Z podziałem terytorium na gminy po raz pierwszy spotykamy się w czasach Księstwa Warszawskiego. W dniu 23.02.1809 r. na mocy dekretu księcia warszawskiego Fryderyka Augusta utworzone zostały gminy wiejskie i miejskie. Obszar gminy wiejskiej łączył się z obszarem majątku dworskiego. Minimalny obszar gminy wynosił 10 dymów (10 domów). Funkcję wójta pełnił zazwyczaj dziedzic majątku. Wójt miał zadania rozsyłać i podawać do publicznej wiadomości rozkazy i zarządzenia rządowe, administrować majątkiem gminy, wypłacać pieniądze dla pracowników gminy, kierować robotami publicznymi. Ponadto prowadził księgi ludności, wyznaczał podwody i kwatery dla wojska. Wójtowie mieli prawo sądzenia ludności na swoim terenie. Podlegali jego władzy sądowniczej mieszkańcy gminy oraz obcy złapani na gorącym uczynku. Swoją funkcję pełnił bezpłatnie. W każdej gromadzie wiejskiej wójt wyznaczał swoich zastępców – mogli to być sołtysi. Organem doradczym i nadzorującym wójta była rada gminna. Składała się z członków (radnych) przedstawionych przez wieś. Gmina licząca do 100 mieszkańców miała trzech, a od 100 mieszkańców pięciu radnych. Z uwagi na krótki czas istnienia tego państwa (1807–1815) nie udało się w  pełni wdrożyć uchwalonych i  planowanych nowoczesnych rozwiązań w  tym zakresie. Dekret z 23.02.1809 r. powoływał organizację tymczasową, ale przesadził on o ustroju gminy wiejskiej nie tylko do końca Księstwa Warszawskiego, ale na okres prawie 60 lat.

     W Królestwie Polskim utrzymano Kodeks Napoleona wraz z istotnymi zmianami w organizacji administracji terenowej zapoczątkowanymi w okresie Księstwa Warszawskiego. Pozostawione zostały z pewnymi modyfikacjami gminy wiejskie i miejskie, jako jednostki najniższego stopnia podziału administracyjnego kraju. Art. 84 Ustawy Konstytucyjnej Królestwa Polskiego z 27.11.1815 r. stwierdzał, że „…w każdej zaś gminie będzie wójt, dla wykonywania rozkazów rządowych, jako ostatnie ogniwo administracji rządowej”. Wójtem z mocy prawa był właściciel wsi. Był odpowiedzialny za zastępcę i sołtysów powołanych przez siebie na wsiach. Dalej gmina musiała liczyć przynajmniej 10 dymów, zaś kilka lub kilkanaście wsi należących do jednego właściciela mogło stanowić jedną gminę. Obowiązujące postanowienie z 30.05.1818 r. dopuszczało również możliwość zakładania gmin z miejscowości należących do kilku właścicieli ziemskich. W postanowieniu powyższym nie przewidziano istnienia rad gminnych, zrezygnowano tym samym z koncepcji społecznego udziału w  zarządzaniu gminą, który przewidywały przepisy wprowadzone w Księstwie Warszawskim. Wójt gminy mógł sprawować obowiązki samodzielnie (jednoosobowo), lub przez wyznaczonego przez siebie zastępcę, za którego pracę odpowiadał. Zgodnie z art. 16, pkt II postanowienia – „Burmistrze i  Wójci, jako Sędziowie Policyjni, sądzić będą wszystkie inne wykroczenia policyjne, popełnione w obrębie gminy, dla których są ustanowieni, i te, gdzie oraz strona skarżąca żąda wynagrodzenia, jeżeli to wynagrodzenie nie przechodzi 30 złotych” – przekazano właścicielom ziemskim, jednocześnie wójtom gmin szerokie uprawnienia policyjne i sądowe. Generowało to wiele problemów, nadużyć, do tego stopnia, że wielokrotnie władze gubernialne domagały się od wójtów, aby ci zapobiegali nadmiernemu wykorzystywaniu tych kompetencji przez właścicieli ziemskich i ich pracowników. Wójt miał obowiązek prowadzenia aż 50 różnych ksiąg, zaś liczba wszystkich ksiąg i dokumentów przykładowo przy instalacji wójta w Kwaśniowie w 1843 roku wynosiła 140 pozycji ! Po reformie ustroju gminnego w 1859 roku (ukaz carski z 03/15.03.1859 r. urządzający gminy wiejskie) gmina powinna liczyć co najmniej 50 dymów, zaś mniejsze majątki ziemskie mogły być połączone w jedną gminę. Ukaz ten utrzymał bezwzględne przywiązanie urzędu wójta gminy do dominium. Właściciel ziemski nadal pełnił obowiązki wójta bezpłatnie. Nowością była wzmianka o konieczności posiadania odpowiednich kwalifikacji do pełnienia tego urzędu. W przypadku gdy wiele miejscowości należących do kilku właścicieli tworzyło gminę, wówczas wójtem zostawał ten, którego oni wybrali spośród siebie. Nie określono górnej granicy czasowej pełnienia przez wybranego wójta tej funkcji. Kadencja nie mogła jednak trwać krócej niż trzy lata. Nowe przepisy dawały możliwość komisji rządowej, w pewnych przypadkach, skierowanie kandydata „z ramienia Rządu” na wójta danej gminy. Ukaz ten wprowadzał Rady Gminne, złożone z mieszkańców wybranych przez ogół gminy. Mogły one mieć jedynie funkcje doradcze i pomocnicze, nie posiadały żadnych kompetencji uchwałodawczych, nie brały udziału w realizacji zadań administracji gminnej. Odtąd sołtysów wybierali mieszkańcy poszczególnych wsi, a nie jak wcześniej wójt. Ponadto kandydaci na sołtysów musieli być zaakceptowani i zatwierdzeni przez naczelników powiatów.

     Pierwszym wójtem gminy Kwaśniów był Jan Nepomucen Wolicki. Pojawił się on jako wójt w 1818 roku i sprawował swoje obowiązki poprzez zastępcę, którym był jego syn Konstanty Leon Wolicki. Oficjalnie nominowany został wójtem przez Komisję Rządową w dniu 20.04.1821 roku. Nie zachowały się żadne dokumenty dotyczące jego wójtostwa. Urząd ten przejął po nim jego syn Konstanty Leon Wolicki.

     Konstanty Leon Wolicki po nabyciu w drodze cesji Dóbr Kwaśniowa w dniu 18.03.1824 r. wyraził zgodę na przedstawienie go na wójta gminy Kwaśniów. Komisarz Obwodu Olkuskiego w dniu 01.05.1824 r. przedstawił tą prośbę Komisji Województwa Krakowskiego w Kielcach, ta zaś w dniu 08.07.1824 r. przedstawia tą nominację Kommisyi Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policyi w Warszawie, która w dniu 29.07.1824 r. mianowała go na wójta. W dniu 28.09.1824 r. Konstanty Leon Wolicki przedstawił na zastępcę wójta gminy Kwaśniów Adama Kotowskiego. O stosowną nominację do Komisji Województwa Krakowskiego wystąpił w dniu 17.10.1824 r. Komisarz Obwodu Olkuskiego. Pozytywną decyzję Komisja Województwa Krakowskiego wydała w dniu 17.01.1825 r., zaznaczając jednocześnie, że za wszelkie uchybienia w pracy zastępcy wójta odpowiedzialny będzie wójt i dziedzic.

     W okresie od 01.07.1826 roku do 01.07.1832 roku obowiązki zastępcy wójta gminy Kwaśniów pełnił  Michał Olszewski. Olszewski, jako wójt gminy Rabsztyn, był zastępcą wójta gminy Kwaśniów oraz rządcą tych dóbr. Zarządzał on Dobrami Kwaśniowa w 1831 roku w czasie rewolucji związanej z Powstaniem Listopadowym oraz w związku z udziałem w nim Konstantego Leona Wolickiego. W 1834 roku wystąpił do Rządu o wypłacenie z dochodów tych dóbr sumy 4.531 złp. 27 gr. za ordynaryę oraz różnym osobom za zboże wzięte na kredyt. Sprawę tą polecono mu załatwić z Wolickim.

     Reskryptem Komisarza Obwodu Olkuskiego z dnia 15.05.1833 roku do pełnienia obowiązków wójta Gminy Kwaśniów wyznaczony został Ignacy Trzebiatowski, zaś po oddaniu ich w administrację skarbową Janowi Bukowskiemu, Bukowski przejął obowiązki wójta gminy z dniem 15.09.1833 roku. Trzebiatowski, będący równocześnie ekonomem dóbr, jako zastępca wójta gminy wszelkie czynności mógł wypełniać tylko w imieniu administratora. Był on zastępcą wójta gminy Kwaśniów w latach 1833-34.

     Po zawarciu kontraktu dzierżawy obowiązki wójta gminy Kwaśniów od dnia 01.07.1834 roku zaczął pełnić Jan Jędrzej Polikarp Wolicki. Czynił to do 1841 roku. Funkcję zastępcy wójta pełnili w tym okresie: Ignacy Trzebiatowski (styczeń 1835 rok), Ludwik Boniecki (styczeń – marzec 1836 rok), Jacek Jackowski (luty – marzec 1837 rok), będący jednocześnie zastępcą wójta gminy Ojców oraz Józef Cichorzewski – od 27.03/08.04.1837 roku rządca dóbr Kwaśniów i zastępca wójta gminy Kwaśniów.

     W 1838 roku spotykamy się z osobą o nazwisku Cichomski pełniącą obowiązki zastępcy wójta gminy Kwaśniów. Był on zamieszany w sprawie Wincentego Lipskiego i innych (występek przeciw bezpieczeństwu własności – sprawa kradzieży i napadu na dom), w której stosowny wyrok zapadł w dniu 30.12.1837/11.01.1838 r. przed Sądem Policji Poprawczej Wydziału Jędrzejowskiego w Chęcinach. Na podstawie akt przesłanych w dniu 08/20.02.1838 r. przez sędziego prezydującego w tym sądzie do Rządu Gubernialnego Krakowskiego w Kielcach celem wydania decyzji kwalifikacyjnej w odniesieniu do wójta Cichomskiego, Rząd ten w odpowiedzi z dnia 18/30.03.1838 r. uznał jego czyn „za niekwalifikujący się do odpowiedzialności sądowej”.

     Po objęciu dzierżawy Dóbr Kwaśniowa w dniu 09.03.1841 roku wójtem gminy Kwaśniów został Józef Cichorzewski. Przed objęciem dzierżawy był on Rządcą Ekonomicznym w dobrach Kwaśniowa i sprawował obowiązki z-cy wójta gminy. Łącznie u Jana Polikarpa Wolickiego był rządcą przez 8 lat, a u jego ojca przez 10 lat na różnych folwarkach. Zmarł w więzieniu w Chęcinach w 1848 lub 1849 roku.

     W dniu 21.01.1843 r. Franciszek Gostkowski, uważając się za nowego właściciela Dóbr Kwaśniowa (nabył je oficjalne dopiero w dniu 27.07/08.08.1843 r.) zaczął się dopraszać nominacji dla Dominika Słotwińskiego, dotychczasowego asesora honorowego biura powiatu olkuskiego, na zastępcę wójta gminy Kwaśniowa i Bydlina. W dniu 25.01/06.02.1843 r. Adolf Jeziorański, zastępca Burmistrza Miasta Pilicy, wykonując Rozporządzenie Naczelnika Powiatu Olkuskiego z dnia 11/23.01.1843 r. nr 18/18 uwolnił ze służby dotychczasowego zastępcę wójta gminy Józefa Cichorzewskiego, a następnie dokonał instalacji Dominka Słotwińskiego na zastępcę wójta gminy Kwaśniowa i Bydlina. W następnym kroku w dniu 07/19.02.1843 r. Naczelnik Powiatu Olkuskiego przedstawił Rządowi Gubernialnemu Kieleckiemu tą kandydaturę do zatwierdzenia. W odpowiedzi na powyższą prośbę Rząd Gubernialny w Kielcach w piśmie z dnia 19/31.03.1843 r. stwierdził, że zgodnie z obowiązującym rozporządzeniem Dominik Słotwiński, jako asesor honorowy biura powiatu olkuskiego, nie może sprawować obowiązków wójta. W kolejnym piśmie z dnia 18.04.1843 roku Naczelnik Powiatu Olkuskiego informuje o zaprzestaniu czynnej asesury przez Słotwińskiego i dla uniknięcia wszelkich wątpliwości prosi o uwolnienie go ze służby asesora. W odpowiedzi z dnia 17/29.04.1843 r. Rząd Gubernialny prosi Naczelnika o udzielenie odpowiedzi, czy nie zachodzą jakieś inne przeszkody przy tej nominacji. Po przesłaniu opinii Naczelnika Wojennego Guberni Kieleckiej z dnia 19/31.05.1843 r. o niewystępowaniu przeszkód, Rząd Gubernialny w dniu 10/12.06.1843 r. wydaje stosowne upoważnienie dla tej nominacji, zalecając sporządzenie i przesłanie protokołu z przejęcia obowiązków zastępcy wójta przez Słotwińskiego. W odpowiedzi z dnia 20.06/01.07.1843 r. Naczelnik Powiatu Olkuskiego powołuje się na protokół z instalacji przedstawiony w piśmie z dnia 07/19.02.1843 r. Dominik Słotwiński zmarł w Kwaśniowie 21.10.1846 r. w wieku 60 lat.

     W dniu 03/17.07.1843 – Prokurator Królewski przy Sądzie Kryminalnym Guberni Kieleckiej i Sandomierskiej przesyła Rządowi Gubernialnemu Kieleckiemu akta sprawy Józefa Cichorzewskiego, zastępcy wójta gminy Kwaśniowa i Bydlina, obwinionego o nadużycia w urzędzie wraz z Uchwałą Sądu Poprawczego, celem wydania decyzji kwalifikacyjnej co do tych uchybień. Prokurator Królewski przy Sądzie Kryminalnym Guberni Kieleckiej i Sandomierskiej nie otrzymując żadnej odpowiedzi wysyła w dniu 25.11/07.12.1843 r. pismo monitujące Rządowi Gubernialnemu Kieleckiemu. Wobec powyższego w dniu 17/29.01.1844 r. Wydział Administracyjny Sekcja Prawna Rządu Gubernialnego Kieleckiego nie znajdując w przesłanych aktach szczegółów uchybień oraz usprawiedliwienia się Cichorzewskiego, przesyła akta Naczelnikowi Powiatu Olkuskiego z poleceniem, ażeby od skarżącego Franciszka Gostkowskiego zażądał wyszczególnienia uchybień. Następnie Naczelnik Powiatu powinien je sprawdzić, opisać i z własnym stanowiskiem przesłać Rządowi Gubernialnemu. Sprawdzeniu miały podlegać tylko te uchybienia, które Cichorzewski popełnił jako wójt gminy, a nie jako osoba prywatna. Wobec braku odpowiedzi Prokurator Królewski w dniu 14/26.03.1844 r. wysyła kolejne pismo do Rządu Gubernialnego z prośba o przyśpieszenie decyzji. W odpowiedzi Rząd Gubernialny w dniu 28.04/10.05.1844 r. wysyła 2 pisma. W pierwszym ponagla Naczelnika Powiatu w sprawie wykonania poprzedniego reskryptu w terminie 15-dniowym, grożąc karami porządkowymi w przypadku zbędnej zwłoki. W drugim piśmie, do Prokuratora Królewskiego, informuje go o ponagleniu Naczelnika Powiatu Olkuskiego oraz o wyznaczonym mu terminie 15 dni na skompletowanie i przesłanie aktów.
Na ten sam dzień, 28.04/10.05.1844 r., datowane jest pismo Naczelnika Powiatu do Rządu Gubernialnego, w którym informuje on o zarządzeniu śledztwa przeciwko Cichorzewskiemu, po zakończeniu którego operat natychmiast zostanie przedstawiony. W dniu 11/23.07.1844 r. Prokurator Królewski wysyła kolejne pismo monitujące do Rządu Gubernialnego, licząc, że wszelkie występujące przeszkody zostały już usunięte. Co było dalej ? Niestety nie wiemy. Nie zachowały się dalsze dokumenty dotyczące tej osoby. Z wcześniejszych informacji tyczących się tej osoby należałoby wspomnieć, że w 1835 roku Józef Cichorzewski był Komisarzem Ekonomicznym, zaś w 1842 roku dzierżawcą dóbr Kwaśniowa oraz wójtem Gminy Kwaśniów.

     Traugott Knaut po nabyciu w dniu 15/27.10.1847 roku dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko został jednocześnie Wójtem Gminy Kwaśniów. W latach 1849 – 1853 przy czynnościach urzędowych wymagających obecności wójta spotykamy się z osobą Jana Drozdzieńskiego pełniącego obowiązki Wójta Gminy Kwaśniów.

     Kolejnym wójtem Gminy Kwaśniów, który odcisnął trwały ślad w historii ziemi olkuskiej był Jan Dąbrowicz. Jan Dąbrowicz syn Wincentego, był wyznania rzymsko-katolickiego, nie posiadał żadnego majątku, był żonaty i miał jedną córkę Władysławę. Po ukończeniu szkół wydziałowych został w 1831 roku aplikantem Biura Komisarza Powiatu Łęczyckiego i Łomży. W tym samym roku przybył do Olkusza i przez komisarza Obwodu Olkuskiego mianowany został sekretarzem ławnika miasta Koziegłowy. Następnie objął obowiązki Wójta Gminy Rządowej Małoszyce. Dalej pracował w biurze Naczelnika Olkuskiej Komendy Żandarmerii, a stąd trafił na posadę sekwestratora w Powiecie Olkuskim. Z dniem 06/18.12.1838 r. przez Rząd Gubernialny Krakowski został mianowany sekretarzem ławnikiem miasta Sławkowa. Po zwolnieniu z tych obowiązków w dniu 25.09/07.10.1844 r. przywrócony został do pracy w Powiecie Olkuskim, jako sekwestrator. Decyzją Naczelnika Powiatu Olkuskiego z dnia 06/18.12.1846 r. został oddany pod sąd w związku z sprzeniewierzeniem obowiązkom urzędu. Przewinienie jego miało polegać na zatrzymaniu przez okres kilku miesięcy należności szarwarkowej pobranej od sołtysa Chutek. Wydział Skarbu Sekcja Prawna Rządu Gubernialnego Radomskiego po zapoznaniu się z aktami sprawy przesłanymi mu przez Sąd Kryminalny Guberni Radomskiej w dniu 18/30.08.1848 r. na posiedzeniu ogólnym odbytym w dniu 23.09/04.10.1848 roku postanawia uwolnić Dąbrowicza od odpowiedzialności sądowej. W piśmie wysłanym do Naczelnika Powiatu Olkuskiego datowanym na dzień 25.09/05.10.1848 roku oprócz informacji o tym fakcie, dodatkowo zezwaliła Dąbrowiczowi starać się o poprzednią posadę.
Na mocy Rozporządzenia Gubernatora Cywilnego Guberni Radomskiej z dnia 19.09/01.10.1849 r. Jan Dąbrowicz otrzymał posag i objął obowiązki sekwestratora przy Powiecie Olkuskim. Zgodnie z przesłanym pismem do Naczelnika Powiatu Olkuskiego z wyżej wymienionego dnia, Dąbrowicz miał być zdolnym do sprawowania obowiązków policyjnych, takich jak: sekretarz przy magistracie, burmistrz mniejszego miasta, czy też wójt gminy. Rozporządzenie to obligowało Naczelnika do zatrudnienia go na stanowisku, na którym mógłby zapewnić sobie utrzymanie. Początkowo, od dnia 26.09/04.10.1849 roku zatrudniony został w Biurze Powiatu na stanowisku bezpłatnego aplikanta, z zapewnieniem możliwości awansu przy pilnym wypełnianiu swoich obowiązków. Ponadto dawane mu miały być pomniejsze komisje, z których mógł czerpać środki na swoje utrzymanie. Jego instalacja na nowym stanowisku wraz z przysięgą miała miejsce w dniu 03/15.11.1849 r.
W piśmie datowanym na dzień 14/26.01.1850 roku, jako wójt Gminy Kwaśniów występuje Antony Schreyer.
W dniu 09.06.1854 roku właściciel Dóbr Kwaśniowa Traugott Knaut przedstawia Naczelnikowi Powiatu Olkuskiego Jana Dąbrowicza na stanowisko Wójta Gminy Kwaśniowa. Trochę wcześniej, bo już 30.03.1854 r., kandydaturę Jana Dąbrowicza na stanowisko Wójta Gminy Ryczówek zaakceptował przełożony Zgromadzenia Księży Kamedułów w Bielanach pod Krakowem, zaś oficjalnie przedstawił ją Naczelnikowi Powiatu Olkuskiego w dniu 22.04.1854 r. Rządca Ekonomiczny Dóbr Ryczówek Hajduga. On też kontraktem z dnia 01/13.06.1854 r. powierzył mu to stanowisko za wynagrodzeniem rocznym 30 rs. Podobne wynagrodzenie Dąbrowicz otrzymywał za wójtostwo Gminy Kwaśniów.
W dniu 04/16.08.1954 r. Naczelnik Powiatu Olkuskiego przedstawia Rządowi Gubernialnemu Radomskiemu Jana Dąbrowicza na stanowisko Wójta Gmin Kwaśniów i Ryczówek, które ze sobą graniczą i żadną inną gminą nie są przedzielone. W dniu 27.08.1854 r. Rząd Gubernialny Radomski przygotowuje odpowiedź, w której upoważnia sekwestratora Jana Dąbrowicza do objęcia zastępczo obowiązków wójtowskich w gminach Kwaśniów i Ryczówek na odpowiedzialność dziedziców tych dóbr i za wynagrodzeniem dobrowolnie między nimi ustalonym. Odpowiedź ta zostaje następnie anulowana, zaś w nowym piśmie datowanym na dzień 21.08/02.09.1854 r. Rząd Gubernialny odmawia przyjęcia tej kandydatury. Powołuje się przy tym na nowe rozporządzenie Namiestnika Królestwa Polskiego z dnia 18/30.06.1954 r., zgodnie z którym urzędnicy i aplikanci biur powiatowych pod żadnym względem nie mogą sprawować obowiązków wójtowskich, zaś proponowany na wójta Jan Dąbrowicz pełni obowiązki sekwestratora przy Powiecie Olkuskim. Za przedstawienie tej kandydatury Rząd Gubernialny udziela Naczelnikowi Powiatu, a w szczególności jego referentowi, naganę. W odpowiedzi Naczelnik Powiatu w piśmie z dnia 29.10/10.11.1854 r. informuje, że od chwili objęcia stanowiska wójta, Dąbrowicz przestał zajmować się interesami biura, przeprowadził się do Kwaśniowa i tam stale zamieszkuje. W związku z powyższym, według Naczelnika Powiatu, nie zachodzą żadne przeszkody w sprawowaniu przez niego obowiązków wójta w gminach Kwaśniów i Ryczówek. W odpowiedzi na to pismo Rząd Gubernialny Radomski w dniu 04/16.01.1855 r. upoważnia sekwestratora Jana Dąbrowicza do sprawowania obowiązków wójtowskich w gminach Kwaśniów i Ryczówek na odpowiedzialność dziedziców tych dóbr i za wynagrodzeniem dobrowolnie między nimi ustalonym, zastrzegając jednocześnie, że przed zainstalowaniem Jana Dąbrowicza na stanowisku wójta, winien on pisemnie zrzec się stanowiska sekwestratora. Zrzeczenie to wraz z protokołem instalacji naczelnik powinien przesłać w terminie 20 dniowym. W dniu 04/16.05.1855 r. Naczelnik Powiatu Olkuskiego przesyła Rządowi Gubernialnemu Radomskiemu Protokół Instalacji Jana Dąbrowicza na stanowisko Wójta Gminy Kwaśniów i Ryczówek wraz z deklaracją zrzeczenia się obowiązków sekwestratora.
W dniu 27.03/08.04.1856 r. Prokurator Królewski przy Sądzie Kryminalnym Guberni Radomskiej w Kielcach przesyła do Rządu Gubernialnego Radomskiego, zgodnie z wyrokiem Sądu Poprawczego Jędrzejowskiego z dnia 08/20.06.1855 r., akta sprawy celem podjęcia decyzji kwalifikacyjnej odnośnie Wójta Gminy Kwaśniów Jana Dąbrowicza. Wójt obwiniony był w sprawie o potwarz, w której Franciszek Hadyk oskarżał Antoniego Myszor o kradzież 8 worków jęczmienia i 3 worków żyta ze stodoły zamykanej na klucz. Wójt decyzją ekonomiczną nakazał Myszorowi za wyrządzoną szkodę zapłacenie Hadykowi kwotę 7 i 15 złp. Do pobrania tej kwoty wysłał Kozaka, który nie mogąc jej wyegzekwować zabrał mu płachtę.
W odpowiedzi z dnia 14/26.06.1856 r. Rząd Gubernialny, uwzględniając zapadły wyrok przed Sądem Poprawczym Wydziału Jędrzejowskiego, który uniewinnił Myszora, uznał czyn Wójta Dąbrowicza za nadużycie władzy, za co powinien podlegać odpowiedzialności sądowej. Ze względu jednak, że czyn ten podlegał ułaskawieniu w świetle Najwyższego Manifestu z dnia 15/27.04.1855 r., dlatego też Rząd Gubernialny postanowił uwolnić Dąbrowicza od odpowiedzialności, nakazując jedynie zwrócić Myszorowi wartość zabranej przez Kozaka płachty oraz kosztów poniesionych na drodze sądowej. W kopii pisma przesłanego Naczelnikowi Powiatu Olkuskiego, Rząd Gubernialny polecił ponadto ogłoszenie tej decyzji Wójtowi Gminy Kwaśniów oraz ściągnąć od niego zasądzoną należność na rzecz Antoniego Myszora.
W dniu 19/31.08.1856 r., w związku sporem o wynagrodzenie Zastępcy Wójta Gminy Kwaśniów Jana Dąbrowicza, Naczelnik Powiatu Olkuskiego wysyła do Rządu Gubernialnego Radomskiego pismo z prośbą o zwrot akt osobistych tej osoby, przesłanych do Radomia przy jego instalacji. W odpowiedzi z dnia 17/29.10.1856 r. Rząd Gubernialny odsyła Naczelnikowi kontrakt zawarty pomiędzy właścicielem Dóbr Kwaśniowa, a Janem Dąbrowiczem, pozostałe zaś akta zatrzymuje uznając, że są one nieistotne dla spraw wynagrodzenia. W dniu 15/27.01.1857 roku właściciel Dóbr Ziemskich Kwaśniów Traugott Knaut przesyła do Rządu Gubernialnego Radomskiego pismo, w którym prosi o zwrot kontraktu zawartego między nim, a Janem Dąbrowiczem pełniącym obowiązki Wójta Gminy Kwaśniów. Prośbę swoją argumentuje chęcią rozwiązania sporu z Dąbrowiczem, który od miesiąca września 1856 r. przestał pełnić obowiązki Wójta, a mimo to dalej pomieszkuje w pomieszczeniu dworskim w Kwaśniowie i domaga się wynagrodzenia zgodnego z zawartym kontraktem, grożąc skierowaniem sprawy do sadu. W odpowiedzi z dnia 28.01/09.02.1857 r. Rząd Gubernialny informuje o przesłaniu wspomnianego kontraktu Naczelnikowi Powiatu Olkuskiego i do niego winien on się zwrócić z prośbą.

     W 1858 oraz w 1859 roku spotykamy się z Wójtem Gminy Kwaśniów o nazwisku A. Guzowski. Z zachowanych dokumentów dotyczących tej osoby dowiadujemy się, że w dniu 04/16.02.1859 r. Prokurator Królewski przy Sądzie Kryminalnym Guberni Radomskiej w Kielcach przesyła do Rządu Gubernialnego Radomskiego, zgodnie z wyrokiem Sądu Poprawczego Jędrzejowskiego, akta sprawy celem podjęcia decyzji kwalifikacyjnej odnośnie Wójta Gminy Kwaśniów Guzowskiego. Sprawa dotyczyła mieszkańca Cieślina Bonawentury Mysora obwinionego o samowolność. W sprawie tej wójt gminy zezwolił mu zabrać innemu włościaninowi Brodzińskiemu klacz, na zakup której Brodziński pożyczył pieniądze od Mysora. W odpowiedzi z dnia 27.10/08.11.1959 roku Rząd Gubernialny Radomski czy ten uznał za nadużycie władzy w urzędzie i postanowił udzielić mu nagany. Jednocześnie ostrzegł, że w przyszłości za podobne uchybienia nie ominie go odpowiedzialność sądowa.

     Ponownie powracamy do wójta Jana Dąbrowicza. W dniu 04/16.05.1859 r. Prokurator Królewski przy Sądzie Kryminalnym Guberni Radomskiej w Kielcach przesyła do Rządu Gubernialnego Radomskiego, zgodnie z wyrokiem Sądu Poprawczego Jędrzejowskiego, akta sprawy celem podjęcia decyzji kwalifikacyjnej odnośnie Wójta Gminy Kwaśniów Dąbrowicza. Sprawa dotyczyła Emanuela Knaut (syna właściciela dóbr) obwinionego o obelgi. W sprawie tej na Dąbrowiczu ciążyły zarzuty fałszywego spisania protokołu z przesłuchania Józefy Szwętek (chodziło o Józefa Smętek), Macieja Wencel i Łucji Dąbrowskiej. W piśmie z dnia 08/20.11.1959 r. Rząd Gubernialny przesyła akta sprawy Naczelnikowi Powiatu Olkuskiego celem odebrania protokólarnie usprawiedliwień od Dąbrowicza. W dniu 12/24.01.1860 r. Prokurator Królewski wysyła pismo do Rządu Gubernialnego z prośbą o przyśpieszenie decyzji kwalifikacyjnej względem wójta Dąbrowicza, lub o ewentualne zawiadomienie o występujących przeszkodach w ich podjęciu. Odpowiadając na to pismo Rząd Gubernialny w dniu 13/25.02.1860 r. informuje Prokuratora Królewskiego o przesłaniu akt Naczelnikowi Powiatu Olkuskiego oraz obiecuje wysłać naczelnikowi przypomnienie. W związku z brakiem odpowiedzi ze strony Naczelnika Powiatu Olkuskiego, Rząd Gubernialny wysyła do niego w dniu 26.02/09.03.1860 r. pismo, w którym ostrzega przed zastosowaniem kary porządkowej w przypadku braku odpowiedzi w terminie 30-dniowym. Naczelnik Powiatu Olkuskiego w dniu 29.01/10.02.1860 r. zwraca Rządowi Gubernialnemu akta sprawy wraz z usprawiedliwieniem Dąbrowicza. W piśmie z dnia 13/25.02.1860 r. Rząd Gubernialny zwraca się do Naczelnika Powiatu Olkuskiego o szybkie włączenie usprawiedliwienia wójta Dąbrowicza do akt sprawy. Na podstawie otrzymanych dokumentów Rząd Gubernialny w dniu 25.02/08.03.1860 r. redaguje pismo do Prokuratora Królewskiego, w którym stwierdza, że fakt sporządzenia fałszywych zeznań 3 osób i przedstawienie ich następnie sądowi kwalifikuje Jana Dąbrowicza do odpowiedzialności sądowej. Od powyższej decyzji Rządu Gubernialnego zastępca Wójta Gminy Kwaśniów i Ryczówek złożył odwołanie do Kommissyi Rządowej. W odpowiedzi na apelację Kommissya Rządowa Spraw Wewnętrznych i Duchownych w Warszawie w dniu 25.05/06.06.1860 r. przesyła Rządowi Gubernialnemu w Radomiu odwołanie Dąbrowica z prośbą o szczegółowe wyjaśnienie przedmiotu sprawy oraz przesłanie akt śledczych wraz z opinią. Rząd Gubernialny w piśmie z dnia 28.06/10.07.1860 r. zwraca się do Prokuratora Królewskiego przy Sądzie Kryminalnym Guberni Radomskiej w Kielcach z prośbą o przesłanie przedmiotowych akt. Prokurator Królewski wraz z pismem z dnia 08/20.08.1860 r. przesyła Rządowi Gubernialnemu akta sprawy przeciwko Janowi Dąbrowiczowi. Rząd Gubernialny w dniu 09/21.08.1860 r. przygotowuje pismo do Kommissyi Rządowej Spraw Wewnętrznych, w którym uzasadnia fakt odwołania Jana Dąbrowicza z funkcji zastępcy Wójta Gminy Kwaśniów i Ryczówek oraz postawienia go przed oblicze sądu. W uzasadnieniu przytacza przykłady przekroczenia prawa jakich dopuścił się Dąbrowicz, i tak: sfałszował zeznania Józefa Smętka, Macieja Wencel oraz Łucji Dąbrowskiej i takie przedstawił Sądowi Policji Poprawczej Okręgu Olkuskiego, następnie w 1857 r. w sprawie z pozwu Adama Latacza, pobrał od włościan Antoniego Sikory, Jakóba Jagła, Stanisława Rembelskiego kwoty po 1 rubel 50 kopiejek za dopełnienie jakoby pomiarów budujących się chałup, ponadto wymuszenie łapówek w kartoflach i w pieniądzach od włościan Jakóba Świątka i Gabriela Czecha za przyrzeczenie się wstawienia w Rządzie o pomiar wsi Ryczówek. W dniu 12/24.06.1861 r. Prokurator Królewski zwraca się pismem do Rządu Gubernialnego Radomskiego o zwrot akt dotyczących Jana Dąbrowicza obwinionemu o oszustwa lub o powiadomieniu o istniejących przeszkodach w tym zakresie. Kommissya Rządowa Spraw Wewnętrznych decyzja z dnia 07/19.09.1861 roku oddala odwołanie Jana Dąbrowicza i utrzymuje w mocy decyzje Rządu Gubernialnego Radomskiego z dnia 25.02/08.03.1860 r. oraz z dnia 29.02/12.03.1860 r. dotyczące usunięcia Dąbrowicza ze stanowiska zastępcy Wójta Gminy Kwaśniów i Ryczówek oraz oddania go pod odpowiedzialność sądową. W uzasadnieniu Kommissya Rządowa oświadcza, że zarzuty skierowane przeciwko niemu zostały odpowiednio udowodnione, zaś on swoim postępowaniem przekroczył obowiązujące przepisy. Dąbrowicz, jako Wójt Gminy, sporządzając protokóły z zeznań Józefa Smętek, Macieja Wentzel (powinno być Wencel) oraz Łucji Dąbrowskiej w przedmiocie skarg na Emanuela Knaut o ich pobicie, zamieścił w protokóle fakty niezgodne z tym co oni dyktowali. Nieprawnie kazał zabrać poszwę z pościeli Adamowi Latacz i wymógł opłatę po rs. 1 od włościan Antoniego Sikory, Jakóba Jagda (powinno być Jagła), Stanisława Rembelskiego i innych, jakoby za pomiar budujących się ich chałup. Ponadto wymógł i pobrał datek od włościan wsi Ryczówek w ilości rs.4 i tyleż korcy kartofli za przyrzeczenia stawienia się do Rządu o pomiar rzeczowej wsi. W dniu 21.09/03.10.1861 r. Rząd Gubernialny przygotowuje pismo do Prokuratora Królewskiego, w którym informuje o powyższej decyzji Kommissyi Rządowej Spraw Wewnętrznych. Kopia tego pisma przesłana zostaje byłemu zastępcy wójta Janowi Dąbrowiczowi.

     W związku z podaniem właściciela Dóbr Kwaśniowa Ernsta Knaut z dnia 03/15.06.1860 r. do Dyrektora Głównego Prezydującego w Kommissyi Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych dotyczącego utrzymania nadal Gminy Kwaśniów i pozostawienia ne terenie tych dóbr urzędu wójta, Rząd Gubernialny Guberni Radomskiej pismem z dnia 21.07/02.08.1860 r. zwraca sie do Naczelnika Powiatu Olkuskiego o wyjaśnienia w tej sprawie i przesłanie opinii w terminie 15 dni. Wobec braku odpowiedzi ze strony Naczelnika Powiatu Olkuskiego, Rząd Gubernialny wysyła w dniu 07/19.10.1860 r. pismo monitujące i ostrzegające oraz wyznacza ponownie termin 15 dni na odpowiedź. Odpowiedź dalej nie napływa, więc Rząd Gubernialny w dniu 04/16.01.1861 r. wysyła kolejne pismo ponaglające i jednocześnie grozi karą porządkową w przypadku braku odpowiedzi w ciągu 10 dni. Ostatecznie w dniu 06/18.01.1861 r. Naczelnik Powiatu Olkuskiego składa raport Rządowi Gubernialnemu Radomskiemu. W przesłanym piśmie potwierdza, że dobra Kwaśniów posiadają łącznie 68 dymów i stosownie do Najwyższego Ukazu z dnia 03/15.03.1859 r. mogą stanowić oddzielną gminę. Problem występuje natomiast z gminą Klucze, która nie posiada odpowiedniej ilości 50 dymów (ma ich tylko 44). Sąsiednie zaś gminy (Chechło, Rodaki i Ryczówek) są dość odległe, zaś stosunki między właścicielami nie dały się tak pogodzić, aby przy organizacji gmin do którejś z nich dopisać gminę Klucze. Trudność sprawia też znajdująca się z drugiej strony Gmina Rządowa Rabsztyn przedzielająca dobra Klucze od Parcz i Bolesławia. Ponadto Naczelnik Powiatu nadmienia, że Traugott Knaut (ojciec Ernsta) po nabyciu dóbr Kwaśniów od 1848 roku cały czas w nich mieszkał i nimi zarządzał, pomimo zmian zachodzących w wykazie hipotecznym. Mógł więc uczestniczyć w organizacji gmin na tym obszarze. Wobec powyższego, Naczelnik Powiatu jest za utrzymaniem przedstawionej organizacji gminy, zaś zainteresowanym właścicielom dóbr należy umożliwić wybór miejsca na umieszczenie Urzędu Wójta Gminy. Zaznacza jednocześnie, że pozostawienie urzędu Gminy przy właścicielu dóbr Klucze, jako poddanemu krajowemu, daje większą rękojmię niż w przypadku poddanego pruskiego, z czym mamy do czynienia w dobrach Kwaśniowa. W dniu 03/15.02.1861 r. Rząd Gubernialny przesyła odpowiedź Kommissyi Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych, w której przywołuje zakreślone w raporcie Naczelnika Powiatu Olkuskiego przedstawienie sprawy.

     W dniu 19/31.08.1861 r. Naczelnik Powiatu Olkuskiego przesyła Rządowi Gubernialnemu dowody kwalifikacyjne i uprasza o mianowanie Romana Bukowskiego na Wójta nowozorganizowanej Gminy Kwaśniów. W wyniku porozumienia się właścicieli dóbr Kwaśniów i Klucze na to stanowisko wybrany został Roman Bukowski, sędzia pokoju okręgu Olkuskiego i Dziedzic dóbr Klucze, a od roku 1853 sprawujący również obowiązki Wójta Gminy Klucze. Po otrzymaniu powyższego pisma Rząd Gubernialny występuje w dniu 17/29.11.1861 roku do pułkownika Dzięgielewskiego, Naczelnika 3 Oddziału III Okręgu Korpusu Żandarmerii z zapytaniem, czy z jego strony nie zachodzą jakiejś przeszkody w nominacji Romana Bukowskiego. W odpowiedzi z dnia 14.12.1861 r. Kierownictwo Olkuskiej Komendy Żandarmerii informuje, że prowadzenie się właściciela ziemskiego Romana Bukowskiego oraz jego postawa polityczna i moralna są właściwe. Rząd Gubernialny Radomski pismem z dnia 19/31.12.1861 r. przedstawia Kommissyi Rządowej Spraw Wewnętrznych nominację Romana Bukowskiego na Wójta Gminy Kwaśniów, składającej się z miejscowości i przysiółków Kwaśniów, Cieślin, Hucisko, Klucze, Gliny i Przemsza. Zgodnie z reskryptem Kommissyi Rządowej Spraw Wewnętrznych z dnia 19/31.01.1862 r. Roman Bukowski zostaje mianowany na urząd Wójta Gminy Kwaśniów. W dniu 06/18.02.1862 r. Rząd Gubernialny przesyła Naczelnikowi Powiatu Olkuskiego nominację do wręczenia Romanowi Bukowskiemu oraz zwraca dowody kwalifikacyjne, jednocześnie dopomina się o uregulowanie opłaty stemplowej 30 kop. za nominację oraz 20 kop. za nadesłanie protokółu instalacyjnego wójta. Roman Bukowiecki był znaną i dość ciekawą postacią. Urodził się on w dniu 05.01.1812 r. w miejscowości Sanka (koło Tenczynka), jako syn Jana i Magdaleny zd. Łodzińska z Chorągwicy. Jego dziadek, Franciszek Bukowski (ur. 1760 r.), był szambelanem królewskim i generałem podczas Kościuszkowskiego powstania. Potomkowie jego byli właścicielami Klucz, gdzie wybudowali cegielnię, gorzelnię i olejarnię. Roman Bukowiecki prawdopodobnie brał udział w powstaniu listopadowym. Był sędzią Sądu Pokoju Okręgu Olkuskiego. Miał 2 żony. Pierwszą jego żoną była Anna zd. Drzewiecka. Zmarła ona w wieku 32 lat w Tarnawie w dniu 28.05.1844 r., gdzie Roman Bukowiecki był dzierżawcą tutejszych dóbr. Ze związku tego urodziły się 2 córki – Natalia oraz Julia Anna Florentyna (ur. 18.06.1840 r.). Drugą jego żoną była Anna zd. Slaska (córka Adama i Józefy zd. Dobieckiej Slaskich – właściciela Dóbr Rzeplin) – ślub w dniu 27.09.1845 r. w Rzeplinie (parafia Minoga). Ze związku tego urodziło się 4 dzieci: Ignacy Jan Władysław (ur. 15.04.1847 r.), Teodor Rudolf Ludwik (ur. 17.05.1848 r. – zapewne zmarł jako dziecko), Ignacy Maryan August (ur. 09.04.1850 r.) oraz Lucyna Franciszka Witalia (ur. 15.06.1852 r.). Do 1850 roku wszystkie dzieci rodziły się w Tarnawie, gdzie Roman Bukowiecki dzierżawił tutejszy majątek. Dziedzicem Klucz w tym okresie był jego brat Jerzy, którego drugą żoną była Helena Antonilla Magdalena zd. Slaska (siostra drugiej żony Romana Bukowieckiego) – ślub zawarto w dniu 03.05.1846 r. w  Rzeplinie (parafia Minoga). W późniejszych latach Roman Bukowiecki występuje jako dziedzic Klucz. Zmarł w Kluczach w dniu 21.10.1862 r., zaś pochowany został w Olkuszu na starym cmentarzu.

     I w ten sposób kończą się dokumenty tyczące się Wójta Gminy Kwaśniów, która funkcjonowała do 1864 roku.  Po śmierci Romana Bukowskiego nie został mianowany najprawdopodobniej żaden nowy wójt. Przy czynnościach urzędowych, w których wymagana była obecność wójta, spotykamy się z zastępstwem poprzez osobę Konstantego Sucharkiewicza, Wójta Gminy Chechło. Konstanty Sucharkiewicz we wcześniejszych latach był biegłym, zaś w latach 1860-1863 występuje w dokumentach jako Wójt Gminy Chechło. Ponadto w dokumencie z dnia 21.11/03.12.1860 roku figuruje jako Wójt Gminy Chechło i Kwaśniów oraz zastępca Wójta Gminy Ryczówek. W dniu 02.03.1864 r., równocześnie z ukazem o uwłaszczeniu chłopów, wszedł w życie ukaz o nowym urządzeniu gmin wiejskich. Znosił on patrymonialną instytucję dotychczasowych wójtów, zastępując ją urzędem wójta wybieranego przez chłopów na zgromadzeniu gminnym. Gmina wiejska miała się odtąd składać: ” 1/ z wniosek i kolonii przez włościan wszelkiego nazwania osiadłych; 2/ z folwarków i dworów dziedziców i innych właścicieli ziemskich” /Dz.Praw. t.62, s.41/. Ułożenie i zaprowadzenie nowego podziału Królestwa na gminy zostało powierzone Komitetowi Urządzającemu. Komitet ten w dniu 05/17.01.1867 r., na mocy mocy ustawy z 19/31.12.1866 r. o zarządzie gubernialnym i powiatowym w guberniach Królestwa Polskiego, oraz na podstawie przedstawienia dokonanego przez Komisję Rządową Spraw Wewnętrznych i Duchownych dokonał nowego podziału na powiaty i gminy w Królestwie Polskim. Cieślin wraz z Kwaśniowem i Huciskiem wszedł w skład gminy wiejskiej Ryczówek już w 1864 roku (ponadto jeszcze min. Rodaki, Klucze, Chechło), zaś Wójtem w latach 1864-1865 był Bartłomiej Piątek (pisarzem Alojzy Procner), a następnie Błażej Domagała od 1865 roku.  Wprowadzenie reformy ustroju gminnego, tworzącej pierwsze rozwiązania samorządowe, jednocześnie z ukazem uwłaszczeniowym było w tym czasie posunięciem politycznym. Chodziło m.in. o jeszcze większe pogłębienie konfliktu między dominium a wsią. Nowe prawo z 1864 roku nie wprowadzało stabilnego podziału kraju na gminy. W zakresie tworzenia, łączenia, dzielenia, zmian granic gmin utrzymano w mocy przepisy z 1859 roku. Zapowiedziano natomiast rozpoczęcie prac nad projektem nowego podziału Królestwa na gminy. Ukaz z 1864 roku wprowadzał nowe zasady funkcjonowania administracji gminnej i z niewielkimi zmianami obowiązywał przez cały okres zaborów.

     W podziale na gminy wiejskie najważniejsze zmiany nastąpiły w latach 1869 i 1870 w związku z odebraniem praw miejskich 334 miasteczkom. Zostały one zamienione na osady, które bądź utworzyły osobne gminy, bądź zostały połączone we wspólne gminy z pobliskimi wsiami i folwarkami. Z dniem 01/13.01.1870 r., na mocy Najwyższego ukazu o przemianowaniu osiadłości niemających charakteru miejskiego w Królestwie Polskim z dnia 01/13.06.1869 r. (ogłoszonego w dniu 01/13.07.1869 r.), zgodnie z Postanowieniem z dnia 07/19.11.1869 r., Ogrodzieniec pozbawiony został praw miejskich stając się gminą wiejską (połączony z częścią gmin Kromołów i Złożeniec). Do gminy tej w najbliższych latach (1873 r.) dołączony został min. Cieślin, Kwaśniów i Hucisko.