publiczny udzielił pożyczki, a ponadto zabranie jakichkolwiek przedmiotów znajdujących się w dobrach jest szkodą dla Skarbu oraz dla innych wierzycieli – stąd wezwał do natychmiastowego odesłania zegara do Cieślina.

– 29.05/10.06.1837 – Rząd Gubernialny Krakowski ogłosił na dzień 29.06/12.07.1837 roku kolejny termin licytacji na gruncie Dóbr Kwaśniowa sprzedaży ruchomości pozostałych ze skonfiskowanego majątku Konstantego Leona Wolickiego. Licytacja miał się rozpocząć od obniżonego o 1/3 pierwotnego szacunku.

– 24.06/02.07.1837 – w Dobrach Kwaśniów przed asesorem ekonomicznym Teodorem Szałasem odbyła się kolejna licytacja ruchomości pozostałych po Konstantym Leonie Wolickim na rzecz Skarbu na mocy reskryptu Rządu Gubernialnego Krakowskiego z dnia 29.05/10.06.1837 roku z szacunkiem obniżonym o 1/3 pierwotnego szacunku. Licytacja okazała się bezskuteczna.

– 30.06/12.07.1837 – na kolejnej licytacji ruchomości po Konstantym Leonie Wolickim w Kwaśniowie ponownie nie pojawili się konkurenci. Ruchomości te objęte zostały aktem zajęcia komorniczego dokonanego przez komornika sądowego Chodakowskiego i wraz z całymi dobrami przeznaczone zostały do sprzedaży. Komisja Rządowa w dniu 28.09/10.10.1837 roku uznała, że ruchomości te nie są związane z dobrami i mogą być dalej sprzedawane poprzez licytację.

– 06/18.07.1837 – wyznaczony został termin pierwszy publicznej sprzedaży Dóbr Kwaśniowa w Trybunale Cywilnym I Instancji Guberni Krakowskiej. Licytacja przygotowawcza wyznaczona została na dzień 05/17.10.1837 roku, zaś termin stanowczej licytacji tych dóbr wyznaczono na dzień 05/17.01.1838 roku.

– 27.09./09.10.1837 – na zasadzie wyroku Trybunału Cywilnego I Instancji Województwa Krakowskiego zapadłego w dniu 26.10/07.11.1836 roku oraz zeznanego wniosku wykreślony został w księdze wieczystej tytuł własności Dóbr Kwaśniowa na imię Karola Scholtza.

– 02/14.10.1837 – wyznaczony przez Trybunał Cywilny I Instancji Guberni Krakowskiej na ten dzień termin ostatecznego przysądzenia Dóbr Kwaśniowa nie doszedł do skutku, gdyż Bank Polski domagał się nowej detaksacji. W związku z powyższym przesunięto termin licytacji przygotowawczej na 05/17.10.1837 roku, a następnie przesunięto na dzień 03/15.01.1838 roku.

– 1837 – rządcą Dóbr Kwaśniowa był  Józef Cichorzewski, zaś ekonomem folwarku kwaśniowskiego Jan Sucharkiewicz (podobnie było w roku następnym).

– 01/13.03.1838 – pleban chechelski ks. Mikołaj Wiśniewski po 6 osobistych interwencjach skierowanych do Rządu Gubernialnego, występuje do Konsystorza Diecezji Krakowskiej w Kielcach z pismem o interwencję w Komisji Rządowej w sprawie wyegzekwowania czynszu z Dóbr Kwaśniowa, które przejęte przez Skarb Państwa przez kolejne 5 lat nie odprowadzały należnej daniny kościołowi w Chechle, przez co zaległość ta urosła do 525 złp. (po 105 złp. rocznie). W dniu 16/28.02.1838 roku Konsystorz kieruje odpowiednie pismo do Rządu Gubernialnego Krakowskiego. W odpowiedzi Rząd Gubernialny pismem z dnia 22.04/04.05.1838 roku informuje o działaniach podjętych w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych, Duchownych i Oświecenia Publicznego oraz nakazuje plebanowi dopominać się o zaległy czynsz u Komisarza Obwodu Olkuskiego.

– 13/25.09.1838 – Szmul Nayman, mieszkaniec miasta Olkusz, przybywszy do Cieślina na jesieni 1838 roku zabrał 300 centnarów kości końskich, które sprzedał do fabryki w Żarkach po 8 złp. za centnar. Józef Cichorzewski, pełnomocnik dzierżawcy Dóbr Kwaśniowa, przyaresztował 4 fury kości, zaś starozakonny po 10 miesiącach pozwał go do sądu o przywrócenie wartości zabranych kości i poniesionych z tego tytułu strat, twierdząc, że kości te zakupił w Dobrach Bydlina i takie na grunta kwaśniowskie zwiózł. Sąd Pokoju Powiatu Olkuskiego wyrokiem nakazał zwrócić Naymanowi wartość zabranych kości, na podstawie zeznań 2 zaprzysiężonych świadków – włościan z Bydlina.

– 1838 – zastępca wójta gminy Kwaśniów Cichomski zamieszany był w sprawie Wincentego Lipskiego i innych (sprawa kradzieży i napadu na dom), w której stosowny wyrok zapadł w dniu 30.12.1837/11.01.1838 r. przed Sądem Policji Poprawczej Wydziału Jędrzejowskiego w Chęcinach. Rząd Gubernialny Krakowski uznał jego czyn “za niekwalifikujący się do odpowiedzialności sądowej” (Wójtowie Gminy Kwaśniów >> czytaj więcej).

– 28.03/09.04.1839 – Sekretarz Stanu przy Radzie Administracyjnej odezwą N. 25754 zawiadomił Komisję Rządową Spraw Wewnętrznych, „iż J.O. Książę namiestnik Królewski rozkazał wykreślić z listy Wychodzców P. Konstantego Wolickiego, oraz przywrócić go do używania w Kraju wszelkich praw Cywilnych z tym zastrzeżeniem, że skonfiskowany majątek nie ma mu być powróconym, gdyż powrót do Kraju, pod tym wyraźnym warunkiem przez Najjaśniejszego Pana dozwolonym mu został.”.

– noc z 03/15 na 04/16.06. 1839 – w następstwie potężnej burzy, siłą wiatru wywrócona została lipa, która zniszczyła nowy dach wykonany 2 tygodnie wcześniej na stodole dworskiej przy folwarku w Cieślinie. Natomiast w Kwaśniowie ta sama burza spowodowała złamanie lipy znacznej grubości i obalenie jej na lamus stojący naprzeciw dworu w Kwaśniowie, powodując zgniecenie i połamanie dachu gontowego.

– 29.06/11.07.1839 – w Sądzie Pokoju Powiatu Olkuskiego Wydział Sporny odbyła się rozprawa między starozakonnym Szmulem Naymanem a Józefem Cichorzewskim pełnomocnikiem nadzierżawcy Dóbr Kwaśniów pozwanym o niestawiennictwo w sprawie o sumę 181 złp. i kosztów 8 złp. 29 gr. W dniu 13/25.09.1838 roku Żyd na żądanie Filipa Roberta plenipotenta Steinkellera z Żarek chciał wywieźć kości końskie. Chodziło o koszty wynajęcia fur i straty z powodu nie dostarczenia w terminie kości do Jaworznika (45 złp.), zwrotu wartości kości (136 złp.) oraz zwrot kosztów sporu (8 złp. 29 gr.). Cichorzewski skazany został na zapłacenie kwoty 189 złp. 29 gr. + 2 złp. za odpis.

– 19.07/01.08.1839 – miejscowości gminy Kwaśniów (Kwaśniów, Cieślin i Hucisko) nawiedziło potężne gradobicie, które całkowicie zniszczyło wszystkie uprawy. Po długotrwałej procedurze, z dwoma wyrokami Sądu Administracyjnego I Instancji Guberni Kieleckiej (08/20.01.1843 r. i 09/21.05.1844 r.) udało się szczęśliwie w sierpniu 1844 r. doprowadzić do końca allewiację (możliwość ubiegania się o ulgi podatkowe, ale pod warunkiem utraty co najmniej 2/3 spodziewanego rocznego dochodu). Zwolnieniem z całorocznych podatków skarbowych za rok 1839 objęci zostali następujący włościanie wsi Cieślin: 1. Adam Polak, 2. Kazimierz Grzegorczyk, 3. Szczepan Grzegorczyk, 4. Paweł Barczyk, 5. Paweł Bromblik, 6. Andrzej Smętek, 7. Bonawentura Mysior, 8. Michał Dybek, 9. Bonawentura Wróblewski, 10. Jan Klimowicz, 11. Krzysztof Bromblik, 12. Marcin Dąbrowski oraz 13. Jakób Polak. W sumie wartość uwolnienia od podatków wynosiła w Cieślinie 33 r.s. 22 kop. (w tym podymne 29 r.s. 93 kop. oraz liwerunek 3 r.s. 29 kop.).

– 07/19.08.1839 – Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu uznała za bezzasadne pretensje Jana Polikarpa Wolickiego co do stróża i opalania w fabryce jedwabiu.

– 31.08/12.09.1839 – Komisarz Obwodu Olkuskiego przedstawił Rządowi Gubernialnemu Krakowskiemu do otaksowania wystawionych na sprzedaż Dóbr Kwaśniów następujące osoby: Józefa Rotkiewicza dziedzica Dóbr Kroczyce, Romana Kubickiego dziedzica Dóbr Smolenia oraz Franciszka Malinę dzierżawcę Dóbr Bolesławia. Obrońca Prokuratorii pismem z dn. 08/20.10.1840 roku doniósł, że Rotkiewicz odmówił bycia biegłym. Ostatecznie wszyscy odmówili – dwaj tłumacząc się stanem zdrowa, zaś trzeci natłokiem interesów. Następnie Bank Polski pismem z dnia 07/19.03.1841 roku zaproponował Rządowi Gubernialnemu Krakowskiemu Dionizego Podczaskiego z Lgoty Murowanej, Ludwika Zachrta z Kromołowa oraz Józefa Poleskiego, zaś Komisarz Obwodu Olkuskiego pismem z dnia 10/22.04.1841 roku zaproponował Hipolita Grabiańskiego dziedzica Dóbr Rodaki, Franciszka Gostkowskiego dziedzica Dóbr Bydlin i Alexandra Borkowskiego dzierżawcy Dóbr Ryczówek.

– 14/26.09.1839 – Sąd Pokoju Powiatu Olkuskiego Wydział Sporny w sprawie z powództwa Józefa Cichorzewskiego przeciwko Szmulowi Naymanowi o zniesienie wyroku z dnia 29.06/11.07.1839 roku wydanego w sprawie o kwotę 189 złp. 29 gr. oraz o zasądzenie na rzecz Cichorzewskiego sumy 193 złp. 27 gr. Cichorzewski oszacował zabranie przeszło 130 centnarów kości, których miało być w sumie około 300 centnarów na gruncie kwaśniowskim. Określił wartość zabranych kości na 145 złp. oraz koszty obrony opozycyjnej na 48 złp. 27 gr. – w sumie na 193 złp. 27 gr. Sąd uznał, że do rozsądzenia sprawy konieczna jest inkwizycja ze świadków, wstrzymał więc skutek wyroku z dnia 29.06/11.07.1839 roku oraz nakazał złożenie przysięgi Naymanowi.

– 26.10/07.11.1839 – Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu wydała reskrypt upoważniający kasę główną do wypłacenie ks. Wiśniewskiemu, plebanowi w Chechle, czynszu w kwocie 735 złp. za okres lat 1833-1840 z dóbr skonfiskowanych Kwaśniów.

– 29.11/11.12.1839 – wyrok Trybunału Cywilnego Guberni Krakowskiej I Instancji z powództwa starozakonnego Salomona Taumbauma nakazał Michałowi Olszewskiemu, byłemu rządcy Dóbr Kwaśniów, zapłacenie za Konstantego Leona Wolickiego sumy 780 złp. z procentami i kosztami procesu.

– 1839 – w Cieślinie funkcjonował szynk pod Kolbarkiem w domu gajowego, Szymona Paś.

– 21.03/02.04.1840 – w Sądzie Pokoju Powiatu Olkuskiego Wydział Sporny odbyła się rozprawa z powództwa Józefa Cichorzewskiego przeciwko starozakonnemu Szmulowi Nayman w sprawie odebrania przysięgi i inkwizycji ze świadków o sumę 283 złp. 26 gr. Nayman nie stawił się, mimo, że miał on wyrokiem z dnia 14/26.09.1839 roku nakazane wyprowadzenie inkwizycji na fakty przez świadków oraz wykonanie przysięgi. Wobec powyższego Nayman objęty został wyrokiem z dnia 29.06/11.07.1839 roku.

– 26.03/07.04.1840 – Jan Polikarp Wolicki złożył raport Rządowi Gubernialnemu Krakowskiemu odnośnie działań Franciszka Gostkowskiego, dziedzica Dóbr Bydlin, który poprzez zmiany koryta rzeki uszkodził grunta Dóbr Kwaśniowa. Złożenie raportu doprowadziło to zatrzymania działań dziedzica Dóbr Bydlina.

– 05/17.09.1840 – w Sądzie Pokoju Powiatu Olkuskiego Wydział Sporny odbyła się rozprawa z powództwa starozakonnego Szmula Naymana przeciwko Józefowi Cichorzewskiemo o uchylenie wyroku dnia 21.03/02.04.1840 roku w sprawie o zapłacenia kosztów 30 zlp. i przywrócenie wyroku z dnia 14/26.09.1839 roku. Z powodu niestawiennictwa Cichorzewskiego sąd zawiesił wyrok i wyznaczył inkwizycję ze świadków oraz przysięgi w terminie 30 dni od daty doręczenia niniejszego wyroku.

04/16.12.1840 – w Sądzie Pokoju Powiatu Olkuskiego Wydział Sporny odbyła się kolejna rozprawa pomiędzy Józefem Cichorzewskim a starozakonnym Szmulem Naymanem. Starozakonny pozwał Cichorzewskiego stawiając świadków z Bydlina, Franciszka Straszaka i Jakóba Karonia, którzy zeznali, że kości zostały kupione w Bydlinie i złożone na gruncie u Tomasza Smentka w Cieślinie. W sumie miało ich być 120 centnarów. Na rozprawie Żyd zmniejszył ilość kości do 95 centnarów, za które chciał odszkodowania 107 złp. 20 gr. oraz za wynajęcie fur i ich załadowanie zmniejszył pretensje do 40 złp. Cichorzewski nie stawił się na rozprawę i został skazany zaocznie do zapłaty powodowi w sumie kwoty 322 złp. 10 gr.

– 21.02/05.03.1841 – sołtysem wsi Cieślin był Bonawentura Myszor (Mysor) (do 1853 roku), zaś radnym z Cieślina Jan Klimowicz [nazwisko podawane też jako Klimczyk]. W następnych latach radnymi byłi Kazimierz Grzegorczyk (03.1843 r.) i Wawrzyniec Gieszczyk (25.04/07.05.1844 r.).

– 25.02/09.03.1841 – w Kwaśniowie odbyła się licytacja na 6-letnie (1841-47) wydzierżawienie Dóbr Kwaśniów, ogłoszona przez Rząd Gubernialny Krakowski reskryptem z dnia 07/19.02.1841 roku na mocy Rozporządzenie Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z dnia 16/28.01.1841 roku. Wadium ustalone zostało na kwotę 2.445 złp., zaś licytacja rozpoczynała się od sumy 6.078 złp. 6 gr. Najkorzystniejszą ofertę przedstawił Józef Chrzanowski, który otrzymał kontrakt na dzierżawę dóbr Kwaśniowa z Cieślinem, młynem, tartakiem, gorzelnią i browarem na okres od 01.07.1841 r. do 01.07.1847 r. za sumę łączną 8.080 złp. 26 gr. (1.366 r.s. 60 kop.) rocznego czynszu, w obecności świadków: Franciszka Gostkowskiego i Michała Potockiego. Kontrakt ten zatwierdzony został przez Komisję Rządową Przychodów i Skarbu w dniu 19/31.03.1841 roku.

– 03/15.05.1841 – Józef Cichorzewski doniósł do Komisarza Obwodu Olkuskiego, że starozakonny Szmul Naiman z Olkusza przybywszy po kryjomu w 1839 roku do Cieślina zabrał 300 cetnarów kości końskich, które sprzedał do fabryki w Żarkach po 8 centów. Dowiedziawszy sie o tym, Cichorzewski zaaresztował 4 fury z takimi kośćmi. Najman wytoczył proces Cichorzewskiemu i przez wyrok Sądu Policji Powiatu Olkuskiego uznany został za właściciela kości. Pomimo zaprzysiężenia, 2 świadków z Bydlina stwierdziło, że Naiman kości te z Bydlina zabrał i do Kwaśniowa zawiózł. Cichorzewski utrzymywał zaś, że kości te od dawnych czasów znajdowały się na gruncie Dóbr Kwaśniowa.

– 19/31.05.1841 – Rząd Gubernialny Kielecki powiadomił reskryptem Asesora Ekonomicznego Okręgu Olkuskiego, iż Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu zatwierdziła kontrakt na 6-letną dzierżawę w latach 1841-47 Dóbr Kwaśniów zawarty z Józefem Cichorzewskim. (dzierżawa od 01.07.1841.).

– 20.05/01.06.1841 – w Dobrach Kwaśniów rozpoczęło się szacowanie (proces taksowania) dóbr przez biegłych mianowanych decyzją Trybunału Cywilnego Guberni Krakowskiej z dnia 11/23.03.1841 roku. Czynność zakończona została w dniu 23.08/04.09.1841 roku, zaś szacunek dóbr określony został na sumę 222.041 złp.

– 28.06/10.07.1841 – Józef Cichorzewski zakomunikował rządowi Gubernialnemu Krakowskiemu, że „Fabryka Jedwabiu potrzebuje gruntownie dachu, gdyż sufity opadają dla dezelacji onego.” oraz, że „Fabryka sukienna ulega zniszczeniu dla braku dachu gdyż narożniki murów iuż się walą.”.

– 02/14.07.1841 – przy rozpoczęciu dzierżawy Dóbr Kwaśniowa Józef Cichorzewski spisał w Kwaśniowie z Janem Polikarpem Wolickim pokwitowanie, mocą którego przejął na siebie obowiązek zaspokojenia wszelkich pretensji, jakie wynikłyby z obrachunku dzierżawy między Janem Polikarpem Wolickim a rządem za lata 1835/41. Wolicki zaś odstąpił mu wszystkie należności od Rządu za 5 mostów, które wystawił swoim kosztem oraz upoważnił go do odbioru z kasy Towarzystwa Ogniowego należności za wzniesione budowle w Dobrach Kwaśniów w miejsce zniszczonych przez pożary.

– 26.07/07.08.1841 – na Dobra Kwaśniów, będące własnością Skarbu Królestwa Polskiego, z powodu ich pociągnięcia do Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego przez wierzycieli hipotecznych, przyznana została nowa pożyczka w kwocie 71.800 złp. w listach zastawnych z 12 kuponami. Była ona przyznana na żądanie sukcesorów Dawida Birmbauma, wierzycieli kwoty 14.636 złp., którzy Dobra pociągnęli do przymuszonej nowej pożyczki na sumę 300.000 złp. Suma ta w całości przypadła na spłatę kwoty 200.000 złp., jako kaucji dla Skarbu Królestwa Polskiego, zaciągniętej w 1824 roku na okres 20 lat przez Konstantego Leona Wolickiego ze samym sobą, jako przedsiębiorcą warzenia soli z wody słonej wytryskającej ze źródeł w Ciechocinku i Słońsku. Suma złożona została do depozytu w Dyrekcji Głównej TKZ z powodu nie stawienia się pełnomocnika Skarbu, zaś w dniu 07/19.07.1843 roku przeszła na własnośc Banku Polskiego.

– 30.07/11.08.1841 – Józef Cichorzewski protokołem spisanym w Kielcach w Rządzie Gubernialnym Kieleckim poddzierżawił Dobra Kwaśniów z Cieślinem i Huciskiem na osobę Dionizego Podczaskiego, dziedzica Dóbr Lgota Murowana, za sumę łączną 8.080 złp. rocznie, który przejął wszystkie jego prawa i obowiązki. Deklaracja obowiązywała od dnia 01.07.1841 roku, zaś Podczaski trzymał te dobra w dzierżawie ostatecznie do 27.10.1842 roku.

– 18/30.08.1841 – w Cieślinie było 13 osad włościańskich i 7 osad należących do osadników nieprestujących, w których zamieszkiwało w sumie 85 osób. Zamieszkiwali w nich: A) Zagrodnicy: Jakób Polak (7 osób w osadzie), Szczepan Grzegorczyk (8), Kazimierz Grzegorczyk (5), Adam Polak (9) oraz Paweł Barczyk (5); B) Chałpnicy: Michał Dybek (5) i Piotr Bromblik (7); C) Komornicy: Bonawentura Wróblewski (4), Krzysztof Bromblik (4), Jan Klimowicz (4), Bonawentura Mysor (3), Andrzej Smętek (4) oraz Felix Kalarus (3) (objął osadę po Józefie Mysorze); D) Osadnicy nieprestujący: Młyn, Folwark, Józef Karolczyk – gajowy (2), Fabryka Jedwabiu, Szymon Lis – gajowy (5), Marcin Dąbrowski – karczmarz (4) oraz Karczma na Psiej Górce (5). Wymiar pańszczyzny, obciążenia podatkami oraz innymi składkami były identyczne, jak w 1835 roku.

– 17/29.09.1841 – w Kwaśniowie asesor ekonomiczny okręgu olkuskiego W. Mazurkiewicz rozpoczął akt tradycji, czyli przekazania Józefowi Cichorzewskiemu w 6-letnią posesję Dóbr Kwaśniowa. Akt tradycji zakończono protokołem w dniu 19.09/01.10.1841 roku.

– 1841 – gubernia krakowska zgodnie z Ukazem z dnia 03/15.06.1841 roku zmieniła nazwę na gubernię kielecką ze stolicą w Kielcach.

– 1841 – przeprowadzony spis ludności w tym roku wymienia 85 osób mieszkających w Cieślinie.

– 1842-1845 – Cieślin w granicach powiatu olkuskiego, który terytorialnie był tożsamy z wcześniejszym obwodem olkuskim. Ukaz carski z dnia 30.09/11.10.1842 r. przemianowywał obwody na powiaty, a powiaty na okręgi.

– 31.01/12.02.1842 – w Kwaśniowie przed Tomaszewskim, delegowanym Komisarza Obwodu Olkuskiego, mieszkańcy Cieślina Jan Myszor, Piotr Bromblik i Sebastian Barczyk oświadczyli, że są gotowi zaprzysiąc, że kości zakwestrowane starozakonnemu Naymanowi pochodziły z gruntów Kwaśniowa i od 1834 roku były własnością dziedzica. Były one zeskładowane w dwóch miejscach, na Psiej Górce oraz u strzelca na Srokówce pod Kolbarkiem. Po otwarciu przez Steinkellera fabryki w Jaworzniku Żyd  Szmul Nayman z Olkusza najpierw zabrał je z Psiej Górki i następnie chciał zabrać ze Srokówki. Obawiając się wykrycia kradzieży przez dwór kwaśniowski zaczął kupować kości na gruntach bydlińskich i wozić je do strzelca leśnego Smętka na Srokówce, aby wymieszać je z kośćmi kwaśniowskimi. Następnie nająwszy fury ze wsi Bydlina wszystkie kości załadował na 6 fur. Przybyły na miejsce wójt Cichorzewski załadowane 6 fur nakazał rozładować przed fabryką w Cieślinie i przy piecu wapiennym. Reszta zaś została na Srokówce.

– 18/30.03.1842 – w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Krakowskiej w Kielcach (w sumie zaległości wynosiły 2.630 złp. 22 gr.) ogłoszona została przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa na ten dzień 12/24.05.1842 roku w sali posiedzeń Dyrekcji Szczegółowej w Kielcach przy ulicy Konstantego 391, licytacja na 3-letnie wydzierżawienie Dóbr Kwaśniowa (okres od 24 czerwca 1842 roku do 24 czerwca 1845 roku).

– 03.1842 – dzierżawcą dóbr Kwaśniowa oraz wójtem Gminy Kwaśniów był Józef Cichorzewski (Wójtowie Gminy Kwaśniów >> czytaj więcej).

– 27.03/08.04.1842 – na posiedzeniu Trybunału Cywilnego Guberni Kieleckiej asesor tegoż Trybunału przedstawił protokół klasyfikacji szacunku dóbr Kwaśniowa, Cieślina i Chuciska.

– 01/13.04.1842 – sołtysi Kwaśniowa (Jan Świtała), Cieślina (Bonawentura Myszor) oraz Huciska (Jacenty Mędrek) wystąpili poprzez Asesora Ekonomicznego Obwodu Olkuskiego z pismem do Rządu Gubernialnego Kieleckiego o udzielenie pomocy w postaci zapomogi zbożowej lub pieniężnej na przeżycie z powodu gradobicia w latach 1839 i 1840 oraz nieurodzaju w roku następnym. Plony miały wynosić 1/10 normalnych plonów, stąd brak było wyżywienia dla ludzi i inwentarza żywego. Wystąpienie swoje ponowili w dniu 24.04/06.05.1842 roku, jednak zapomogi nie dostali.

– 24.04/06.05.1842 – dzierżawca dóbr skonfiskowanych Kwaśniowa Józef Cichorzewski w imieniu mieszkańców gromad wsi Kwaśniowa, Cieślina i Chuciska napisał pismo do Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z prośbą o udzielenie wymienionym gromadom zapomogi na zakup ziarna do zasiewów i nabycia wyniszczonych inwentarzy oraz o wyjednanie alienacji w bieżących podatkach z powodu klęski gradobicia i nieurodzaju w 3 ostatnich latach począwszy od 1839 roku. Mieszkańcy dopomagali się zapomogi w wysokości 8.584 złp., czyli 1.287 r.s. 60 kop., którą zobowiązywali się spłacić w 3 kolejnych latach. W odpowiedzi Dyrekcja Dóbr, Sekcja Konfiskat pismem z dnia 18/30.06.1842 roku doniosła, że udzielanie wszelkich zapomóg zgodnie z kontraktem należy do dzierżawcy.

– 24.08/05.09.1842 – Pisarz Trybunału Cywilnego Pierwszej Instancji Guberni Kieleckiej podał do publicznej wiadomości termin sprzedaży w drodze przymuszonego wywłaszczenia na żądanie Banku Polskiego Dóbr Kwaśniowa. Poprzednio po publikacji warunków licytacyjnych i po przygotowawczej licytacji w dniu 05/17.1837 roku, termin licytacji stanowczej tych Dóbr wyznaczony został na dzień 05/17.01.1838 roku. Nie doszło jednak do licytacji z powodu nie sporządzenia taxy Dóbr Kwaśniowa, dlatego po sporządzeniu takowej, Trybunał Cywilny Guberni Kieleckiej wyrokiem z dnia 24.08/05.09.1842 roku wyznaczył termin do licytacji stanowczej na dzień 06/18.10.1842 roku w Gmachu S. Leonarda zwanym. Miała ona rozpocząć się od sumy 222.041 złp. 12 gr., czyli 33.306 r.s. 21 kop. ustalonej przez biegłych. W przypadku braku oferantów rozpoczęcie miało nastąpić od 2/3 tej sumy.

– 06/18.10.1842 – Bank Polski nabył Dobra Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko mocą wyroku ajudykacyjnego zapadłego na licytacji stanowczej w Trybunale Cywilnym I Instancji Guberni Kieleckiej w drodze przymuszonego wywłaszczenia za najwyższą oferowaną kwotę 22.251 r.s. i wyrokiem tegoż Trybunału z dnia 07/19.11.1842 roku Dobra te na własność mu zostały przysądzone. Przejął je w takim stanie, jakie zostały opisane w akcie zajęcia na przymuszoną sprzedaż przez komornika sądowego Mikołaja Chodakowskiego w dniu 27.02/11.03.1837 roku sporządzonego. Stosowny wpis zrobiony został w księdze wieczystej w dniu 28.01/09.02.1843 roku.

– 06/18.10.1842 – Dobra Kwaśniów kupione przez Bank Polski odsprzedane zostały Franciszkowi Gostkowskiemu. Dochody od 06/18.10.1842 roku należały do nabywcy, zaś lasy dopiero po przepisaniu tytułu własności i oddania dóbr w rzeczywiste jego posiadania (na razie lasy zostały mu oddane tylko pod dozór).

– 06/18.10.1842 – oficjalistami leśnymi w dobrach skonfiskowanych Kwaśniów w chwili przejęcia dóbr przez Bank Polski byli Antoni Ossowski – strażnik oraz strzelcy: Tomasz Jurczyk, Piotr Żak, Szymon Lisowski oraz Paweł Barczyk. Pensja strażnika wynosiła 45 r.s., zaś strzelców 7 r.s. 50 kop., a po potrąceniach było to odpowiedni 31 r.s. 33 kop., oraz 4 r.s. 79 kop.

– 16/28.10.1842 – Bank Polski na mocy kontraktu kupna i sprzedaży zawartego w Warszawie przez Franciszka Modzelewskiego, Radcę Prawnego Banku Polskiego, sprzedał dobra Kwaśniowa Franciszkowi Gostkowskiemu, dziedzicowi dóbr Bydlina, za umówioną sumę 176.600 złp., czyli 26.490 r.s. Szacunek ten uwzględniał dług należny Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu, zaś reszta kwoty miała być spłacona w ciągu 3 lat w 6 ratach z oprocentowaniem 5% począwszy od okresu 1 do 12 lipca 1843 roku do 1 do 12.12.1845 roku. Akt notarialny miał być spisany po uprawomocnieniu się wyroku ajudykacyjnego. Kontrakt ten zatwierdzony został przez Bank w dniu 17/29.11.1842 roku. Kontrakt nie uwzględniał machin i narzędzi przynależnych do fabryki jedwabiu w Cieślinie.

– 25.01/06.02.1843 – zastępca Burmistrza Miasta Pilicy wykonując Rozporządzenie Naczelnika Powiatu Olkuskiego z dnia 11/23.01.1843 r. uwolnił ze służby dotychczasowego zastępcę wójta gminy Józefa Cichorzewskiego, a następnie dokonał instalacji Dominika Słotwińskiego na zastępcę wójta gminy Kwaśniowa i Bydlina (nominacja zatwierdzona 10/12.06.1843 r.) (Wójtowie Gminy Kwaśniów >> czytaj więcej).

– 27.07/08.08.1843 – nowym właścicielem dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko został Franciszek Gostkowski, który kupił je od Banku Królestwa Polskiego mocą kontraktu spisanego w Warszawie przed Janem Wincentym Ostrowskim, Pisarzem Aktowym Królestwa Polskiego. Tomasz Iluicki, Urzędnik Banku Polskiego, działający na rzecz Banku na mocy upoważnienia z dnia 26.07/07.08.1843 roku oraz Franciszek z Witoszowa Gozdawa Gostkowski zamieszkały w Dobrach Kwaśniowa zawarli akt kupna i sprzedaży Dóbr Kwaśniowa, wykonując umowę prywatną zawartą pomiędzy Radcą Prawnym Franciszkiem Modzelewskim z Franciszkiem Gostkowskim w dniu 16/28.11.1842 roku, a mianowicie art. 10 tejże umowy. Bank Polski stawszy się nabywcą Dóbr Kwaśniowa, Cieślina i Chuciska na mocy wyroku ajudykacyjnego Trybunału Kieleckiego z dnia 06/18.10.1842 roku, Dobra te z stanie zgodnym z opisem zawartym w Akcie zajęcia na przymuszoną sprzedaż dokonanym przez Komornika Sądowego Mikołaja Chodakowskiego sporządzonym na dzień 17.02/11.03.1837 roku, sprzedał je Franciszkowi Gostkowskiemu za umówioną sumę 176.000 złp., czyli 26.490 r.s. Suma ta miała być uregulowana przez: przyjęcie do zapłacenia długu względem Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego wynoszącego 71.800 złp., uregulowanie raty czerwcowej TKZ za 1842 rok wynoszącej 6.162 złp. 17 gr., zapłacenie przez Gostkowskiego na rzecz umówionego szacunku w dniu 15/27.11.1842 roku kwoty 35.800 złp., czyli 5.370 r.s. w dniu 30.06/12.07.1843 roku, 1.725 r.s. w dniu 16/28.07.1843 roku oraz 3.041 r.s. 45 ½ kop. w dniu . Pozostała suma wynosząca 5.583 r.s. 54 ½ kop. miała pozostać przy Dobrach Kwaśniowa, ubezpieczona na pierwszym miejscu po pożyczce TKZ wykazu hipotetycznego. Tą ostatnią sumę Gostkowski zobowiązał się spłaci w 3 równych półrocznych ratach  z oprocentowaniem 5% w gotowiźnie w monecie srebrnej począwszy od dnia 16/28.07.1843 roku. Za pewność pozostałej przy gruncie Dóbr Kwaśniowa sumy Gostkowski dał Bankowi ewikcję formalną na kapitale 24.000 złp. ubezpieczoną w wykazach hipotecznych Dóbr Bydlina i Domaniewic. Dochody z Dóbr oraz wszelkie podatki i ciężary należały do nabywcy od daty wyroku adjudykacyjnego. Przepisanie tytułu własności nastąpić miało dopiero po dopełnieniu klasyfikacji szacunku Dóbr Kwaśniowa i jednocześnie z zabezpieczeniem dla Banku sumy 5.583 r.s. 84 ½ kop., tytułem resztkującego szacunku. Fakt ten na zasadzie tegoż kontraktu i zezwolenia banku wpisano w księdze wieczystej w dniu 12/24.07.1844 roku (Rodzina Gostkowskich >> czytaj więcej).

– 31.07/12.08.1843 – zgodnie z reskryptami Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z dnia 31.07/12.08.1843 roku oraz Rządu Gubernialnego Kieleckiego z dnia 05/17.08.1843 roku lasy należące do Dóbr Kwaśniowa o obszarze 1.142 morgi 152 pręty zostały przekazane właścicielowi dóbr Franciszkowi Gostkowskiemu.

– 05/17.08.1843 – Dionizy Podczaski ustąpił z posesji Dóbr Kwaśniów na rzecz nowego dziedzica, Franciszka Gostkowskiego.

– 08/20.09.1843 – Franciszek Gostkowski skwitował poprzedniego dzierżawcę Dóbr Kwaśniów Dionizego Podczaskiego z odbioru całkowitego inwentarza żywego i martwego, zasiewów oraz wszelkich praw i obowiązków na nim ciążących.

– 1843 – w Gminie Kwaśniów obejmującej Kwaśniów, Cieślin, Hucisko, Stoki i Wymysłów znajdowało się 78 domów (28 ciągłych i 58 pieszych), w których zamieszkiwało w sumie 516 mieszkańców (256 mężczyzn i 260 kobiet).

– 08/20.05.1844 – w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Kieleckiej w Kielcach ogłoszona została na ten dzień (w godz. 10:00 do 15:00) przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa licytacja na trzechletnie wydzierżawienie Dóbr Kwaśniowa. Zaległość w ciągu 3-ch dni spłacalna wynosiła 2.575 złotych 8 groszy. 

– 05/17.07.1844 – w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Mazowieckiej Andrzejem Wiliamem Franciszek Gostkowski  zawarł kontrakt zastawny, w którym wyznał się dłużnym Janowi Brzozowskiemu sumy 40.000 złp., czyli 6.000 r.s. w monecie srebrnej, którą zobowiązał się zwrócić w dniu 05/17.07.1847 roku. Jednocześnie w zastaw wypuścił mu dobra Kwaśniów, Cieślin i Hucisko z przyległościami wraz z użytkiem z lasów gruntowych na potrzeby gorzelni do pędzenia wódki, browaru do robienia piwa oraz na opał dla dworu i oficjalistów na 3 lata i następnie aż do czasu całkowitej wypłaty pożyczonej sumy. Dzierżawca zobowiązany był ponosić wszelkie opłaty i ciężary gruntowe. Transakcja zabezpieczona została na całym majątku Franciszka Gostkowskiego, a w szczególności na Dobrach Kwaśniowa.

– 17/29.07.1844 – Wysoka Władza Diecezjalna Reskryptem Nr 958 zmieniła status kaplicy w Cieślinie z publicznej na prywatną, dworską. Nabożeństwa odtąd odprawiane były tylko dla dogodności dworu przez sprowadzanego z Pilicy zakonnika z zakonu Reformatów.

– 1844 – na wskutek wzebrania wody został zniesiony młyn wodny w Cieślinie i przestał istnieć, została po nim jedynie izba oraz komora.

– 01.01.1845 – po wprowadzeniu na podstawie Ukazu z dnia 9/21.08.1844 roku nowego podziału administracyjnego w Królestwie Polskim, Cieślin znalazł się w powiecie olkuskim, w granicach nowej guberni radomskiej ze stolicą w Radomiu (powstałej z połączenia guberni kieleckiej z gubernią sandomierską).

– 25.03/06.04.1845 – Dyrekcja Szczegółowa Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Kielcach ogłosiła licytację na 3-letnie wydzierżawienie dóbr Kwaśniów zalegających w opłatach TKZ. Zaległość dóbr na dzień ogłoszenia wynosiła 2.630 złp,. zaś licytacja wyznaczona została na dzień 15/27.05.1845 roku w biurze Dyrekcji Szczegółowej.

– 19.06/01.07.1845 – w myśl postanowień Rady Administracyjnej z dnia 11 (23) lipca 1844 r. karczma w Cieślinie znalazła się w wykazie szynków uznanych w powiecie olkuskim do których “patenta szynkarskie wydawane będą” obejmującym “Karczmy i Szynki we wsiach bez kościołów, nie przy traktach i mniej jak 20 dymów liczące”.

– 18/30.08.1845 – Bank Polski zgodził się uregulować należności oficjalistom leśnym Dóbr Kwaśniów za okres od dnia 06/18.10.1842 roku do dnia 31.07/12.08.1843 roku, czyli za okres gdy Dobra te zostały przejęte przez Bank Polski i w związku z tym Rząd Gubernialny Kielecki odmawiał pensji oficjalistom leśnym odsyłająć ich do Banku Polskiego. 

– 10.10/21.10.1845 – Franciszek Gostkowski wraz z siostrą Zuzanną z Gostkowskich Rogaską zawarł przed rejentem olkuskim Michałem Pachuckim akt plenipotencji, w którym upoważnili swojego brata Samuela Gostkowskiego do występowania w ich imieniu w sprawach spadkowych po zmarłym bracie przyrodnim Pantaleonie (Panthaleonie) Gostkowskim. Otwarty wówczas spadek składał się z zapisów na dobrach Rachfałowice w powiecie miechowskim w Guberni Radomskiej, a także na dobrach Polanka w Galicii Austriackiej.

– 22.11/04.12.1845 – Sąd Policji Poprawczej Wydziału Jędrzejowskiego w Chęcinach poinformował Rząd Gubernialny Radomski o kradzieży w miesiącu styczniu rb. kości końskich z pola we wsi Cieślin dokonanej przez Bartłomieja Nizioła i Woyciecha Pacię, włościan ze wsi Gołaczewy, na szkodę Franciszka Gostkowskiego.

– 30.04/12.05.1846 – Komisja Centralna Likwidacyjna przyznała dowody za pretensje z epoki Rady Najwyższej Tymczasowej Księstwa Warszawskiego w następujących kwotach: dla folwarku Cieślin 71 złp. i 235 złp., dla folwarku Chucisko 98 złp., dla folwarku Kwaśniów 2.330 złp. oraz dla folwarku Niesułowice 230 złp. Razem 2.964 złp., które formalnie powinny należeć do Jana Nepomucena Wolickiego.

– 05/17.07.1846 – mocą aktu notarialnego zeznanego w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Adamem Szczepanowskim, Franciszek Gostkowski uregulował resztkującą sumę 1.050 r.s., czyli 7.000 złp. należną Bankowi Polskiemu, przez co na mocy upoważnienia kwota ta została wykreślona z hipoteki dóbr Kwaśniowa w dniu 09/21.07.1846 r.

– 20.07/01.08.1846 – z wykazów przygotowanych przez dziedzica Franciszka Gostkowskiego będącego wykonaniem Art. 3 Ukazu Najwyższego Pana z dnia 26.05/07.06.1846 roku dowiadujemy się, że w Cieślinie w okresie tym znajdowały się osady, w których zamieszkiwali:
a) gospodarze: Stefan Grzyb (dom nr 10), Mikołaj Mędrek (4), Stefan Grzegorczyk (8), Jakób Polak (7), Piotr Barczyk (4), Piotr Bromlik (6), Bonawentura Myszor (5), Feliks Karalus (5), Antoni Dąbrowski (3), Marcin Dąbrowski (13), Franciszek Bęben (11), Wawrzyniec Gieszczyk (11) i Józef Karolczyk (2).
b) komornicy: Jan Klimowicz (dom nr 4), Krzysztof Bromlik (4) i Bonawentura Wróblewski (1).

– 26.12.1846/07.01.1847 – Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Duchownych poleciła Rządowi Gubernialnemu Radomskiemu ogłosić i odbyć licytację na sprzedaż machin, warsztatów i narzędzi należących do fabryki wyrobów jedwabnych w Cieślinie w celu zrealizowania zaliczeń Skarbu na ten zakład udzielonych. Rząd Gubernialny Radomski ogłaszał wcześniej już dwukrotnie bezskutecznie podobne licytacje. Pierwsza nie doszła do skutku z powodu oporu nabywcy dóbr Cieślina Franciszka Gostkowskiego, który pragnął dowieść, że kupił dobra wraz z fabryką na własność. Druga zaś nie odbyła się z powodu braku ochotników do kupna. Po usunięciu przeszkód ze strony właściciela dóbr Cieślina w swobodnym zarządzaniu wspomnionymi ruchomościami Komisja Rządowa poleciła odbyć licytację w Cieślinie w miejscu egzystencji fabryki w wybranym dniu i w dniach następnych w godzinach od 8:00 do 15:00. Licytacja każdej sztuki rozpoczynać się miała od taxy ustalonej w załączonym wykazie. Ogółem wartość wszystkich ruchomości oszacowana została na sumę 26.291 ²/₃ złp. Ruchomości te ostatecznie sprzedano w 1852 roku przez publiczną licytację i uzyskano po potrąceniach kwotę 122 r.s. 70 kop., gdy w 1836 roku wartość narzędzi i maszyn z fabryki jedwabiu oszacowana została na kwotę 3.943 r.s. 75 1/2 kop.

– 1846 – z materiałów przygotowanych przez plebana w Chechle ks. Mikołaja Wiśniewskiego do wizyty dekanalnej dziekana olkuskiego ks. Józefa Kalasantego Ćwiklińskiego, dowiadujemy się, że w Cieślinie w 1846 roku mieszkało 119 mieszkańców (50 mężczyzn i 69 kobiet).

– 06/18.01.1847 – Rząd Gubernialny Warszawski na mocy reskryptu Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych z dnia 26.12.1846/07.01.1847 roku ogłosił licytację na sprzedaż machin, warsztatów, narzędzi i innych rekwizytów po fabryce wyrobów jedwabnych w Cieślinie. Licytacja miała odbyć się w Cieślinie w terminie ustalonym przez przez Rząd Gubernialny Radomski. Ogółem wartość rzeczy przeznaczonych do sprzedaży oszacowana została na sumę 26.291 2/3 złp. Była to już trzecia próba sprzedaży wymienionych ruchomości. Pierwsza nie odbyła się w związku oporem Franciszka Gostkowskiego, nabywcy dóbr Cieślin, który pragnął dowieść, że dobra kupił wraz z fabryką na własność, natomiast druga nie doszła do skutku z przyczyny braku chętnych do kupna.

– 06.05.1847 – Wysoki Konsystorz Generalny Diecezji Kielecko – Krakowskiej w odpowiedzi na pismo dziekana olkuskiego ks. Józefa Kalasantego Ćwiklińskiego (w związku z prośbą plebana parafii w Chechle ks. Mikołaja Wiśniewskiego o przywrócenie odprawiania nabożeństw w kaplicy publicznej w Cieślinie) udzielił „zgody (zezwolenia) na zawsze” (indult pro semper) na odprawianie czasami Mszy Św. oraz wystawienia Najświętszego Sakramentu w dzień św. Stanisława biskupa.

– 05-10.1847 – dochodzi do nieporozumień i sporów pomiędzy dziedzicem Dóbr Kwaśniowa Franciszkiem Gostkowskim a plebanem z Chechła Mikołajem Wiśniewskim o klucze do kaplicy w Cieślinie.

– 18/30.06.1847 – w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej Andrzejem Wiliamem, Franciszek Gostkowski i Jan Brzozowski zawarli układ, w którym Gostkowski posiadaczowi zastawnemu Janowi Brzozowskiemu przedłużył kontrakt dzierżawny dóbr Kwaśniowa, Cieślina i Huciska do 6 lat licząc od dnia 05/17.07.1847 roku pod warunkami wymienionymi w pierwotnym kontrakcie.

– 18/30.06.1847 – w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej Andrzejem Wiliamem, Franciszek Gostkowski wypłacił Janowi Brzozowskiemu sumę 25.000 złp., czyli 3.750 r.s., pochodzącą z pożyczonej większej sumy 40.000 złp., czyli 6.000 r.s. Suma ta wykreślona został z hipoteki dóbr w dniu 10/22.07.1847 roku.

– 18/30.06.1847 – Jan Brzozowski mocą cesji ustąpił na rzecz Karola Kwiatkowskiego sumę 2.250 r.s. z większej sumy 6.000 r.s. zapisanej hipotecznie na Dobrach Kwaśniowa.

– 26.06/08.07.1847 – Komisja Rządowa Przychodów i Skarbu w decyzji końcowej nad obrachunkiem z dzierżawy Dóbr Kwaśniów za okres 1835/41 odstąpiła od pretensji w sprawie pogorszenia stanu młyna wodnego w Cieślinie. Ogólny obrachunek z dzierżawy Jana Polikarpa Wolickiego za lata 1835/41 wyglądał następująco:
a) za nie obsadzenie jednej pustki włościańskiej (w Kwaśniowie po Piotrze Barczyku)- 30 r.s.,
b) za pozostały materiał z upadłego młyna Tułaczowizna 4 r.s. 50 kop. (drewno spróchniałe  wykorzystane na stodołę włościańską przez Jakuba Jagłę z Kwaśniowa),
c) za brak ogrodzenia 26 prętów – 1 r.s. 50 kop.
Ponadto:
– podatek ofiary ziemiańskiej za II poł. 1841 r. 71 rs. 87 kop. (76 r.s. 66 kop.).

– 03/15.08.1847 – właściciel Cieślina Franciszek Gostkowski przygotował dla Dyrekcji Ubezpieczeń w Warszawie wykaz zabudowań do ubezpieczenia. W wykazie tym zawarte są wszystkie budowle znajdujące się na gruncie Cieślina. Więcej o z istniejących wówczas budowlach oraz o zmianach zachodzącymi w budowlach dworskich, włościańskich i kolonialnych w latach 1847-1866 można przeczytać tutaj (Wykaz zabudowań w Cieślinie ubezpieczanych przez Dyrekcję Ubezpieczeń w latach 1847-1866 >> czytaj więcej).

– 15/27.10.1847 – nowym właścicielem dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko został Traugott Knaut Obywatel Królestwa Pruskiego zamieszkały w Mysłowicach w Okręgu Bytomskim. Dobra te nabył od Franciszka Gostkowskiego na mocy kontraktu kupna-sprzedaży spisanego w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Wojciechem Mieszkowskim za sumę 316.000 złp., tj. 47.400 r.s. Kwota ta uwzględniała sumy ciążące na tych dobrach, zaś Knaut przy spisywaniu aktu zapłacił 10.000 r.s., czyli 60.000 złp, a resztę miał spłacić w ustalonych ratach. Ze sprzedaży wyłączone zostały maszyny i wszystko to co znajduje się w fabryce jedwabiu, nad którą dozór ma mieć sołtys Cieślina i Wójt Gminy Kwaśniów. Prawa i obowiązki nowego nabywcy zaczynały się od dnia 03/15.10.1847 roku (Rodzina Knaut’ów >> czytaj więcej).

– 21.11/03.12.1847 – w Pilicy przed rejentem okręgu pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem, Franciszek Gostkowski były dziedzic Dóbr Kwaśniowa zamieszkały w Warszawie odebrał i skwitował Traugotta Knauta w kwot wynikających z paragrafu 2 kontraktu kupna-sprzedaży z dnia 15/27.10.1847 roku zawartego przed Woyciechem Mieszkowskim rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach. Zgodnie z tym paragrafem nabywający zobowiązał się w dniu 11/23.11.1847 roku na ręce sprzedającego najpierw za świadectwem wykazu hipotecznego Dóbr Kwaśniowa z sumy 6.000 r.s. wypłacić kwotę 2.250 r.s. należącą się Janowi Brzozowskiemu oraz zgodnie z prawem zastawy stawającemu kwotę 135 r.s. Ponadto na poczet umówionego szacunku i tytułem zadatku stawającemu należała się kwota 30.000 złp., czyli 4.500 r.s., a także odsetki 5% do resztkującej jeszcze kwoty szacunkowej do zapłacenia 154.574 złp. 1 gr. licząc od dnia 03/15.10.1847 roku do dnia 20.12.1848/01.01.1849 roku, który to procent uczynił sumę 10.338 złp. 24 gr., czyli 1.400 r.s. 82 kop. Gostkowski upoważnił Knauta do wykreślenia stosownych wpisów w księdze wieczystej.

– 02/14.12.1847 r – włościanie dóbr Kwaśniowa czując się przeciążeni opłatą czynszu zapisaną w Tabeli powinności przybyli do naczelnika Powiatu Olkuskiego z zażaleniem. Włościanie Ci od dawnych czasów, oprócz pańszczyzny i oddawania danin musieli odbywać dla dworu tzw. darmochy (paść dworską trzodę, prząść dworską przędzę, kapustę sadzić i wkładać do beczek, stróżować, itp.). Za dziedzica Wolickiego za wspólnym porozumieniem darmowszczyzna ta zamieniona została na pańszczyznę, pobaby, bądź na opłaty w miejsce stróża. Po przejściu dóbr we władanie Skarbu Państwa Assesor Ekonomiczny opracowując nowe tabele przywrócił darmowszczyznę, którą praktykował następnie nowy dziedzic Franciszek Gostkowski. Włościanie prosili o ulgę w nowych obciążeniach. W dniu 06/18.12.1847 roku przesłuchani zostali przez Naczelnika powiatu najstarsi gospodarze Wojciech Jurczyk i Wincenty Bromblik, którzy złożyli odpowiednie zeznanie potwierdzające te fakty. Naczelnik wysyłał stosowny raport do Rządu Gubernialnego Radomskiego w dniu 19/31.12.1847 roku. Dopełniając postanowienia Reskryptu Rządu Radomskiego z dnia 22.01/03.02.1948 roku sekretarz powiatu olkuskiego w siedzibie wójta Gminy Kwaśniów w dniu 13/25.03.1848 roku zażądał od dziedzica Traugotta Knauta dowodów, na mocy których wymagany jest czynsz od włościan. Traugott Knaut stwierdził, że nie posiada żadnych dowodów poza tabelą powinności, która przekazana mu została przy nabywaniu dóbr. Jeżeli Rząd uchyli wymagania odnośnie czynszu od włościan, do czego słuszne mają prawo, to on nie będzie miał pretensji, tylko będzie dochodził odszkodowania od Franciszka Gostkowskiego za mylne przekazanie mu intraty od tych dóbr. Po interwencji Naczelnika Powiatu Olkuskiego z dnia 27.05/08.06.1848 roku o przyspieszenie odpowiedzi, Komisja Rządowa w dniu 10.07.1848 roku podjęła decyzję znoszącą darmochy i najmy przymusowe.

– 17/31.12.1847 r – Naczelnik Powiatu Olkuskiego przekazał Rządowi Gubernialnemu Radomskiemu zażalenie włościan Kwaśniowa i Cieślina przeciwko dworowi o nieprawne wymaganie od nich składki na stróża (dawniej zwaną koleją), która pod tytułem czynszu została zamieszczona w zatwierdzonych w tabelach prestacyjnych. Za dziedzica Wolickiego ustalony był jeden stały stróż, na którego utrzymanie włościanie dawali składkę tytułem dobrowolnej umowy na św. Marcina (półrolnicy i zagrodnicy po 6 złp., chałupnicy po 4 złp.). Po skonfiskowaniu dóbr Assesor Ekonomiczny wykazując powinności na rzecz Skarbu Państwa w tabeli powinności włościańskich z dnia 23.04.1934 roku nie zamieścił żadnej wzmianki o uiszczaniu dodatkowego czynszu dworowi, zaś na temat stróża w Regulaminie Powinności Włościańskich dołączonym do tabeli zamieszczona została wzmianka, że włościanie oprócz stróża do pilnowania zabudowań swoich i dworskich mają obowiązek dawać drugiego z kolei stróża dziennego i nocnego, albo na jego utrzymanie opłacać dworowi stosowną opłatę. Dziedzic Gostkowski po kupieniu dóbr od Rządu nie zmienił zaprowadzonego porządku i w miejsce stróża do dworu, składkę od dawna ustanowioną pobierał w gotowiźnie i następnie zamieścił ją w tabelach powinności pod tytułem czynszu. Nowy właściciel Knaut ten sam czynsz pobierać zamierzał. Zgodnie zaś z Ukazem Najwyższego z dnia 26.05/07.06.1846 roku wszelkie stróże zniesione zostały, stąd też włościanie dopominali się zniesienia wszelkich składek ustanowionych z tego tytułu. Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Duchownych Reskryptem z dnia 18/30.06.1848 roku postanowiła uchylić wszelkie opłaty z tego tytułu, natomiast opłaty takie wniesione za rok 1847 miały zostać protokólarnie zwrócone włościanom.

– 10/22.04.1848 – w wyniku pożaru spaleniu uległ budynek karczmy na Kiermasówce. W roku następnym Traugott Knaut wystawił w tym miejscu nową karczmę oraz stajnię zajezdną.

– 02/14.07.1848 – w Warszawie przed pisarzem aktowym Józefem Noskowskim Franciszek Gostkowski zamieszkały w Warszawie drogą cesji odstąpił Władysławowi Pusłowskiemu sumę własną wynoszącą 154.574 złp. 1 gr., czyli 23.186 r.s. 10½ kop., wynikającą z kontraktu kupna-sprzedaży Dóbr Kwaśniowa zawartego z Traugottem Knaut wraz z wszelkimi procentami, prawami i obowiązkami za umówioną walutę.

– 12/24.03.1849 – w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Radomskiej w Kielcach (zaległości wynosiły 2.575 złp. 8 gr.) ogłoszona została przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa na dzień 11/23.05.1849 roku (w godz. 10:00 do 15:00 w biurze Dyrekcji Szczegółowej)  licytacja na 3-letnie wydzierżawienie Dóbr Kwaśniowa.

– 15/27.03.1849 – w opublikowanym przez Wydział Skarbowy “Wykazie Dłużników kar i kosztów Sądowych oraz kosztów alimentacyjnych i kar kontrawencyjnych, do ogólnego śledztwa za rok 1847 zakwalifikowanych” znalazła się osoba Leona Wolickiego, byłego właściciela Dóbr Kwaśniowa, którego dług określono na rs. 6.

– 07/19.04.1849 – przed Rejent Okręgu Pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w Pilicy Traugott Knaute właściciel Dóbr Kwaśniowa i Cieślina oraz Gołda ze Spirów, pierwszego małżeństwa Glitzzonowa, a wówczas żona Abrahama Birnbauma z Pilicy, działająca w assytencji i z upoważnienia męża, zawarli kontrakt kupna-sprzedaży. Na mocy kontraktu zawartego w dniu 15/27.10.1847 r. przed rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Kielcach Woyciechem Mieszkowskim, Traugott Knaute nabył Dobra Kwaśniowa od Franciszka Gostkowskiego. W paragrafie 6 tego kontraktu Franciszek Gostkowski zastrzegł sobie, iż po wpłacie każdej raty wynikającej z kontraktu, nabywający Traugott Knaute może na swój użytek lub na użytek kogokolwiek z lasu należącego do Dóbr Kwaśniowa odstąpić drzewo z obszaru 20 morgów. Na podstawie kwitu spisanego w dniu 21.11/03.12.1847 r. przed rejentem przyjmującym ten akt, Franciszek Gostkowski odebrał ratę pierwszą 135 r.s., ratę drugą 4.500 r.s. i ratę trzecią 400 r.s. 82 kop. z rąk Traugotta Knaute. Zgodnie więc z zapisem kontraktu w lasach do Dóbr Kwaśniowa należących drzewo sosnowe, jodłowe i inne z obszaru 20 morgów odstąpił Goldzie Birnbaumowej za kwotę 900 r.s., którą sprzedający już odebrał. Nabywająca miała prawo wyrąbać drzewo z 20 morgów w lesie cieślińskim i w Hucisku, wywieźć drzewo z lasu lub wyrobić je na miejscu na materiały albo węgle w okresie 10 lat. Drzewo było wycinane systematycznie jeszcze w 1859 roku. Toczyła się wówczas sprawa w sądzie o wydanie 940 sągów drzewa z kwaśniowskich lasów, zakupionego tym kontraktem pod rygorem zapłacenia za każdy nie wydany sąg po 87 ¾ kopiejki, czyli razem rubli srebrnych 824 kopiejek 85 z procentem 5/100 od 30 kwietnia / 12 maja 1859 r. (K.W. T. I. s. 203 – 205).

– 28.06/10.07.1849 – w wyniku pożaru spaleniu uległa fabryka jedwabna oraz zniszczony został dom mieszkalny dla fabrykantów. “Protokół Zajęcia dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko na sprzedaż do przymusowego wywłaszczenia” sporządzony dnia 16/28.11.1849 r. tak opisuje powyższe budynki:
“k. 34 v poz. 11
Fabryka jedwabna z kamienia na wapno mossive murowana o piętrze na wschód bez dachu dziś tylko znalazłem mury popękane jako po gorzeli, która nastąpiła w 1849 r., długości muru 98, szerokości 25 a wysokości 18 łokci wynosząca.
k. 34 v poz. 12
Dom po fabrykantach na podmurowaniu z kamienia między drzewo i glinę stawiany, o piętrze dach w stanie najgorszym gontowy zawalony, kominy z kamienia porozwalane, długości 146, szerokości 24 i wysokości 10 łokci wynoszący, mieszkania w domu tym żadnego nie ma jako w ruinach.”.
Więcej na temat tych budowli tutaj: (Fabryka wyrobów jedwabnych >> czytaj więcej) oraz (Dom mieszkalny dla fabrykantów >> czytaj więcej).

– 18/30.09.1849 – właściciel dóbr Kwaśniowa Traugott Knaut zgłosił do Dyrekcji Ubezpieczeń w Warszawie celem objęcia ubezpieczeniem wybudowaną w Cieślinie, w 1849 roku fryszerkę do kucia żelaza. (Fryszerka do kucia żelaza >> czytaj więcej).

– 06/18.10.1849 – przed Rejentem Okręgu Olkuskiego Michałem Pachuckim w dobrach Ryczówka, Józef Kugler zarządca dóbr Ryczówka należących do O.O. Kamedułów na Bielanach krakowskich oświadczył, że pożyczył dziedzicowi Dóbr Kwaśniowa Traugottowi Knaut na potrzeby gospodarcze 1.800 r.s. Obecny aktowi Traugott Knaut fakt ten potwierdził i chcąc z tej sumy zaspokoić Kuglera oświadczył, że posiada w swych dobrach kartofle, inwentarz martwy i żywy, bydło, owce, aparat gorzelniany i piwny oraz gotów jest zabezpieczyć na nim powyższą sumę. W trakcie spisywania aktu strony doszły do wzajemnego satysfakcjonującego rozwiązania.

– 17/29.05.1850 – na dzień ten (godz. 10:00 – 15:00) ogłoszona została ponownie przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa licytacja na trzechletnie wydzierżawienie Dóbr Kwaśniowa w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Radomskiej w Kielcach (w sumie obciążenie pożyczkami wynosiło 71.800 złotych).

– 05/17.08.1850 – zajęcie dóbr Kwaśniowa (Kwaśniów, Cieślin i Hucisko) będących własnością Traugott Knaut jako efekt egzekucji komorniczej z powództwa zamieszkałego w Warszawie Władysława Pusłowskiego dziedzica dóbr Czerkowy i innych. Traugott Knaut był mu dłużny kwoty rubli srebrnych 2.318 kopiejek 61 oraz rubli srebrnych 927 kopiejek 45, a także koszty egzekucji komorniczej. (Zajęcie dóbr Kwaśniowa – 5/17.08.1850 r. >> czytaj więcej).

– 08/20.09.1850 – w sali posiedzeń Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach miała miejsce pierwsza publikacja zbioru objaśnień i warunków sprzedaży dóbr Kwaśniowa zajętych w drodze egzekucji komorniczej. Kolejne dwie publikacje odbyły się w odstępach dwutygodniowych w dniach 22.09/04.10.1850 r. oraz 06/18.10.1850 r., zaś licytacja przygotowawcza wyznaczona została na dzień 14/26.11.1850 roku.

– 14/26.11.1850 – w wyniku odbytej w Kielcach licytacji, tymczasowym właścicielem Dóbr Kwaśniowa został Władysław Pusłowski (Rodzina Pusłowskich >> czytaj więcej), który nabył te Dobra za sumę 31.600 r.s. Suma ta stanowiła 2/3 kwoty szacunkowej (złp. 316.000, czyli rs. 47.400) i była oferowana przez Pusłowskiego w przypadku braku oferentów na licytacji w drodze przymusowego wywłaszczenia, odbytej po trzykrotnej publikacji o postępowaniu z dn. 01/13.08., 22.09/04.10. oraz 06/18.10.1850 r. (Obwieszczenie o licytacji wraz z jej rozstrzygnięciem w dniu 14/26.11.1850 r. >> czytaj więcej).

– 24.11/06.12.1850 – uchwałą rady familijnej przy Sądzie Pokoju Okręgu i miasta Warszawy Wydziału II, w związku ze śmiercią Karola Kwiatkowskiego suma 2.250 r.s. zapisana na Dobrach Kwaśniowa przeszła na jego nieletnie dzieci: Jana, Józefa, Władysława i Florentynę Kwiatkowskich, co zostało wciągnięto do księgi wieczystej dóbr w dniu 09/21.01.1852 roku.

– 27.03/08.04.1851 – przed rejentem Okręgu Pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w Pilicy, Traugott Knaut właściciel Dóbr Kwaśniowa i starozakonny Dawid Lewicki zawarli obowiązujący od 01.06.1851 r. kontrakt 3-letniej dzierżawy fryszerki w Cieślinie za umówioną kwotę roczną 4.450 złp., czyli 667 rs. 50 kop. Dla potrzeb fryszerki Knaut zobowiązał się dodać corocznie po 1.100 siągów drzewa sosnowego oraz pomieszkanie dla pisarza i dla 5 robotników niezbędne – nie mniej niż 12 morgów dobrej roli na ogrody. Daniel Lewicki (zm. 22.08.1852 r.) był zastawnym posiadaczem Wójtostwa Okradzionów, czyli Ustrunnie zwanego (vel Ustrunnie) i niektórych pieców żelaznych na tymże wójtostwie będących. Oprócz miejscowego drzewa, sprowadzał ponadto do Cieślina drzewo z lasów w Błędowie, w Olkuszu i w Ryczówku. Dzierżawił fryszerki w Krasocinie i dobrach Oleśnica w powiecie kieleckim.

– 18.05.1851 –  ukazało się ogłoszenie o sprzedaży z wolej ręki Dóbr Kwaśniowa, albo wypuszczenia samej wsi Kwaśniów w dzierżawę 12 letnią (od dnia św. Jana 1851 r. z zastawem wypożyczenia na sumę 160.000 zł). Dobra Kwaśniów zostały scharakteryzowane jako odległe od Olkusza, Pilicy i Wolbromia na 12 wiorst, zaś kolej żelazną najbliżej podano w Łazach – 10 wiorst. Obszerność gruntów to 1111 morgów, prócz tego 1422 morgów lasów, w których rosną prawie wszystkie wysokie jodły i sosny zdatne na wszelki budulec – nawet masztowy. Przez wieś Cieślin płynie rzeka Przemsza i znajdują się tam tartak, fryszerka i kościół filialny. Natomiast w Kwaśniowie znajduje się gorzelnia i browar piwny z wszystkimi urządzeniami do produkcji wódki i piwa oraz wszelkie zabudowania gospodarskie “masyw wybudowane”. Szczegółów dotyczących sprzedaży udzielał w Warszawie na Starym Mieście pod nr 55 pan Marjan Drozdzeński lub na miejscu właściciel tych dóbr (Władysław Pusłowski).

– 15/27.05.1851 – na dzień ten (godz. 10:00 – 15:00) kolejny raz ogłoszona została przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa licytacja na trzechletnie wydzierżawienie Dóbr Kwaśniowa w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Radomskiej w Kielcach (w sumie obciążenie pożyczkami wynosiło 71 800 złotych).

– 08/20.01.1852 – z wykazu opracowanego przez wójta gminy Kwaśniów Jana Drozdzieńskiego dowiadujemy się, że w Cieślinie były wtedy 3 dymy dworskie i 10 dymów włościańskich.

– 01/13.03.1852 – Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Duchowych w Warszawie wystawiła  Dowody likwidacyjne za należności do wynagrodzenia przyznane, za produkty dla Wojsk Cesarsko-Rosyjskich w 1831 roku dostawione z terenu b. Guberni Kieleckiej. Przyznano min. kwoty: dwór w Cieślinie rs. 9 k. 41, dwór w Kwaśniowie rs. 34 k. 89½, gromada Kwaśniów rs. 35 k.98 oraz plebania Chechło rs. 7 k. 16½.

– 11/23.09.1852 – zgodnie z Obwieszczeniem wydanym na podstawie wyroku Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach z powyższego dnia, wyznaczony został na dzień 04/16.11.1852 r. termin ostatecznego przysądzenia Dóbr Kwaśniowa. Wartość Dóbr pozostawiono nie zmienioną (pozostawiając dłużnikowi możliwość wykazania większej wartości) oraz ustalając do kierowania sprzedażą Andrzeja Kalinkę, Patrona mieszkającego w Kielcach. Dobra w tym czasie dalej znajdowały się w rękach Władysław Pusłowskiego, któremu zostały tymczasowo przysądzone  14/26.11.1850 r.

– 04/16.11.1852 – odbyła się licytacja Dóbr Kwaśniowa, na której na skutek dodatkowego oszacowania fryszerki w Cieślinie wywołanie rozpoczęto od kwoty szacunkowej rs. 54.884 k. 78, a następnie od 2/3, tj. rs. 36.589 k. 85. W związku z niezgłoszeniem się żadnych oferentów wyznaczono powtórny termin stanowczego przysądzenia na dzień 30.12.1852/11.01.1953 r.

– 03/15.01.1853 – decyzją Rządu Gubernialnego Radomskiego pieniądze przeznczone za dostawy produktów dla Wojsk Cesarsko-Rosyjskich w 1831 roku, dla dóbr wsi Cieślin kwota 9 r.s. 41 kop. oraz dla Kwaśniowa 34 r.s. 89 kop., złożone zostały do depozytu służącego dla spłaty należności po Konstantym Leonie Wolickim. 

– 27.01/08.02.1853 – w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej Janem Jasińskim, Fryderk Grundmann Królewsko-Pruski Radca, Dyrektor dóbr Mysłowice i Katowice, zamieszkały w Katowicach, zeznał, iż on do nabycia dóbr Kwaśniów z przyległościami od Władysława Pusłowskiego byłego Marszałka Szlachty w Guberni Wileńskiej, obiera sobie Ernesta Knauta budowniczego zamieszkałego w Mysłowicach dając mu pełnię praw w tym zakresie.

– 31.01/12.02.1853 – w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej Piotrem Gajewskim, Traugot Knaut zamieszkały w Dobrach Kwaśniów zeznał, iz zgodnie z Wykazem hipotecznym wydanym przez Pisarza Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach w dniu 02/14.01.1853 roku jest właścicielem dóbr Kwaśniów, Cieślin i Hucisko. Jednakże dobra te wystawione zostały na przymuszoną sprzedaż i na licytacji w Trybunale Cywilnym Guberni Radomskiej w Kielcach ostatecznie w dniu 30.12.1852/11.01.1853 roku zostały nabyte przez Władysława Pusłowskiego za sumę 36.589 r.s. 85 kop., który spełniając warunki licytacji przyjął resztę pożyczki Towarzystwa Kredytowego z dóbr tych niespłaconej, potrącił kapitał odpowiadający opłacie dla kościoła w Chechle oraz złożył na rzecz sukcesorów Kwiatkowskich kapitał z procentem do Banku Polskiego, a resztę skonsolidował ze swoimi wierzytelnościami na tych dobrach zahipotekowanymi, które jednak nie są w całości zaspokojone. Zeznający jako właściciel dóbr wyrok adjudykacyjny przyjął i zrzekł się z prawa składania odwołania. Zezwolił na przepisanie tytułu własności tych dóbr na rzecz Władysława Pusłowskiego w wykazie i w księdze hipotecznej. Jako poprzedni właściciel dóbr oraz dłużnik zezwolił na wypłacenie przez Bank Polski zdeponowanej przez Władysław Pusłowskiego sumy kapitalnej 2.250 r.s., czyli 15.000 złp. i procentu 281 r.s. 25 kop., czyli 1.875 złp. w dniu 08/20.01.1853 roku zdeponowanej w Banku Polskim na zaspokojenie wierzytelności należnych sukcesorom Karola Kwiatkowskiego, na skutek złożenia kwita urzędowego i zezwolenia na prawne jej wykreślenie.

– 31.01/12.02.1853 – nowym właścicielem dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko został Fryderyk Grundmann, właściciel Dóbr Ziemskich na Śląsku Pruskim w Kryzie Bytomskim, kawaler Orderu Orła Czerwonego Klasy III, w Dobrach Katowice zamieszkały (Fryderyk Grundmann (Friedrich Wilhelm Grundmann) >> czytaj więcej), który nabył je od Władysława Pusłowskiego byłego Marszałka Szlachty Wileńskiej zamieszkałego w Warszawie kontraktem urzędowym zawartym w Warszawie przed Piotrem Gajewskim Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej w dniu 31.01/12.02.1853 roku za umówioną kwotę 253.000 r.s., czyli 37.950 złp. W imieniu i na rzecz Fryderyka Grundmanna, Królewsko-Pruskiego Radcy i Dyrektora dóbr Mysłowice i Katowice, kontrakt kupna-sprzedaży zawarł Ernest Knaut budowniczy zamieszkały w dobrach Mysłowice, działający na mocy plenipotencji zeznanej przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej Janem Jasińskim w dniu 27.01/08.02.1853 roku. Kwota kontraktu miała zostać spłacona w następujący sposób: a) Pusłowski przekazał do zapłacenia resztę z pożyczki Towarzystwa Kredytowego na dobra te udzielonej w kwocie 71.800 złp. zabepieczonej i niespłacoenej w ilości 43.947 złp. 6 gr., czyli 6.592 r.s. 8 kop., b) Sprzedawca pozostawił z szacunku na gruncie kapitał odpowiadający opłacie z tych dóbr dla kościoła w Chechle po 105 złp. rocznie, w sumie 2.100 złp., czyli 315 r.s., c) Pusłowski wyznał, iż otrzymał 2 przekazy nabywcy Grundmanna, jeden od S.A. Frenkiela bankiera warszawskiego, jeden na sumę 72.000 złp. czyli 13.200 r.s.z procentem od 08.02.1853 roku, drugi na sumę 90.000 złp., czyli 13.500 r.s. z procentem jak powyżej, d) odebrał gotówkę w kwocie 792 złp., czyli 118 r.s. 80 kop. e) sprzedający uznał za zapłaconą wcześniej sumę 28.160 złp. 24 gr., czyli 4.224 r.s. 12 kop. Pusłowski oddał pełnomocnikowi wyrok adjudykacyjny i zezwolił na odebranie dóbr. Pusłowski oprócz pożyczki Towarzystwa Kredytowego wraz z nabytymi dobrami nabył należnośc przysługującą sukcesorom Kwiatkowskich w ilości 15.000 złp., którą wraz z procentami wynoszącymi 1.875 złp., czyli 281 r.s. 25 kop. w dniu 08/20.01.1853 roku za dowodem złożył do Banku Polskiego, czyli co do wierzytelości wynoszących ogółem 154.574 złp. 1 gr., czyli 23.186 r.s. 10 1/2 kop. z wykazu hipotetycznego zaspokoił te należności i umożliwił ich zniesienie, upoważniająć do dokonania tych czynności Ernesta Knauta. Na mocy powyższego kontraktu oraz wniosku z dnia 14/26.09.1853 roku fakt ten wpisano w księdze wieczystej.

– 31.01/12.02.1853 – w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej Piotrem Gajewskim, Katarzyna z Bojarskich wdowa po zmarłym mecenasie Karolu Kwiatkowskim zamieszkała w Warszawie działająca w imieniu i na rzecz swoich dzieci Jana Józefa Władysława i Florentyny Kwiatkowskich, jako matka i opiekunka z mocy uchwały Rady Familijnej w Sądzie Pokoju Okręgu i Miasta Warszawy Wydziału Drugiego wydanej w dniu 24.11/06.12.1850 roku zeznała, iż na dobrach Kwaśniów, Cieślin i Hucisko zabezpieczona była dla nieletnich jej dzieci po zmarłym ojcu Karolu Kwiatkowskim suma kapitalna 15.000 złp., czyli 2.250 r.s. pochodząca z wiekszej sumy 40.000 złp., czyli 6.000 r.s. do której przypisane jest prawo dzierżawy. Po nabyciu dóbr na przymuszonej licytacji przez Władysława Pusłowskiego, zgodnie z warunkami licytacji suma powyższa wraz z procentami wynoszącymi 1.875 złp., czyli 281 r.s. 25 kop. została przez nabywcę zdeponowana w dniu 08/20.01.1853 roku w Banku Polskim. W związku ze sporządzonymi w dniu dziejszym aktami notarialnymi, w których wyrażona została zgoda na wypłacenie tej sumy nieletnim sukcesorom Karola Kwaiatkowskiego – zeznająca przyjmuje tą deklarację i dłużników Traugotta Knauta oraz nabywcę Władysława Pusłowskiego kwituje zezwalając jednoczesnie na wykreślenie tej sumy oraz dzierżawy z wykazu hipotecznego dóbr Kwaśniów, Cieślin i Hucisko upoważnijąc do tej czynności Ernesta Knauta.

– 10/22.07.1853 – przed Rejentem Okręgu Olkuskiego Michałem Pachuckim w Kwaśniowie Friedrich Grundmann obywatel Królestwa Pruskiego i dziedzic Dóbr Kwaśniowa zeznał akt szczególnej plenipotencji upoważniając Wojciecha Zachorowskiego, Patrona Trybunału Guberni Radomskiej w Kielcach, do przystąpienia do Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego z dobrami Kwaśniów wraz z przyległościami Cieślin i Hucisko oraz zezwolił na naniesienie do księgi hipotecznej na powyższe dobra ostrzeżenia, w związku z zamiarem zaciągnięcia na te dobra nie tylko dodatkowej pożyczki na kwotę 3.000 r.s., ale także pożyczki odnawialnej osobistej w kwocie 4.365 r.s., jako odpowiadającej umorzeniu długu pierwiastkowego.

– 09-10.1853 – zgodnie z listą opublikowaną przez Towarzystwo Kredytowe Ziemskie Guberni Radomskiej Dobra Kwaśniów wystąpiły do Towarzystwa z żądaniem pożyczki nowej na kwotę rs. 3.000 oraz pożyczki odnowionej na kwotę rs. 4.365, ponadto było już obciążone dawną pożyczką wynoszącą 10.770 rs.

– 01/13.02.1854 r. – na imiennej liście chrześcian powołanych na zaciąg w poborze 1853 roku, którzy z powodu zbiegostwa nie stawili się na zasiąg, znalazł się mieszkaniec Cieślina Tomasz Barczyk.

– 05/17.07.1854 r. – w Cieślinie było 14 domów, w których mieszkało w sumie 78 osób (41 mężczyzn i 37 kobiet).

– 1854 – Walenty Polak był radnym Gminy Kwaśniów z Cieślina.

– 1854 – w związku z napływem ludności wyznania augsbursko-ewangelickiego związanego głównie z nabywaniem dóbr ziemskich oraz będącą wykwalifikowaną siłą roboczą w przemyśle, w Pilicy stanął zbór oraz powstał cmentarz ewangelicki zlokalizowany przy drodze do Złożeńca. Od roku 1855 filiałem pilickim zarządzał pastor parafii ewangelicko-augsburskiej w Piotrkowie Trybunalskim. Filiał w Pilicy obejmował miasteczko Pilicę i jego okolicę, rejony Klucz oraz miasta Olkusz i Wolbrom, aż po Ojców. Po roku 1872 głównym ośrodkiem religijnym stały się prawdopodobnie Sławniów, a następnie Wierbka. W 1875 roku filiał pilicki został przyłączony do parafii ewangelicko-augsburskiej w Kielcach. Zaś w latach 1919-1922 przyporządkowano go kościołowi ewangelicko-augsburskiemu w Sosnowcu-Pogoni. W księgach filiału pilickiego odnajdujemy kilka osób związanych z Cieślinem. Oprócz członków rodziny Knaut, właścicieli tutejszych dóbr, spotykamy wpisy dotyczące innych kolonialistów pruskich zatrudnionych głównie w tartaku. W dniu 30.12.1867 roku umiera w Cieślinie w wieku 64 lat malarz August Jan Voss (urodzony we Wrocławiu). Wcześniej, bo w dniu 13.02.1866 roku w Cieślinie związek małżeński z Karolem Edwardem Rudolph (lat 39 i 2 miesiące, werkmeister tartaku, urodzony w Jauernig na Śląsku Pruskim, a mieszkającym w Cieślinie) zawarła jego córka Angela (Aniela) Filippina Voss (lat 27 i 5 miesięcy, urodzona we Wrocławiu, a mieszkająca przy krewnych w Cieślinie). Ze związku tego w dniu 01.09.1867 roku urodziła się w Cieślinie ich córka, Paulina Florentyna Małgorzata, ochrzczona w Pilicy w dniu 13.10.1867 roku. W dniu 13.01.1866 roku ochrzczona została w Pilicy nijaka Ottilia Berta Scholz, urodzona w Cieślinie w dniu 05.01.1966 roku,  córka mieszkających tutaj Karola Scholz (pilarz, lat 30) i Julianny zd. Weinert (lat 31). W dniu 11.03.1866 roku ochrzczona została w Pilicy Beda Aniela Marta Martin, urodzona w Cieślinie w dniu 28.02.1866 roku, córka mieszkających w Cieślinie Wilhelma Martin (tracz, pilarz lat 33) oraz Maryi zd. Christoph (lat 32). Kolejna córka tego małżeństwa Karolina Ida Emilia Martin urodzona w Cieślinie 25.02/09.03.1869 roku została ochrzczona w Pilicy w dniu 17/29.03.1869 r.  Natomiast w dniu 13.01.1867 roku ochrzczony został Wilhelm Ludwik Ernest Sootzmann, urodzony w Cieślinie w dniu 27.11.1866 roku, syn Karola (lat 44, majster przy obróbce belek) i Karoliny zd. Müller (lat 37). Mieszkańcy pochodzenia ewangelickiego pojawili się w Cieślinie już w latach wcześniejszych, jeszcze przed powstaniem filiału augsbursko-ewangelickiego w Pilicy. W dniu 22.08.1847 roku umiera Jan Kurc (Kurtz), syn cieśli – wyrobnika Krzysztofa i Karoliny Kurców, mający 1 rok i 6 miesięcy życia, zaś w dniu 29.10.1847 roku umiera ich inny syn Godhfryd Kurc (Gotfryd Kurtz) mający 5 lat. Natomiast sam Krzysztof Kurc (Kurtz) umiera w dniu 19.02.1848 roku w wieku 47 lat. W dniu 21.02.1848 roku umiera w Cieślinie w wieku 34 lat inny cieśla – wyrobnik Godfryd (Gotfryd) Kups pozostawiając po sobie owdowiałą żonę Krystynę. Wcześniej małżeństwu temu w dniu 30.07.1847 roku urodziła się córka Rozalia, która zmarła w dniu 14.08.1847 roku. W tym samym okresie spotykamy się jeszcze ze zgonem wyrobnika – cieśli Konrada Ernesta Kryze (ok. 37 lat) w dniu 14.01.1848 roku, zaś inny wyrobnik Godfryd (Gotfryd) Rud umiera w Cieślinie w dniu 06.04.1848 roku w wieku ok. 60 lat.

– 04/16.01.1855 – Rząd Gubernialny Radomski upoważnił sekwestratora Jana Dąbrowicza do sprawowania obowiązków wójtowskich w gminach Kwaśniów i Ryczówek (Wójtowie Gminy Kwaśniów >> czytaj więcej).

– 13/25.07.1855 – w biurze wójta Gminy Kwaśniów zawarty został kontrakt dzierżawy wieczystej osady młyńskiej Tułaczowizna pomiędzy Traugottem Knaut i Janem Leśniakiem.

– 05/17.10.1857 – nowym właścicielem dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko został Ernst (Ernest) Knaut, budowniczy zamieszkały w mieście Mysłowicach, który kupił je od Fryderyka Grundmanna kontraktem urzędowym kupna i sprzedaży zawartym w Sławkowie przed Michałem Pachuckim rejentem  Okręgu Olkuskiego za sumę r.s. 24.000, czyli złp. 160.000. Faktyczna kwota transakcji wyniosła 13.230 r.s., gdyż w transakcji uwzględniony został dług w kwocie 10.770 r.s. ciążący wobec Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Na mocy kontraktu powyższego oraz wniosku w dniu 11/23.08.1859 roku fakt ten w księdze wieczystej wpisano.

– 18/30.10.1857 – przed rejentem Okręgu Pilickiego Rajmundem Zgliczyńskim w Pilicy, Ernest Knaut właściciel Dóbr Kwaśniowa zamieszkały w Mysłowicach oraz Berthold Pfeiffer aptekarz z Opola w Kraju Pruskim zawarli kontrakt kupna-sprzedaży. Stosownie do kontraktu kupna-sprzedaży zawartego przed rejentem Okręgu Olkuskiego Michałem Pachuckim w dniu 05/17.10.1857 roku, Ernest Knaut sprzedał Bertholdowi Pfeifferowi drzewo okrąglakowe i budulcowe za ogólną sumę 8.000 r.s. licząc stopę kubiczną okrąglaków (o długości 20 stóp) po 1,5 kop., zaś stopę kubiczną budulcowego po 3 kop. na miejscu w lesie. Knaut zobowiązuje się obrobić drzewo w lesie i dostarczyć je do Mysłowic, zaś koszty tych czynności miał pokryć kupujący. Ponadto Ernest Knaut sprzedał kupującemu drzewo rżnięte bale i tarcice za sumę 5.000 r.s., licząc kopę bali po 27 r.s., kopę tarcic dwu calowych po 15 r.s., kopę tarcic 1,5 calowych po 10 r.s. 80 kop. i kopę tarcic calowych po 9 r.s. Bale i tarcice były dostarczane również do Mysłowic na koszt kupującego. Nie określony został przedział czasowy kontraktu, zaś obie umówione sumy zostały odebrane przez sprzedającego.

– 04/16.03.1858 – w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Radomskiej w Kielcach (w sumie obciążenie pożyczkami wynosiło 10.760 r.s. (lub 10.770), zaś zaleganie w spłacanych ratach 361 r.s. 89 kop.) ogłoszona została przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa licytacja na wydzierżawienie Dóbr Kwaśniowa na okres trzech lat, tj. od dnia 19.06/01.07.1858 roku do 19.06/01.07.1861 roku. Licytacja wyznaczona została na dzień 14/26.05.1858 roku (w godz. 10:00 do 15:00) w biurze Dyrekcji Szczegółowej w Kielcach.

– 01/13.09.1858 – Wydział Służby Ogólnej Dyrekcji Ubezpieczeń przyznał właścicielowi Dóbr Kwaśniów Traugottowi Knaut odszkodowanie w wysokości rs. 38 za pogorzelę, która miała miejsce w Kwaśniowie w dniu 25 sierpnia 1857 r.

– 1858 – w roku tym (oraz w następnym 1859 roku) Wójtem Gminy Kwaśniów był A. Guzowski (Wójtowie Gminy Kwaśniów >> czytaj więcej).

– 12.01.1859 – w Cieślinie w wieku niespełna 30 lat zmarł dzierżawca wsi (folwarku) Cieślin Edward Knaut, syn Traugotta Knaut. Folwark ten był przez niego dzierżawiony na podstawie niepodpisanego kontraktu zawartego na okres 12 lat z Fryderykiem Grundmannem.

– 10/22.01.1859 – w Cieślinie dokonany został inwentarz pozostałości po zmarłym Edwardzie Knaut. Inwentarz przeprowadzony został przez mieszkańców Cieślina Bonawenturę Mysor i Mikołaja Mędrka oraz wójta Gminy Kwaśniów A. Guzowskiego, w obecności: Jacka Odolskiego, Traugotta Knaut, Kajetana z Woli Kmitę, Emanuela Knaut, Franca Jerechubeka, Ernesta Knaut, Edwarda Borkenchage oraz Jadwigi z Wojciechowskich Knaut. Czysta masa spadkowa majątku oszacowana została na sumę 238 r.s. 72 kop.

– 28.03/09.04.1859 – w Olkuszu przed rejentem okręgu olkuskiego Michałem Pachuckim Ernest Knaut dziedzic dóbr Kwaśniowa i Antoni Michniowski zamieszkały w folwarku Cieślin zawarli akt dzierżawy folwarku Cieślin. Umowa 6-letnia rozpoczynająca się w dniu 12/24.06.1859 r. obejmowała wszystkie budynki dworskie, łąki, pastwiska, ziemię orną oraz pańszczyznę do tego folwarku przywiązaną. Czynsz roczny ustalony został na 180 r.s., zaś podatki i opłaty pozostały przy dziedzicu.

– 28.03/09.04.1859 – w Olkuszu przed rejentem okręgu olkuskiego Michałem Pachuckim Ernest Knaut darował dłużną kwotę pozostałą po śmierci Edwarda Knaut, zobowiązał się opłacić składkę od pożarów, zaś za poniesione koszta w folwarku Cieślin na rzecz nieletniego Kazimierza Knaut przeznaczył kwoty 456 r.s. i 60 r.s., które to dziedzic dóbr Rodaki Jacek Odolski, będący dodanym opiekunem nieletniego Kazimierza, zobowiązał się pobierać jako opłatę dzierżawną od Antoniego Michniowskiego. Edward Knaut jako administrator folwarku Cieślin, którego czynsz administracji wynosił rocznie 318 r.s. 30½ kop. oraz 36 r.s. 2½ kop. składki za ubezpieczenie pożarowe był dłużnym, ponieważ poniósł na tym folwarku duże nakłady przy jego melioracji.

– 30.03/11.04.1859 – w biurze wójta Gminy Kwaśniów zawarty został kontrakt dzierżawy wieczystej osady młyńskiej Tułaczowizna pomiędzy właścicielem Dóbr Kwaśniowa Ernestem Knautem i Janem Leśniakiem. Osada młyńska mająca 12 morgów została wydzierżawiona Leśniakowi za opłatą roczną 36 r.s. płatną od dnia 13/25.07.1855 roku w dniu św. Jakóba każdego roku. Dodatkowo Leśniak w każdy piątek i w sobotę każdego tygodnia mogł brać na własny użytek gałęzie na rozpałke oraz ściółkę w miejscu oznaczonym. Ponadto zobowiązany był mleć dworowi pszenicę i jęczmień na mąkę lub kaszę (25 korcy) oraz 75 korcy zboża na ospę w każdym czasie. Podatki i inne ciężary miał regulować Leśniak oraz utrzymywać groble, młyn i inne bydynki – na co materiał zobowiązał się dostarczać dwór. Za budowę młyna, wystawienie budynków i usypanie grobli Lesniiakowi potrącono czynsz za 4 ½ roku, czyli od dnia 13/25.07.1855 roku do dnia 01.01.1860 roku.

– 10/22.08.1859 – w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Hilarym Kudlickim Ernest Knaute, budowniczy zamieszkały w Mysłowicach, przyznał, że Dobra Kwaśniowa kupował w dniu 05/17.10.1857 roku przed Rejentem Okręgo Olkuskiego Michałem Pachuckim na rzecz i imię swego ojca Traugotta i za jego fundusze, która to okolicznośc pominięta została w kontrakcie. Dlatego też Ernest Knaut na zasadzie tego zeznania żądał, aby tytuł własności Dóbr Kwaśniowa uregulowany został hipotecznie na rzecz Traugotta Knauta. Traugott Knaute zamieszkały w Dobrach Kwaśniów, obecny przy spisywaniu aktu, deklarację tą oraz warunki zawarte w kontrakcie kupna-sprzedaży zakceptował.

– 11/23.08.1859 – dalszy ciąg wyprzedaży cieślińskich lasów. Tym razem właściciel Dóbr Kwaśniowa Ernest Knaut zamieszkały w Mysłowicach, na mocy kontraktu zawartego w Kancelarii Ziemskiej Guberni Radomskiej w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Hilarym Kudlickim sprzedał okoliczne lasy spekulantom żydowskim Mośkowi Wejsman [Weissmann] zamieszkałemu w mieście Przyrowie (okręg częstochowski, gubernia warszawska) oraz Lewkowi Zaltzberg [Zeltzberg, Saltzberg] zamieszkałemu w mieście Radomsku (gubernia warszawska) – w sumie „włók 17 morgów 8 prętów 294 co równa się 290,63 ha” za kwotę  22.054 r.s. 40 kop. z prawem wycięcia w okresie 15 lat oraz wydzierżawił na 18 lat tartak z zabudowaniami i gruntami w Cieślinie za czynsz roczny 75 r.s. na czas od 01.01.1860 r. (Kontrakt kupna i sprzedaży lasów – 11/23.08.1859 r. >> czytaj więcej).

– 12/24.08.1859 – Lewek Saltzberg i Mosiek Wejsman pismem prywatnym zawarli między sobą układ, mocą którego postanowili, że z dochodów z zakupionego drzewa i z dzierżawy tartaku w Cieślinie przede wszystkim Mosiek Weissmann odzyska nakłady i zaliczenia na interes ten z własnych funduszów poczynione, a dopiero gdy takowe zrealizowane zostaną Lewek Saltzberg do równej połowy zysków i dochodów należeć będzie.

– 26.08/07.09.1859 – Wydział Służby Ogólnej Dyrekcji Ubezpieczeń przyznał poszkodowanemu Traugottowi Knaut odszkodowanie w wysokości rs. 38 k. 20 za pogorzelę, która miała miejsce w Kwaśniowie w dniu 23 marca 1859 r.

– 22.09/04.10.1859 – w Warszawie zmarł na apopleksję Władysław Pusłowski, były właściciel Dóbr Kwaśniowa, właściciel posiadłości przy ulicy Nowy Świat nr 1 265 litera b w Warszawie, dziedzic wsi Czarkowy w powiecie stopnickim i właściciel wielu ogromnych zakładów fabrycznych koło Słonima i Wilna, były Marszałek Guberni Grodzieńskiej oraz posiadacz jednej z najlepszych winnic we Francji.

– 30.03/11.04.1860 – przed rejentem kancelarii okręgu pilickiego Augustem Zawadzkim w Pilicy, Ernest Knaut budowniczy zamieszkały w Mysłowicach, będący właścicielem dóbr Kwaśniowa, zeznał akt pokwitowania resztkującej kwoty 11.554 r.s. 40 kop. odebranej od Lewka Zeleberga (Saltzberga) i Mośka Wajsmana (Wejsmana) w Listach Zastawnych, kuponach od Listów Zastawnych oraz w Biletach Kredytowych Cesarstwa Rosyjskiego i Królestwa Polskiego za sprzedane drzewo z lasów kontraktem z dnia 11/23.08.1859 r.

– 18/30.05.1860 – w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Radomskiej w Kielcach (w sumie obciążenie pożyczkami wynosiło rs. 10 770, zaś zaleganie w spłacanych ratach rs. 362 k. 24) ogłoszona została na ten dzień (w godz. 10:00 do 15:00) przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa licytacja na wydzierżawienie Dóbr Kwaśniowa na okres trzech lat, tj. od dnia 19 czerwca (1 lipca) 1860 roku do 19 czerwca (1 lipca) 1863 roku.

– 02/14.08.1860 – w Radomsku przed Rejentem Kancelarii Okręgu Radomskiego Leopoldem Dobrzelewskim Lewek Saltzberg wszelkie swoje prawa do współwłasności korzyści w lasach dóbr Kwaśniów i Podlesie od dnia dzisiejszego w równej połowie, czyli w ¼ całości sprzedał i scedował synowi Jakóbowi Saltzberg za sumę 2.400 r.s., z odbioru której skwitował jednocześnie syna i zezwolił na objawienie tego aktu w wykazie hipotecznym dóbr Kwaśniowa. Co się zaś tyczy Podlesia, to aktem prywatnym w dniu 18.07.1854 roku Lewek Saltzberg nabył 20 włók lasu w dobrach Podlesie i przyjął za wspólnika do tego nabycia Mośka Wejsmana, który na swoje nazwisko zawarł kontrakt urzędowy z właścicielem dóbr Podlesie i przy tym szacunku za sprzedane drzewo sumę 8.250 r.s. wyliczył, a następnie w akcie tym stanęła umowa, że z kasy dochodów z eksploatacji lasu Wejsman najpierw tytułem procentu po 6% od powyższej sumy pobierać będzie, a resztę dochodów na pokrycie i umorzenie tej sumy miał prawo pobierać. Gdy zaś suma ta osiągnie 8.250 r.s. z procentami, to dalsze dochody i korzyści po połowie do Saltzberga i Wejsmana należeć miały. Sumę tą i procenty od niej Wejsman już całkowicie z dochodów pobrał i w dniu spisywania aktu dalsze zyski z lasu w Podlesiu w połowie do Lewka Saltzberga zaczęły należeć. Jeśli chodzi o las w Kwaśniowie, to suma 11.554 r.s. 40 kop. została na konto dziedziców zaliczona przez Wejsmana, ale jeszcze z dochodów z drzewa została nie zaspokojona. Po zaspokojeniu tej sumy Lewek Saltzberg do połowy dochodów dopiero miał mieć udział.

– 21.11/03.12.1860 – Traugott Knaut będący wyznania ewangelicko-augsburskiego, wybrany został członkiem Dozoru Kościelnego parafii w Chechle na lata 1861-1866.

– 21.11/03.12.1860 – w Cieślinie było 14 dymów, w tym 11 dymów włościańskich i 3 dworskie.

– 08/20.03.1861 – Ernest Knaut przed rejentem Okręgu Pilickiego Augustem Zawadzkim zeznał akt plenipotencji szczegółowej, mocą której udzielił ojcu Traugottowi Knaut upoważnienia do przystąpienia z Dobrami Kwaśniowa do pożyczki Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego okresu III serii 2.

– 08/20.03.1861 – Ernest Knaut przed rejentem Okręgu Pilickiego Augustem Zawadzkim zeznał akt plenipotencji na osobę Emanuela Knaut upoważniający go do sprzedaży Dóbr Kwaśniów z przyległościami Traugottowi Knaut.

– 08/20.03.1861 – Ernest Knaut sprzedał dobra Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko swemu ojcu Traugottowi Knautowi za umówioną sumę 36.000 r.s., czyli 240.000 złp. Po potrąceniu wierzytelności hipotecznych, odebrał ustaloną kwotę i upoważnił brata Emmanuela Knaut do zawarcia urzędowego kontraktu kupna sprzedaży dóbr Kwaśniowa z przyległościami z ojcem Traugottem Knaut oraz na przepisanie tytułu własności hipotecznej we właściwej księdze na niego i Traugotta Knaut, co uczyniono 23.03/04.04.1861 roku.

– 23.03/04.04.1861 – w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Hilarym Kudlickim Emanuel Knaut zamieszkały w Dobrach Kwaśniowa działający na mocy plenipotencji z dnia 08/20.03.1861 roku zeznanej przed Rejentem Pilickim Augustem Zawadzkim, udzielonej mu przez Ernesta Knauta właściciela Dóbr Kwaśniowa oraz Traugot Knaut obywatel pruski zamieszkały w Dobrach Kwaśniowie, zawarli akt kupna-sprzedaży Dóbr Kwaśniowa za sumę 240.000 złp., czyli 36.000 r.s.

– 28.03/09.04.1861 – Traugott Knaut wystąpił do Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego o kredyt w wysokości 6.465 rubli srebrnych, który to kredyt został mu przyznany, lecz go już osobiście nie pobrał z powodu swojej śmierci (zmarł 25.07.1861 r. w Kwaśniowie w wieku 61 lat).

– 08/20.04.1861 – Wydział Służby Ogólnej Dyrekcji Ubezpieczeń przyznał właścicielowi Dóbr Kwaśniów Traugottowi Knaut odszkodowanie w wysokości rs. 9 k. 60 za pogorzelę, która miała miejsce w Kwaśniowie w dniu 03 stycznia 1860 r.

– 21.04/03.05.1861 – zgodnie z listą opublikowaną przez Towarzystwo Kredytowe Ziemskie Guberni Radomskiej Dobra Kwaśniów wystąpiły do Towarzystwa z żądaniem dodatkowej pożyczki w Listach Zastawnych Serii 2-iej Okresu 3-go na kwotę rs. 6.465 (poprzednio udzielona pożyczka wynosiła rs. 10.770).

– 25.05/06.06.1861 – Wydział i Sekcja Administracyjna Rządu Gubernialnego podały nową organizację gmin w powiecie olkuskim, zatwierdzoną reskryptem Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych z dnia 8/20.05.1861 r., na mocy Najwyższego Ukazu z dnia 3/15.03.1859 r., który stanowił, iż na przyszłość każda gmina wiejska nie może mieć mniej domów jak 50, zaś obszar jednej wsi podlegać może tylko jednemu wójtowi. W skład gminy Kwaśniów weszły: Klucze, Gliny, Pszemsza, Kwaśniów, Cieślin i Hucisko. 

– 07.06.1861 – właściciel Dóbr Kwaśniów Knaut w piśmie do Rządu Gubernialnego Radomskiego donosił o oborywaniu granicy pomiędzy dobrami Kwaśniów a dobrami rządowymi Golczowice przez włościan z Golczowic, prosząc jednocześnie o przysłanie delegacji i usypanie kopców granicznych dla zaniechania sporu granicznego. W związku z brakiem reakcji  w dniu 05.07.1862 roku wystosował powtórne pismo w tej sprawie. Sprawa została uregulowana dopiero w pod koniec 1865 roku po przybyciu na grunt geometry z Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu i opracowaniu stosownego operatu, o czym Asesor Ekonomiczny poinformował Rząd Gubernialny raportem z dnia 29.12.1865/10.01.1866 roku.

– 25.07.1861 – w Kwaśniowie w wieku 61 lat zmarł Traugott Knaut, właściciel Dóbr Kwaśniowa.

– 17/29.08.1861 r. – na jawnym prezydialnym posiedzeniu Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach, Kalinka Patron Trybunału przedstawił nieopieczętowane pismo testamentu Traugotta Knauta z dnia 25.07.1861 r. dostarczone przez Ernesta Knauta celem opisania jego. Prezes Trybunału Cywilnego Guberni Radowskiej nakazuje rejentowi kancelarii okręgu pilickiego p. Augustowi Zawadzkiemu opublikowanie i zachowanie testamentu Traugotta Knauta dostarczonego przez Ernesta Knauta.

– 27.09/09.10.1861 – w związku ze śmiercią Traugotta Knaut, Rejent Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach Władysław Pyrkosch wydał Obwieszczenie Spadkowe, zgodnie z którym w terminie do dnia 07/19.04.1862 r. winny być uregulowane spadki obejmujące prawa i wierzytelności po zmarłym.

– 28.09/10.10.1861 – rejent olkuski Michał Pachucki działając zgodnie z Reskryptem Prezesa Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach z dn. 05/17.08.1861 r. dokonał w Kwaśniowie spisu inwentarza majątku po ś.p. Traugottcie Knaut dziedzicu Dóbr Kwaśniowa. W wyniku oszacowania przeprowadzonego przez 3 dni (do 30.09/12.10.1861 r.) czystą masę spadkową określono na kwotę 33.140 r.s. 77 kop.

– 09.12.1861 – Lewek i Jakób Saltzberg, współwłaściciele kontraktu na sprzedaż lasów w Dobrach Kwaśniowa i dzierżawy tartaku w Cieślinie, dokonali obrachunku z Mośkiem Wejsmanem i uzyskali od niego pismo w języku hebrajskim, w którym Mosiek Wejsman wszelkie wzajemne rachunki im pokwitował i zezwolił bezwarunkowo na zamierzoną cesję ich praw. Saltzbergowie zapragnęli wyjść ze spółki i prawa swoje zamierzyli odstąpić Chaimowi Lipszyc i Danielowi Wolf Rzechta.

– 30.11/12.12.1861 – w Radomsku przed Rejentem Kancelarii Okręgu Radomskiego Leopoldem Dobrzelewskim Lewek i Jakób Saltzbergowie, kupcy i spekulanci zamieszkali w Radomsku, aktem cesji wszelkie swoje prawa do kupna lasu w Dobrach Kwaśniowa i dzierżawy tartaku w Cieślinie odstąpili na własność Chaimowi (Chajmowi) Lipszyc i Danielowi Wolfowi Rzechta, handlującym zamieszkałym w Ozorkowie w Okręgu Zgierskim, w Guberni Warszawskiej, za umówioną sumę 4.425 r.s. i jednocześnie skwitowali ich z odebranej sumy i zezwolili na naniesienie odpowiednich zmian w hipotece. Kupujący oświadczyli, że mają dostateczną informację o interesach spółki, pozawieranych kontraktach z osobami trzecimi, długach ciążących na kasie spółki i wszystko to przyjmują oraz deklarują ich wykonanie.

– 30.11/12.12.1861 – w Radomsku przed Rejentem Kancelarii Okręgu Radomskiego Leopoldem Dobrzelewskim Lewek i Jakób Saltzbergowie, kupcy i spekulanci zamieszkali w Radomsku, zeznali akt pokwitowania. W wyniku dokonanego w dniu 03.12.1861 roku przez Saltzbergów ostatecznego obrachunku z Wejsmanem okazało się, że ze wspólnych spółek przypada Saltzbergom 900 r.s. z Kwaśniowa, zaś z Podlesia 538 r.s. 87 ½ kop., czyli łącznie 1.438 r.s. 87 ½ kop. Sumę tą Saltzbergom w imieniu Mośka Wejsmana wypłacił Chaim Lipszyc i z odbioru tej sumy skwitowali oni Wejsmana, zaś Lewek Saltzberg odstąpił Wejsmanowi wszelkie swoje prawa, jakie miał do kupna drzewa w lesie dóbr Podlesie.

– 19/31.01.1862 –  zgodnie z reskryptem Kommissyi Rządowej Spraw Wewnętrznych, Roman Bukowski zostaje mianowany na urząd Wójta Gminy Kwaśniów (Wójtowie Gminy Kwaśniów >> czytaj więcej).

– 27.03/08.04.1862 – przed rejentem Okręgu Pilickiego Augustem Zawadzkim, Antonina Wilhelmina Ewa trzech imion z Grochalskich Knautowa udzieliła plenipotencji szczegółowej do dochodzenia spadku po Traugottcie Knaut na osobę Aleksandra Kalinki, patrona w Kielcach.

– 02/14.04.1862 – w Olkuszu przed rejentem olkuskim Michałem Pachuckim Antonina Wilhelmina Mina z Grochalskich Knaut, Ernest August Traugott Knaut, Ida Malwina Amalia z Knautów Horsella, Emilia Henrietta Zofia Knaut, Amanda Antonina Wilhelmina Knaut, Luiza Augusta Amalia Knaut, Maria Teofila Elżbieta Knaut, Eugeniusz Ludwik Emil Knaut spisali akt dobrowolnej plenipotencji po śmierci śp. Traugotta Knaut, w którym upoważniają – syna i brata – Emanuela Fryderyka Wilhelma Knaut do uregulowania na rzecz stawających spraw spadkowych z dobrodziejstwem inwentarza w Dobrach Kwaśniowa.

– 16/28.04.1862 – przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach Władysławem Pyrkoschem, Emanuel Fryderyk Wilhelm Knaut zamieszkały w Kwaśniowie w imieniu własnym oraz w imieniu swojej matki Antoniny Wilhelminy Miny Knaut i rodzeństwa, na mocy aktu plenipotencji zeznanego w dniu 02/14.04.1862 r. przed rejentem Okręgu Olkuskiego Michałem Pachuckim, zeznał akt plenipotencji oraz substytucji specjalnej, mocą której upoważnił Aleksandra Kalinkę Patrona przy Trybunale Cywilnym w Kielcach od uregulowania w Księdze wieczystej wszelkich spraw związanych ze spadkiem po zmarłym Traugottcie Knaut na rzecz jego sukcesorów, stosownie do przepisów prawa.

– 05/17.05.1862 – w Olkuszu przed rejentem olkuskim Michałem Pachuckim Eugeniusz Ludwik Emil Knaut oraz Antonina Mina Wihelmina Knaut zawierają kolejny akt szczególnej, dobrowolnej plenipotencji, w którym upoważniają Emanuela Fryderyka Wilhelma Knaut do ustanowienia spadkowej części dla nieletniego Kazimierza Knaut (syna Edwarda Knaut), bądź odpowiedniego wynagrodzenia z przypadającej mu części spadkowej oraz jednocześnie upoważniają go również do odebrania pożyczki z TKZ na kwotę 6.465 r.s., która została przyznana Traugottowi Knaut, ale nie została odebrana z powodu jego śmierci.

– 17/29.07.1862 – w powodu zalegania w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Radomskiej w Kielcach (w sumie zaległe raty na dzień zarządzenia wynosiły 1.559 r.s. 81 kop.) ogłoszona została przez Dyrekcję Główną Towarzystwa na dzień 29.05/10.06.1863 roku od godz. 10:00 licytacja publiczna na sprzedaż przymuszoną Dóbr Kwaśniowa. W dniu 22.11/04.12.1862 roku w związku z uregulowaniem zaległości względem Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego z Ksiegi Wieczystej wykreślone zostało ostrzeżenie z dnia 10/22.08.1862 roku.

– 14/26.09.1862 – na mocy aktu regulacji spadku po zmarłym w poprzednim roku Traugott’cie Knaut, właścicielami Dóbr Kwaśniowa (a więc i Cieślina) zostało 10 osób (żona i 9 dzieci), tj. Antonina Wilhelmina Mina trzech imion z Grochalskich Knaut (wdowa po zmarłym), Emmanuel Fryderyk Wilhelm trzech imion Knaut, Ernest August Traugot trzech imion Knaut (zamieszkały w Mysłowicach na Ślasku Pruskim), Ida Malwina Aurelia trzech imion z Knautów Horsella (Fryderyka Horselli małżonka), Emilia Henrietta Zofia trzech imion Knaut, Amanda Antonina Wilhelmina trzech imion Knaut, Luiza Augusta Amelia trzech imion z Knautów Szturm (Kurta Alberta Szturm małżonka – ślub w Pilicy w 1862 r.), Maria Teofila Elżbieta trzech imion z Knautów Marx (Karla Augusta Bennona Marxa małżonka – ślub w Pilicy w 1862 r.), Eugeniusz Ludwik Emil trzech imion Knaut oraz Władysław Kazimierz dwóch imion Knaut wnuk spadkodawcy Traugotta Knaut po synie jego Edwardzie Karlu Józefie trzech imion Knaut pozostały. Udział każdego ze spadkobierców wynosił po 1/10 części Dóbr Kwaśniowa, zaś wdowa Antonina Wilhelmina Mina Knaut miało dodatkowo prawo dożywocia na swojej części. (Akt regulacji spadku po zmarłym Traugocie Knaut z 14/26 września 1862 r. >> czytaj więcej).

– 14/26.10.1862 – w Olkuszu przed rejentem olkuskim Michałem Pachuckim Ernest August Traugot Knaut zawarł akt plenipotencji, mocą którego upoważnił Karola Augusta Marx do odebrania udzielonej zmarłemu Traugottowi Knaut pożyczki z TKZ w kwocie 6.465 r.s. razem z kuponami serii II okresu III. Benno Marx spełnił tutaj rolę substytuta zgodnie z zapisami aktu plenipotencji udzielonego Ernestowi Knaut przez 5 jego sióstr z dnia 21.07/02.08.1862 r.

– 21.12.1862/02.01.1863 – w Piotrkowie przed Reyentem Kancelarii Okręgu Piotrkowskiego Walentym Faustynem Kowalskim Chaim Lipszyc (Haim Lipschitz z podpisu) i Daniel Wolf Rzechta, handlujący drzewem, zamieszkali w mieście Ozorkowie w Okręgu Zgierskim odstąpili swoje prawa do zakupionego lasu w Kwaśniowie i dzierżawy tartaku w Cieślinie Bernardowi Julinsburgerowi, kupcowi zamieszkałemu we Wrocławiu, za umówioną sumę 8.570 r.s. z której jednocześnie skwitowali Julinsburgera i zezwolili na przepisanie hipotecznie wcześniejszego kontraktu. Julinsburger skwitował sprzedających i oświadczył, że ma wiadomości o zawartych kontraktach z osobami trzecimi na kupno drzewa, które zobowiązuje się utrzymać oraz o długach i stanie spółki zawartych w księdze rachunkowej spółki.

– 14/26.08.1863 – w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Radomskiej w Kielcach (w sumie zaległe raty na dzień zarządzenia wynosiły 2.657 r.s.) podjęta została przez Dyrekcję Główną Towarzystwa na dzień 20.07.1864 r. od godz. 10:00 w Kielcach, w gmachu Zamek po Biskupi zwanym, licytacja publiczna na sprzedaż przymuszoną Dóbr Kwaśniowa. W dniu 13/25.06.1864 roku w związku z uregulowaniem zaległości wobec TKZ Dyrekcja Główna wydała decyzję zezwalającą na wykreślenie ostrzeżenia z Księgi Wieczystej dóbr z dnia 14/26.08.1863 roku.

– 1863 – we wsi Cieślin powstał tartak napędzany maszyną parową. Budynek tartaku był piętrowy, zaś sam kocioł parowy dla bezpieczeństwa znajdował się w osobnym murowanym pomieszczeniu po drugiej stronie drogi. “Lokomobila” miała moc 55 KM. Wyposażenie tartaku było importowane z Zachodniej Europy wraz z kompletną aparaturą. Budowniczowie tartaku i służby inżynieryjne również zostali sprowadzeni z Zachodu, by złożyć wszystko na miejscu. Ks. Wiśniewski w swojej książce pisze o Niemcach, którzy “zakupili wielkie lasy tutejsze, postawili tartak, wielki komin u stóp wzgórza, wycięli najpiękniejsze drzewa, ogołocili okolicę z jej ozdoby i bogactwa”. Pomiarów tartaku dokonał w 1863 roku Aleksander Smitkowski dla potrzeb Dyrekcji Ubezpieczeń w Guberni Radomskiej. Wedle mojego rozeznania tartak znajdował się praktycznie w środku wsi – przy dzisiejszej ulicy Zdrojowej, mniej więcej w miejscu starego młyna (Tartak z napędem parowym >> czytaj więcej).

 

Rzut tartaku w Cieślinie z 1863 r.

 

 

– 19.02/02.03.1864 – ukazał się ukaz cara Aleksandra II Romanowa o częściowym  o uwłaszczeniu chłopów w Królestwie Polskim. Chłopi otrzymywali na własność ziemię, na której dotychczas gospodarowali. Uwłaszczenie objęło także część służby dworskiej i bezrolnych mieszkańców wsi. Po uwłaszczeniu, gruntu folwarczne zajmowały nadal ponad 50% ziemi Królestwa Polskiego. Chłopi nie płacili szlachcie za ziemię, natomiast zostali objęci wieczystym podatkiem gruntowym. Odszkodowanie za utracone korzyści miał wypłacić właścicielom ziemi skarb państwa. W Dobrach Kwaśniów z ogólnej powierzchni gruntów 1246 mórg nowopolskich ( po wyłączeniu lasów i zarośli) włościanie przejęli 706 mórg, zaś przy dworze zostało 540 mórg nowopolskich.  

 

 

 

Ukaz cara Aleksandra II Romanowa z dnia 19.02/02.03.1864 r. o częściowym uwłaszczeniu chłopów w Królestwie Polskim.

 

 

 

 

– 26.03/07.04.1864 – w Częstochowie przed Rejentem Okręgu Częstochowskiego Adamem Makarowskim stanęli Mosiek Wejsman handlarz z Przyrowa oraz Bernard Julinsburgier kupiec z Wrocławia w Królestwie Pruskim. Mosiek Wejsman mocą kontraktu zawartego w dniu 11/23.08.1859 r. przed Hilarym Kudlickim rejentem w Kielcach nabył wspólnie z Lewkiem Saltzbergiem od Ernesta Knauta dziedzica Dóbr Kwaśniowa przestrzeń lasów rozciągłości 17 włok 8 morgów 294 pręty miary nowopolskiej zgodnie z mapą sporządzoną przez geometrę Antoniego Grabowskiego, z prawem wycięcia tej przestrzeni lasu w czasie określonym w kontrakcie i na ten sam okres czasu mający wypuszczony sobie w dzierżawę tartak wraz z budynkami i gruntem w Cieślinie za czynsz roczny 75 r.s.. Lewek Saltzberg prawa swoje do lasu i tartaku odstąpił Lipszycowi i Rzechtowi, ci zaś odstąpili je Bernardowi Julinsburgierowi. Aktem niniejszym Mosiek Wejsman odstąpił Julinsbergierowi swoja połowę praw do lasu i tartaku za sumę 21.599 r.s. 94 ½ kop.. Julinsbergier przed podpisaniem aktu zapłacił 2.849 r.s. 97 ½ kop., resztę tj. 15.000 r.s. zobowiązał się zapłacić w ustalonych ratach z prowizją 6%.

– 03/15.05.1865 – w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu Guberni Radomskiej w Kielcach (w sumie zaległe raty na dzień zarządzenia wynosiły 1.200 r.s.) decyzją Dyrekcji Głównej Towarzystwa została ogłoszona na ten dzień 17/29.11.1865 roku. od godz. 10:00 w Kielcach, w oficynie po Biskupim Zamku, licytacja publiczna na sprzedaż przymuszoną Dóbr Kwaśniowa. W wyznaczonym dniu licytacja nie doszła do skutku, gdyż na licytacji sprzedaży dóbr Kwaśniowa nikt ze zgromadzonych do niej nie przystąpił. W dniu 10/22.01.1866 roku decyzją Dyrekcji Głównej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego z powodu uregulowania zaległości Towarzystwa wykreślone zostało z hipoteki ostrzeżenie o licytacji.

– 10/22.05.1865 – ukazuje się Uwiadomienie podpisane przez Patrona Aleksandra Kalinka, w którym wyznaczona zostaje na dzień 18/30.06.1865 roku licytacja przygotowawcza na sprzedaż Dóbr Kwaśniowa na żądanie pełnoletnich sukcesorów, w związku z wyrokami Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach z dnia 19.11/01.12.1864 roku oraz z dnia 26.03/07.04.1865 roku (Uwiadomienie o sprzedaży Dóbr Kwaśniowa z dnia 10/22.05.1865 r. >> czytaj więcej).

– 18/30.06.1865 – Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych rozpatrzywszy pretensje mieszkańców b. Departamentu Krakowskiego za dostawy produktów w roku 1815/16 dla wojsk Cesarsko-Rosyjskich z Francji powracających, które w swoim czasie nie zostały zapłacone z mocy decyzji Namiestnika Królestwa objawionej w odezwie Sekretarza Stanu przy Radzie Administracyjnej z dnia 01/13.12.1861 roku, wydała stosowne świadectwa. Kwota świadectw, którymi objęte zostały Dobra Kwaśniów wynosiła 4 r.s. 20 kop., 15 r.s. 75 ½ kop. oraz 9 r.s. 45 kop.

– 06/18.07.1865 – na skutek niespłacenia kolejnych rat kredytów i ciągłego zadłużania dóbr, ogłaszane były kolejne ich licytacje. W wyniku publicznej licytacji sądowej właścicielkami dóbr Kwaśniów, Cieślin, Hucisko z przyległościami i przynależnościami zostały Luiza z Knautów Szturm, Maria z Knautów Marx oraz Emilia Knaut i Amanda Knaut. Kobiety te nabyły na własność za sumę szacunkową najwyżej przez siebie postawioną, tj. 34.510 rubli srebrnych, dobra Kwaśniów z przyległościami, należące poprzednio do sukcesorów po śp. Traugott’cie Knaut na licytacji sądowej w drodze działów przed Trybunałem Cywilnym Guberni Radomskiej odbytej w Kielcach w dniu 06/18 lipca 1865 r. Odpowiedni wpis zrobiono w księdze wieczystej w dniu 16/28 listopada 1865 r. oraz wciągnięto stosownie do decyzji Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej Wydział Hipoteczny z dnia 17/29 listopada 1865 r. W związku z zejściem z tego świata Emilii Knaut (zmarła w Kwaśniowie 07/19.02.1866 r.) jej współwłasność przeszła na trzy siostry, Luizę, Amandę i Marię. Pozostałe rodzeństwo, sukcesorzy po Emilii, zostali przez siostry spłaceni. Dlatego Luiza, Amanda i Maria stały się jedynymi właścicielkami całych dóbr Kwaśniowa.

– 19/31.07.1865 – Ida z Knautów Horsella zawarła w Sławkowie przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim akt plenipotencji mocą którego upoważniła swojego brata Ernesta Knauta do zastępowania jej przy podziale szacunku Dóbr Kwaśniowa pomiędzy wszystkich sukcessorów po postępowaniu likwidacyjnym.

– 19/31.07.1865 – w Sławkowie przed notariuszem olkuskim Władysławem Przesmyckim Ernest Knaut i Ida z Knautów Horssela spisali akt deklaracji, w którymi w związku z nabyciem przez 4 swoje siostry na licytacji sądowej w Kielcach dóbr Kwaśniowa, jako współwłaściciele tych dóbr, chcąc ułatwić nowonabywczyniom dopełnienie warunków licytacyjnych, uwalniają Kupujące od składania do depozytu Banku Polskiego szacunku za dobra Kwaśniów. Wyrażają zgodę, ażeby ich schedy od daty kupna wraz z procentem  przy Kupujących i przy dobrach Kwaśniowa zostały aż do podziału sądowego, następnie zaś zastały im wypłacone lub hipotecznie na dobrach Kwaśniowa ubezpieczone.

– 21.07/02.08.1865 – w Wydziale Pojednawczym Sądu Pokoju Okręgu Olkuskiego w Olkuszu odbyło się zebranie Rady familijnej pod prezydencją ks. kanonika Kalasantego Ćwiklińskiego, jako Sędziego Sądu Pokoju, w sprawie opieki nad nieletnim Władysławem Kazimierzem Knautem. Rada familijna zadecydowała o pozostawieniu schedy przynależnej nieletniemu na dobrach Kwaśniowa po odpowiednim wpisie w hipotece dóbr oraz ustaliła 5% oprocentowanie od schedy płatne z góry opiekunce głównej lub opiekunowi przydanemu. Suma ta zostawiona byłaby na 6 lat i późniejszym wypowiedzeniem z 6 miesięcznym wyprzedzeniem. Kwota 150 r.s. znajdująca się w depozycie u Ernesta Knauta winna również na hipotece dóbr Kwaśniowa być zabezpieczona. Wszelkie koszty i dopilnowanie wszystkiego winno spoczywać na nowych współwłaścicielkach tych dóbr. Ponadto upoważniła dziedzica dóbr Rodaki Jacka Odolskiego do bycia opiekunem przydanym do pilnowania wszelkich praw nieletniego (w związku z powtórnym związkiem małżeńskim Jadwigi z Wojciechowskich Knautowej oraz przebywaniem jej nowego męża poza granicami kraju).

– 23.07/04.08.1865 – we dworze dóbr Kwaśniowa w Kwaśniowie przed notariuszem olkuskim Władysławem Przesmyckim Luiza Augusta Amelia z Knautów Szturmowa, Maria Elżbieta Teofila z Knautów Marxowa, Emilia Heryetta Zofia Knaut i Amanda Antonina Wilchelmina Knaut zeznały akt obligacji. Współwłaścicielki dóbr Kwaśniowa przyznały za należną od siebie sumę łączną 3.268 r.s. 33 1/3 kop. należną Władysławowi Kazimierzowi Knautowi i taką sumę za lat 6, czyli w dniu 12/24.06.1871 roku, za poprzedzającym 6 miesięcznym terminem wypowiedzenia, albo też później, jeżeli Rada familijna na prolongatę zezwoli, w Kancelarii Ziemiańskiej w Kielcach do rąk osoby legalnie upoważnionej bezzwłocznie wypłacić. Przez cały zaś czas do chwili wypłacenia tej kwoty, dłużniczki zobowiązały się płacić do rąk Jadwigi z Wojciechowskich pierwszego ślubu Knautowej, powtórnego Łuniewskiej, lub do rąk Jacka Odolskiego, dziedzica Rodak i przydanego opiekuna 5% odsetki od tej kwoty ratami półrocznymi płaconymi z góry. Kwota ta wraz z odsetkami zabezpieczona została na całym majątku dóbr Kwaśniowa wraz z odpowiednim naniesieniem w Wykazie hipotecznym tych dóbr. Akt ten został zaakceptowany przez Antoninę Wilchelminę Minę z Grochalskich Knautową, babkę i dożywotniczkę nieletniego oraz jego opiekuna przydanego Jacka Odolskiego, dziedzica Rodak.

– 23.09/05.10.1865 – opracowano pierwszy spis osad rolnych i budowli bezrolnych Cieślina, którym należała się ziemia zgodnie z ukazem carskim o uwłaszczeniu. Spis ten obejmował w sumie 24 osady, którym nadawano 98 mórg nowopolskich ziemi, z czego 13 osad przejmowało 85 mórg, zaś kolejnym 11 osadom nadano grunty po 19.02/02.03.1864 roku z przestrzeni folwarku. Osobami tymi byli kolejno: 1. Dąbrowska Anna, 2. Dąbrowski Ignacy, 3. Dybek Bonawentura, 4. Wencel Paweł, 5. Myszor Bonawentura, 6. Półkoszek Franciszek, 7. Polak Walenty, 8. Polak Franciszek, 9. Hadyk Dominik (z decyzji 1864 r. – folwark), 10. Banyś Jan (z decyzji 1864 r. – folwark), 11. Gregorczyk Szczepan, 12. Mędrek Michał (Mikołaj), 13. Mędrek Tomasz, 14. Polak Agnieszka, 15. Musiałek Józef (z decyzji 1864 r. – folwark), 16. Jurczyk Józef (z decyzji 1864 r. – folwark), 17. Bromblik Kazimierz (z decyzji 1864 r. – folwark), 18. Kowalski Mikołaj (z decyzji 1864 r. – folwark), 19. Jurczyk Maryanna (z decyzji 1864 r. – folwark), 20. Mudyna Jan (z decyzji 1864 r. – folwark), 21. Gieszczyk Maryanna (bezrolna) (z decyzji 1864 r. – folwark), 22. Balin Tomasz (z decyzji 1864 r. – folwark), 23. Szenk Franciszek (bezrolny) (z decyzji 1864 r. – folwark), 24. Wencel Jan (przekreślony Paweł).

– 19/31.10.1865 – w Kwaśniowie w wieku 65 lat zmarła Antonina Wilhelmina Mina z Grochalskich Knaut, mająca prawo dożywocia na 1/10 części Dóbr Kwaśniowa, w wyniku czego prawo do niego ustało.

– 1865 – sołtysem w Cieślinie był Myszor Bonawentura.

– 06/18.01.1866 – dokonano poprawek w opracowanym wykazie osad rolnych i budowli bezrolnych Cieślina. Ze spisu usunięta została poz. 24, zaś pozostałe 23 osady włościańskie przejmowały w sumie 103 morgi ziemi.

– 07/19.02.1866 – w wieku 42 lat zmarła w Kwaśniowie współwłaścicielka Dóbr Kwaśniowa Emilia Zofia Henryetta Knaut.

– 25.02/09.03.1866 – Prezes Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach przesłał Rejentowi Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radowskiej w Kielcach Stanisławowi Makowskiemu testament Emilii Knaut z dnia 13.02.1866 roku do zachowania i wydania wyciągów zainteresowanym stronom.

– 28.04/10.05.1866 – opracowana została tabela likwidacyjna wsi Cieślin zgodnie z ukazem carskim o uwłaszczeniu. Ziemia należąca do pana, wcześniej użytkowana przez chłopów, została nadana im na własność po zapłaceniu przez nich należnego odszkodowania (wykupu). Tabele likwidacyjne Cieślina obejmowała 24 osoby, a byli to kolejno: 1. Mędrek Tomasz, 2. Gieszczyk Agnieszka, 3. Musiałek Józef, 4. Kowalski Mikołaj, 5. Mędrek Mikołaj, 6. Grzegorczyk Szczepan, 7. Polak Franciszek, 8. Balin Tomasz, 9. Dybek Bonawentura, 10. Półkoszek Franciszek, 11. Jurczyk Józef, 12. Dąbrowski Ignacy, 13. Polak Walenty, 14. Jurczyk Marianna, 15. Myszor Bonawentura, 16. Hadyk Dominik, 17. Wencel Jan, 18. Banyś Jan (nazwisko w j. rosyjskim zapisane jako Banisek), 19. Wencel Paweł, 20. Mudyna Jan, 21. Gieszczyk Maria, 22. Sroka Łukasz, 23. Bromblik Kazimierz, 24. Dąbrowski Bartłomiej – w miejscu przekreślonego wpisu “Spadkobiercy Karolczyka Józefa”. Na końcu wykazu dopisana jest “Ziemia niczyja” będąca nieużytkiem o areale 3 mórg i 69 prętów. Pozycje 6, 7, 9, 10, 12 i 13 posiadają dopisek rosyjski “он же” (on jest, on również) z dodatkową ziemią i kwotą. W sumie osoby te nabyły 119 mórg 248 prętów ziemi, zaś należna wysokość odszkodowania do zapłacenia wynosiła 104 ruble 4 ¹⁸/₃₀ kopiejek.

– 28.04/10.05.1866 – z mocy tabel likwidacyjnych zatwierdzonych przez Centralną Komisję Spraw Włościańskich wszystkim włościanom wsi Kwaśniów, Cieślin i Hucisko przysługiwały serwituty. Mieli oni prawo: „1). Paść swe bydło wszystko w lasach dóbr Kwaśniowa na przestrzeni 510 morgów, 2). Co tydzień zbierać w tych lasach na opał susz i gałęzie i kopać na tymże pnie przy czym użycie siekiery dozwala się tylko przy kopaniu pni. Zbieranie zaś suszu może się dopełniać przy pomocy kulki. Takiego opału każda cała osada ma prawo wywieźć nie więcej jak osiemnaście parokonnych fur rocznie, 3). Zbierać w tychże lasach igły i liście na ściółkę jak w jesieni tak i na wiosnę w stosunku nie przekraczającym (5) pięciu fur na osadę rocznie, 4). Brać z tychże lasów na osadę po jednym budowlanym drzewie grubym do 30 cali w obwodzie wziętym na wysokości 2,5 łokci od pnia.”.

– 11/23-14/26.05.1866 – rejent Okręgu Olkuskiego Władysław Przesmycki przy współudziale sukcessorów i świadków sporządził we dworze dóbr Kwaśniowa notarialny spis inwentarza pozostałości po zmarłej Emilii Knaut. Wartość masy spadkowej oszacowana została na 4.448 r.s. 63 1/3 kop. Kwota ta miała być rozdysponowana zgodnie z pozostawionym przez zmarłą testamentem po sprzedaniu dóbr Kwaśniowa.

– 14/26.05.1866 – Emmanuel Knaut w akcie notarialnym spisanym przed rejentem Okręgu Olkuskiego Władysławem Przesmyckim kwituje odbiór sumy 1.125 r.s. 66 kop. należnej mu na mocy spadku po zmarłym ojcu Traugott’cie Knaut i zezwala na wykreślenie spłaconej schedy z wykazu hipotecznego. Jednocześnie zastrzega sobie prawo do należnej schedy z wynagrodzenia likwidacyjnego oraz z kwoty 2.047 r.s. 30 kop., która była zapisana na dożywocie zmarłej matki Antoniny Knaut. Do objawienia tego aktu w księdze wieczystej dóbr Kwaśniowa upoważnia Aleksandra Kalinkę Patrona przy Trybunale Cywilnym Guberni Radowskiej w Kielcach.

– 24.05/05.06.1866 – we Wrocławiu przed Notariuszem i Radcą Sprawiedliwości Marcelim Karolem Ludwikiem Henrykiem czterech imion Symonem posiadacz młyna w Cieślinie Bernard Julinsburger zawarł umowę z Towarzystwem Handlowym pod firmą Otto Friedkender z Wrocławia. Przed tym samym notariuszem we Wrocławiu w dniu 03/15.11.1867 roku Bernard Julinsburger oraz Emil Friedkender udzielili plenipotencji Wojciechowi Mieszkowskiemu do wniesienia powyższej umowy do wykazu dóbr Kwaśniowa i zabezpieczenia hipotetycznego.

– 04/16.07.1866 – w związku ze śmiercią współwłaścicielki dóbr Kwaśniów, Emilii Zofii Henrietty trzech imion Knaut w dniu 07/19.02.1866r., Rejent Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach Stanisław Makowski wydał zawiadomienie, w którym określił ostateczny termin na uregulowanie spadku po zmarłej na dzień 25.01/06.02.1867 r.

– 15/27.07.1866 – Maria Elżbieta Teofila z Knautów Marxowa oraz Amanda Antonina Wilchelmina Knaut zawarły przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim akt plenipotencji, w którym upoważniły kolejno swego męża i szwagra Bennona Marx właściciela dóbr Kąpiołki do sprzedaży dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko oraz do dopełnienia wszelkich czynności związanych z przyszłą transakcją.

– 21.07/06.08.1866 – Luiza Augusta Amelia z Knautów Sturmowa zawarła przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim akt plenipotencji, w którym upoważniła swego męża Alberta Sturm właściciela dóbr Złożeniec do sprzedaży dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko oraz do dopełnienia wszelkich czynności związanych z tą transakcją.

– 05/17.08.1866 – na mocy Najwyższych Ukazów z roku 1864 o urządzeniu włościan z dóbr Kwaśniów, wydzielono na zupełną własność włościan areał równy 738 mórg i 150 prętów za wynagro­dzeniem dziedzica w kwocie 11.926 rubli srebrnych i 66 kopiejek w listach likwidacyjnych i gotowiźnie końcowej. Na wieść o tej decyzji Dyrekcja Główna Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie upoważniła Dyrekcję Szczegółową Guberni Radomskiej w Kielcach, aby z wyżej wzmiankowanego wynagrodzenia likwidacyjnego zaspokojone zostały wszystkie zaległości Towarzystwu z tych dóbr, wynoszące w sumie 17.235 rubli srebrnych. (Pismo Dyrekcji Głównej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie z dnia 23 sierpnia/04 września 1866 r. >> czytaj więcej).

– 05/17.08.1866 – Komisja Likwidacyjna w Królestwie Polskim podała do powszechnej wiadomości, że na mocy rozporządzenia Komisji z dnia 05/17.08.1866 r. “Emilii i Amandzie Knaut, Luizie Szturm i Maryi Marks, właścicielkom dóbr Kwaśniów położonych w Guberni Radomskiej, Powiecie Olkuskim, gminie Ryczówek” przysługuje wynagrodzenie likwidacyjne w wysokości rs.11.926 kop.66.

– 06/18.08.1866 – przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim Ida z Knautów Horsella, Ernest Knaut oraz Eugeniusz Knaut w kancelarii w Modrzejowie złożyli deklarację, mocą której uznali siostry swoje Ludwikę Sturm, Marię Marx oraz Amandę Knaut za jedyne współwłaścicielki dóbr Kwaśniowa.

– 06/18.08.1866 – Ida z Knautów Horsella oraz Eugeniusz Knaut zawarli w kancelarii w Modrzejowie przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim akt plenipotencji, w którym upoważniły swego brata Ernesta Knaut do odebrania należnej im części wynagrodzenia likwidacyjnego za uwłaszczenie włościan oraz zniesienie Ukazem z dnia 19 lutego / 2 marca 1864 roku powinności włościańskich.

– 06/18.08.1866 – Eugeniusz Knaut w kancelarii w Modrzejowie przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim zeznał akt pokwitowania sumy 2.147 r.s. 30 kop. wraz z należnymi odsetkami, która należała mu się w spadku po ojcu Traugottcie Knaut, jako współwłaścicielowi dóbr Kwaśniowa oraz zezwolił na wykreślenie spłaconej schedy z wykazu hipotecznego.

– 03 /15.09.1866 – Emanuel Knaut przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim we dworze dóbr Kwaśniowa złożył deklarację, mocą której uznał siostry swoje Ludwikę Sturm, Marię Marx oraz Amandę Knaut za jedyne współwłaścicielki dóbr Kwaśniowa.

– 03 /15.09.1866 – Emanuel Knaut przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim we dworze dóbr Kwaśniowa zeznał akt pokwitowania sumy 215 r.s. należnej mu z dożywocia jego matki Antoniny z Grochalskich Knautowej. Czując się całkowicie zaspokojony w schedzie, która mu w spadku po zmarłych rodzicach przysługiwała, zezwala na wykreślenie spłaconej schedy z wykazu hipotecznego oraz dokonanie odpowiednich wpisów w księdze wieczystej.

– 03 /15.09.1866 – współwłaścicielki dóbr Kwaśniowa, Maria Elżbieta Teofila trzech imion z Knautów Marxowa oraz Amanda Antonina Wilhelmina trzech imion Knaut upoważniły przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim odpowiednio swego męża oraz szwagra, Benona Marx do odebrania należnej im oraz jako sukcesorkom zmarłej ich siostry Emilii Knaut, części wynagrodzenia likwidacyjnego za uwłaszczenie włościan oraz zniesienie Ukazem z dnia 19 lutego / 2 marca 1864 roku powinności włościańskich. Udzieliły mu zupełną władzę zastąpienia ich przy wszystkich czynnościach związanych z wypłatą wynagrodzenia likwidacyjnego. (Akt plenipotencji z dnia 03/15 września 1866 r. >> czytaj więcej).

– 03 /15.09.1866 – współwłaścicielki dóbr Kwaśniowa Luiza Augusta Amelia z Knautów Sturmowa, Maria Elżbieta Teofila z Knautów Marxowa oraz Amanda Antonina Wilhelmina Knaut, działające poprzez upoważnionych aktami plenipotencji Alberta Sturma i Benno Marxa zawarły we dworze w Kwaśniowie przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim akt sprzedaży dóbr Kwaśniowa, Cieślina i Huciska z przyległościami Stoki, Jaskółka i Glinianki wraz z ich przynależnościami. Nabywcą został Lindor von Görtz, obywatel Królestwa Pruskiego, porucznik Kawalerii Wojsk Królewsko-Pruskich, właściciel dóbr ziemskich Nieder-Oberau (Obora Dolna) w Cyrkule Lüben (Lubin) na Dolnym Śląsku i tam też zamieszkały. Wartość dóbr oszacowana została na sumę 40.000 r.s., zaś umowa miała obowiązywać od dnia 01.08.1866 roku.

– 05/17.10.1866 – decyzją Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego za­bezpieczono z wynagrodzenia likwidacyjnego ratę 5.300 rubli srebrem (kredyt) i 597 rubli srebrem 1 kopiejka (podatek). Na dobrach Kwaśniów ciążył wówczas kredyt w wysokości 17.235 r.s. oraz zaległe podatki w wysokości 597 r.s. 1 kopiejka. (Pismo Dyrekcji Szczegółowej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego Guberni Radomskiej w Kielcach z dnia 5/17 października 1866 r. >> czytaj więcej).

– 05/17.01.1867 – na mocy ustawy z 19/31.12.1866 r. o zarządzie gubernialnym i powiatowym w guberniach Królestwa Polskiego, Komitet Urządzający na podstawie przedstawienia dokonanego przez Komisję Rządową Spraw Wewnętrznych i Duchownych dokonał nowego podziału na powiaty i gminy w Królestwie Polskim. Cieślin wraz z Kwaśniowem i Huciskiem wszedł w skład gminy wiejskiej Ryczówek (ponadto jeszcze min. Rodaki, Klucze, Chechło). Była to realizacja ukazu o nowym urządzeniu gmin wiejskich, wydanego w dniu 19.02/02.03.1864 r., równocześnie z ukazem o uwłaszczeniu chłopów.

– 22.06/04.07.1867 – Eugeniusz Knaut, będący właścicielem folwarku w Podlesicach, w kancelarii w Olkuszu przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim zeznał akt obligacji od Jana Turskiego z Chechła listami likwidacyjnymi kwoty 2.480 r.s. oraz w gotówce kwoty 319 r.s., przy czym całą kwotę zadeklarował się zwrócić za rok do dnia 19.06/01.07.1868 roku bez procentów. Obecna przy spisywaniu akty notarialnego Amanda Knaut, zamieszkała wówczas w Kąpiołkach, dokonała poręczenia spłaty zadłużenia, zaś poręczenie swoje zabezpieczyła na majątku przypadającej jej z szacunku dóbr Kwaśniowa.

– 07/19.08.1867 – przed Łukaszem Janiszewskim, Rejentem Kancelarii w mieście Radomsku, Mosiek Wajsman kupiec zamieszkały w mieście Przyrowie w powiecie częstochowskim (znany z zakupu lasów w Dobrach Kwaśniowa) ustanowił swojego syna Dawida Wajsman zamieszkałego w Przyrowie szczególnym pełnomocnikiem upoważniając go do odbierania od różnych dłużników wierzytelności prywatnych i hipotecznie ubezpieczonych, odbierania sum kapitalnych i procentów, kwitowania i układania się z wierzycielami co do terminu wypłat, czynienia aktów notarialnych oraz dokonywania kupna i sprzedaży różnych przedmiotów.

– 22.10/03.11.1867 – w Radomsku przed Rejentem Kancelarii Notarialnej Leopoldem Dobrzelewskim stawili się Bernard Julinsburger, kupiec i obywatel Królestwa Pruskiego zamieszkały we Wrocławiu oraz Dawid Wajsman obywatel miasta Przyrowa w powiecie Częstochowskim w Guberni Piotrkowskiej działający na mocy plenipotencji z dnia 07/19.08.1867 roku zeznanej przed Rejentem Łukaszem Janiszewskim w Radomsku oraz dodatkowo prywatnie w dniu 05/17.09.1867 roku udzielonej mu przez ojca Mośka Wajsmana – i zeznali. Z mocy kontraktu z dnia 26.03/07.04.1864 roku zawartego przed Rejentem w Częstochowie Adamem Makarowskim między Mośkiem Wajsmanem a Bernardem Julinsburgerem należała się Wajsmanowi ostatnia rata szacunku sprzedaży drzewa z lasu dóbr Kwaśniowa wynosząca 3.000 r.s. z procentem 300 r.s. do zapłaty w dniu 03/15.07.1866 roku. Z powodu sporu rachunkowego między stronami Julinsburger wstrzymał zapłatę tej raty i spór ten strony podały do rozpoznania sądowi przyjacielskiemu, który objawił im swoje zdanie. W duchu tego zdania Wajsman oraz Julinsburger zawarli między sobą układ, zgodnie z którym Julinsburger zobowiązany został do zapłaty Wajsmanowi 2.600 r.s. z oprocentowaniem 6%, czyli rata ta wyniesie w sumie 3.000 r.s. i 300 r.s. procentu. Bernard Julinburger zobowiązuje się w miejsce tej raty wypłacić Wajsmanowi 2.600 r.s. w trzech ratach: w dniu 01.01.1868 roku – 866 r.s. 66 2/3 kop., w dniu 01.06.1868 roku – 866 r.s. 66 2/3 kop. oraz 01.10.1868 roku – 866 r.s. 66 2/3 kop. z oprocentowaniem 6% przy każdej racie, najpierw od całej kwoty 2.600 r.s., a następnie od pozostałej reszty. Ostatnia rata wypłacona miała być w kancelarii działającego rejenta, gdzie Wajsman udzielić miał Julinsburgerowi pokwitowania. Dawid Wejsman imieniem swego pełnomocodawcy zaakceptował przedstawiony układ.

– 04/16.12.1867 – Luiza Augusta Amelia z Knautów Sturmowa i Maria Elżbieta Teofila z Knautów Marxowa, działające w asystencji i za upoważnieniem swoich mężów oraz Amanda Antonina Wilhelmina Knaut zawarły we dworze w Kwaśniowie przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim akt notarialny z Lindorem von Görtzem, mocą którego rozwiązany został zawarty pomiędzy nimi w dniu 03/15.09.1866 roku kontrakt sprzedaży dóbr Kwaśniowa, Cieślina oraz Huciska wraz z przyległościami. Powodem rozwiązania aktu sprzedaży było niedopełnienie warunków tego kontraktu przez Lindora von Görtza oraz niemożność realizacji przyjętych przez niego zobowiązań. Zawarty w 1866 roku kontrakt strony uznały za niebyły i nic nie znaczący. Kontrakt ten nie był wciągnięty do księgi wieczystej i do wykazu hipotecznego.

– 1867-1915 – Cieślin ponownie w powiecie (ujezdzie) olkuskim, w guberni kieleckiej ze stolicą w Kielcach, po wyłączeniu południowych powiatów z guberni radomskiej na mocy ustawy z 19/31.12.1866 roku, o zarządzie gubernialnym i powiatowym w guberniach Królestwa Polskiego.

– 03/15.01.1868 – w Kielcach przed Pisarzem Kancelarii Ziemiańskiej przy Trybunale Cywilnym stawił się Wojciechem Mieszkowski Rejent Kancelarii Ziemiańskiej przy tymże Trybunale, działający w imieniu Spólki Handlowej pod firmą Otto Friedkender w mieście Wrocławiu w Królestwie Pruskim egzystującej oraz w imieniu Bernarda Julinsburgera kupca handlowego również zamieszkałego we Wrocławiu i oświadczył, że zgodnie z urzędownie zawartą umową w dniu 24.05/05.06.1866 roku Bernard Julinsberger zeznał, a Emil Friedkender imieniem Towarzystawa Handlowego pod firmą Otto Friedkender na pewność zwrotu wszelkich zaliczeń temuż w jaki bądź sposób poczynionych z procentem i kosztami dla tegoż stowarzyszenia narosłymi obok rękojmi zaakceptował następujące zabezpieczenia. Mianowicie prawa wynikające z kontraktu zawartego w dniu 11/23.08.1859 roku, tj. drzewo wycięte i do wycięcia jeszcze dla niego w lasach do dóbr tych należących, pozostające tarcice, bale na tartaku w Cieślinie wyrobione i z kloców dowiezionych wyrobić się mogące, temuż Towarzystwu Handlowemu pod firmą Otto Friedkener zostały przekazane z prawem administrowania tego interesu. Bernard Julinsberger zastrzegł sobie sprowadzania drzewa z samego tartaku, dopóki Stowarzyszenie Handlowe Otto Friedkendera z tego zastawu żadnego użytku nie zrobi i jaki mu dyspozycja nad zastawionym lasem wraz z wyrąbanymi już drzewami całkiem lub częściowo nie zakaże nad obecnie znajdującymi się, mogącymi się znajdować drzewami, jako też nad teraźniejszym i na przyszłość być mogącym wyrąbanym zapasem drzewa. Bernard Julinsberger mógł z niego dowolnie korzystać, dowolnie je przerabiać i dochód z niego na rzecz swą pobierać.

– 13/25.02.1868 – Luiza Augusta Amelia z Knautów Sturmowa i Maria Elżbieta Teofila z Knautów Marxowa, działające w asystencji i za upoważnieniem swoich mężów oraz Amanda Antonina Wilhelmina Knaut, będące właścicielkami dóbr Kwaśniowa, zawarły w Olkuszu przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim akt notarialny, w którym upoważniły Bennona Marx do zarządzania gorzelnią znajdującą się w tych dobrach wraz ze wszelkimi prawami i obowiązkami związanymi z prowadzeniem tego interesu.

– 07/20.04.1868 – w związku z zaleganiem w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu w Kielcach (w sumie zaległe raty na dzień zarządzenia wynosiły 1.900 r.s.) Dyrekcja Główna Towarzystwa podjęła decyzję o ogłoszeniu na dzień 16/28.05.1869 r. od godz. 10:00 w kancelarii hipotecznej w Kielcach licytacji publicznej na przymuszoną sprzedaż Kwaśniowa, Cieślina i Huciska, z przyległościami i przynależnościami po uposażeniu włościan pozostałymi. W związku z uregulowaniem zaległości względem TKZ w dniu 16/28.05.1869 roku na mocy Rozporządzenia Dyrekcji Głównej zezwolono na wykreślenie ostrzeżenia o przymuszonej sprzedaży tych dóbr poprzez licytację.

– 09/21.02.1869 – aktem notarialnym spisanym w Olkuszu przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim Emanuel Knaut pokwitował wypłacenie mu przez siostry Ludwikę Sturm, Marię Marx oraz Amandę Knaut kwoty 200 r.s. należnej mu zgodnie z zapisem testamentowym Emilii Knaut oraz zezwolił na wykreślenie powyższej sumy z wykazu hipotecznego dóbr Kwaśniowa.

– 15/27.02.1869 – rodzeństwo Knautów zawarło przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim we dworze Dóbr Kwaśniowa następujące akty notarialne:
a) Eugeniusz Knaut pokwitował 3 swoim siostrom Luizie Sturm, Marii Marx oraz Amandzie Knaut wypłacenie kwoty 215 r.s. z tytułu spadku po swojej matce Antoninie z Grochalskich Knaut oraz kwoty 500 r.s. legowanej mu testamentem przez Emilię Knaut oraz zezwolił na wykreślenie tych kwot z Wykazu hipotecznego Dóbr Kwaśniowa i uczynienie odpowiednich wpisów w Księdze Wieczystej,
b) Ernest Knaut działający w imieniu własnym oraz w imieniu siostry Idy z Knautów Horselli (zgodnie z aktem plenipotencji z dnia 19/31.07.1865 roku), pozostawił przy Dobrach Kwaśniowa kwoty po 3.000 r.s. (rezygnując jednocześnie z procentów) przynależne im z szacunku tych dóbr na licytacji publicznej odbytej w dniu 06/18.07.1865 roku. Sumy te zabezpieczone zostały hipotecznie poprzez odpowiednie wpisy w Wykazie hipotecznym oraz w Księdze Wieczystej,
c) Ernest i Eugeniusz Knautowie oświadczyli, że z kwoty wynagrodzenia likwidacyjnego za uwłaszczenie włościan zdeponowanego w Banku Polskim na zabezpieczenie wierzytelności Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego wynoszącej 5.310 r.s. nic im się nie należy, gdyż przypadające im schedy odebrali już wcześniej. Jednocześnie zezwolili na objawienie tego aktu w Księdze Wieczystej oraz w Wykazie hipotecznym,
d) Ernest Knaut pokwitował odbiór od nabywającej całość Dóbr Kwaśniowa Marii z Knautów Marx kwoty 2.800 r.s. Kwota ta zgodnie z zapisami testamentu Emilii Knaut należała się dzieciom jej sióstr i braci, tj.: Ernestowi Knaut s. Ernesta 500 r.s., Walesce Plesner c. Idy z pierwszego małżeństwa 500 r.s., Oldze Horsella c. Idy z drugiego małżeństwa 500 r.s., Marii Marx c. Marii 400 r.s., Arturowi Sturm s. Luizy 400 r.s. oraz niewymienionym powyżej dzieciom (dzieciom Ernesta – Hugonowi, Arturowi, Bertholdowi, Luizie i Marcie Knaut oraz dzieciom Idy – Karolowi, Hermanowi i Zofii Horsella) po 62 r.s. 50 kop. Ernest Knaut zgodnie z wolą Emilii Knaut zobowiązany był do zarządzania tymi pieniędzmi do osiągnięcia pełnoletności przez spadkobierców oraz wyraził zgodę na objawienie tego aktu w Księdze Wieczystej oraz w Wykazie hipotecznym,
e) Maria z Knautów Marxowa, jako jedyna właścicielka dóbr ziemskich Kwaśniowa, Cieślina i Huciska, wypożyczyła od Ernesta Knaut kwotę 3.535 r.s. z funduszu nieletnich dzieci sióstr i braci i zdeklarowała się wypłacać Ernestowi Knaut odsetki 5% rocznie od tej kwoty. Wypożyczoną kwotę zabezpieczyła na całym swoim majątku, zezwalając jednocześnie na dokonanie odpowiednich wpisów w Wykazie hipotecznym i w Księdze Wieczystej.

– 15/27.02.1869 – Luiza z Knautów Szturm oraz Amanda Knaut całe swoje współwłasności dóbr ziemskich Kwaśniowa, Cieślina i Huciska wraz z sumą wynagrodzenia likwidacyjnego za uwłaszczenie w tych dobrach włościan na zakup wierzytelności Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w depozycie Banku Polskiego złożoną – sprzedały mocą kontraktu urzędowego zawartego przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim we dworze Dóbr Kwaśniowa – na zupełną własność siostrze swej, łącznie z nimi współwłaścicielce, Marii z Knautów Marxowej za szacunkową sumę 26.666 r.s. i 66 2/3 kopiejek. Przyjęła ona na siebie długi i zobowiązania, w tym dług Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego wynoszący 17.235 r.s. i kwotę depozytu bankowego równą 5.310 r.s., a ponadto zobowiązanie spadkowe na rzecz małoletniego Władysława Kazimierza. Na skutek tego Maria Marx została jedyną właścicielką całych dóbr Kwaśniowa, szacowanych na kwotę 40.000 r.s. Na skutek protokołu regulacji spadku odpowiedni wpis naniesiono w księdze wieczystej w dniu 22.03/03.04.1869 r.

– 16/28.02.1869 – przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim we dworze Dóbr Kwaśniowa Amanda Knaut, Benno Marx oraz Albert Sturm wykonali przysięgę będącą uzupełnieniem do spisu inwentarza przeprowadzonego w dniu 07/19.02.1866 roku po śmierci Emilii Knaut.

– 09/22.03.1869 – w Olkuszu przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim Benno Marx i Żyd Jakób Rosenblum, handlarz z Olkusza, zawarli akt kupna-sprzedaży 1000 wiader okowity o 79 stopniach próby Tralesa za cenę 2 r.s. 40 kop. za wiadro.

– 25.03/06.04.1869 – w Olkuszu przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim Marya Teofila Elżbieta z Knautów Marxowa zawarła akt plenipotencji, w którym upoważnia swojego męża Bennona Marxa do odebrania funduszu złożonego do depozytu w Banku Polskim wraz z należnością za ubiegłe i bieżące kupony oraz uregulowania należności wobec TKZ i innych należności hipotecznych. Była to kwota 5.310 r.s. pobrana z wynagrodzenia likwidacyjnego przyznanego za uwłaszczenie włościan w dobrach Kwaśniowa i wypłaconego w wysokości 11.926 r.s. 66 kop. w dniu 08/20.10.1866 r. Ponadto w związku z faktem, że Ernest Knaut i Ida z Knautów Horsella mający kwoty po 3.000 r.s. na dobrach Kwaśniowa hipotecznie zabezpieczone, postanowili je scedować Adolfowi von Kryger, obywatelowi Królestwa Pruskiego zamieszkałemu w Dreźnie – upoważnia Bennona Marx do zaakceptowania takiej cesji i pozostawienia tej wierzytelności na hipotece dóbr Kwaśniowa.

– 02/14.04.1869 – w Modrzejowie przed notariuszem olkuskim Władysławem Przesmyckim Ernest Knaut i Ida z Knautów Horsella mający zapisane na hipotece dóbr Kwaśniowa kwoty po 3.000 r.s. skwitowali odbiór powyższych kwot od obywatela Królestwa Pruskiego Adolfa von Krygera zamieszkałego w Dreźnie jednocześnie dokonali cesji wierzytelności zabezpieczonej na dobrach Kwaśniowa na rzecz wspomnianego Adolfa von Krygera. Benno Marx działający na mocy aktu plenipotencji z dnia 25.03/06.04.1869 r. na rzecz swojej żony Maryi z Knautów Marxowej wyraził zgodę na cesję przedmiotowej kwoty 6.000 r.s. zabezpieczonej hipotecznie na dobrach Kwaśniowa na rzecz Adolfa von Krygera.

– 10/22.04.1869 – w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Adamem Szczepanowskim, Beno Marx zamieszkały w Kąpiołkach w imieniu swoim oraz w imieniu żony Marii Elżbiety Teofili z Knautów Marxowej na mocy aktu plenipotencji z dnia 25.03/06.04.1869 roku zeznał, – w związku z dokonaniem cesji w dniu 02/14.04.1869 roku przez Ernesta Knaut i jego siostrę Idę z Knautów Horsella kwot po 3.000 r.s. zapisanych na dobrach Kwaśniowa na rzecz Adolfa von Krygera – że zobowiązuje się sumę powyższą w dniu 20.03/01.04.1874 roku, albo i wcześniej wypłacić, uiszczając umówiony procent poczynając od 01.04.1869 roku półrocznymi ratami. Kwotę tą zabezpieczył na całym majątku dóbr Kwaśniowa. Ponadto wskazał bezpieczeństwo tej sumy na kwocie 5.309 r.s. z funduszu wynagrodzenia likwidacyjnego małżonki z dóbr Kwaśniowa oddanego do depozytu Banku Polskiego na zabezpieczenie wierzytelności TKZ. Dodatkowo zezwolił na ubezpieczenie hipoteczne tej wierzytelności kwotą 4.800 r.s. sposobem ostrzeżenia na jego dobrach Kąpiołki. Obecny aktowi Adolf von Kryger oświadczenie to w całości zaakceptował.

– 07/19.06.1869 – plan gospodarczy lasów dóbr Kwaśniowa zatwierdzony dnia 07/19.06.1869 roku na la­ta osiemdziesiąte wyglądał następująco:

I. Pod Kolbarkiem             m.   85 pr.  57
I. Biała Glina                      m. 148 pr.  74
II. Ku Ryczowu                  m. 233 pr. 133
III. Sutorowskie                m. 204 pr.  56
III. Pod Suchą Górą          m.   20 pr. 295
III. Przy Folwarku             m.     8 pr.   40
IV. Balachówka                 m. 190 pr. 190
IV. U Glinianek                  m.   42 pr. 279
                    Ogółem          m. 933 pr. 224

– 30.07/11.08.1869 – nowymi właścicielami dóbr ziemskich Kwaśniowa, Cieślina i Huciska zostali Mateusz s. Walentego i Teresa z Ziółkowskich Zawadzcy (Rodzina Zawadzkich >> czytaj więcej), którzy nabyli je od Marii Marxowej z Knautów w zamian za nieruchomość miejską w Częstochowie przy ulicy Panny Marii Nr 6. Nieruchomość w Częstochowie składała się z domu 2-piętrowego, murowanego, krytego blachą żelazną, z oficynami i zabudowaniami gospodarczymi, na placu wieczyście dzierżawionym o przestrzeni 12.150 łokci kwadratowych. Wartość szacunkowa dóbr oszacowana była na 52.000 r.s., natomiast wartość kamienicy oszacowana została na 25.000 r.s. Zawarty w Kwaśniowie przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim akt notarialny uwzględniał również rozliczenie zadłużenia ciążącego na tych dobrach oraz na nieruchomości, przez co Zawadzcy dopłacali do transakcji tylko 10.531 r.s. 66²/₃ kop. z funduszu żony Teresy Zawadzkiej. Odpowiedni wpis w księdze wieczystej zrobiony został w dniu 01/13.09.1869 roku. (Akt nabycia dóbr Kwaśniowa przez Mateusza i Teresę Zawadzkich z dnia 30 lipca / 11 sierpnia 1869 r. >> czytaj więcej).

– 30.07/11.08.1869 – w kolejnym akcie notarialnym zawartym w tym dniu we dworze dóbr Kwaśniów przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim Amanda Antonina Wilchelmina Knaut będąca wierzycielką kwoty 6.500 r.s. zaintabulowanej w wykazie hipotecznym dóbr Kwaśniowa, po sprzedaży tych dóbr Mateuszowi i Teresie Zawadzkim dla uproszczenia stosunków z nowymi nabywcami wyraża zgodę na całkowite wykreślenie przedmiotowej kwoty z hipoteki dóbr Kwaśniowa. Jednocześnie Marya z Knautów Marxowa zabezpiecza hipotecznie przedmiotową kwotę należną Amandzie Knaut na nabytej od Mateusza i Teresy Zawadzkich nieruchomości w Częstochowie na identycznych warunkach. Ponadto przeznacza ona przypadającą jej do odebrania z depozytu Banku Polskiego część wynagrodzenia likwidacyjnego za uwłaszczenie włościan w dobrach Kwaśniowa w wysokości 5.309 r.s. wraz z kuponami i narosłymi odsetkami Amandzie Knaut na poczet wzmiankowanej powyżej kwoty. W przypadku odebrania wspomnianej kwoty z wynagrodzenia likwidacyjnego przez Adolfa Von Krygera, Marya z Knautów Marxowa zezwala Amandzie Knaut podstawić się w stopień hipoteki Adolfowi von Kryger na dobrach Kwaśniowa służących.

– 13/25.11.1869 – przed Antonim Owsianym Rejentem Kancelarii przy sądzie Pokoju w Częstochowie, Adolf von Kryger obywatel Królestwa Saskiego, zamieszkały na stałe w Dreźnie, a czasowo przebywający we wsi Kroczycach w powiecie Olkuskim, złożył deklarację. Kryger na dobrach Kwaśniów, Cieślin i Chucisko miał zahipotekowaną w księdze wieczystej sumę 6.000 r.s., dla której bezpieczeństwo rozciągnięte było na sumie 5.310 r.s. należnej do wypłaty Marii Elżbiecie Teofilii z Knautów Marxowej za uwłaszczenie włościan i znajdującej się w depozycie Banku Polskiego. Kryger zwolnił z depozytu sumę należną Marii Marx i zadowolił się samym zabezpieczeniem hipotecznym w księdze wieczystej. Do dokonania odpowiednich wpisów w wykazie hipotecznym upoważnił Marię Marx lub jej męża Benona z mocą substytucji.

– 16/28.11.1869 – przed Antonim Owsianym Rejentem Kancelarii przy sądzie Pokoju w Częstochowie, Maria Elżbieta Teofila Marx upoważniła swojego męża Benona Max do podjęcia z depozytu Banku Polskiego sumy 5.310 r.s. należnej jej za uwłaszczenie włościan dóbr Kwaśniowa.

– 01/13.01.1870 – na mocy Najwyższego ukazu o przemianowaniu osiadłości niemających charakteru miejskiego w Królestwie Polskim z dnia 01/13.06.1869 r. (ogłoszonego w dniu 01/13.07.1869 r.), zgodnie z Postanowieniem z dnia 07/19.11.1869 r., Ogrodzieniec pozbawiony został praw miejskich stając się gminą wiejską (połączony z częścią gmin Kromołów i Złożeniec). Do gminy tej w najbliższych latach dołączyły min. Cieślin, Kwaśniów i Hucisko.

– 01.1871 – w wyniku pożaru do jakiego doszło w Cieślinie, spaleniu uległ tartak z maszyną parową, będący własnością dziedzica, a dzierżawiony przez Bernarda Julinsburgera.

– 20.02/04.03.1871 – w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Stanisławem Makowskim Beno Marx zamieszkały we wsi Niechcicach w Okręgu Noworadomskim, działający w imieniu Mateusza i Teresy z Ziółkowskich Zawadzkich z mocy plenipotencji z dnia 26.01/07.02.1871 roku, zobowiązał się w lasach należących do dóbr Kwaśniowa na przestrzeni 933 mórg 224 prętów miary nowopolskiej prowadzić od daty nabycia tych dóbr wszelkie działania gospodarcze zgodnie z planem opracowanym przez Dyrekcję Główną TKZ zatwierdzonym w dniu 07/19.06.1869 roku, a w razie odstąpienia od tego planu leśnego gospodarczego poddać się rygorom egzekucji zgodnie z prawem o pożyczkach.

– 20.02/04.03.1871 – w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Stanisławem Makowskim Beno Marx zamieszkały we wsi Niechcicach w Okręgu Noworadomskim, działający w imieniu Marii Elżbiety Teofili z Knautów Marxowej zamieszkałej we wsi Niechcice na mocy plenipotencji z dnia 16/28.11.1869 roku zeznanej przed Antonim Owsianym Rejentem w Częstochowie zeznał, iż sumy 5.310 r.s. kuponami oraz 10 r.s. gotówką złożone w depozycie Banku Polskiego na prawidłowe zabezpieczenie pożyczki TKZ, stanowiące część wynagrodzenia likwidacyjnego, zostały przez Dyrekcję Główną TKZ uwolnione, dlatego imieniem mandatki swojej kwituje Bank Polski, a jednocześnie uprasza Wydział Hipoteczny, aby zezwolił na pobranie wzmiankowanej kwoty z depozytu banku dla Marii Marx, jako jej pełnomocnikowi.

– 06/18.03.1871 – na zebraniu gromady Cieślin zwołanym przez sołtysa wsi Szczepana Grzegorczyka, mieszkańcy przyjęli uchwałę, w której domagali się sprowadzenia geometry rządowego do pomiaru gruntów wsi Cieślin oraz uregulowania tychże gruntów w taki sposób, aby były one w jak najmniejszej ilości kawałków i nie były porozrzucane po kilku miejscowościach. Mieszkańcy Cieślina byli gotowi zapłacić 22 ½ kop. za pomiar każdej morgi ziemi. Pod uchwałą podpisali się: Szczepan Grzegorczyk sołtys, Mikołaj Mędrek, Tomasz Mędrek, Franciszek Polak, Bonawentura Mysor, Franciszek Pułkoszek, Ignacy Dąbrowski, Joanna Dąbrowska wdowa, Bonawentura Dybek, Józef Polan, Kazimierz Bromblik, Mikołaj Kowalski, Jan Mudyna, Paul Wencel, Domin Hadyk, Ignacy Polak opiekun Dąbrowskich, Marcin Jurczyk oraz Wójt Gminy Ryczówek Kaszuba (wszyscy 3 krzyżykami – niepiśmienni).

– 14/26.05.1871 – przed Trybunałem Cywilnym w Kielcach Jan Leśniak, dzierżawca młyna Tułaczowizna, pozwany przez Mateusza Zawadzkiego pozwem z dnia 13/25.02.1870 roku o rozwiązanie umowy wieczystej dzierżawy młyna Tułaczowizna i natychmiastową eksmisję z gruntu uznał ją jako niepopieraną i bezzasadną. Leśniak początkowo płacił czynsz, ale po uwłaszczeniu włościan zaczął pisać do Komisji włościańskich o przyznanie mu wydzierżawionej osady młyńskiej na własność. Komisja Włościańska nie przychyliła się do tych próśb. Po nabyciu Dóbr Kwaśniowa przez Zawadzkiego w dniu 13/25.07.1869 roku odmówił płacenia czynszu. Następnie został wewzwany przed Sąd Pokoju w Olkuszu Wydział Pojednawczy, który nie rozwiązał tej sprawy do końca.

– 24.06/06.07.1871 – przed Józefem Zborowskim Rejentem w Częstochowie, Mateusz Zawadzki, właściciel Dóbr Kwaśniów, Cieślin i Chucisko oraz Jakób Pniower, kupiec zamieszkały we Wrocławiu zeznali. Ponieważ sprzedany przez poprzedniego właściciela Ernesta Knauta las w dobrach Zawadzkiego Mośkowi Wajzman i Lewkowi Zaltzberg kontraktem z dnia 11/23.08.1859 roku zawartym przed Hilarym Kudlickim Rejentem w Kielcach, a przez nich odstąpiony Bernardowi Julinsburgerowi został już wycięty, w związku z powyższym Zawadzki odbiera lasy ze wszystkim co się w nich znajduje, z wyłączeniem jednak gotowych sążni będących własnością Julinsburgera, które mogą pozostać na gruncie tylko do końca bieżącego roku. Zawadzki zwolnił Julinburgera od odbudowania spalonego tartaku we wsi Cieślinie, odbudowanie tartaku miał dokonać Zawadzki, jeżeli taka zajdzie potrzeba. Ponadto Zawadzki zwolnił Julinsburgera z płacenia asekuracji będącej dzierżawy oraz zastrzegł sobie pozostawienie jako jego własność czterech budynków mieszkalnych ze stajenkami, z zabudowaniami i szopami, oparkowaniem, z nowo wybudowaną szopą, komina, cegły jaka jest na gruncie, drobnego żelastwa, którego Julinbeurger z kotłami parowymi nie zabierze, pozostałych wozów i sań oprócz czterech ciężkich wozów własnych Julinburgera, wszelkiego drzewa jakie tylko jest na placu, z wyłączeniem kloców, które Julinsburger w roku bieżącym wywieźć jest zobowiązany. Kotły parowe i wszelkie żelastwo po spalonym tartaku mogło pozostać na gruncie do czasu ich sprzedaży. Ponadto Zawadzki zeznał, że za wszelkie należności i pretensje jakie miał do Julinburgera odebrał z rąk jego pełnomocnika Jakóba Pniowera sumę 575 r.s., którą odebrał w obecności rejenta i niniejszym aktem skwitował. Jednocześnie Zawadzki zezwolił, ażeby Bernard Julinsburger i Frytz Liebrecht lub ich pełnomocnik Jakób Pniower odebrali wynagrodzenie za spalony tartak we wsi Cieślinie i z odbioru pokwitowali właściwą kasę. Jakób Pniower działający w imieniu własnym i w imieniu Julinsburgera oświadczył, że deklarację, akt i kwit Mateusza Zawadzkiego we wszystkim przyjmuje. Ponadto zapewnił i zaręczył, że Julinburger swoim kosztem i staraniem wykreśli wszystkie wpisy w aktach hipotecznych dóbr Kwaśniowa, Cieślina i Chuciska w sprawie wycięcia, wywiezienia i użytkowania drzewa z lasów tutejszych. Ponadto miał się postarać, aby dokonany przez Emila Friedlendera na rzecz Towarzystwa handlowego pod firmą Emil Friedlender we Wrocławiu zapis również wykreślony został – co miało nastąpić w okresie do 2 miesięcy. W razie niedotrzymania terminu Mateusz Zawadzki mógł zatrzymać kotły i inne żelastwo ze spalonego tartaku.

– 20.07/01.08.1871 – przed Józefem Zborowskim Rejentem w Częstochowie, Bernard Julinsburger, handlujący zamieszkały we Wrocławiu, a do wykonania aktu podający zamieszkanie prawne w Dobrach Kwaśniów zeznał, iż w wykazie hipotecznym na Dobrach Kwaśniów, Cieślin i Chucisko [Hucisko] zapisane miał prawo wycięcia, wywiezienia i użytkowania drzewa z lasów do tych dóbr należących na mocy kontraktu z dnia 11/23.08.1859 roku, następnie jemu odstąpionego. Julinsburger zezwalił, ażeby prawo to zostało wykreślone z wykazu hipotecznego, a do dopełnienia tego wniosku i zaprojektowania odpowiednich treści upoważnił Aleksandra Kalinkę, Patrona przy Trybunale Cywilnym w Kielcach. Oznajmił on, że warunki z wymienionego kontraktu zostały dopełnione, zastrzegając sobie jedynie prawo do drzewa pozostawionego w gotowych sążniach, które miało pozostać do czasu sprzedania, wymiany lub na węgle wypalenia. Ponadto maszyna ze spalonego tartaku nie mogła być przez właściciela dóbr pod jakimkolwiek pozorem zatrzymana.

– 21.09/03.10.1871 – Ludwik Krzyszkowski, Patron Trybunału, działający w imieniu Henryka Rejcher Naczelnika Domu Handlowego Rejcher et. Comp. w Sosnowcu wpisał do księgi wieczystej Dóbr Kwaśniowa ostrzeżenie dla sumy 5.600 talarów w monecie pruskiej z oprocentowaniem 6% od sumy 3.600 talarów od daty pozwu, zaś od sumy 2.000 talarów od dnia 20.10/01.11.1871 r. poszukiwanej od Bernarda Julinsburgera zgodnie wyrokiem illacyjnym i kosztami sądowymi Trybunału Cywilnego w Kielcach z dnia 10/22.09.1871 roku.

– 05/17.11.1871 – przed rejentem Kancelarii Ziemiańskiej przy Trybunale Cywilnym w Kielcach Grzegorzem Juszyńskim Jan Leśniak młynarz, posiadacz wieczysty osady młyńskiej Tułaczowizna (Stoki) oraz jego syn Łukasz Leśniak zawarli akt kupna – sprzedaży, w którym Jan Leśniak na podstawie kontraktu spisanego 27.06.1870 r. w biurze wójta Gminy Ryczówek odstąpił prawo wieczystego posiadania osady młyńskiej synowi Szymonowi za umówioną sumę 130 r.s. Jednocześnie pozostawił powyższą kwotę przy kupującym za zapewnienie mieszkania, utrzymania i sprawienia pogrzebu po śmierci.

– 22.12.1871/03.01.1872 – w wieku 48 lat zmarła w Kwaśniowie współwłaścicielka Dóbr Kwaśniowa Teresa Zawadzka. Po jej śmierci w dniu 07/19.10.1874 r. otwarte zostało postępowanie spadkowe z terminem 08/20.05.1875 r. ostatecznej regulacji spadku.

– 24.01/05.02.1872 – przed Józefem Zaborowskim Rejentem Kancelarii w Częstochowie, Bernard Julinsburger, handlujący zamieszkały we Wrocławiu w Cesarstwie Niemieckim, zeznał, iż w wykazie hipotecznym dóbr ziemskich Kwaśniowa, Cieślina i Chuciska zapisane miał prawo wycięcia, wywiezienia i użytkowania drzewa z lasów do tych dóbr należących oraz prawo dzierżawienia tartaku wraz z zabudowaniami i gruntami na mocy kontraktu zawartego w dniu 11/23.08.1859 roku w Kielcach, które mu zostało odstąpione. Na prawie tym zapisana była ewikcja przez Emila Friedlendera na rzecz Towarzystwa handlowego pod firmą Otto Friedlender we Wrocławiu względem pretensji i należności od zeznającego. Zgodnie z aktem spisanym w dniu 30.10.1871 roku przed Królewskim Rzecznikiem i Notaryuszem Emilem Gustawem Leonhardem, Emil Friedlander, jako pełnomocny syndyk Towarzystwa handlowego Otto Froedlander, zwolnił Bernarda Julinsburgera spod tej ewikcji, zrzekł się zastawu i dyspozycji oraz zezwolił na wykreślenie jej z księgi hipotecznej. Wobec powyższego Julinsburger zezwolił, ażeby nie tylko prawo wycięcia, wywiezienia i użytkowania drzewa z lasów oraz dzierżawy tartaku do tych dóbr należących służące mu po odstąpieniu przez Mośka Wejsmana i Lewka Zaltzberga, ale także ewikcja na tym prawie dla Towarzystwa handlowego pod firmą Otto Fredlender zapisana, mocą powyższego aktu z dnia 30.10.1871 roku wykreślone zostały. Do dopełnienia tego aktu, uczynienia stosownego wniosku i zaprojektowania odpowiednich treści, upoważnił Jakóba Sztencel zamieszkałego w Częstochowie z możnością substytucji.

– 02/18.05.1872 – w młynie zwanym Tułaczowizna Erazm Sroczyński Komornik przy Trybunale Cywilnym w Kielcach, działając zgodnie z wyrokiem sądu z dnia 25.04/07.05.1872 roku oddał Szymonowi Leśniakowi w rzeczywiste posiadanie i użytkowanie osadę młyńską Tułaczowizna, wykonując tym samym zapisy umowy rejentalnej zawartej w dniu 05/17.11.1871 roku.

– 09/21.10.1872 – przed Józefem Zaborowskim Rejentem Kancelarii w Częstochowie, Henryk Rejcher handlujący zamieszkały we wsi Sosnowcu, w Gminie Gzichów w Powiecie Bendzinskim, zeznał iż na dobrach ziemskich Kwaśniów, Cieślin i Chucisko na prawie wycięcia, wywiezienia i użytkowania drzewa oraz na prawie dzierżawy tartaku z zabudowaniami i gruntami służących Mośkowi Wejsman i Lewkowi Saltzberg, a następnie Bernardowi Julinsburgerowi odstąpionych, w wykazie hipotecznym tych dóbr miał zaintabulowane ostrzeżenie dla sumy 5.600 talarów w kurancie pruskim wraz z 6% oprocentowaniem od sumy 3.600 talarów od daty pozwu, a od sumy 2.000 talarów od dnia 20.10/01.11.1871 roku wraz z kosztami procesu od Bernarda Julinsburgera poszukiwanej na mocy wyroku illacyjnego z dnia 10/22.09.1871 roku wydanego przez Trybunał Cywilny w KIelcach. W związku z odebraniem od Bernarda Julinburgera należnej sumy 5.600 talarów wraz z procentami i kosztami procesu, aktem tym skwitował Julinsburgera i zezwolił na wykreślenie ostrzeżenia w wykazie hipotecznym dóbr upoważniając do tego Bernarda Julinsburgera lub Jakóba Sztencla z mocą substytucji.

– 09/21.10.1872 – przed Józefem Zaborowskim Rejentem Kancelarii w Częstochowie, Bernard Julinsburger i Fritz Liebrecht, obydwaj kupcy zamieszkali we Wrocławiu, oraz Henryk Rejcher, handlujący zamieszkały we wsi Sosnowiec w Gminie Gzichów, zeznali akt cesji. Z powodu pożaru tartaku w miesiącu styczniu 1871 roku we wsi Cieślin należało się wynagrodzenie z ubezpieczenia wynoszące 20.600 r.s. Bernard Julinsberger oraz Fritz Liebrecht z przypadającego im wynagrodzenia za pożar tartaku w Cieślinie odstąpili i scedowali na własność Henrykowi Rejchera sumę 6.500 r.s. polecając jednocześnie przelanie tej sumy do wypłacenia we właściwej kasie. Henryk Rejcher przyjął cesję oraz oświadczył, że skutkiem tej cesji nie ma już żadnych pretensji do Bernarda Julinsburgera i Fritza Liebrechta oraz zapowiedział odwołanie aresztów i zapowiedzeń na wynagrodzenie za pożar złożonych w Rządzie Gubernialnym Kieleckim, a także zezwolił na wykreślenie stosownego ostrzeżenia w księdze hipotecznej dóbr Kwaśniowa, Cieślina i Chuciska.

– 06/18.11.1872 – w kancelarii rejenta pilickiego Henryka Cimkiewicza w osadzie Pilicy dzierżawca wieczysty młyna Tułaczowizna (na Stokach) Szymon Leśniak zamieszkały w tymże młynie, w gminie Ryczówek, po wezwaniu przez Stanisława Janikowskiego Woźnego przy Sądzie Pokoju w Olkuszu z dnia 02/14.11.1872 r. właściciela dóbr Kwaśniowa Mateusza Zawadzkiego, chciał przekazać mu za pokwitowaniem kwotę 40 r.s. 80 kop., czyli 34 r.s. 80 kop. tytułem czynszu dzierżawnego za posiadanie młyna Tułaczowizna oraz po 6 r.s. na podymne za rok 1872. Przybyły do kancelarii rejenta Mateusz Zawadzki oznajmił, że gotów jest ofiarowaną kwotę 40 r.s. 80 kop. przyjąć, lecz w pokwitowaniu zastrzeże sobie możliwość poszukiwania większego czynszu, tj. 36 r.s. samego czynszu. Na takie oświadczenie Szymon Leśniak odmówił zapłaty, co spowodowało wyjście Mateusza Zawadzkiego z kancelarii. W związku z nieobecnością Zawadzkiego, Szymon Leśniak przekazał kwotę 40 r.s. 80 kop. na ręce rejenta celem odesłania jej do depozytu Banku Polskiego. Rejent odebrawszy powyższą kwotę wystosował do Mateusza Zawadzkiego wezwanie do stawienie się w jego kancelarii w terminie 8 dni celem je odebrania, gdyż w przeciwnym razie odesłana zostanie do depozytu Banku Polskiego.

– 27.11/09.12.1872 – przed Józefem Zborowskim Rejentem Kancelarii przy Sądzie Pokoju w Częstochowie, Dawid Wajsman kupiec zamieszkały w osadzie Przyrów w Powiecie Częstochowskim działający na rzecz ojca swego Mośka Wajsmana na mocy plenipotencji z dnia 07/19.08.1867 roku zeznanej przed Łukaszem Janiszewskim Rejentem Kancelarii w Nowo Radomsku zeznał, iż zgodnie z kontraktem w dniu 26.03/07.04.1864 roku spisanym przed Adamem Makarowskim Rejentem w Częstochowie, Mosiek Wajsman sprzedał Bernardowi Julinsburgerowi swoje prawa do zakupionego w dobrach Kwaśniowa lasu oraz do dzierżawy istniejącego w tych dobrach tartaku. Bernard Julinsburger resztę sumy szacunkowej 15.000 r.s. zobowiązał się zapłacić Mośkowi Wajsman w ratach i terminach ustalonych w kontrakcie. Przypadające raty zostały wypłacone w ustalonych terminach, zaś ostatnią ratę na wskutek układu zawartego w dniu 22.10/03.11.1869 roku przed Leopoldem Dobrzelewskim Rejentem w Nowo Radomsku pomiędzy Julinsburgerem a Dawidem Wajsmanem, również w ratach zobowiązał się wypłacić. Wobec powyższego Dawid Wajsman skwitował Bernarda Julinburgera z zapłaty całej resztkującej sumy 15.000 r.s. wraz z należnymi procentami. Do dokonania stosownych wykreśleń w księdze wieczystej Dóbr Kwaśniowa upoważnił Julinsburgera z możliwością substytucji lub Jakóba Sztencla obywatela zamieszkałego w Częstochowie.

– 19/31.12.1872 – przed Maxymilianem Gidlewskim Pisarzem Kancelarii Ziemiańskiej w Kielcach Jakób Stencel zamieszkały w Częstochowie, działający w imieniu i na rzecz Bernarda Julinsbergera handlującego zamieszkałego w mieście Wrocławiu oraz w imieniu Emila Friedlandera działającego na rzecz Towarzystwa handlowego Otto Friedlander i w imieniu Henryka Rejcher zamieszkałego we wsi Sosnowcu, a także w imieniu Dawida Wajsmana kupca zamieszkałego w osadzie Przyrów na rzecz Mośka Wajsmana, zeznał, że zgodnie z kontraktem z dnia 11/23.08.1859 roku Mosiek Wajsman i Lewek Zaltzberg nabyli prawo wycięcia, wydzierżawienia i użytkowania drzewa z lasów do dóbr Kwaśniów, Cieślin i Hucisko należących oraz prawo dzierżawy tartaku z zabudowaniami i gruntami. Prawa z tego kontraktu przeszły następnie na rzecz Bernarda Julinsbergera, lecz na prawie od Mośka Wajsmana nabytym zabezpieczona była suma dla tegoż Mośka Wajsman 15.000 r.s., zaś oddzielnie na prawach przez Bernarda Julinsbergera zapisanych na rzecz Towarzystwa handlowego Otto Friedlander taka sama kwota. Henryk Rejcher handlujący z mocy wyroku illacyjnego w Trybunale Cywilnym w Kielcach z dnia 10/22.09.1871 roku zapisał ostrzeżenie dla sumy 5.600 talarów w monecie pruskiej wraz z oprocentowaniem 6%. Emil Friedlander bankier, jako syndyk Towarzystwa handlowego Otto Friedlander aktem z dnia 30.10.1871 roku przed Królewskim Rzeczywistym Notariuszem Emilem Gustawem Leonhardem we Wrocławiu uwolnił Bernarda Julinsbergera od wszelkich zaległości i zezwolił na wykreślenie tych praw w wykazie hipotecznym. Dawid Wajsman działający w imieniu Wośka Wajsmana aktem z dnia 27.11/09.12.1872 roku przed Józefem Zborowskim Rejentem w Częstochowie zeznanym skwitował Bernarda Julinsbergera z sumy resztkującej 15.000 r.s. w ratach właściwych wypłaconej zgodnie z kontraktem z dnia 26.03/07.04.1867 r. przed Rejentem Adamem Makarowskim w Częstochowie zeznanym i zezwolił na wykreślenie tej sumy z wykazu hipotecznego. Henryk Rejcher w akcie z dnia 09/21.10.1872 roku przed Józefem Zborowskim Rejentem w Częstochowie zeznanym skwitował odbiór od Bernarda Julinsbergera sumy 5.600 talarów wraz z procentem i kosztami procesu i zezwolił na wykreślenie ostrzeżenia w wykazie hipotecznym. Wreszcie Bernard Julinberger w skutek wycięcia drzewa w lasach do Dóbr Kwaśniowa należących, a przez niego nabytych w akcie z dnia 24.01/05.02.1872 roku przed Józefem Zborowskim Rejentem w Częstochowie zdziałanym zezwolił na wkreślenie w wykazie hipotecznym praw jemu służących.

– 13/25.03.1873 – w szpitalu we Wrocławiu zmarł Kazimierz Władysław Knaut. Miał on zapisane na Dobrach Kwaśniowa dwie kwoty: 3.268 r.s. 33 1/3 kop. oraz 200 r.s., zaś na dobrach Budzyń w powiecie olkuskim kwoty 750 r.s. oraz 150 r.s. Do powyższych sum otwarte zostało postępowanie spadkowe, co odnotowano w księdze wieczystej dóbr Kwaśniowa w dniu 15/27.08.1873 roku.

– 25.08/06.09.1873 – rejent Kancelarji Ziemiańskiej w Kielcach wyznaczył na dzień 05/17.03.1874 r. termin prekluzyjny do regulacji spadku należnego po Kazimierzu Knaut, jako wierzycielowi sum 3.268 r.s. 33½ kop. oraz 200 r.s. na Dobrach Kwaśniów, a także sum 750 r.s. i 150 r.s. na Dobrach Budzyń. Odpowiedni wpis w księdze wieczystej Dóbr Kwaśniów dotyczący tych sum należnych Jadwidze Łuniewskiej (poprzednio Knaut, matce Władysława Kazimierza Knaut) został wykreślony dopiero w dniu 24.03/07.04.1876 r.

– 1873 – na wskutek pomiaru gruntów uskutecznionego w 1873 roku przez prywatnego geometrę Mrozowskiego okazało się, że rzeczywista rozległość całego włościańskiego uposażenia wsi Cieślin wynosiła 105 mórg 126 prętów, w tej liczbie gruntów użytkowych było 101 mórg 177 prętów oraz gruntów nieużytkowych 3 morgi 249 prętów. Wielkości te przewyższały ilość gruntów dawniejszą o 7 mórg 205 prętów.

– 10/22.05.1874 – po odbytym postępowaniu spadkowym sumy 3.268 r.s. 33 1/3 kop. z procentem 5% wymagalna w dniu 12/24.06.1874 roku oraz suma 200 r.s. zapisane na Dobrach Kwaśniowa na osobę Kazimierza Knauta przeszły prawem spadku na włsność Jadwigi z Wojciechowskich pierwszwego małżeństwa Knaut, powtórnego Jana Łuniewskiego małżonki zamieszkałej w Krakowie.

– 12/24.11.1874 – właściciel Dóbr Kwaśniowa Mateusz Zawadzki zwraca się z pismem do Komisarza do Spraw Włościańskich Powiatu Olkuskiego o sprawdzenie pomiaru gruntów włościańskich wsi Cieślin. Pomiar dokonany rok wcześniej przez geometrę Mrozowskiego oraz usypanie kopców granicznych według jego mniemania wykonane zostały ze stratą dla niego. W kolejnym piśmie z dnia 11/23.02.1875 r. Mateusz Zawadzki wyjaśnia Komisarzowi nieścisłości, które wynikły z ugody o zamianę gruntów położonych w Cieślinie, a należących do Jana Kowalskiego ze wsi Kwaśniów (w Tabeli Likwidacyjnej zapisane na Jana Wencel) o powierzchni 1 morgi 95 prętów łącznie z placem. Grunty te dołączone zostały do gruntów dworskich, zaś we wsi Kwaśniowie geometra z części dworskiej odmierzył Janowi Kowalskiemu 1 morgę 245 prętów.

– 19.11/01.12.1874 – w Olkuszu przed rejentem olkuskim Piotrem Motylińskim, Mateusz Zawadzki właściciel dóbr ziemskich Kwaśniowa zawarł z Wilhelmem Sternberg, pełnomocnikiem firmy W. Stermberg z Królewskiej Huty kontrakt kupna i sprzedaży drzewa z lasów do niego należących. Do wycięcia, wyrobienia i wywiezienia przeznaczone zostało wszelkie drzewo na przestrzeni 100 morgów miary nowopolskiej warszawskiej w miejscu zwanym „pod Kolbarkiem”. W przypadku wystąpienia pustych miejsc i zagajników brakujące drzewo kupujący mógł pobrać z miejsca zwanego “w Suszni” (obszar dzisiejszego Kwaśniowa). Ustalona cena szacunkowa transakcji 6.250 r.s. Kupujący wpłacił 3.000 r.s., zaś resztę zobowiązał się zapłacić w dniu 15.01.1875 r. Termin wycięcia ustalony został na 4 lata od daty podpisania aktu. Kupujący miał prawo zakładać fabryki w lesie do przeróbki drzewa oraz wznosić budynki ze swojego materiału. Na czas robót w Cieślinie, blisko lasu, Zawadzki oddał w użytkowanie mieszkanie o 1 pokoju dla pisarza.

– 02/14.01.1875 – w Olkuszu przed rejentem olkuskim Piotrem Motylińskim, Mateusz Zawadzki Sędzia Pokoju, właściciel dóbr ziemskich Kwaśniowa, zeznał akt pokwitowania wpłaty resztkującej kwoty 3.250 r.s. za sprzedaż drzewa z lasów od Wilhelma Sternberg, dokonanej w dniu dzisiejszym przez upoważnionego Joachima Fromez z Królewskiej Huty.

– 15/27.01.1875 – w Będzinie przed notariuszem będzińskim Władysławem Przesmyckim, Adolf von Kryger, właściciel różnych majątków ziemskich, zeznał akt pokwitowania sumy 6.000 r.s. wraz z procentami, która zapisana była na dobrach Kwaśniowa na mocy aktów notarialnych uczynionych przez Ernesta Knauta i Idę z Knautów Horsselę w kwietniu 1869 roku. Kwota ta została spłacona mu przez Mateusza Zawadzkiego i sukcessorów zmarłej jego żony Teresy, przez co zezwolił na wykreślenie tej sumy z Wykazu hipotetycznych dóbr Kwaśniowa i Kąpiołek oraz z ksiąg wieczystych.

– 09/21.06.1875 – zgodnie z protokołem z postępowania spadkowego po zmarłej Teresie Zawadzkiej, współwłaścicielce Dóbr Kwaśniów, połowę tych dóbr otrzymała na własność jej córka, Teresa Zofia Ludwika 3-ch imion z Zawadzkich Gustawa Karola 2-ch imion Marin małżonka (inżynier kolejowy, austriacki poddany). Dokonany w tym dniu wpis w księgach wieczystych, jako właścicieli Dóbr Kwaśniów podaje Mateusza Zawadzkiego oraz jego córkę Teresę Zofię Ludwikę Marin.

– 09/21.06.1875 – w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Stanisławem Makowskim właściciele Dóbr Kwaśniowa Mateusz Zawadzki oraz jego córka Teresa Zofia Ludwika z Zawadzkich Marin zeznali akt przystąpienia do Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego z zamiarem uzyskania na swoje dobra pożyczki dodatkowej Serii 1 z roku 1869 w listach zastawnych 5% w wysokości 12.800 r.s. oraz z zamiarem przemiany dotychczasowej pożyczki TKZ okresu III nominalnie wynoszącej 17.235 r.s. na pożyczkę serii 1 z roku 1869.

– 11/23.06.1875 – Dyrekcja Szczegółowa Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Kielcach zawiadomiła członków, iż właściciele Dóbr Kwaśniowa wystąpili z żądaniem udzielenia pożyczki Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego Serii 1 z roku 1869, mającą obciążyć hitoptekę tych dóbr kwotą 12.800 r.s.

– 16/28.10.1875 – w Będzinie przed notariuszem będzińskim Władysławem Przesmyckim, Teresa Zofia Ludwika z Zawadzkich Marin mająca stałe zamieszkanie we Lwowie, współwłaścicielka dóbr Kwaśniowa, z powodu zamierzonego opuszczenia kraju na czas dłuższy, zaznała akt plenipotencji, mocą którego upoważniła swojego ojca Mateusza Zawadzkiego, Sędziego Pokoju przy Sądzie Olkuskim, do zarządzania, administrowania i rozporządzania dobrami Kwaśniowa w granicach, w jakich to sam uzna za korzystne.

– 09.01.1876 – po przeprowadzeniu pomiarów gruntów przez geometrę przysięgłego 2-ej klasy Edmunda Żarskiego opracowano protokół zawierający wykaz właścicieli wszyskich osad włościańskich, którym przypadła ziemia z ukazu uwłaszczeniowego. Byli to kolejno: 1. Mędrek Tomasz, 2. Gieszczyk Agnieszka, 3. Musiałek Józef, 4. Kowalski Mikołaj, 5. Mędrek Mikołaj, 6. Grzegorczyk Szczepan, 7. Polak Franciszek, 8. Balin Tomasz, 9. Dybek Bonawentura, 10. Półkoszek Franciszek, 11. Jurczyk Józef, 12. Dąbrowski Ignacy, 13. Polak Walenty, 14. Jurczyk Marianna, 15. Myszor Bonawentura, 16. Hadyk Dominik, 17. Wencel Jan, 18. Banyś Jan, 19. Wencel Paweł, 20. Mudyna Jan, 21. Gieszczyk Maria, 22. Sroka Łukasz, 23. Bromblik Kazimierz, 24. spadkobiercy Karolczyka Józefa (wpisani w miejscu Dąbrowskiego Antoniego). W sumie były to 24 osady posiadające 102 morgi 78 prętów ziemi (106 morgów z nieużytkami).

– 06/18.01.1876 – zgodnie z wyrokiem Trybunału Cywilnego w Kielcach prawo wieczystej dzierżawy osady Tułaczowizna z młynem i z gruntem o powierzchni 12 mórg na Stokach, po oddaleniu powództwa starozakonnego Lejzora Placek o przyznanie mu takowego, zasądzone zostało sukcesorom Walentego Wnuka za czynsz roczny 36 r.s. umówiony z poprzednim właścicielem Dóbr Kwaśniowa Traugotem Knaut w 1859 roku.

– 09/21.01.1876 – Dyrekcja Główna Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego zatwierdziła zamianę dotychczasowej pożyczki okresu III na pożyczkę nową serii 1 z roku 1869 na sumę 5.700 r.s., zaś kolejną decyzją przyznała na Dobra Kwaśniowa dodatkową pożyczkę w listach zastawnych 5% w kwocie 7.000 r.s. z dodatkowym zobowiązaniem uporządkowania ubezpieczenia od ognia budowli dworskich przynajmniej na sumę 487 r.s.

– 26.03/07.04.1876 – w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Mateusz Zawadzki w imieniu swoim oraz w imieniu Teresy Zofii Ludwiki z Zawadzkich Marin zobowiązał się przeznaczać na ubezpieczenia od ognia wszystkich obecnie istniejących i wzniesionych budowli przynajmniej sumę 487 r.s. przez cały czas aż do spłacenia pożyczki TKZ, ponadto kwoty 3.268 r.s. 33 1/3 kop. oraz 200 r.s., czyli łącznie 3.468 r.s. 33 1/3 kop., obciążające hipotekę Dóbr Kwaśniowa zapisane na rzecz Kazimierza Władysława Knauta, a które po jego śmierci przeszły na rzecz jego matki Jadwigi z Wojciechowskich, pierwszego ślubu Knaut, a drugiego Łuniewska, wraz z procentem wynoszącym 624 r.s. 63 kop. czyli łącznie 4092 r.s. 63 kop. zobowiązał się spłacić przeznaczając w listach zastawnych z ośmioma kuponami sumę 4.350 r.s., które liczone po kursie giełdy warszawskiej z dnia 04.04.1876 roku uczyniły kwotę 4.067 r.s. 25 kop., zaś brakującą kwotę zobowiązał się wypłacić w gotówce pełnomocnikowi Jadwigi Łuniewskiej. Obecny przy spisywaniu aktu Ludwik Łuniewski, w imieniu swojej mandatki Jadwigi Łuniewskiej zamieszkałej w Krakowie, wyraził gotowość odebrania dla niej tak wyliczonej kwoty oraz dokonanie stosownych wykreśleń w hipotece dóbr.

– 1876 – sołtysem wsi Cieślin był Kazimierz Bromblik.

– 30.09.1877 – włościanie wsi Hucisko Kwaśniowskie zawarli w Cieślinie dobrowolną umowę z właścicielem dóbr Kwaśniowa Mateuszem Zawadzkim o zamianę służebności leśnych i pastwiskowych. W umowie spisanej przez Wójta Gminy Ogrodzieniec posiadacze wszystkich osad zrzekli się wszelkich leśnych i pastwiskowych służebności w lasach i na gruntach dóbr Kwaśniowa nadanych im na mocy Tabeli Liwidacyjnej i w zamian  za należne im serwituty zgodzili się przyjąć od właściciela dóbr dla siebie i swoich następców 26 morgów lasu oraz 32 ½ morgi gruntu ornego. Las ten oraz grunt włościanie nabyli na zupełną i wieczystą własność.

– 1877 – Cieślin należy do gminy Ogrodzieniec oraz podlega sądowi pokoju w Olkuszu, który został utworzony po reformie sądownictwa w 1876 roku. Najbliższa placówka pocztowa znajduje się również w Olkuszu.

– 31.03/12.04.1878 r. – włościanie wsi Cieślin zawarli w Cieślinie dobrowolną umowę z właścicielem wsi Mateuszem Zawadzkim, w której dobrowolnie zrzekli się praw do kawałków gruntów przyznanych im Tabelą Likwidacyjną z odpadków leśnych, łąkowych i gruntowych, a wzamian zgodzili się przyjąć od właściciela dla siebie i swoich następców inne grunty w rejonie pod Balachówką i biegnące od folwarku, a także kawałek łąki i pastwisko przy stawie. Zawadzki z działki dworskiej biegnącej od drogi poprzecznej wiodącej do lasu zwanego Biała Glinka postanowił na długości 100 prętów wydzielić drogę szerokości 1 pręta dla przejazdu wozem,

– 04/16.02.1879 – wg danych posiadanych przez parafię w Chechle, w Cieślinie zamieszkiwały 132 osoby (69 mężczyzn i 63 kobiety).

– 28.03/09.04.1879 – nowymi (i zarazem ostatnimi) właścicielami Dóbr Kwaśniowa zostali pruski poddany Adolf s. Karola Stefani zamieszkały w Zawierciu oraz Jan s. Jana Polan z Kwaśniowa, którzy na podstawie kontraktu kupna-sprzedaży zawartego w Kielcach przed Ludwikiem Krzyszkowskim, notariuszem przy Sądzie Okręgowym w Kielcach, zamieszczonego następnie w księdze hipotecznej, nabyli je od Mateusza s.Walentego Zawadzkiego i jego córki Teresy Zofii Ludwiki Marin, żony Gustawa Marin za sumę r.s. 34.000 i tzw. „porękowne” r.s. 135. Zakup ten dokonany był z wyłączeniem dwóch młynów nazwanych „Stoki” i ziem należących do tych młynów, pierwsza o powierzchni m. 14 pr. 60 i druga m. 16 pr. 165, a także z wyłączeniem m. 29 pr. 165 lasu z ziemią położoną w pobliżu tych młynów.

– 29.03/10.04.1879 – w Kielcach przed Ludwikiem Krzyszkowskim notariuszem przy Sądzie Okręgowym w Kielcach Adolf s. Karola Stefani i Jan s. Jana Polan pożyczyli u zawiadowcy Żelaznych Zakładów Artura s. Franciszka Starzykowskiego zamieszkałego we wsi Poręba Koziegłowska w powiecie będzińskim Guberni Piotrkowskiej kwotę 7.000 r.s. Sumę tą przyjęli na swój dług i zobowiązali się kredytowymi biletami przyjmowanymi w obrocie państwowym na równi z dzwoniącą monetą, solidarnie zwrócić i zapłacić temuż Arturowi Starzykowskiemu na każde jego żądanie po wcześniejszym półrocznym uprzedzeniu, a do czasu zapłaty tej sumy zobowiązali się płacić temuż kredytodawcy określone procenty w półrocznych terminach.

– 29.03/10.04.1879 – w Kielcach przed Ludwikiem Krzyszkowskim notariuszem przy Sądzie Okręgowym w Kielcach Adolf s. Karola Stefani i Jan s. Jana Polan pożyczyli od kierującego mieniem Poręba Mrzygłódzka Roberta s. Karola Stefani zamieszkałego w Porębie Mrzygłódzkiej w powiecie będzińskim Guberni Piotrkowskiej kwotę 5.000 r.s. Sumę tą przyjęli na swój dług i zobowiązali się kredytowymi biletami przyjmowanymi w obrocie państwowm na równi z dzwoniącą monetą, solidarnie zwrócić i zapłacić temuż Robertowi Stefani na każde jego żądanie po wcześniejszym półrocznym uprzedzeniu, a do czasu zapłaty tej sumy zobowiązali się płacić temuż kredytodawcy określone procenty w półrocznych terminach.

– 21.07/02.08.1879 – w Kielcach przed Ludwikiem Krzyszkowskim notariuszem przy Sądzie Okręgowym w Kielcach Mateusz s. Walentego Zawadzki zamieszkały w Częstochowie działający w imieniu własnym oraz w imieniu Teresy Zofii Ludwiki Marin mieszkającej w mieście Golling w Imperium Austriackim na mocy plenipotencji zeznanej przed notariuszem będzińskim Władysławem Przesmyckim w dniu 16/28.10.1875 roku skwitował właścicieli Dóbr Kwaśniowa Adolfa s. Karola Stefani oraz Jana s. Jana Polana z odebranej od nich w dniu 20.07/01.08.1879 roku sumy 4.000 r.s. resztkującej z kontraktu sprzedaży dóbr Kwaśniowa.

– 22.11/04.12.1879 – w wieku 43 lat zmarła w Ojcowie Amanda Antonina Wilhelmina Knaut – współwłaścicielka Dóbr Kwaśniowa we wcześniejszych latach.

– 31.03/12.04.1880 – w Olkuszu przed notariuszem Piotrm Motylińskim Robert s. Karola Stefani zamieszkały we wsi Poręba Mrzygłódzka skwitował odbiór kwoty 5.000 r.s. pożyczonej właścicielom Dóbr Kwaśniowa Adolfowi s. Karola Stefani i Janowi s. Jana Polanowi.

– 01/13.04.1880 – na podstawie aktu notarialnego zawartego w Kwaśniowie przez notariusza olkuskiego, doszło do zakupu ziemi i parcelacji majątku Dóbr Kwaśniowa. Właściciele tych dóbr, Adolf Stefani oraz Jan Polan, sprzedali 35 osadnikom (kolonistom) w sumie 656 mórg 180 prętów ziemi za kwotę 18.148 rubli 68 kopiejek (Parcelacja Dóbr Kwaśniów – sprzedaż ziemi osadnikom 01/13 kwietnia 1880 r. >> czytaj więcej).

– 1880 – w przysiółku Pustki w Cieślinie uruchomiono młyn gospodarczy należący do Jana Majzera.

– 03.1882 – w Dyrekcji Szczegółowej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Kielcach doszło do parcelacji pozostałej po uwłaszczeniu chłopów części Dóbr Kwaśniowa. W sumie rozdrobnione zostało i nabyte przez włościan 1 746 mórg ziemi.

– 12/24.02.1883 – w Częstochowie przed notariuszem częstochowskim Józefem Zborowskim, Mateusz Zawadzki przebywający wówczas w Częstochowie w domu na kwaterze Józefy Brodniewicz, działając w imieniu własnym oraz na mocy aktu plenipotencji z dnia 16/28.10.1975 roku w imieniu córki Teresy Zofii Ludwiki Marin zamieszkałej w Golling w Austriackim Imperium, skwitował odbiór dokonany w dniu 19/31.12.1880 roku od Jana Polana kwoty 7.113 r.s. 26 kop. wraz z należnymi procentami, zapisanej w księdze wieczystej zgodnie z kontraktem z dnia 28.03/09.04.1879 roku zawartym przed notariuszem kieleckim Ludwikiem Krzyszkowskim oraz upoważnił notariusza do wykreślenia tej sumy z księgi wieczystej.

– 1884 – w Cieślinie były 24 osady mieszkalne.

– 28.01/09.02.1886 – w Porębie Mrzygłodzkiej przed notariuszem sosnowieckim Władysławem Różyckim, Franciszek Starzykowski s. Artura zarządca Zakładów Żelaznych w Porębie Mrzygłodzkiej w powiecie będzińskim Guberni Piotrkowskiej, zamieszkały w tejże wsi Poręba Mrzygłodzka, oświadczył, że jeszcze przed zeznaniem tego aktu dług w wysokości 7.000 r.s. wraz z procentami od pożyczkobiorców otrzymał i wyraził zgodę na wykreślenie z hipoteki Dóbr Kwaśniowa wpisu zastawnego na jednostronny wniosek Jana Polaka. Była to pożyczka zaciągnięta przez właścicieli majątku Kwaśniów, Adolfa Stefani s. Karola i Jana Polana s. Jana na mocy aktu notarialnego zeznanego w dniu 29.03/10.04.1879 roku przed kieleckim notariuszem Ludwikiem Krzyszkowskim.

– 1890 – we wsi było 21 domów, w których zamieszkiwało 189 osób.

– 1892 – we wsi było 26 domów, w których zamieszkiwało 188 osób.

– 18/30.08.1893 – rodzina żydowska Smochowicz Wrocławski nabyła za kwotę 8.150 rubli srebrnych od poprzedniego właściciela, Andrzeja s. Fryderyka Hensoldt, mienie o powierzchni m. 7 pr. 116, razem z postawionym na nim młynem i innymi zabudowaniami.

– 1901 – wieś dalej należała do gminy Ogrodzieniec. Najbliższy sąd gminny był w Pilicy (III okręg sądowy) podlegający sądowi pokoju w Olkuszu, zaś sąd okręgowy obejmujący rewir olkuski funkcjonował w Kielcach. Urząd pocztowo-telegraficzny działał w Wolbromiu, zaś najbliższa stacja kolejowa to Stacja Klucze na Drodze Żelaznej Iwanogorodzko-Dąbrowskiej. Parafia Chechło, do której należy wieś Cieślin wchodziła w skład dekanatu olkuskiego. Dzisiejsza stacja kolejowa Jaroszowiec Olkuski funkcjonowała w latach 1899-1902 pod nazwą Stacja Klucze, zaś w od 1906 roku w dokumentach spotykamy się już z nazwą Stacja Rabsztyn.

– 1902 – we wsi działały dwa młyny wodne. Jeden w środku wsi był własnością Simcha Szmajer (od1902 imię Szymcha) Wrocławskiego, zaś drugi w Pustkach należał do Jana Majzera.

– 1902 – we wsi były 23 domy, w których zamieszkało 87 mężczyzn oraz 96 kobiet.

– 01.07.1912 – właścicielami młyna – po śmierci Simchy Wrocławskiego, która nastąpiła w dniu 12 czerwca 1912 roku – zostali jego spadkobiercy: 1) Wita Szwimmer (córka Simcha Wrocławskiego, żona Hersza Jodki Szwimmer), 2) Moszek Szmul syn Simcha Wrocławski, 3) Sara córka Simcha Wrocławska, 4) Majer syn Simcha Wrocławski oraz 5) Bejla córka Simcha Wrocławska. Każdy z nich miał nierozdzielny udział w jednej piątej części osady młyńskiej, składającej się z młyna i ziemi m. 7 pr. 116.

– 28.03.1913 – właścicielem gruntu oraz zabudowań po spalonym młynie został żyd Josek Lejbek Salomon.

– 1915-1918 – w okresie I wojny światowej Cieślin znalazł się w austriackiej strefie okupacyjnej (obejmowała ona byłe gubernie radomską, kielecką, prawie całą gubernię lubelską oraz część guberni piotrkowskiej). Po ofensywie wojsk centrowych w lecie 1815 roku tereny te zgodnie z Rozporządzeniem Naczelnego Wodza Armii z dn. 25.08.1915 roku weszły w skład tzw. C. i K. General-Gubernatorstwa Wojskowego w Kielcach, zaś w dniu 01.10.1915 roku stolicę nowej władzy przeniesiono do Lublina i od tego czasu do końca wojny na naszych terenach mieliśmy Generalne Gubernatorstwo Lubelskie. Okupant zniósł podział na gubernie, natomiast adoptowany został podział na powiaty, które zostały początkowo zastąpiono terminem obwód, zaś rozporządzeniem z dnia 17.04.1917 roku powrócono do nazwy powiat. Komenda powiatowa znajdowała się w Olkuszu.

– 07.10.1916 – w związku z brakiem koni, a tym samym trudnościami w obrabianiu pól, komendy wojskowe do orki dawały konie wojskowe. Najwięcej z tej możliwości korzystały wsie Klucze, Rabsztyn, Bogucin, Cieślin i Golczowice.

– 1916 – według źródeł austriackich Cieślin należał do gminy Ogrodzieniec w obwodzie olkuskim, natomiast najbliższy urząd pocztowy znajdował się w Pilicy.

– 01-30.09.1917 – okres I wojny światowej był okresem w czasie którego znacząco wzrosła zachorowalność na choroby zakaźne (nazywane wówczas zaraźliwymi). W powyższym okresie zanotowano w Cieślinie 1 zachorowanie na tyfus plamisty.

– 08.1917 – rozpoczęto budowę kościoła parafialnego w Cieślinie.