Męcińscy to dawna rodzina, której nazwisko wzięło się najprawdopodobniej od dóbr Męcina w powiecie limanowskim w Małopolsce, zaś pisali się „z Kurozwęk”, miejscowości położonej obecnie w powiecie staszowskim w województwie świętokrzyskim. Herbarze wspominają o istnieniu miejscowości Męcina w dawnym województwie lubelskim, lecz dziś nie sposób takowej ustalić. W szczycie swej świetności Męcińscy byli najbogatszym polskim rodem z majątkiem szacowanym w 1794 roku na ówczesne 30 milionów złotych (dziś byliby multimiliarderami). O potędze tego rodu świadczą nie tylko ich posiadłości ciągnące się od Małopolski po Wielkopolskę, pełnione urzędy, ale głównie pochodzenie, które plasuje ich jako najstarszy polski ród, a biorąc pod uwagę wcześniejsze lata jako jeden z najstarszych w Europie. Ród ten znany jest był od XIII wieku, zaś w XVII wieku podzielił się na dwie linie: żarecką hrabiowską i działoszyńską szlachecką. Nas interesuje linia żarecka, której przedstawiciele dziedziczyli dobra Cieślina i Kwaśniowa w latach 1761-1809. Byli to kolejno: Walenty, Adam i Wojciech Męcińscy oraz Ewa Lanckorońska zd. Męcińska. Byli oni właścicielami również innych pobliskich miejscowości, min. sąsiedniego Bydlina, czy też Rodak. Wywód genealogiczny rodu Męcińskich oparłem na opracowaniu nieznanego autora z końca XVIII wieku „Wiadomość o familii Męcińskich od Roku 1500″ znajdującym się w Archiwum Poleskich z Rokitna Szlacheckiego ( AP Kat. – zesp. 386). Opracowanie to jest praktycznie tożsame z informacjami zawartymi w wydanym kilkadziesiąt lat później „Herbarzu Polski” Kacpra Niesieckiego, a konkretniej z uzupełnieniem wydania dokonanym przez J.N. Bobrowicza. Nie mnie dociekać, czy to wzorowanie się, plagiat, czy też autorem tego opracowania był … autor uzupełnienia.
Ród Męcińskich pieczętował się herbem Poraj (po łacinie Alba Rosa, czyli Róża). Była to biała róża o 5 listkach w czerwonym polu pod nazwiskiem Poray. Ród Porajów pochodził od familii rzymskiej Rozynów, która przeniosła się potem
do Czech i przybrała imię Porajów. Z rodu tego wywodzili się: św. Wojciech Arcybiskup Gnieźnieński przybyły z Czech do Polski za króla Mieczysława, a także Gaudencycisz Bogumił Arcybiskup Gnieźnieński, Jozefat Arcybiskup Potocki oraz Wincenty Kadłubek Biskup Krakowski – również zaliczeni w poczet świętych i błogosławionych. W późniejszym czasie ród ten przyjął nazwisko Kurozwęckich od hrabstwa Kurozwęki leżącego w ówczesnym województwie sandomierskim. Ostatnim dziedzicem tegoż hrabstwa był Piotr Kurozwęcki, będący najpierw marszałkiem nadwornym królewskim, następnie kasztelanem sandomierskim oraz podskarbim wielkim koronnym. Swoją jedyną córkę wydał za Jana Lanckorońskiego, łowczego sandomierskiego, oddając mu jednocześnie hrabstwo Kurozwęki, które w późniejszym czasie dostało się w ręce Sołtyka, wojewody sandomierskiego. Braćmi rodzonymi Piotra byli: Krzesław, generał wielkopolski, następnie kasztelan wiślicki oraz kasztelan lubelski, poseł króla Kazimierza Wielkiego do papieża Mikołaja V; Stanisław, podkanclerzy koronny oraz drugi Stanisław, podskarbi nadworny koronny, starosta wieluński i krzepicki. Oni to rozmnożywszy znaczne potomstwo przyjęli nazwisko Męcińskich z Kurozwęk i odtąd ród ten bierze początek.
W 1522 roku spotykamy się Wojciechem z Kurozwęk Męcińskim, który ożeniwszy się z Jadwigą z Szamotuł Szamotulską wydał na świat znaczne potomstwo. Potomkami jego byli:
1. Wojciech Męciński (ur. – zm. przed 1587 r.). Pan dziedziczny na Nowym Dworze, Osmolicach, itd. Ożenił się z Barbarą z Kobylan Kobylańską (ur. – zm. 1572 r.), wziąwszy z nią w posagu dobra Działoszyn, Trębaczów, Prusicko, Danków, Parzymiechy, itd. Był on ojcem:
1.1. Anny (ur. – zm.). Żony najpierw Stanisława Zbarawskiego, a następnie Jana Sienieńskiego, wojewody podolskiego.
1.2. Wojciecha (ur. – zm.). Miał 2 córki:
1.2.1. Barbara (ur. – zm.). Wyszła za mąż za Jana z Pilicy Korycińskiego (ur. – zm. 1633 r.), kasztelana oświęcimskiego,
1.2.2. Zofia z Kurozwęk (ur. – zm.). Wyszła za Seweryna Kurdwanowskiego (ur. – zm. 1643 r.).
1.3. Jana Olbrachta (ur. – zm. przed 1625 r.). Osiadł w województwie lubelskim, gdzie był dziedzicem dóbr Żyrzyn z przyległościami i innych, które dostały się Jezuitom, a po kasacie tegoż zakonu, równemu jak inne podpadły losowi. Był pułkownikiem znaku pancernego. Poślubiwszy Felicjannę Głogowską (Głoskowską) spłodził z nią:
1.3.1. Stanisława (ur. – zm. przed 1625 r.). Zmarł bezpotomnie.
1.3.2. Wojciecha (ur. 1598 r. Osmolice – zm. 23.03.1643 r. Nagasaki). Studiował na Akademii Krakowskiej. Odziedziczył
17 wsi i miasteczko Nowodwór, które pomimo protestów rodziny zapisał na uposażenie kolegium św. Piotra w Krakowie. Po skończeniu studiów w Krakowie udał się w podróż – przez Pomorze Szczecińskie i Rzeszę Niemiecką do Belgii, Francji, a w 1619 roku do Włoch, gdzie zaczął kolejne studia, tym razem na uniwersytecie w Padwie. Dwa lata później wstąpił w Rzymie do nowicjatu jezuickiego św. Andrzeja na Kwirynale.o. Podczas pobytu w Rzymie zdecydował, że zostanie misjonarzem w Japonii. W 1626 roku wyjechał do Portugalii, gdzie ukończył studia teologiczne i zimą 1628 roku uzyskał święcenia kapłańskie. W 1633 roku wyjechał do Indii i wylądował w Goa, gdzie poświęcił się pracy charytatywnej w szpitalach dla ubogich. W maju 1634 roku przybył na tereny obecnego Wietnamu, gdzie przebywał przez rok, zaś w kwietniu 1635 roku przybył do Malakki, gdzie leczył chorych żołnierzy. Pod koniec czerwca 1636 roku udał się do Makau i stamtąd próbował bezskutecznie przedostać się do Japonii. Okręt, którym płynął, został porwany przez Holendrów i skierowany na Formozę. W 1637 roku uciekł ze statku holenderskiego w czasie transportowania więźniów do Batawii. Z Makau został skierowany do Kambodży gdzie został przełożonym tamtejszej misji i zyskał poważanie króla. W lutym 1642 roku odpłynął do Manili na Filipinach, a skąd w przebraniu Chińczyka przedostał się do twierdzy Kagoshima, na Półwysepie Satsuma. W Japonii 13.08.1642 roku wraz z towarzyszami został odkryty przez ludzi sioguna Iemitsu Tokugawa i następnie 21.08.1642 roku przewieziony został do Nagasaki, gdzie poddany był torturom, co przyczyniło się do jego śmierci. Zginął 23 marca 1643 w Nagasaki. Starania o jego beatyfikację, podejmowane dwukrotnie przez polskich jezuitów, okazały się jednak nieskuteczne.
1.3.3. Zofię (ur. – zm.). Zaślubioną Sewerynowi Kurdwanowskiemu z Kurdwanowa h. Półkozic (ur. ok. 1560 r. – zm. 1643 r.).
1.4. Krzysztofa (ur. – zm.). Zmarłego bezpotomnie.
1.5. Andrzeja Mikołaja (ur. – zm. 1600 r.). Kasztelana wieluńskiego(1590-99 r.), starostę brzeźnickiego i wieluńskiego, dziedzica na Dukli, Barwinku, Działoszynie, Trębaczowie, Izrusichu, i Kobylanach, Deputowanego na Trybunał Radomski wybranego na Sejmie w 1591 roku. Był on żonaty z Katarzyną Anną z Choczwi Bal (ur. – zm.), z którą doczekał się następującego potomstwa:
1.5.1. Katarzyny (Konstancji) (ur. – zm.). Wyszła za mąż za Krzysztofa Parysa Drohojowskiego (ur. – zm.), a następnie za Michała Jordana (ur. – zm. 1664 r.), z którymi miała synów:
1.5.1.1. Stanisława Parysa Dohojowskiego (ur. – zm.).
1.5.1.2. Franciszka Jordana (ur. – zm. 1694 r.).
1.5.2. Barbary (ur. – zm.). Żona Piotra Gołuchowskiego (ur. – zm. 1618 r.), wojskiego sandomierskiego, a następnie Marcina Oborskiego (ur. – zm.).
1.5.3. Jana (ur. – zm. 1661 r.). Rotmistrz, w 1620 roku w bitwie pod Cecorą dostał się do niewoli tatarskiej, z której się wykupił. Był panem dziedzicznym na Kobylanach. Jego żoną była Barbara Ługowska (ur. – zm. 1662 r.) z którą miał 2 córki i 3 synów:
1.5.3.1. Teofilę Helenę (ur. – zm.), zaślubioną Bogusławowi Potockiemu (ur. – zm.), podkomorzemu halickiemu, z którym posiadała potomstwo:
1.5.3.1.1. Konstancję (ur. – zm.).
1.5.3.1.2. Andrzeja Jerzego (ur. – zm.).
1.5.3.2. Teodorę (ur. – zm.), zaślubioną Samuelowi Orzechowskiemu (ur. – zm.), chorążemu lubelskiemu.
1.5.3.3. Szymona (ur. – zm.).
1.5.3.4. Wacława (ur. – zm. 1679 r.). Jego żoną była Anna Potocka (ur. – zm. 1692 r.), z którą posiadał potomstwo:
1.5.3.4.1. Marianna (ur. – zm.).
1.5.3.4.2. Szymon (ur. – zm.). Jego żoną była Zofia Celińska (ur. – zm.), z którą posiadał potomstwo:
1.5.3.4.2.1. Józef (ur. – zm.).
1.5.3.4.2.2. Jacek (ur. – zm.). Jego żoną była Regina Kozubowska (ur. – zm.), z którą posiadał potomstwo:
1.5.3.4.2.2.1. Wojciech (imię zakonne Józef) (ur.1743 r. Siemiechów – zm. 1813 r. Kraków). Uczył się w szkołach jezuickich, początkowo w Przemyślu, a następnie w Krakowie. W 1765 roku wstąpił do zakonu franciszkańskiego w Wieliczce, przybierając imię Józef, a w 1766 roku przyjął święcenia kapłańskie w Krakowie. Działał i przebywał w licznych klasztorach w ówczesnej Polsce (Kraków, Wieliczka, Stobnica, Pilica, Lublin) oraz na Górnym Śląsku (Góra Św. Anny), głównie jako kaznodzieja. W latach 1774-1775 był kaznodzieją klasztoru na Górze Św. Anny, w tymże klasztorze został gwardianem w 1800 roku 1800 i funkcję tę piastował do 1801 roku. Ponadto piastował także w tych klasztorach na przemian urzędy: gwardiana, definitora, wikariusza prowincji małopolskiej i komisarza generalnego konwentów wielkopolskich. Pod koniec życia został kapelanem i kaznodzieją więzień krakowskich. Wg „Encyklopedii kościelnej” zmarł w 1815 roku w Krakowie.
1.5.3.4.2.2.2. Piotr (ur. – zm.).
1.5.3.4.2.2.3. Kajetan Ignacy (ur. 1751 – zm.). Jego żoną była Marianna Martyna Woźnicka (ur. – zm. 1813 r.), z którą posiadał dzieci:
1.5.3.4.2.2.3.1. Józef (ur. – zm.).
1.5.3.4.2.2.3.2. Andrzej (ur. – zm.).
1.5.3.4.2.2.4. Onufry (ur. 1766 r. – zm. 1839 r.). Był żonaty najpierw z Marią Karoliną Borzęcką (ur. – zm.), z którą posiadał potomstwo:
1.5.3.4.2.2.4.1. Felicjanna (ur. – zm.). Jej mężem był Józef Walenty Łączkowski (ur. – zm. 10.03.1863 r.).
1.5.3.4.2.2.4.2. Salomea (ur. – zm.).
1.5.3.4.2.2.4.3. Wojciech (ur. – zm. 1830 r.).
a następnie poślubił Antoninę Konstancję Ulrych (ur. – zm.), z któeą miał dzieci:
1.5.3.4.2.2.4.4. Maksymilian (ur. – zm.).
1.5.3.4.2.2.4.5. Paulina (ur. – zm.). Jej pierwszym mężem był Jan Teodor Glogier (ur. – zm.), zaś drugim Teofil Nalepiński (ur. – zm.).
1.5.3.4.2.3. Antoni (ur. – zm.).
1.5.3.4.3. Jan (ur. – zm.).
1.5.3.5. Mikołaja (ur. – zm.).
1.5.4. Macieja (ur. – zm. 1629 r.). Był dziedzicem na Działoszynie, Trębaczowej, Izrusichu itd., posłem z Ziemi Wieluńskiej na Trybunał Radomski 1627 roku, stamtąd zaś był Deputowanym na Trybunał Lubelski. Protoplasta Linii Żareckiej – hrabiowskiej. Jego żoną była Katarzyna z Płazów ze Mstyczowa (ur. – zm.), starościanka brzeźnicka, z którą spłodził:
1.5.4.1. Annę, żonę Stanisława Korycińskiego, kasztelana oświęcimskiego.
1.5.4.2. Katarzynę, małżonkę Mikołaja Jordana, podkomorzego krakowskiego, starosty dobczyckiego.
1.5.4.3. Jana (ur. – zm. 1676 r.), kasztelana sieradzkiego, starostę radomskiego, który 1667 roku wyznaczony od Rzeczypospolitej Komisarzem do granic od Śląska. Ze związku małżeńskiego z Anną Olszowską, kasztelanką rospirską doczekał się dwóch córek:
1.5.4.3.1. Katarzyny, żony Jana Dąbskiego, miecznika inowłocławskiego.
1.5.4.3.2. Teresy, żony Jana Dąbskiego, kasztelana konarskiego, kujawskiego.
1.5.4.4. Wojciecha Kazimierza (ur. – zm. 22.03.1670 r.), starostę brzeźnickiego, deputata na Trybunał Koronny (1853 r.), marszałka Trybunału Koronnego (1658 r.), podkomorzego wieluńskiego (1658 r.), komisarz do granic Śląska (1664 r.), w 1764 roku nominowanego na kasztelana sieradzkiego, ale nie utrzymał tego stanowiska. Był fundatorem grobu rodziny Męcińskich w Częstochowie. Jego żoną była kasztelanka oświęcimska Teresa Małgorzata Szreniawa z Przyłęka, córkę Achacego Przyłęckiego, kasztelana oświęcimskiego herbu Szreniawa i Barbary z Korycińskich herbu Topór, z którą doczekał potomstwa:
1.5.4.4.1. Katarzyny (ur. – zm.), żony Marcina Olszowskiego (Marjana Olczowskiego ?), starosty wieluńskiego, a następnie żony Aleksandra Kożuchowskiego, cześnika wieluńskiego.
1.5.4.4.2. Jana (ur. – zm. 1713 r. Częstochowa), chorążego wieluńskiego i podkomorzego wieluńskiego (1701 r.). Był deputatem na Trybunał Koronny (1701 r.). Poślubił Annę ze Szczawina Szczawińską, wojewodziankę inowrocławską, a po jej bezpotomnej śmierci został księdzem. Zmarł będąc od 1704 roku Kanonikiem Katedralnym Krakowskim.
1.5.4.4.3. Kazimierza Józefa vel Ignacego (ur. – zm. 10.01.1703 r. Żarki, zaś pogrz. 05.02.1703 r. w Częstochowa), starosty radomskiego, wieluńskiego i ojcowskiego, posła z 1683, 1690 i 1697 roku. Pierwszą jego żoną była Barbara Warszycka herbu Abdank (ur. – zm. 1697 r.), córka Michała Abdank Warszyckiego, wojewody sandomierskiego, starosty piotrkowskiego i Anny Warszyckiej, kasztelanki krakowskiej. Drugą zaś Domicella z Wielkiego Chrząstowa Wierzbowska, która była bezpłodna. Ze związku małżeńskiego z Barbarą Warszycką został ojcem:
1.5.4.4.3.1. Maryanny (ur. 09.09.1682 r. – zm.), żony Józefa z Cicharzewic Tarło, starosty goszczyńskiego.
1.5.4.4.3.2. Jana Józefa (ur. 20.03.1683 r. – zm. 27.02.1710 r. Radziejowice), starosty wieluńskiego (1702 r.), kasztelana bracławskiego (16.07.1703 r.), zmarłego bezpotomnie jako kawaler.
1.5.4.4.3.3. Katarzyny (ur. 26.01.1689 r. – zm.), małżonkę Władysława Jordana, podczaszego krakowskiego.
1.5.4.4.3.4. Konstancji (ur. 03.03.1690 r. – zm.), żony Alexandra hr. Szembeka, łowczego łęczyckiego, młodszego syna Piotra i Zofii Ożarowskiej, dziedzica połowy dóbr Wołkanów i Ropocice w okręgu chęcińskim.
1.5.4.4.3.5. Woyciecha (ur. 29.08.1691 r. – zm. 28.10.1753 r. Prusicko, pogrz. 07.01.1754 r. Częstochowa), starosty radomskiego, ojcowskiego (1703), wieluńskiego (1712), ostrzeszowskiego (1717), podstolego wieluńskiego, marszałka Trybunału Koronnego (1731 r.), stolnika koronnego od 26.11.1735 r. po Janie Małachowskim, następnie przesuniętego na podkanclerstwo, posła (1736). Niektóre źródła podają datę jego urodzenia na dzień 20.03.1683 r. – jako bliźniaka Jana Józefa. Dziedzica dóbr: Choruń, Bydlin, Domanowice [Domaniewice], Załęże, Zawadka, Ryczów, Kiełczowice, Karlin, Bogdanów, Krężna, Wulka, Bobolice, Niegowonice, Mzurów, Mstyczów, Rodaki, Nowa Wieś, Zimnowoda, Ogrodzieniec, Postaszowice, Trzebniów, Gorzków, Przedwodziszowice, Kleszczów, Włodowice, Góry, Parkoszowice, Wola Krzysztoporska, Radziątków, Jaworznik, Leśniów, Żarki, Wysoka, Prusisko, Skrzydłów oraz tenutariusza dóbr królewskich: Szypowice, Sierbowice, Szyce, Dzwonowice i właściciela kamienicy Celarowskiej w rynku krakowskim. Jego żoną była Maryanna Męcińska herbu Poraj (małż. 1739 r.), córka Jana Męcińskiego, podstolego wieluńskiego, wojskiego piotrkowskiego i Felicjanny z Ruckich herbu Jastrzębiec, stolnikówny inowrocławskiej, z którą spłodził:
1.5.4.4.3.5.1. Feliksa (ur. 29.05.1739 r. Żarki – zm. 30.05.1739 r. Żarki).
1.5.4.4.3.5.2. Adama Jakóba (ur. 21.07.1740 r. Żarki – zm. 13.10.1805 r. Włodowice), ostatniego kasztelana spicimirskiego (mianowany dnia 05.04.1788 r. po Janie Cieleckim, do 1796 r.). Jego żoną była Aniela ze Stadnickich herbu Szreniawa (ur. – zm. 29.06.1809 r. Włodowice), córka Antoniego na Zbyszycach z przyległościami, Tęgoborzy, Piaskach, Trąbkach, Racławicach i Kościejowie, miecznika czerniechowskiego, starosty ostrzeszowskiego i Teresy z Potockich herbu Szreniawa, z którą doczekał się licznego potomstwa:
1.5.4.4.3.5.2.1. Magdaleny Teresy Anieli (chrz. 17.07.1762 r. Żarki – zm.), żony Augusta Miączyńskiego (ślub 17.03.1782 r. Żarki), starosty krzepickiemu, kawalera Orderu św. Stanisława, rotmistrza Kawalerii Narodowej, zmarłej bezpotomnie.
1.5.4.4.3.5.2.2. Piotra w Okowach Jana Chrzciciela Franciszka Salezego Jakuba Ignacego (ur. 29.07.1763 r. Żarki – pogrz. 07.07.1801 Żarki), zmarłego bezżennie.
1.5.4.4.3.5.2.3. Anny Magdaleny Teresy Marianny (chrz. 22.07.1764 r. Żarki – zm.), zaślubionej Antoniemu Tymoteuszowi Hrabi Stadnickiemu, z którym posiadała potomstwo:
1.5.4.4.3.5.2.3.1. Teofilę Anielę Antoninę (chrz. 16.05.1799 r. Włodowice – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.3.2. Henrykę Adelajdę Annę Konegondę (ur. – zm. 08.05.1837 r. Kraków), poślubioną (ślub 08.01.1835 r. Dąbrowa Zielona) Edwardowi Janowi Felixowi Siemońskiemu (ur. 30.05.1811 r. Kraków – zm.). Po śmierci Henryki Edward Jan Felix Siemiński poślubił Maryannę Barbarę Teofilę Walchnowską (08.11.1840 r. Tuczępy).
1.5.4.4.3.5.2.4. Ewy Anieli Tekli (ur. 25.12.1765 r. Żarki – pogrz. 19.02.1766 r. Żarki).
1.5.4.4.3.5.2.5. Tekli Agnieszki (ur. 19.01.1767 r. Żarki – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.6. Zuzanny (ur. ok. 1770 r. – zm. 08.08.1838 r. Warszawa), nie wyszła za mąż, utrzymywała się z własnych funduszy.
1.5.4.4.3.5.2.7. Julianny Franciszki (ur. 11.02.1773 r. Żarki – zm.), żony Feliksa Wielogłowskiego (małż. 10.02.1800 r. Włodowice), miecznikiewicza krakowskiego.
1.5.4.4.3.5.2.8. Franciszki Anieli Teresy (chrz. 04.10.1775 r. Żarki – zm. 24.09.1835 r. Busko), żony najpierw Franciszka Xawerego Bystrzanowskiego (małż. 15.11.1809 r. Włodowice), a następnie Joachima Bobrowskiego, z którym posiadała dzieci:
1.5.4.4.3.5.2.8.1. Michała Franciszka Stanisława (29.09.1816 r. Żarki – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.8.2. Aleksandrę Klarę Mariannę (ur. 29.02.1820 r. Żarki – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.9. Andrzeja Mikołaja Xawerego (chrz. 30.11.1776 r. Żarki – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.10. Wojciecha Franciszka Salezego Wincentego Ferreriusza Sebastiana (ur. 19.01.1778 r. Żarki – zm. 19.09.1839 r. Kraków), majora pospolitego ruszenia, rotmistrza ziemskiego województwa krakowskiego, pułkownika Strzelców Koronnych (1809 r.), generała brygady Wojsk Księstwa Warszawskiego (1813 r.), senatora-kasztelana Królestwa Kongresowego (lata 1818-31), kawalera Krzyża Virtuti Militari. Jego żoną była Helena z hrabiów Stadnickich herbu Szreniawa (ur. – zm. przed 1841 r. Dukla), pani na Żmigrodzie i Dukli z przyległościami (wniosła mężowi w posagu Duklę, która powróciła do Męcińskich), dama Krzyża Gwiaździstego (03.05.1820 r.), córka Franciszka na Grójcu itd., starosty ostrzeszowskiego,rotmistrza Pułku im. Królowej Jadwigi, kawalera orderów Orła Białego i św. Stanisława oraz Teresy z Wężyków herbu Wąż, kasztelanki konarsko-sieradzkiej, starościanki wiśniowskiej, z którą doczekali się potomstwa:
1.5.4.4.3.5.2.10.1. Wanda (ur. 1802 r. – zm. 11.12.1875 r. Dukla).
1.5.4.4.3.5.2.10.2. Maria Albertyna (ur. 1803 r. Dukla – zm. 20.11.1850 r. Proszowice). Jej mężem był Ignacy Puszet (ur. 1806 r. Podgrodzie – zm.), syn dziedziców dóbr ziemskich Stanisława i Antoniny z Łętowskich (małż. 15.10.1839 r. Kraków), z którym doczekali się potomstwa:
1.5.4.4.3.5.2.10.2.1. Ludwik Stanisław Maryan (ur. 24.08.1840 r. Kraków – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.10.2.2. Kazimierz Franciszek Bronisław (ur. 12.10.1844 r. Kraków – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.10.2.3. Maryanna Teofila Karolina (ur. 28.01.1848 r. Dębiany – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.10.2.4. Jadwiga Antonina Matylda Gabryela (ur. 16.03.1851 r. Dembiany [Dębiany] – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.10.3. Władysław (ur. 1806 r. – zm. 08.08.1807 r. Żarki).
1.5.4.4.3.5.2.10.4. Cezar Jeremi Wojciech hrabia CK książę de Albarosa Męciński z Kurozwęk na Żarkach i Dukli (ur. 1809 r. Kraków – zm. 26.04.1896 r. Dukla), właściciel dóbr Dukla, Chyrów [wtedy Hyrowa], Głojsce, Iłwia z Górami, Lipowica, Mszana, Nadole, Teodorówka, Trzciana i Zboiska, oficer byłych Wojsk Polskich, który w Krakowie w dniu 28.04.1841 roku, poślubił daleką kuzynkę Gabryelę Katarzynę Konstancyę hrabiankę Starzeńską ze Starzenic na Strabli i Kuczynie herbu Lis odmienny (ur. 1821 r. – zm. 10.1849 r. Dukla), córkę hrabiego Macieja na Strabli Kawalera Maltańskiego, i Maryi z hrabiów Baworowskich herbu Prus II. W 1846 roku odmówił wojskowego wsparcia powstania krakowskiego. Był wielkim filantropem i jednym z pionierów przemysłu naftowego w Ameryce Południowej. Jego potomkami byli:
1.5.4.4.3.5.2.10.4.1. Edwardiana Adelajda Gabriela (ur. 1844 r. – zm. 1844 r.).
1.5.4.4.3.5.2.10.4.2. Adam Cezar August (ur. 21.05.1846 r. – zm. 14.01.1923 (5) r. Dukla). Właściciel Dukli i Głojsc. W dniu 14.09.1876 r. poślubił w Dukli daleką kuzynkę Józefę Kuczyńską (ur. – zm.). Był biseksualistą. Zawarte małżeństwo nie było udane, a po śmierci córki rozpadło się. Po anulowaniu małżeństwa przez papieża w dniu 07.10.1887 r. poślubił Magdalenę Jabłecką z Jabłeczników i Kościesz herbu Kościesza. W 1896 r. Magdalena została otruta przez pierwszą żonę Józefę (otruła wcześniej również jej matkę). Pogrążony żałobą ponownie ożenił się z Józefą w 1898 roku, ale gdy sprawa otruć wyszła wkrótce na jaw, to małżeństwo znowu się rozpadło. Posiadane potomstwo:
1.5.4.4.3.5.2.10.4.2.1. Cezaryna Gabriela Joanna Helena Maria (ur. 1880 r. – zm. 1881 r.).
1.5.4.4.3.5.2.10.4.2.2. Benedykt Cezar August Wojciech Józef Franciszek Adam (ur. 1888 r. – zm. 1960 r.).
1.5.4.4.3.5.2.10.4.2.3. Adamina Helena Hortensja Katarzyna Maria Augusta (ur. 1889 r. – zm. 1891 r.).
1.5.4.4.3.5.2.10.4.2.4. Aurora Maria Oktawia Wanda Ludwika Anna (ur. 1889 r. – zm. 1891 r.).
1.5.4.4.3.5.2.10.5. Ludwika Laura Cecylia (ur. 23.08.1811 r. Kraków – zm. przed 07.1867 r.). W dniu 17.02.1836 r. w Krakowie wyszła za mąż za Stanisława Michała Franciszka Służewskiego (ur. 1801 r. Kraków – zm.), syna Augustyna i Teressy z Kossakowskich. Był on asesorem Komitetu Cenzury. Posiadane dzieci:
1.5.4.4.3.5.2.10.5.1. Maria Franciszka Cecylia (ur. 1843 r. Paimpol – Cotes du Nord – zm.). W dniu 23.07.1667 roku poślubiła Ignacego Karpińskiego (ur. Nikłowice – zm.), adiunkta C.K. sądu terytorialnego w Śniatynie, syna ks. Michała Karpińskiego, proboszcza obrządku grekokatolickiego i Heleny Szwedzickiej, córki Mikołaja Szwedzickiego, proboszcza obrządku grekokatolickiego w Komarnie.
1.5.4.4.3.5.2.11. Stanisława Walentego (chrz. 21.04.1779 r. Żarki – zm. 16.11.1846 r. Warszawa). dziedzica Żarek. Był sławnym zbytnikiem Królestwa, przejadł ogromny majątek, na starość osiadł w Warszawie i był jedną z typowych postaci tego miasta. Najwięcej rozgłosu przyniósł mu proces z Paulinami na Jasnej Górze, o jakieś skarby w grobach rodzinnych tamże zachowane. Jego żoną była Teresa hr. Szembek ze Słupowa (ur. – zm. 19/31.05.1859 r.), córka Józefa Ignacego hr. Szembek i Kunegundy Walewskiej z Walewic h. Pierzchała. Ich synem był (AKTUAL.):
1.5.4.4.3.5.2.11.1. Konstanty (ur 06.01.1804 r. – zm. 09.09.1852 r. Sieciechowice), który w 1824 roku wstąpił do wojska i w 1831 roku doszedł do stopnia porucznika. Brał udział w bitwach pod Grochowem 15.02.1831 r. i 10.03.1831 r. 25.03. pod Ostrołęką, 31.03. pod Różaną, 10 i 14.04. pod Liwem , 03.05. pod Zimnowodą, 29.05. pod Siedlcami, 14.07. pod Mińskiem i Kałuszynem, 04.10. pod Janowem oraz 05.10. pod Szczołowem. W dniu 05.10.1831 roku nie chcąc przystać na haniebne warunki zaproponowane przez Rosjan przeszedł z wojskiem polskim granicę i oddał się pod protektorat króla Pruskiego. W dniu 06.10.1831 roku w obozie pod Brodnicą odebrał dowód służby od Józefa ks. Puzyny, dowódcy baterii. Był żonaty ze Zuzanną Bobrownicką, córką Alexandra i Elżbiety z Pawęskich Bobrownickich, którą poślubił w dniu 26.10.1843 (26.11.1943) roku w Krakowie. Zmarł bezpotomnie.
1.5.4.4.3.5.2.12. Jana Nepomucena Jana Kantego (chrz. 14.05.1780 r. Żarki – zm. ). Był szambelanem, ożenionym z Osolińską
1.5.4.4.3.5.2.13. Antoniny Ewy (chrz. 26.12.1782 r. Żarki – zm. 11.10.1847 r. Kraków), żony (małż. 21.01.1809 r. Włodowice) Antoniego Józefa hrabiego Lanckorońskiego (ur. 1777 r. – zm. 1850 r.), umieszczonego na liście deputacji senatu Królestwa Polskiego 24.05.1824 roku z tytułem hrabiowskim na mocy reskryptu Cesarza Aleksandra I polecającego ród ten uznać za hrabiowski, pułkownika I Pułku Krakusów Wojsk Polskich 1831 roku, majora 2 Pułku Jazdy Wojsk Księstwa Warszawskiego, kawalera Krzyża Virtuti Militari z dnia 07.03.1831 roku. Doczekali się potomstwa:
1.5.4.4.3.5.2.13.1. Joanna Nepumocena Frederyka Augusta (ur. 02.05.1810 r. Kwaśniów – zm.). Jej mężem był Karol de Brochwicz Wiktor (ur. ok. 1811 r. Żabno – zm.) – {małż. 14.06.1842 r. Kraków), z którym miała dzieci:
1.5.4.4.3.5.2.13.1.1. Agnieszka (ur. 20.04.1843 r. Kraków – zm.).
1.5.4.4.3.5.2.13.2. Julia (ur. 13.03.1813 r. Pawlikowice – zm.). Jej mężem był Konstanty Rajowicz (chrz. 26.03.1794 r. Grodzisk – zm.) – (małż. 13.10.1834 r. Kraków).
1.5.4.4.3.5.2.13.3. Jan Franciszek Adam [ur. 29.03.1815 r. Dziekanowice (inny ASC ur. 10.04.1815 r. Dziekanowice) – zm.].
1.5.4.4.3.5.2.13.4. Stanisław Henryk Antoni (ur. 24.04.1816 r. Kraków – zm.). Jego żoną była Jadwiga z Walewskich (ur. – zm. 23.08.1857 r. Parzymiechy).
1.5.4.4.3.5.2.13.5. Tekla Celestyna Eleonora (ur. 18.02.1820 r. Kraków – zm. 22.03/03.04.1893 r. Warszawa). Jej mężem był Skalski.
1.5.4.4.3.5.2.14. Klary (ur. – pogrz. 17.10.1846 r.).
1.5.4.4.3.5.3. Ewę Salomeę (chrz. 31.10.1741 r. Żarki – zm. 24.12.1801 r. Końskie), żonę Mikołaja Małachowskiego (małż. 03.02.1760 r. Żarki), starosty opoczyńskiego, a później wojewody łęczyckiego (od 1773 r.) i wojewody sieradzkiego (od 1775 r.), rotmistrza chorągwi 2. Brygady Kawalerii Narodowej, rotmistrza powiatu opoczyńskiego w 1764 r., dziedzica Końskich i Białaczowa, i z nim wydała następujące potomstwo:
1.5.4.4.3.5.3.1. Izabellę Teklę Annę (chrz. 20.07.1761 r. Żarki – zm. 19.12.1803 r. Warszawa), żonę Franciszka Ksawerego Rostworowskiego, kasztelana zakroczyńskiego, dyplomaty, konfederata barski, sędziego w czasie powstania kościuszkowskiego oraz w czasach Księstwa Warszawskiego.
1.5.4.4.3.5.3.2. Jana Nepomucena Ignacego Wincentego Rafała Urbana (chrz. 26.05.1764 r. Końskie – zm. 18.02.1822 r.), starostę opoczyńskiego (1783–1822) i referendarza Koronnego (1792–1795), posła Rzeczypospolitej do elektora saskiego w Dreźnie w 1791 roku, uczestnika insurekcji kościuszkowskiej 1794 roku, odznaczonego Orderami św. Stanisława (1785), Orła Białego (1787) oraz pruskiego Orła Czerwonego. Jego żoną była Rozalia Świdzińska.
1.5.4.4.3.5.3.3. Stanisława Aleksander Ignacy Józef (chrz. 26.02.1770 r. Sternalice – zm. 28.05.1849 r. Końskie), hrabiego, senatora-kasztelana Królestwa Kongresowego, generała brygady armii Księstwa Warszawskiego, uczestnika wojny polsko-rosyjskiej 1792 roku, wojny polsko-austriackiej 1809 roku oraz inwazji na Roję w 1812 roku. Odznaczonego Krzyżem Złotym Orderu Virtuti Militari, Orderem św. Anny, Orderem św. Stanisława oraz Krzyżem Oficerskim Legii Honorowej, dziedzica dóbr Dąbrowa i innych. Jego żoną była Anna Stadnicka.
1.5.4.4.3.5.3.4. Antoninę Józefę Katarzynę (chrz. 16.02.1774 r. Końskie – zm.).
1.5.4.4.3.5.4. Walentego Wojciecha (ur. 13.02.1744 r. Żarki – zm. 10.05.1790 r.). Generał-Adjutanta J. K. M., kawalerem orderu św. Stanisława. Jego żoną była Zuzanna z Siemieńskich, referendarzowna Koronna, z którą nie miał żadnego potomstwa. Po śmierci Walentego Zuzanna została żoną Ignacego Ośniałowskiego.
1.5.4.4.3.5.5. Elżbietę Annę (ur. 1745 r. – zm. 13.09.1746 r. Żarki).
1.5.4.4.3.5.6. Józefa Pawła (ur. 24.01.1747 r. Żarki – zm.), dziedzica dóbr Pustynia pod Tarnowem, zmarłego w młodym wieku.
1.5.4.4.4. Anny, żony Kożuchowskiego, cześnika wieluńskiego.
1.5.4.5. Krzesława, zmarłego bezpotomnie.
1.5.4.6. Andrzeja, zmarłego bezpotomnie.
1.5.4.7. Krzysztofa, zmarłego bezpotomnie.
1.5.5. Andrzej (ur. – zm.1618 r.), pan dziedziczny na Dukli, Barwinku, Tylawie, itd. W 1611 roku był posłem na Sejm oraz komisarzem do uznania krzywd od Węgier. We wrześniu 1617 roku był uczestnikiem wyprawy na Moskwę, gdy królewicz Władysław IV Waza podjął kolejną próbę opanowania tronu carów. Pośpieszył z chorągwiami zaciągniętymi swoim kosztem na pomoc hetmanowi wielkiemu koronnemu litewskiemu Janowi Karolowi Chodkiewiczowi. Podczas tej wyprawy Andrzej Męciński poległ w 1618 roku. Przez związek małżeński złączony ze starościanką latowicką Ewą z Oleksowa Gniewosz (ur. – zm.) spłodził poniższe potomstwo. Ponadto był również żonaty z Dorotą Zebrzydowską.
1.5.5.1. Katarzynę, małżonkę najpierw Wojny wojewody trockiego, a po tym Radziejowskiego, podkanclerzego koronnego.
1.5.5.2. Jana (ur. – zm. 1664 r.). Pana dziedzicznego na Dukli i Barwinku. Był Komisarzem w Moskwie. Ze związku małżeńskiego z Izabellą Łodzia Tomicką (ur. – zm. 1682 r.), chorążanką wieluńską, doczekał się czterech synów:
1.5.5.2.1. Wojciecha (ur. – zm.), podczaszego chełmińskiego. Jego żoną była Jadwiga z Godzianowa Golcz (ur. – zm.), zaś potomkiem był:
1.5.5.2.1.1. Jan (ur. – zm. 1716 r.). Ożeniony z Urszulą Kokoszka Michałowską (ur. – zm.).
1.5.5.2.2. Pawła (ur. – zm. 1709 r.). Pułkownika wojsk Rzeczypospolitej. Jego żoną była Marianna Wizemberg (ur. – zm. 1724 r.), z którą posiadał następujące potomstwo:
1.5.5.2.2.1. Marianna (ur. – zm.).
1.5.5.2.2.2. Katarzyna (ur. – zm. 1737 r.). Jej mężem był Wojnarowski (ur. – zm.).
1.5.5.2.2.3. Jan (ur. – zm. 1738 r.). Starosta wieluński (1733 r.), później stolnik koronny (26.11.1735 r.), wojski żytomierski (1723 r.), pułkownik J.K.M. oraz generał en chef regimentów Kawalerii Saskiej, kawaler Orderu Orła Białego i szczególniejszymi łaskami Augusta III Króla Polskiego zaszczycony, zginął w pojedynku z Tarłą, Żonaty z Franciszką z Wilszyckich, z którą miał dzieci:
1.5.5.2.2.3.1. Anna (ur. – zm. 1787 r.).
1.5.5.2.2.3.2. Józefa (ur. – zm. 13.06.1800 r. Swiędzieniewice). Była żonata najpierw ze Stanisławem Słuckim (ur. – zm.), a następnie z Wojciechem Idzikowskim (ur. – zm.). Jej potomkiem był:
1.5.5.2.2.3.2.1. Florian Stanisław Słucki (ur. 05.05.1743 r. Wola Krzysztopolska – zm.).
1.5.5.2.2.3.3. Kajetan (ur. – zm. 1787 r.). Jego żoną była Walewska (ur. – zm.), z którą posiadał potomstwo:
1.5.5.2.2.3.3.1. Felicjan (ur. – zm.). Jego żoną była Marcjanna Pagowska.
1.5.5.2.2.3.3.2. Antoni (ur. – zm. 1829 r.). Jego pierwszą żoną była Franciszka … (ur. – zm.), drugą Józefa Obtołowicz (ur. – zm.), zaś trzecią Domicela Zarzecka (ur. – zm.).
1.5.5.2.2.3.3.3. Antonina (ur. – zm.). Jej mężem był Michał Kurnatowski (ur. – zm.), burgrabia rawski, z którym posiadała potomstwo:
1.5.5.2.2.3.3.3.1. Faustyn Józef Konstanty (chrz. 16.02.1780 r. Żelów – zm. 11.07.1786 r. Żelów).
1.5.5.2.2.3.3.3.2. Teresa Marianna Tekla (ur. 16.10.1781 r. Żelów – zm.).
1.5.5.2.2.3.3.3.3. Stanisław (ur. 25.04.1788 r. Żelów – zm.).
1.5.5.2.2.3.4. Marianna Józefa (ur. – zm.). Jej mężem był Tomasz Sabel Domaniewski (ur. – zm.) – małż. 10.08.1754 r., z którym posiadała potomstwo:
1.5.5.2.2.3.4.1. Teodor (ur. – zm.).
1.5.5.2.2.3.4.2. Zuzanna (ur. – zm. 10.05.1808 r.).
1.5.5.2.2.3.5. Pawła Jana (chrz. 15.02.1723 r. Piotrków Trybunalski – zm.).
1.5.5.2.2.4. Franciszek (ur. – zm.). Posiadał on 3 żony – Katarzynę Słubicką (ur. – zm.), Annę Śladkowską (ur. – zm.) oraz nieznaną z nazwiska, z którą spłodził 4 córki:
1.5.5.2.2.4.1. Scholastyka (ur. – zm.). Jej mężem był Jakub Trzciński (ur. – zm.), kasztelanic rawski i łowczy łęczycki.
1.5.5.2.2.4.2. Zofia Katarzyna (ur. – zm.).
1.5.5.2.2.4.3. Anna (ur. – zm.). Jej mężem był Paweł Sokołowski (ur. – zm.).
1.5.5.2.2.4.4. Marianna (ur. – zm.). Jej mężem był Michał Wolski (ur. – zm.), z którym posiadała potomstwo:
1.5.5.2.2.4.4.1. Fryderyk Józef (ur. – zm.). Generał wojsk koronnych.
1.5.5.2.2.4.4.2. Florian Stanisław (ur. – zm.).
1.5.5.2.2.5. Aniela (ur. – zm.). Jej mężem był Józef Medyński (ur. – zm.).
1.5.5.2.2.6. Anna (ur. – zm. 1752 r.). Jej mężem był Józef Frezer (ur. – zm.). Towarzysz księcia Janusza Wiśniowieckiego.
1.5.5.2.3. Stefan (ur. ok. 1645 r. – zm. 1706 r.). Pułkownik, podkomorzy sanocki, exaktor poborów powiatu bieckiego (1669 r.), sędzia kapturowy (1675 r.). Był panem dziedzicznym na Barwinku. Jego żoną była Elżbieta Bronikowska, z którą spłodził:
1.5.5.2.3.1. Michała Mikołaja (ur. ok. 1670 r. – zm. po 1739 r.). Pana na Działoszynie, Trembaczowie, Barwinku, Prusiecku i Dankowie, vicerejenta stężyckiego (1699 r.), wojskiego sądeckiego (1703 r.), podstolego wieluńskiego (1703 r.), marszałka Ziemi Wieluńskiej (1705 r.), który złączywszy się z Felicjanną z Ruckich [Rudzkich] herbu Jastrzębiec (ur. ok. 1670 r. – zm. 1713 (1714) r.), córką Łukasza stolnika inowrocławskiego i Maryanny z Rzeczyckich herbu Janina z Wielkiej Rzeczycy, doczekał się potomstwa:
1.5.5.2.3.1.1. Jana (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.1.2. Woyciecha (ur. 1698 r. – zm. 1771 r.), starostę wieluńskiego i radomskiego, a później kasztelana sądeckiego (18.06.1665 r.), kawalera Orderu św. Stanisława, a także rotmistrza Kawalerii Narodowej. Był panem dziedzicznym kluczy Działoszyn, Trembaczew, Danków, i Prusiecko w Ziemi Wieluńskiej, Mierzyn i Niechcice w powiecie piotrkowskim, Ossa w powiecie opoczyńskim, Barwinek, Tylawa i Zyndramów w powiecie bieckim, Moniatycze i Nowosiółki. Posłował na Sejm 3 razy z województwa krakowskiego oraz 4 razy z Ziemi Wieluńskiej. Był wyznaczony do likwidacji Wojska w Radomiu, sprawował urząd marszałka na Konfederacji Ziemi Wieluńskiej (1764 r.) w czasie elekcji Stanisława Augusta Króla Polski oraz funkcję komisarza wojsk w czasie jego panowania. Posiadał tytuł hrabiowski. Jego żoną była Anna z Głogowskich herbu Grzymała (ur. – zm.), pierwszego ślubu Stadnicka, córka Franciszka starosty grabowieckiego, pułkownika Wojsk Koronnych i Teresy ze Stadnickich herbu Szreniawa, podstolanki bełzkiej, z którą spłodził:
1.5.5.2.3.1.2.1. Stanisława (ur. 1732 r. Działoszyn – zm. 1799 r. Lublin), starosty wieluńskiego (1759 r. i 1771 r.), starosty radomskiego (1773 r.), starosty mierzyńskiego, pana dziedzicznego na Działoszynie, Przysiecku, Ossie w powiecie opoczańskim, Dankowie, Barwinku, Tylawie Trębaczowie, Zyndramowie, Moniatyczach, Nowosiółkach oraz tenutariusza Niechcic, kawalera orderów polskich – w tym orderu Orła Białego (1792 r.) i św. Stanisława. Kształcił się w Akademii Lunewilskiej Stanisława Leszczyńskiego wraz z przyszłym królem Stanisławem Augustem Poniatowskim, z którym łączyła go wielka zażyłość. Był rotmistrzem roty pancernej (1770 r.), rotmistrzem kawalerii narodowej (1779 r.), a także 5 razy posłem na sejm walny z Ziemi Wieluńskiej oraz Deputatem na Trybunał Koronny (1775 r.). Sprawował przez 2 lata funkcję Komisarza Wojskowego pod prezydencją Księcia Augusta Czartoryjskiego, wojewody ruskiego. Należał do gorących zwolenników Konstytucji 3 Maja i ludzi z nią związanych. Przebudował rezydencje w Działoszynie, ozdobił i otoczył ogrodem w stylu francuskim Utrzymywał, teatr, stałą kapelę, chorągiew dworską. Ufundował w Działoszynie kościół. Posiadał galerię obrazów. Zawarł związek małżeński z Rozalią z Potockich Kurdwanowską herbu Półkozic (ur. 1750 r. – zm. 30.05.1798 r. Działoszyn), córkę Maurycego Józefa starosty baranowskiego, kuchmistrza nadwornego koronnego, kawalera Orła Białego i św. Stanisława i Humbeliny z Potockich herbu Pilawa, kasztelanki słońskiej, starościanki krasnostawskiej, z którą doczekał się potomstwa:
1.5.5.2.3.1.2.1.1. Józef (ur. 1770 r. – zm. 10.09.1794 r. Maciejowice), szambelan J.K. Mości, porucznik Kawalerii Narodowej, poległ pod Maciejowicami walcząc w Powstaniu Kościuszkowskim, zmarł bezżennie.
1.5.5.2.3.1.2.1.2. Jan Chrzciciel Jan Nepomucen Wincenty Ferrariusz Paschalis (ur. 1776 r. – zm. 23.11.1858 r. Lublin), pan na Moniatyczach i Nowosiółkach, radca departamentu lubelskiego (1816 r.), sędzia pokoju lubelskiego, żonaty (24.01.1802 r. Sawin) z Antoniną Kunicką herbu Bończa (ur. – zm. 1833 r.), panią na Łowczy i Malinówce w chełmskim, córkę Franciszka, podkomorzego chełmskiego, kawalera orderu Orła Białego i Konstancji z Węglińskich herbu Szreniawa, kasztelanki chełmskiej, z którą doczekał się potomstwa:
1.5.5.2.3.1.2.1.2.1. Stanisław Antoni (ur. 1816 r. – 1866 r.), pan na Łowczy i Malinówce w chełmskim, który zaślubił (1838 r.) Ludwikę z Polikowskich herbu Jastrzębiec (ur. – zm. ok. 1820 r.), córkę Józefa, dzierżawcy Mogielnicy i Teresy Chmielewskiej, panią na Kawęczynie i Bystrzejowicach w Guberni Lubelskiej. Posiadane potomstwo:
1.5.5.2.3.1.2.1.2.1.1. Józef Gabriel (ur. 1839 r. – zm.), uczestnik Powstania Styczniowego 1863 roku.
1.5.5.2.3.1.2.1.3. Wincenty (ur. 1779 r. – zm. 1849 r.), członek Stanów galicyjskich, dziedzic Jasienicy, Stropek, Tylawy, Zyndramowa, Moniatycz, Nowosiółek i Barwinku. Jego pierwszą żoną była Katarzyna Bobrownicka, zaś drugą Felicjanna Bobrowska.
1.5.5.2.3.1.2.1.4. Teklę (ur. ok. 1780 r. – zm.), żonę księcia Aleksandra Giedroyća (ur. 1837 r. – zm. 1807 r.), oboźnego polnego litewskiego, generała adiutanta, kawalera Orderu św. Stanisława. Ze związku zrodzony został:
1.5.5.2.3.1.2.1.4.1. Stefan (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.5. Barbarę Franciszkę (ur. 1771 r. – zm. 07.04.1827 r. Borowno), żonę Ksawerego Franciszka Paciorkowskiego h. Gryf (ur. – zm. 21.10.1802 r. Borowno), (małż. 04.12.1793 r. Odrzywół), z którym doczekali się potomstwa:
1.5.5.2.3.1.2.1.5.1. Maurycy Eustachy Tadeusz (chrz. 21.09.1794 r. Borowno – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.5.2. Damazy Stanisław (chrz. 13.12.1795 r. Borowno – zm. 21.02.1847 r.), uczestnik Powstania Listopadowego.
1.5.5.2.3.1.2.1.5.3. Wincenty Ferreriusz Piotr (ur. 29.04.1797 r. Borowno – pogrz. 26[?].06.1797 r. Borowno).
1.5.5.2.3.1.2.1.5.4. Józefa Marianna (chrz. 01.04.1798 r. Borowno – zm.), żona Czarnieckiego.
1.5.5.2.3.1.2.1.5.5. Iwo Teodor (chrz. 27.10.1800 r. Borowno – zm.).
oraz w drugim małżeństwie z Sewerynem Wilson de Eastbourne Waldgon (ur. 1770 r. – zm. 26.07.1834 r. Borowno) – małż. 16.08.1803 r. Borowno – dziedzicem Borowna i Grabowa:
1.5.5.2.3.1.2.1.5.6. Dezydery Franciszek Hieronim Jan Nepomucen (ur. 23.05.1804 r. Borowno – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.5.7. Marianna Anna Antonina (ur. 02.07.1806 r. Borowno – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.6. Annę, żonę Ignacego Jana Piotra Morzkowskiego (ur. – zm. 01.09.1859 r. Wólka Prusicka), dziedzica wsi Prusicko z przyległościami, z którym doczekała się potomstwa:
1.5.5.2.3.1.2.1.6.1. Izabela (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.6.2. Józef (ur. ok. 1799/1800 r. – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.6.3. Ludwika (ur. ok. 1805 r. – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.6.4. Humbelina (ur. 14.09.1809 r. Prusicko – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.6.5. Emma Alexandra (ur. 01.03.1814 r. Prusicko – zm.).
1.5.5.2.3.1.2.1.7. Urszulę, żonę Ludwika Bobowskiego.
1.5.5.2.3.1.2.1.8. Apolonię (ur. – zm. 1866 r.), żonę (małż. 10.10.1802 r. Fałków) Hieronima Korwin-Kochanowskiego (ur. 1778 r. – 1858 r.).
1.5.5.2.3.1.2.2. Urszulę (ur. – zm.), żonę Władysława Charczewskiego, kasztelanica słońskiego.
1.5.5.2.3.1.3. Marianny (ur. ok. 1700 r. – zm. po 1752 r.). Jej mężem był Wojciech Męciński (ur.1691 r. – zm.7.01.1754 r. Częstochowa).
1.5.5.2.3.1.4. Anny (ur. ok. 1710 r. – zm. po 24.04.1774 r.), żony Adama Myszkowskiego (ur. ok. 1705 r. – zm. po 1778 r.), podkomorzego wieluńskiego (1765 – 1777), stolnika (1744 – 1765) i cześnika ostrzeszowskiego. Posiadali następujące potomstwo:
1.5.5.2.3.1.4.1. Macieja Kazimierza (chrz. 03.03.1741 r. Kiełczygłów – zm.).
1.5.5.2.3.1.4.2. Kazimierza Macieja (chrz. 23.04.1742 r. Kiełczygłów – zm.), starostę kiełczygłowskiego, podstolego ostrzeszowskiego (1775-1778), podczaszego ostrzeszowskiego (1778-1793), członka Komisji Porządkowej Cywilno-Wojskowej dla ziemi wieluńskiej i powiatu ostrzeszowskiego w województwie sieradzkim, kawalera Orderu św. Stanisława (1788 r.), żonatego z Konstancją Grabińską z Grabna herbu Pomian.
1.5.5.2.3.1.4.3. Filipa, Jakuba Stanisława (chrz. 07.05.1744 r. Kiełczygłów – zm.).
1.5.5.2.3.1.4.4. Genowefę Katarzynę (chrz. 03.05.1746 r. Kiełczygłów – zm.).
1.5.5.2.3.1.4.5. Augustyna (chrz. 23.08.1747 r. Kiełczygłów – zm.), odznaczonego w 1789 roku przez króla Stanisława Augusta orderem św. Stanisława, żonatego z Marią Tomicką.
1.5.5.2.3.1.4.6. Urszulę Józefę Kalasancję (chrz. 31.08.1749 r. Kiełczygłów – zm.).
1.5.5.2.3.1.5. Elżbiety (ur. – zm. 1780 r.), żony Aleksandra Walewskiego, chorążego piotrkowskiego.
1.5.5.2.3.1.6. Franciszka.
1.5.5.2.3.1.7. Pelagię.
1.5.5.2.3.2. Antoni (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.3. Barbara (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.4. Apolonia (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.5. Katarzyna (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.6. Ewa (ur. – zm.). Jej mężem był Jan Jordan (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.7. Stefan (ur. – zm. 1752 r.). Jego żoną była Helena Chłopicka (ur. – zm.), z którą miał potomstwo:
1.5.5.2.3.7.1. Wojciech (ur. 01.04.1715 r. Tarnowiec k. Jasła – zm. 1773 r. Ostróg (1783 r.)). Jezuita, pisarz, autor dramatów i komediopisarz oraz drukarz.
1.5.5.2.3.7.2. Anna (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.7.3. Leon (ur.- zm.).
1.5.5.2.3.7.4. Józef (ur. – zm.).
1.5.5.2.3.7.5. Konstancja (ur. – zm.). Jej mężem był Wojciech Bieniecki (ur. – zm.).
1.5.5.2.4. Hermolaus (ur. – zm.).
1.5.5.2.5. Teresa (ur. – zm.).
1.5.5.2.5. Teodozja (ur. – zm.).
1.5.5.3. Wojciecha, zmarłego bezpotomnie.
Z aktami metrykalnymi oraz z innymi dokumentami związanymi z przedstawicielami rodziny Męcińskich możemy zapoznać się na poniższych stronach: (Rodzina Męcińskich – zbiór dokumentów >> czytaj więcej) oraz (Rodzina Męcińskich – zbiór dokumentów (2) >> czytaj dalej).
Męcińscy pojawili się w Żarkach w połowie XVII wieku. Wtedy to borykający się z trudnościami finansowymi dziedzic dóbr żareckich Stanisław Koryciński sprzedał te dobra swemu kuzynowi Wojciechowi Kazimierzowi Męcińskiemu (1.5.4.4.). Klucz żarecki składał się wówczas z miasteczka Żarki i wsi: Leśniowa, Mirowa, Moczydeł, Postaszowic, Łutowca i Kotowic. Obok dóbr prywatnych Wojciech Kazimierz posiadał królewszczyzny, które były oprawą posiadanych starostw. W 1652 roku
z rąk Płazów, Męciński uzyskał poprzez cesję starostwo brzeźnickie, zaś w 1678 roku był właścicielem dóbr Chełm. W 1651 roku wydał on przywilej mieszczanom żareckim, którzy odtąd zobowiązani byli tylko do dziesięciny pieniężnej w wysokości 250 złp. rocznie. Męciński zabronił również zwiększać daniny i zamieniać dziesięcinę pieniężną na naturalną. Wojciech Kazimierz Męciński był czynnym uczestnikiem życia politycznego w tym okresie. Od 26.05.1657 roku do 04.11.1669 roku lub 22.03.1670 roku pełnił urząd podkomorzego wieluńskiego, a od 1653 roku starosty brzeźnickiego. Był deputatem z Wielkopolski na Trybunał Skarbowy Lwowski. Na Sejmie 1653 roku Męciński znalazł się w komisji sejmowej, która miała dokonać rozliczenia rachunków generała artylerii koronnej, zaś na Sejmie w 1666 roku został zgłoszony jako kandydat na marszałka sejmu. Na tym samym sejmie pracował w komisji senatorsko-poselskiej, której zadaniem było podjęcie rokowań ze skonfederowanymi wojskami. Wojciech Kazimierz był jednym z najważniejszych przywódców szlachty wieluńskiej oraz jednym z ważniejszych dobrodziejów Zakonu Paulinów. Ufundował wiele cennych przedmiotów, a zakon odwdzięczył się wyrażeniem zgody na założenie krypty grobowej i nagrobka w korpusie nawowym kaplicy Cudownego Obrazu w kościele parafialnym w Żarkach. Pierwszym pochowanym w tej krypcie został prawdopodobnie on sam, o czym świadczy ufundowana przez niego i istniejąca do dziś tablica epitafijna.
Po śmierci Wojciecha Kazimierza Męcińskiego dziedzicem Żarek został jego syn Kazimierz Józef vel Ignacy (1.5.4.4.3.). W okresie od 10(15).02.1683 roku do 07.05.1687 roku pełnił urząd chorążego wieluńskiego. Następnie przez króla Jana III Sobieskiego został mianowany starostą wieluńskim. Urząd ten sprawował do 02.12.1702 roku, kiedy to przekazał go synowi Janowi Józefowi. Pełnił on również urząd starosty radomskiego. Był posłem na Sejm w 1683 i 1690 roku oraz deputatem na Trybunał Koronny. W latach 70-tych XVII wieku był jednym z przywódców szlachty w województwie krakowskim. W 1697 roku Kazimierz Józef (Ignacy) Męciński podpisał akt elekcji Augusta II, jako przedstawiciel województwa płockiego. W 1701 roku Kazimierz Józef Męciński rozpoczął we Włodowicach budowę kościoła parafialnego, którego budowę ukończono już po śmierci fundatora w 1708 roku. Posiadał dobra ziemskie składające się co najmniej z dziesięciu wsi i miasteczka Żarki. W 1692 roku Kazimierz Ignacy był właścicielem dóbr Chełm oraz połowy klucza bobolickiego, do którego należały Bobolice z zamkiem oraz wsie Ogorzelnik i Zdów. Drugim właścicielem klucza bobolickiego był Jerzy Chodakowski. Poprzez ślub z Barbarą Warszycką, córką Michała i Anny Warszyckich, Kazimierz Józef powiększał stan majątkowy. Małżeństwo to przyniosło Męcińskiemu pokaźny posag składający się z kilkunastu wsi i miasteczek. Dobra te zgrupowane były w czterech kluczach: secygniowskim, siemienieckim, ogrodzienieckim i włodowickim. Klucz ogrodzieniecki składał się z zamku w Ogrodzieńcu, wsi Karlino, Kuźnica Masłońska, Niegowonice i Rodaki. Z kolei do klucza włodowickiego obok miasteczka Włodowice, należały kuźnice w Ciszówce oraz wieś Góra (Góra Włodowska). Ponadto w posiadaniu Męcińskiego pozostawał klucz bydliński, składający się z wsi Bydlin, Domaniewice, Załęże, Zawadka, Parcze i Klucze. Dzięki drugiemu ożenkowi z Domicellą Warszycką macochą pierwszej małżonki, Kazimierz Męciński ponownie znacznie powiększył swój majątek. Domicella Męcińska bowiem po swych mężach Warszyckich dzierżyła jako dożywocie trzynaście kluczy. Były to: Dankowice, Mińsk wraz z Glinianką, Kamieńsk, Wieruszów z wsiami, dobra kozieradzkie, dobra kisielowskie, dobra rokszyckie wraz z dobrami Cieniowice, Pilica wraz z pałacem, Łodygowice z kilkunastoma wsiami, Mrzygłód z kuźniami, Kazimierz z wsiami i dobra Hrycowskie na Wołyniu. Obok majątku prywatnego oraz dożywocia, jakie wniosła Kazimierzowi druga żona, posiadał on również dobra starostwa wieluńskiego. Posiadłości ziemskie pozostające w rękach Męcińskich z Żarek, plasowały ich wśród największych właścicieli nie tylko w powiecie lelowskim, ale i w całym kraju, rozciągając się prawie jednym ciągiem z pod Krakowa aż pod Ostrzeszów. Oprócz tak rozległej fortuny, Kazimierz Męciński posiadł również nieocenione klejnoty Jerzego II Rakoczego, księcia siedmiogrodzkiego, zastawione przezeń w 1694 roku. Skarby te przewiezione zostały do Podzamcza ogrodzienieckiego, następnie do Włodowic, zaś w 1702 roku wraz ze skarbami będącymi w Żarkach, umieszczone zostały jako depozyt w klasztorze Jasnogórskim pod pieczą paulina, ks. Jana Męcińskiego. O skarby te w późniejszych czasach przez długie lata prowadzono były procesy. W 1700 roku Józef z Kurozwęk Męciński, kasztelan bracławski, sprowadził do Leśniowa Karmelitów Bosych, a gdy ci z braku środków utrzymania po 3 latach opuścili Leśniów w ich miejsce sprowadził księży Paulinów z Jasnej Góry. Zaczął im stawiać klasztor, remontować kościół i zaopatrywać go w niezbędne aparaty. Na utrzymanie zaś klasztoru zapisał pięć wiosek: Leśniów, Postaszowice, Trzebniów, Gorzków, Przewodziszowice. Również kolejni przedstawiciel rodu Męcińskich byli fundatorami klasztoru leśniowskiego (min. przedłużenie kościoła, nowy ołtarz główny w którym umieszczono figurę Najświętszej Marii Panny, nowa kapliczka z wieżyczką nad źródełkiem Matki Bożej).
Jeszcze przed śmiercią Kazimierz Józef Męciński oddał pod opiekę ks. Janowi Męcińskiem swoich synów. Po jego śmierci dobra żareckie oraz Włodowice przejął jego najstarszy syn Jan Józef (1.5.4.4.3.2.), zaś młodszy Wojciech Ogrodzieniec i resztę majątku. Od 02.12.1702 roku do 16.07.1703 roku pełnił on urząd starosty wieluńskiego. Następnie został mianowany kasztelanem bracławskim. Zasiadł w senacie, jednak nie odgrywał większej roli politycznej. Planował wstąpić do Zakonu Paulinów, ale w realizacji tego zamiaru przeszkodziła mu jednak śmierć. Po zniszczeniu przez pożar w 1702 roku kościoła parafialnego w Żarkach miał znaczny udział finansowy w dziele odbudowy świątyni. Jan Józef kontynuował również budowę kościoła we Włodowicach, którą rozpoczął jego ojciec. W 1703 roku Jan Józef Męciński ufundował w Leśniowie klasztor dla Karmelitów Bosych. Nową placówkę uposażył nadaniem ziemskim w postaci wsi Postaszowice, Trzebniów, Przewodziszowice i Gorzków. Karmelici jednak w dosyć tajemniczych okolicznościach opuścili Leśniów w 1705 lub 1706 roku. Wówczas Męciński sprowadził do Leśniowa Paulinów. Fundację Leśniowską potwierdził Biskup Chełmski i administrator Diecezji Krakowskiej, Kazimierz Łubieński w dniu 06.11.1706 roku. Natomiast zgodę ze strony Prepozyta Żareckiego na posługę duszpasterską w Leśniowie, Paulini uzyskali w 1711 roku. W dniu 18.10.1706 roku Paulini otrzymali od Jana Józefa Męcińskiego świątynię w Leśniowie wraz z gruntami doń przynależnymi, drewniany dom oraz wsie Leśniów, Postaszowice, Trzebniów i Przewodziszowice. Nadanie Męcińskiego zostało wpisane do akt grodzkich krakowskich w dniu 30.10.1706 roku. Męciński zobowiązał się również doprowadzić do uchwalenia konstytucji sejmowej zatwierdzającej Fundację Leśniowską. Bez tego aktu bowiem, w świetle prawa państwowego, nadanie było nieważne. Ponadto fundator zobowiązał się wystawić w Leśniowie murowany klasztor, na co obiecał przeznaczyć 150.000 złp., zaś na wystrój kościoła leśniowskiego zobowiązał się przekazać 30.000 złp. Jan Józef był posiadaczem znaczącej biblioteki, którą przechowywał w zamku w Ogrodzieńcu.
Po śmierci Jana Józefa w Radziejowicach pod Warszawą w 1710 roku, wszystkie dobra przejął młodszy brat Wojciech (1.5.4.4.3.5.), który początkowo pozostawał pod jego opieką. Wojciech Męciński od 28.07.1716 roku aż do swej śmierci pełnił urząd starosty ostrzeszowskiego. Ponadto był starostą ojcowskim (1703 r.), wieluńskim (1712) i radomskim. Zajęty był głównie sporami majątkowymi z działoszyńską linią rodu, przez co nie działał aktywnie w polityce. Utrzymywał jednak kontakty z królewiczem i późniejszym królem Augustem III Sasem. Był zastępcą Marszałka Trybunału Koronnego Lubelskiego (1731 r.), podstolim wieluńskim (1735 r.) oraz posłem na Sejm Grodzieński (1736 r.). Dzięki jego staraniom biskup krakowski Kazimierz Łubieński wyraził zgodę na połączenie parafii żareckiej z klasztorem paulinów w Leśniowie. Aktem wydanym 30.09.1717 roku, jako dziedzic klucza żareckiego przekazał prawo patronatu nad kościołem parafialnym w Żarkach na rzecz polskiej prowincji paulinów. Odtąd każdorazowy przeor leśniowski był jednocześnie proboszczem żareckim. Wojciech Męciński sfinansował w latach 30-tych XVIII wieku kompleksową przebudowę świątyni żareckiej. Wyasygnował kwotę 3.000 złp. na budowę kaplicy pod wezwaniem Męki Pańskiej przy kościele żareckim. Brał także udział w licznych fundacjach na Jasnej Górze, a także wspierał budowę kościoła paulinów w Warszawie w latach 1707-21. Przekazywał również znaczne sumy dla klasztoru w Leśniowie. U schyłku swego życia, w połowie XVIII wieku Wojciech Męciński posiadł bardzo liczne dobra ziemskie, co plasowało go wysoko wśród bogatej szlachty oraz pozwalało mu na utrzymanie oddziałów prywatnej milicji. Był tenutariuszem dóbr królewskich Szyce, Dzwonowice, Szypowice, Sierbowice, a dziedzicem Żarek, Wysokiej, Skrzydłowa, Jaroszowa, Niegowonic, Mzurowa, Rodaków, Nowej Wsi, Nowarzowic (Zimnowody), Ogrodzieńca, Włodowic, Gór, Parkoszowic, Bydlina, Domanowic (Domaniewic), Załęża, Zawadki, Chorunia, Ryczowa, Kiełczowic, Karlina, Bogdanowa, Woli Krzysztoporskiej, Radziątkowa, Bobolic, Mirowa, Kotowic, Oltowca (Łutowca), Moczydła, Jaworznika, Leśniowa, Postaszowic, Trzebniowa, Gorzkowa, Przedwodziszowic, Przybynowa, Wysokiej, Kleszczowej, Wierzchowa, Chełmu, Kuźnicy Myszkowskiej, Czarnej Strugi, Pustkowia (tzw. Kozy), Niegowej, Ucegowa, Krężnej, Wólki, Mstyczowa, Prusiska oraz kamienicy Celarowskiej w Rynku Krakowskim przy ulicy Grodzkiej (w latach 1719-1749).
Wojciech Męciński zmarł bez testamentu, zaś jego sukcesorami zostali jego dwaj małoletni synowie, Adam i Walenty. Ich opiekunem został Wojciech Męciński starosta sądecki z działoszyńskiej linii rodu. Po uzyskaniu pełnoletniości bracia podzielili się dobrami. Starszy z braci, Adam Męciński czynnie uczestniczył w życiu politycznym. Należał do zwolenników Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1788 roku otrzymał kasztelanię spicymierską (od 05.04.1788 r. do 1796 r.) i starostwo bodaczowskie (05.04.1788 r.), ponadto był starostą ostrzeszowskim (1767 r.) i starostę spicimirskim. Był posłem na Sejm 1768 roku z województwa krakowskiego oraz deputatem z tegoż województwa w 1787 i 1790 roku, sędzią deputatem w 1784 roku, konsyliarzem konfederacji radomskiej. Na Sejmie czteroletnim (1788-1792) Adam Męciński należał do wiernych stronników obozu królewskiego. Na sesji sejmu w dniu 17.07.1789 roku poparł przejęcie dóbr biskupich przez państwo po śmierci rządców diecezji. Uzyskane w ten sposób środki miały być przeznaczone na utrzymanie armii. Adam Męciński znalazł się w składzie specjalnej komisji parlamentarnej, która miała zająć się sprawą tzw. księstwa siewierskiego, należącego do biskupów krakowskich. Pełnił funkcję sędziego Trybunału Koronnego z województwa krakowskiego. Za zasługi wobec króla w 1784 roku został odznaczony orderem św. Stanisława. Ponadto był kawalerem orderu Orła Białego (1790 r.), a po upadku Rzeczpospolitej został zaszczycony w dniu 13.08.1801 roku przez Najjaśniejszego Franciszka II Cesarza Rzymskiego godnością hrabiego Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Był panem dziedzicznym na Żarkach, Choruniu, Bobolicach, Niegowej, Mzurowie, Lgocie, Gorzkowie, Nagłowicach, Ogorzelniku, Tomaszowicach, Zdowie, Trzebniowie, Przybynowie, Zaborzu, Postaszowicach, Zawadzie, Jaroszowie, Ślecinie, Chełmie, Granicy, Myszkowie, Przewodziszowicach, Ciszówce, Ligotce, Dąbrowie, itd. Ponadto w jego ręku pozostawało starostwo bodaczowskie w województwie krakowskim (Bodaczów, Wierzchowia i Zelków) oraz Ujazd w powiecie krakowskim. Adam Męciński podejmował również działalność budowlaną. W 1791 roku finansował przebudowę leśniowskiego kościoła, przedłużając go o 1/3 dotychczasowej długości. Ponadto z jego środków wybudowano na kościele sygnaturkę, zaś w 1804 roku przekazał darowiznę na wzniesienie chóru zakonnego. Z drugiej strony Adam Męciński odebrał klasztorowi w Leśniowie posiadłości ziemskie i uzależnił funkcjonowanie placówki od swojej dobrej woli.
Drugim właścicielem klucza żareckiego w tym okresie był młodszy brat Adama, Walenty Męciński. Na stałe przebywał on przy boku Stanisława Augusta, będąc generałem adiutantem J.K. Mości. Był kawalerem Orderu św. Stanisława. W latach 1762-1790 był dziedzicem Skrzydłowa, Włodowic, Bydlina, Domaniewic, Załęża, Zawady [Zawadki], Cieślina, Kwaśniowa, Huciska Kwaśniowskiego, Parkoszowic, Łyskorni, Kotowic, Mirowa, Bobolic, Mzurowa, Masłońskich, Maszczykowa, Ordonowa, Skrobaczowa, Stypy oraz Rzerzęcic w powiecie radomszczańskim, w województwie sieradzkim. Na mocy działu wieczystego zawartego z bratem Adamem, po jego bezpotomnej śmierci w 1790 roku Adam Męciński przejął jego wszystkie dobra dziedziczne. Doprowadziło to konfliktu z Zuzanną z Siemieńskich, żoną zmarłego Walentego Męcińskiego.
Po śmierci Adama Męcińskiego majątek rodowy podzielili pomiędzy siebie jego trzej żyjący synowie: Wojciech, Stanisław i Jan. Również córki Męcińskiego otrzymały posagi, m.in. Zuzanna, która wyszła za Wielowieyskiego, otrzymała wieś Niegowę. W dniu 26.03.1808 roku dokonano ostatecznego podziału majątku. Jan Męciński zobowiązał się wypłacić rodzeństwu sumę 1.270.000 złp. W zamian miał on zostać jedynym właścicielem klucza żareckiego. Dobra Jana składały się z miasta Żarek i ośmiu wsi: Jaroszowa, Zawady, Przewodziszowic, Jaworznika, Ciszówki, Myszkowa, Nowej Wsi i Warcianny. Część dóbr klucza żareckiego pozostawało nadal we władaniu rodzeństwo Jana, do czasu spłaty całej sumy. I tak Stanisław Męciński dzierżył Dąbrowę, Garnek, Skrzydłów, Kobiel, Świętą Annę w Sieradzkiem oraz Gorzków w województwie krakowskim. Z kolei Wojciech Męciński był właścicielem Dukli położonej na południe od Krosna w ówczesnej Galicji oraz Kotowic. W 1806 roku po wkroczeniu Napoleona ze swą armią na obszar zaboru pruskiego doszło do powstań lokalnych. W dobrach Wojciecha, Stanisława i Jana Męcińskich, w Żarkach doszło do spotkania szlachty, na którym dyskutowano sprawę powstania i zaczęto zbierać pieniądze na ten cel. Wojciech Męciński zaczął również gromadzić broń. Męcińscy przeznaczyli sporą gotówkę na powstanie przeciw Prusakom. Po zajęciu przez Francuzów Jasnej Góry, gen. Jan Henryk Dąbrowski doceniając pozycję Męcińskich, polecił Wojciechowi, jako rotmistrzowi ziemskiemu, zorganizować pospolite ruszenie w południowej części departamentu kaliskiego. Jednocześnie Wojciech został mianowany generałem majorem obrony pospolitej. Wojciech wraz z braćmi Stanisławem i Janem zorganizował za własne pieniądze pułk kawalerii. Został on podporządkowany komendantowi twierdzy jasnogórskiej, ppłk. Górskiemu. Zadaniem Męcińskiego była osłona twierdzy od strony granicy śląskiej przed ewentualnym działaniami pruskimi. W końcu marca 1807 roku pułk Wojciecha Męcińskiego został włączony do dywizji gen. Józefa Zajączka. Do 11.06.1807 roku Wojciech Męciński dowodził 3 Pułkiem Ułanów, a następnie 4 Pułkiem Strzelców Konnych. W międzyczasie mianowany został na stopień pułkownika. 4 Pułk Strzelców Konnych, rozkazem Napoleona I z 21.02.1809 roku został przeniesiony do Szczecina. Pułkiem dowodził wówczas brat Wojciecha, płk. Stanisław Męciński. Pułk ten po krótkim pobycie w Szczecinie, dowodzony przez Wojciecha Męcińskiego brał udział w kampanii galicyjskiej wiosną 1809 roku. W dniu 12.12.1809 roku Wojciech Męciński na własną prośbę został przeniesiony w stan spoczynku. Liczne kontakty Wojciecha z ówczesną elitą wojskową oraz mężna postawa na polu bitwy zaowocowały dobrymi stosunkami z Wodzem Naczelnym Armii Księstwa Warszawskiego, księciem Józefem Poniatowskim. Został on nawet ojcem chrzestnym syna Wojciecha, Cezara. Stanisław i Jan Męcińscy, podobnie jak najstarszy brat, zaangażowali się w powstanie antypruskie. Jan podejmował działania organizacyjne i administracyjne pozostając w Żarkach. W 1809 roku został mianowany naczelnikiem wojskowym na powiaty częstochowski, lelowski i pilicki. Książę Józef Poniatowski awansował go również na rotmistrza ziemskiego. Jan zobowiązany był dostarczyć armii pikinierów lub w zamian po 600 złp. za każdego żołnierza pikiniera. Pieniądze miała zebrać szlachta. W sumie powiat częstochowski dostarczył 32 dobrze wyposażonych i uzbrojonych pikinierów, pilicki 59, a lelowski 11. Ponadto te trzy powiaty wpłaciły do kasy departamentu w Kaliszu 16.000 złp. W latach 1810-1812 Jan Męciński pełnił również funkcję radcy departamentu krakowskiego.
Po upadku Napoleona I i utworzeniu na Kongresie Wiedeńskim Królestwa Polskiego, Wojciech Męciński nadal pozostawał w służbie w randze pułkownika. Wraz z dymisją otrzymał awans na stopień generała brygady, co było często praktykowane w armii Królestwa Polskiego oraz odznaczono go również Orderem Virtuti Militari. W 1817 roku Wojciech został mianowany senatorem kasztelanem Królestwa Polskiego i brał aktywny udział w życiu politycznym kraju. Z kolei Jan Męciński w 1814 roku zaangażował się w działalność konspiracyjną w „Związku Prawdziwych Polaków”, organizacji założonej przez polskich oficerów powracających z Francji. Jednak po klęsce Napoleona pod Waterloo w 1815 roku organizację rozwiązano i w tej sytuacji Jan Męciński, jak większość szlachty zaakceptował zmiany polityczne. Dlatego zaangażował się czynnie w działalność polityczną w powiecie lelowskim. W dniu 17.02.1824 roku Jan hr. Męciński został mianowany marszałkiem sejmiku powiatu lelowskiego, zaś w dniu 18.03.1824 roku w jego dworze w Żarkach obradował sejmik powiatowy. W dwa lata później sejmik lelowski ponownie obradował we dworze żareckim. W 1826 roku sejmik wybrał Jana Męcińskiego radzkim wojewódzkim i członkiem Rady Obywatelskiej Województwa Krakowskiego na dwuletnią kadencję. Następnie wybrany został członkiem deputacji, która miała kontaktować się z Komisją Rządową Przychodów i Skarbu. W latach 1826-1830 Jan Męciński pełnił funkcję sędziego pokoju powiatu lelowskiego, zaś w latach 1825-1826 był posłem na sejm. W 1831 roku pełnił obowiązki setnika gwardii narodowej „z chlubą, gorliwością w niebezpiecznych chwilach”.
Po zakończeniu wojen napoleońskich sytuacja ekonomiczna Jana Męcińskiego uległa znacznemu pogorszeniu. Jego dobra były bardzo zadłużone i w zasadzie większość z nich zmierzało ku bankructwu. Brakowało środków na zapłacenie podatków, zaś zadłużenie dóbr sięgało w sumie ponad 1.000.000 złp. W tej sytuacji władze nałożyły na Męcińskiego sekwestr do czasu spłacenia wszystkich zaległości. Janowi Męcińskiemu nie pomogły udogodnienia stwarzane przez władze, a także liczne koneksje i działalność polityczna jego brata Wojciecha. Sytuacja dóbr żareckich ulegała stałemu pogorszeniu. Dominium żareckie obejmowało wówczas obszar 14.275 morgów chełmińskich. W skład Dominium oprócz Żarek wchodziło 9 folwarków: Jaroszów, Zawada, Leśniów, Przewodziszowice, Jaworznik, Cisówka, Myszków, Nowa Wieś i Wiercianna. W 1827 roku Jan Męciński zwrócił się do Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu z prośbą o pożyczkę w wysokości 450.000 złp. Komisja zaoferowała jednak tylko 35.500 złp. Odmowa pożyczki przez komisję doprowadziła do ostatecznego upadku ekonomicznego Jana Męcińskiego. Wcześniej, bo już w 1826 roku Piotr Steinkeller, znany z wspólnej działalności gospodarczej z dziedzicem Cieślina Konstantym Leonem Wolickim, nosił się z zamiarem nabycia Żarek od ówczesnego właściciela majątku, hrabiego Jana Męcińskiego, który był poważnie zadłużony w firmie Steinkellera. Według oryginalnego dokumentu zatytułowanego „Wykaz hipoteczny ustalenia własności dóbr ziemskich i miasta Żarki”, sporządzonego w Kielcach 17.10.1827 roku w biurze pisarza kancelarii ziemiańskiej województwa krakowskiego Jana Śoibor-Rylskiego, na rzeczonym majątku ciążyła obok innych długów wierzytelność Steinkellera w wysokości 223.800 złp. Wartość szacunkowa całego majątku według obliczeń Męcińskiego wynosiła 1.270.000 złp. Męciński był także obciążony zapisami rodzinnymi. Wykorzystał to Steinkeller i w początkach 1828 roku, wykupiwszy od siostry dłużnika, hrabianki Klary Męcińskiej, przypadające jej należności zabezpieczone na dobrach Żarki, doprowadził do procesu sądowego w Kielcach. Ostatecznie Jan hr. Męciński w dniu 28.11.1829 r. w Kielcach przed rejentem Wojciechem Mieszkowskim zrzekł się pretensji do tych dóbr. W związku z procesem nastąpiło porozumienie między dłużnikiem i wierzycielem, przy czym Steinkellera ustanowiono administratorem majątku. W tym charakterze zaczął wprowadzać w Żarkach gospodarcze innowacje i ulepszenia. Po powstaniu listopadowym Żarki zostały wystawione na licytację przez Towarzystwo Kredytowe Ziemskie i w marcu 1832 roku kupiła je Aleksandra Charłemontów Anthonin, teściowa Steinkellera, za sumę 593.972 złp. Był to zapewne jedynie formalny wybieg. Faktycznie majątek nabył Steinlkeller, który od razu przystąpił do pracy nad jego zagospodarowaniem. Inwestycje przeprowadzone przez Steinkellera, unowocześnienie gospodarki rolnej i uprzemysłowienie majątku, uczyniło z Dominium żareckiego jedną z najlepiej zagospodarowanych posiadłości w Królestwie. Dopiero 05.02.1835 roku, a więc po 9 latach od osiedlenia się Steinkellera w Warszawie, nabył on oficjalnie dobra ziemskie i miasteczko Żarki od Aleksandry z Charlemontów Anthonin za sumę 600.000 złp. mocą aktu notarialnego spisanego w kancelarii Jana Wincentego Bandtkiego w Warszawie. Pani Anthonin była teściową Steinkellera, matką jego pierwszej żony Anieli, zmarłej w 1834 roku. Po stracie klucza żareckiego Wojciech Męciński zamieszkał w dobrach Bobolice w guberni krakowskiej, zaś Stanisław i Jan Męcińscy zamieszkali w dobrach Dąbrowa w guberni kaliskiej.
Po zobrazowaniu działalności i losów rodu Męcińskich w Żarkach, przedstawiona zostanie jego działalność w Cieślinie oraz różne epizody związane z pobliskimi miejscowościami. W dniu 27.09.1723 roku Adam z Woli Kmita, syn Aleksandra z Woli Kmity, Sędziego Ziemskiego Siewierskiego i Ewy z Piaska Kokarowskiej, dziedzic wsi Nowawieś, Zimnawoda i Puszcza zwanymi, leżącymi w powiecie lelowskim oraz Wojciech z Kurozwęk Męciński, Starosta Ostrzeszowski, zawarli kontrakt. Kmita mając działami wieczystymi uczynionymi w dniu 30.03.1690 roku z braćmi Kazimierzem i Józefem wieś Kuźnica Błędowska wraz ze znacznymi długami wobec Zdrojewskich, odstąpił dobra Nowawieś wraz ze wszelkimi przyległościami i przynależnościami Wojciechowi z Kurozwęk Męcińskiemu za 15.500 złp. w monecie, z czego kwota 12.000 złp. przeznaczona miała być na zaspokojenie długów dla Zdrojewskiego. W dniu 02.03.1725 roku w Krakowie Wojciech z Kurozwęk Męciński, Starosta Ostrzeszowski, zawarł z Alexandrem z Otfinowa Otfinowskim, Miecznikiem Bracławskim, kontrakt. Otfinowski mający swoje dobra dziedziczne wsi Choroń w powiecie lelowskim, chcąc pozbyć się długów i procesów na nich ciążących, sprzedał te dobra z wszystkimi przyległościami i przynależnościami Wojciechowi z Kurozwęk Męcińskiemu za umówioną sumę 70.000 złp. w monecie. W dniu 20.06.1740 roku w Żarkach Woyciech z Kurozwęk Męciński, Starosta Ostrzeszowski, i Karol Żarski, Łowczy Nowogrodzki, zawarli następującą umowę. Na dobrach Kotowice leżących w powiecie lelowskim, a należących do Męcińskiego, zapisana była suma kapitalna 15.000 złp. będąca własnością Żarskiego. Żarski zgodnie z kontraktem przez 11 lat miał pobierać z tej wsi tenutę dzierżawną, zaś pozostałą kwotę Męciński zobowiązał się wypłacił mu osobiście. W dniu 10.12.1742 roku w Chełmie w wyniku mediacji przyjaciół doszło do umorzenia Dekretu Trybunału Piotrkowskiego Koronnego przez sentencję Grodu Piotrkowskiego i Halickiego na osobę Woyciecha z Kurozwęk Męcińskiego, Starosty Ostrzeszowskiego, dotyczącego windykacji na Dobrach Chełmu sumy 70.000 złp. przez Stefana Kromno Piotrowskiego zapisanej zmarłej Zofii z Bidzińskich, pierwszego ślubu Piotrowskiej, zaś drugiego Szumlańskiej, Starościcy Buczniowskiej. Męciński zobowiązał się spłacić część wymaganej sumy wierzycielom oraz wypuścić w posesję Dobra Chełmu Starościcowi Buczniowskiemu. W dniu 14.06.1743 roku w Piotrkowie zawarty został między Woyciechem z Kurozwęk Męcińskim, Starostą Ostrzeszowskim, dziedzicem Dóbr Miasta Wieruszowa, a Franciszkiem Kolumną Walewskim, Kasztelanem Rospirskim, kontakt sprzedaży Dóbr Wieruszowa. Męciński na zaspokojenie sumy 230.000 złp. sposobem zastawnym zapisanej Walewskiemu oraz innych interesów swoich, sprzedał mu miasto Wieruszów i wsie do niego należące Chobanin w ziemi wieluńskiej, Mirków, Świba, Kuźnica Skakawska oraz Dobrodziejski Folwark w powiecie ostrzeszowskim za umówioną sumę 380.000 złp. z rękawicznym. W dniu 27.06.1744 roku w Krakowie Wojciech z Kurozwęk Męciński, Starosta Ostrzeszowski, wypuścił Adamowi Myszkowskiemu, Cześnikowi Ostrzeszowskiemu, Staroście Kiełczygłowskiemu, swoje wsie dziedziczne Niegowonice i Rodaki leżące w Powiecie Lelowskim w 3-letnią zastawną dzierżawę za umówioną sumę 50.000 złp. Suma ta przez Męcińskiego odebrana od Adama Myszkowskiego przeznaczona została na zapłacenie posagu Katarzynie z Męcińskich, pierwszego ślubu Jordanowej, drugiego zaś Tomickiej. Posesja rozpoczynała się 24.06.1744 roku. W przypadku nie oddania przez Męcińskiego sumy zastawnej w terminie, kontrakt uległ by przedłużeniu o kolejne 3 lata. W dniu 24.06.1760 roku w Żarkach Adam Hrabia z Kurozwęk Męciński, Starościc Ostrzeszowski, dziedzic Dóbr Niegowonice i Rodaki, imieniem swoim i swojego brata Walentego z Kurozwęk Męcińskiego, Starościca Ostrzeszowskiego, zawarł kontrakt z Antonim Grabiańskim. Chcąc oswobodzić wymienione dobra Niegowonice i Rodaki od ciężarów, dobra te wraz ze wszystkimi przyległościami i należytościami wypuścił za sumę 15.000 złp. w 3-letnią arendę zaczynającą się od 24.06.1760 roku. Ponieważ dobra te mogły mocą działu przypaść na posag dla Ewy Małachowskiej, Starościny Opoczyńskiej, siostry rodzonej Adama Męcińskiego, dlatego każdego roku po wyznaczeniu posagu Grabiański zobowiązał się ustąpić z posesji. W dniu 27.09.1766 roku w Szczekocinach zawarta została transakcja między Franciszkiem Rawiczem z Dembian Dembińskim, Starostą Wolbromskim i Jodłowskim, a Adamem z Kurozwęk Męcińskim, Starostą Ostrzeszowskim. Starosta Wolbromski z lennym prawem sumy 20.000 złp sobie służącym za zezwoleniem króla Stanisława Augusta, tj. miasteczko Wolbrom i wsie Łobzów, Dłużec i Lgotę wraz z przyległościami i powinnościami za sumę 67.000 złp. ustąpił Adamowi Męcińskiem. Do powyższego ustąpienia Starosta Wolbromski zobowiązał się własnym staraniem wyprosić konsens u Króla Polski oraz w Kancelarii Koronnej. Posesja Starostwa Wolbromskiego miała się rozpocząć od 24.06.1767 roku. We wsi Lgota Męciński zobowiązał się respektować prawo dożywocia małżonkom Twardzickim za dawne wdzięczności. W dniu 26.11.1780 roku we Włodowicach Walenty z Kurozwęk Męciński, Generał Adjutant J.K. Mości, dziedzic między innymi Klucza Dóbr Bydlina, zawarł z Woyciechem Lenczewskim, byłym arendowym posesorem Dóbr Bydlina ugodę. Lenczewski w trakcie swojej 4-letniej dzierżawy tych dóbr miał pretensje do dziedzica. Męciński uznał te pretensje i przyrzekł od wypłaconej sumy kapitału 150 czerwonych złotych za 4 lata, zwrócić Lenczewskimu 1.045 złp. 6 gr., oraz zobowiązał się ją zwrócić do dnia 24.06.1781 roku. Ugoda ta nie obejmowała długu gromady bydlińskiej należnej Lenczewskiemu, który wynosił 765 złp. 11 gr. W dniu 10.04.1790 r. książę Karol Ernest Biron i jego żona Apolonia z Ponińskich, dziedzice dóbr Potoka z przyległościami, protestowali się przed sądem podkomorskim krakowskim przeciwko Adamowi Hrabi Męcińskiemu, dziedzicowi wsi Gorzkowa i innych, w sprawie jurysdykcji granicznej przy zbiegu trzech granic, pomiędzy wymienionymi dobrami Potoka i Ponika, dobrami Gorzkowa oraz dobrami wsi Bystrzanowic będących w posiadaniu Sebastiana Bystrzonowskiego, Chorążego Chęcińskiego, i Tomasza Zająca Sulewskiego. Zarzucali oni sądowi komornikowskiemu granicznemu wyznaczenie kopców granicznych w lesie zwanym Zalesię w sposób niezgodny z naturą prawa. Na powyższe Adam Męciński złożył reprotestację zarzucając książętom Bironom nie zważanie na wcześniejszy dekret z 1625 roku oraz niesłuszne oskarżanie bez żadnego dowodu i wsparcia jakimkolwiek dokumentem.
[Strona w trakcie budowy i aktualizacji]