Rodzina Knaut’ów

     W XIX wieku właścicielami Cieślina przez najdłuższy okres czasu była rodzina Wolickich. Kolejną pozycje pod tym względem zajmuje pruska rodzina Knaut, której członkowie mieszkali w naszym rejonie, będąc jej właścicielami przez prawie 22 lata. Rodzina ta pochodziła z kraju związkowego Saksonia-Anhalt. W miejscowości Ahlsdorff, w hrabstwie Mansfeld, leżącym w tej części Niemiec w dniu 22.09.1764 r. przyszedł na świat Johann Gottlob Knaut (zm. 09.01.1821 r. w Tarnowitz (obecnie Tarnowskie Góry)), będący synem Thomasa Jeremiasa Knauth oraz jego żony Anny Marii Magdaleny Walther. W dniu 28.03.1790 r. w leżącym nieopodal mieście Eisleben, Johann Gottlob Knaut poślubił Julianę Sophię Margarethę Wagner (ur. 07.10.1770 r. w Großehnern – zm. 30.05.1836 r. koło Myslowitz). Ze związku tego w dniu 24.05.1800 r. urodził się George Traugott Knaut. Eisleben to rodzinne miast Marcina Lutra, stąd też nie dziwi nas ich ewangelicko- augsburskie wyznanie. W poszukiwaniu lepszych warunków życia rodzina Knaut na początku XIX wieku przybyła na Górny Śląsk. Traugott Knaut w dniu 14.04.1823 r. (w Chorzowie ?) poślubił Antoninę Ewę Grochalską (ochrzczona 19.06.1800 r. w Wołuszewie (obecnie w województwie kujawsko-pomorskim)). Traugott znajdował pracę w powstających wówczas hutach, będąc najpierw pisarzem w hucie (lata 1824-25 oraz rok 1829), mistrzem – majstrem zmianowym (1828, 1833, 1839 i 1842), następnie rachmistrzem (księgowym) w Georgshütte i urzędnikiem huty cynku (1834), urzędnikiem zakładu cynkowni (1836) oraz właścicielem zajazdu (1839-1842). Rodzina Knaut’ów mieszkała w tym czasie głównie w osadach robotniczych, które budowane były przy powstających w tym okresie nowych hutach i kopalniach. Osady te były gęsto zabudowane jednopiętrowymi domami, w których mieszkali w wielkiej ciasnocie hutnicy, górnicy i inni robotnicy ze swoimi licznymi rodzinami. Szare domy zazwyczaj stały wzdłuż jednej z ulic w długim rzędzie. Miały one małe okienka, które z jednej strony spoglądały na wyboistą drogę, a z drugiej strony na małe podwórka pełne chlewików i gołębników. Nieistniejąca willa Ernsta Knaut w Mysłowicach przy obecnej ulicy Oświęcimskiej (zdjęcie ze zbiorów Muzem Miasta Mysłowice)Traugott Knaut często zmieniał miejsce pracy i zamieszkania, co znajduje odzwierciedlenie w miejscach narodzin kolejnych jego dzieci. Najpierw była to osada Friedenshütte przy hucie żelaza Friedenshütte (dzisiejsza Huta “Pokój” w Nowym Bytomiu, wchodzącym obecnie w skład Rudy Śląskiej). Na świat przyszły tu Emilie Heinriette Sophie Knaut (ur. 13.02.1824 r. – zm. 19.02.1866 r. w Kwaśniowie) oraz Ernst August Traugutt Knaut (ur. 09.05.1825 r. – zm. 19.03.1877 r. w Myslowitz (Mysłowice)). Następnie zamieszkiwali w znajdującej się na pustkowiu osadzie Georgshütte, powstałej przy hucie cynku należącej najpierw do spadkobierców Giesche’go, a następnie do niemieckiego obszarnika Donnersmarcka (nieistniejąca obecnie Huta “Jerzego” w dzisiejszych Michałkowicach wchodzących w skład Siemianowic Śląskich). W miejscu tym urodzili się Ida Amelia Malwina Knaut (19.01.1827 r. – zm. 05.1892 r. w Breslau (Wrocław)), Carl Eduard Joseph Knaut (ur. 25.02.1829 r. – zm. 12.01.1859 r. w Cieślinie) oraz Emanuel Friedrich Wilhelm Knaut (ur. 25.12.1831 r. – zm. 03.03.1885 r. w Breslau (Wrocław)). Akt zgonu Edwarda Knaut z filiału parafii ewangelicko-augsburskiej w Pilicy podaje błędnie Yorkshütte w Prusach, jako miejsce jego urodzenia. Kolejne miejsce ich zamieszkania to kolonia robotnicza Wilhelminehütte powstała przy nowo wybudowanej drodze łączącej Katowice z Mysłowicami, wiodącej obok huty “Wilhelmina” uruchomionej w 1834 roku przez koncern Georg von Giesches Erben (obecnie huta nie istnieje – rejon ulicy Bagiennej w katowickiej dzielnicy Szopienice-Burowiec). Wilhelminehütte to miejsce urodzenia: Amandy Antonie Wilhelmine Knaut (ur. 10.10.1834 r. – zm. 22.11/04.12.1879 r. w Ojcowie) oraz Luise Auguste Amalie Knaut (ur. 12.07.1836 r. – zm. 21.03/02.04.1897 r. w Częstochowie). Ostatnim miejscem zamieszkania Traugotta Knaut na Górnym Śląsku było Myslowitz (Mysłowice), gdzie na świat przyszły dzieci Marie Elizabeth Theophile Knaut (ur. 22.11.1839 r. – zm. 19?? r. w Częstochowie) oraz Eugen Louis Emil Knaut (ur. 14.01.1842 r. – zm. 14.09.1897 r. w Podlesicach).

     Traugott Knaut miał dwóch braci: Augusta Friedicha urodzonego w Tarnowitz w dniu 12.12.1802 roku i Gottloba Christopha Knaut ochrzczonego w Tarnowitz w dniu 16.07.1807 roku oraz siostrę Charlotte Theresia Knaut ochrzczoną w dniu 27.06.1812 roku, również w Tarnowitz. Friedrich Knaut poślubił Annę z d. Vitalsken (Witalinski) z którą miał  synów Carl August Ferdinand (ur. 10.12.1829 r.) oraz Otto Hermann Hugo (ur. 18.07.1834 r. – zm. 25.10.1835 r.). Friedrich początkowo pracował w hucie (1829 r.), by następnie przenieść się do pracy w kopalniach (1934 r.). Na kopalni Danzig Grübe (współczesna kopalnia “Mysłowice”) w dniu 09.12.1840 r. najprawdopodobniej  zginął śmiercią tragiczną, o czym dowiadujemy się aktu metrykalnego jego zgonu, w którym czytamy “zmarłego 9 Grudnia w szpitalu górniczymNa skutek intensywnej gorączki wskutek spalania lewej połowy ciała”. Z pełną treścią dokumentów dotyczących rodziny Knaut’ów można zapoznać się tutaj (Rodzina Knaut’ów – zbiór dokumentów >> czytaj więcej).

     Po latach spędzonych na Górnym Śląsku i pracy w hutach Traugott Knaut postanowił nabyć majątek ziemski i zostać ziemianinem. Nie znamy genezy tej decyzji, ani jej powodów. W dniu 15/27.10.1847 roku nabył dobra Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko od Franciszka Gostkowskiego na mocy kontraktu kupna-sprzedaży spisanego w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Wojciechem Mieszkowskim za sumę 316.000 złp., tj. 47.400 r.s. Kwota ta uwzględniała sumy ciążące na tych dobrach, zaś Knaut przy spisywaniu aktu zapłacił 10.000 r.s., czyli 60.000 złp, a resztę miał spłacić w 6 ustalonych ratach. Ze sprzedaży wyłączone zostały maszyny i wszystko to co znajduje się w fabryce jedwabiu, nad którą dozór ma mieć sołtys Cieślina i Wójt Gminy Kwaśniów. Prawa i obowiązki nowego nabywcy zaczynały się od dnia 03/15.10.1847 roku. W terminie do 11/23.11.1847 r. Knaut zobowiązał zapłacić 30 000 zp. (czyli 4 500 r.s.) bez procentu oraz odsetki (5%) od pozostałej sumy 154 574 zp. 1 gr. Następnie w dniu 20.12/01.01. 1848/49 r. (najpóźniej 03/15.01.1849 r.) nabywca miał zapłacić 30 914 zp. 24 gr. (4 637 r.s. 22 kop.) oraz odsetki (5%) od reszty kapitału 123 659 zp. 7 gr. Trzecia rata 30 914 zp. 24 gr. (4 637 r.s. 22 kop.) winna być zapłacona w dniu 20.12/01.01.1849/50 r. (najpóźniej 03/15.01.1850 r.) wraz z odsetkami (5%) od pozostałej sumy 93 744 zp. Czwarta rata płatna w dniu 20.12/01.01.1850/51 r. (najdalej 01/15.01.1851 r.) powinna wynosić 30 914 zp. 24 gr. (4 637 r.s. 22 kop.) oraz odsetki (5%) od reszty kapitału 61 829 zp. 19 gr. Piąta rata płatna w dniu 20.12/01.01.1851/52 r. (najdalej 03/15.01.1852 r.) powinna wynosić 30 914 zp. 24 gr. (4 637 r.s. 22 kop.) oraz odsetki (10%) od reszty kapitału 30 914 zp. 24 gr. Ostatnia rata wynosząca 30 914 zp. 24 gr. (4 637 r.s. 22 kop.) powinna być zapłacona w dniu 20.12/01.01.1852/53 r. (najdalej 03/15.01.1853 r.). Zgodnie z kontraktem sumy rat zabezpieczone były hipotecznie na dobrach Kwaśniów, zaś w razie nieuiszczania kolejnych rat przewidziana była egzekucja sądowa oraz licytacja. W dniu 21.11/03.12.1847 roku  w Pilicy przed rejentem okręgu pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem, Franciszek Gostkowski były dziedzic Dóbr Kwaśniowa zamieszkały w Warszawie odebrał i skwitował Traugotta Knauta w kwot wynikających z paragrafu 2 kontraktu kupna-sprzedaży z dnia 15/27.10.1847 roku zawartego przed Woyciechem Mieszkowskim rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach. Zgodnie z tym paragrafem nabywający zobowiązał się w dniu 11/23.11.1847 roku na ręce sprzedającego najpierw za świadectwem wykazu hipotecznego Dóbr Kwaśniowa z sumy 6.000 r.s. wypłacić kwotę 2.250 r.s. należącą się Janowi Brzozowskiemu oraz zgodnie z prawem zastawy stawającemu kwotę 135 r.s. Ponadto na poczet umówionego szacunku i tytułem zadatku stawającemu należała się kwota 30.000 złp., czyli 4.500 r.s., a także odsetki 5% do resztkującej jeszcze kwoty szacunkowej do zapłacenia 154.574 złp. 1 gr. licząc od dnia 03/15.10.1847 roku do dnia 20.12.1848/01.01.1849 roku, który to procent uczynił sumę 10.338 złp. 24 gr., czyli 1.400 r.s. 82 kop. Następnie Gostkowski upoważnił Knauta do wykreślenia stosownych wpisów w księdze wieczystej. Po pobraniu pierwszej raty Franciszek Gostkowski w dniu 02/14.07.1848 r. aktem cesji przeniósł pozostałą należność z wszelkimi procentami, prawami i obowiązkami na rzecz Władysława Pusłowskiego za umówioną kwotę 154 574 zp. 1 gr. (23 186 r.s. 10½ kop.). W dniu 07/19.04.1849 roku przed Rejent Okręgu Pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w Pilicy Traugott Knaute właściciel Dóbr Kwaśniowa i Cieślina oraz Gołda ze Spirów, pierwszego małżeństwa Glitzzonowa, a wówczas żona Abrahama Birnbauma z Pilicy, działająca w assytencji i z upoważnienia męża, zawarli kontrakt kupna-sprzedaży. Na mocy kontraktu zawartego w dniu 15/27.10.1847 roku przed rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Kielcach Woyciechem Mieszkowskim, Traugott Knaute nabył Dobra Kwaśniowa od Franciszka Gostkowskiego. W paragrafie 6 tego kontraktu Franciszek Gostkowski zastrzegł sobie, iż po wpłacie każdej raty wynikającej z kontraktu, nabywający Traugott Knaute może na swój użytek lub na użytek kogokolwiek z lasu należącego do Dóbr Kwaśniowa odstąpić drzewo z obszaru 20 morgów. Na podstawie kwitu spisanego w dniu 21.11/03.12.1847 r. przed rejentem przyjmującym ten akt, Franciszek Gostkowski odebrał ratę pierwszą 135 r.s., ratę drugą 4.500 r.s. i ratę trzecią 400 r.s. 82 kop. z rąk Traugotta Knaute. Zgodnie więc z zapisem kontraktu w lasach do Dóbr Kwaśniowa należących drzewo sosnowe, jodłowe i inne z obszaru 20 morgów odstąpił Goldzie Birnbaumowej za kwotę 900 r.s., którą sprzedający już odebrał. Nabywająca miała prawo wyrąbać drzewo z 20 morgów w lesie cieślińskim i w Hucisku, wywieźć drzewo z lasu lub wyrobić je na miejscu na materiały albo węgle w okresie 10 lat. Drzewo było wycinane systematycznie jeszcze w 1859 roku. Toczyła się wówczas sprawa w sądzie o wydanie 940 sągów drzewa z kwaśniowskich lasów, zakupionego tym kontraktem pod rygorem zapłacenia za każdy nie wydany sąg po 87 ¾ kopiejki, czyli razem rubli srebrnych 824 kopiejek 85 z procentem 5/100 od 30 kwietnia / 12 maja 1859 r. W 1849 roku Traugott Knaut z nieznanych obecnie przyczyn nie uregulował należycie zobowiązań finansowych na rzecz Władysława Pusłowskiego. Pusłowski skierował sprawę do sądu, wyrokiem którego doszło do zajęcia Dóbr Kwaśniowa w celu egzekucji komorniczej długów wynoszących 2 318 r.s. 61 kop. oraz 927 r.s. 45 kop., a także dodatkowo kosztów egzekucji komorniczej. Zajęcie rzeczonych dóbr rozpoczęte zostało w dniu 16/28.11.1849 r. i zakończone w dniu 09/21.06.1850 r. Następnie w dniu 29.07/10.08.1850 r. odpowiedni wpis dokonany został w księdze wieczystej dóbr oraz w księdze zaaresztowań nieruchomości. Właściciel Traugott Knaut został o tym wszystkim powiadomiony w dniu 05/17.08.1850 r. Dobra Kwaśniowa zajęte w drodze przymusowego wywłaszczenia, zostały wystawione do publicznej sprzedaży przez Trybunał Cywilny Guberni Radomskiej w Kielcach. Pierwsza publikacja objaśnień i warunków licytacji miała miejsce w dniu 01/13.08.1850 r., zaś kolejne w dniach 22.09/04.10.1850 r. oraz 06/18.10.1850 r. Termin licytacji wyznaczony został na dzień 14/26.1.1850 r., zaś kwota szacunkowa od której miała ona się rozpocząć, określona została na 316 000 zp. (47 400 r.s.). W przypadku braku oferentów kwota ta miała zostać zostać obniżona do 2/3 powyższej sumy, tj. 210 666 zp. 20 gr. (31 600 r.s.), którą to kwotę oferował Pusłowski. Na odbytej w Kielcach, w dniu 14/26.11.1850 r. licytacji tymczasowym właścicielem Dóbr Kwaśniowa został Władysław Pusłowski, który wobec braku innych oferentów nabył te dobra za sumę 31 600 r.s. W dniu 18.05.1851 r. Władysław Pusłowski zamieścił ogłoszenie o sprzedaży z wolej ręki Dóbr Kwaśniowa, albo wypuszczenia samej wsi Kwaśniów w dzierżawę 12 letnią (od dnia św. Jana 1851 roku z zastawem wypożyczenia na sumę 160 000 zł). Szczegółów dotyczących sprzedaży udzielał w Warszawie na Starym Mieście pod nr 55 pan Marjan Drozdzeński lub na miejscu właściciel tych dóbr. W dniu 11/23.09.1852 r. zgodnie z Obwieszczeniem wydanym na podstawie wyroku Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach z powyższego dnia, wyznaczony został na dzień 04/16.11.1852 r. termin ostatecznego przysądzenia Dóbr Kwaśniowa. Wartość Dóbr pozostawiono nie zmienioną (pozostawiając dłużnikowi możliwość wykazania większej wartości). W dniu 14/26.11.1852 r. odbyła się licytacja Dóbr Kwaśniowa, na której na skutek dodatkowego oszacowania fryszerki w Cieślinie wywołanie rozpoczęto od kwoty szacunkowej 54 884 r.s. 78 kop., a następnie od 2/3 tej kwoty, tj. 36 589 r.s. 85 kop. W związku z niezgłoszeniem się żadnych oferentów wyznaczono powtórny termin stanowczego przysądzenia na dzień 30.12.1852/11.01.1953 roku. Ostatecznie w dniu tym dobra zostały nabyte przez Władysława Pusłowskiego za sumę 36.589 r.s. 85 kop. Pusłowski spełniając warunki licytacji przyjął resztę pożyczki Towarzystwa Kredytowego z dóbr tych niespłaconej, potrącił kapitał odpowiadający opłacie dla kościoła w Chechle oraz złożył na rzecz sukcesorów Kwiatkowskich kapitał z procentem do Banku Polskiego, a resztę skonsolidował ze swoimi wierzytelnościami na tych dobrach zahipotekowanymi, które jednak nie były w całości zaspokojone. W dniu 31.01/12.02.1853 roku w Warszawie przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej Piotrem Gajewskim, Traugot Knaut zamieszkały w Dobrach Kwaśniów zeznał, iz zgodnie z Wykazem hipotecznym wydanym przez Pisarza Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach w dniu 02/14.01.1853 roku jest właścicielem dóbr Kwaśniów, Cieślin i Hucisko. Jednakże dobra te wystawione zostały na przymuszoną sprzedaż i na licytacji w Trybunale Cywilnym Guberni Radomskiej w Kielcach ostatecznie w dniu 30.12.1852/11.01.1853 roku zostały nabyte przez Władysława Pusłowskiego. Traugot Knaut wyrok adjudykacyjny przyjął i zrzekł się z prawa składania odwołania. Zezwolił na przepisanie tytułu własności tych dóbr na rzecz Władysława Pusłowskiego w wykazie i w księdze hipotecznej. Jako poprzedni właściciel dóbr oraz dłużnik zezwolił na wypłacenie przez Bank Polski zdeponowanej przez Władysław Pusłowskiego sumy kapitalnej 2.250 r.s., czyli 15.000 złp. i procentu 281 r.s. 25 kop., czyli 1.875 złp. w dniu 08/20.01.1853 roku zdeponowanej w Banku Polskim na zaspokojenie wierzytelności należnych sukcesorom Karola Kwiatkowskiego, na skutek złożenia kwita urzędowego i zezwolenia na prawne jej wykreślenie. W dniu 31.01/12.02.1853 roku nowym właścicielem dóbr Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko został Fryderyk Grundmann, właściciel Dóbr Ziemskich na Śląsku Pruskim w Kryzie Bytomskim, kawaler Orderu Orła Czerwonego Klasy III, w Dobrach Katowice zamieszkały, który nabył je od Władysława Pusłowskiego byłego Marszałka Szlachty Wileńskiej zamieszkałego w Warszawie kontraktem urzędowym zawartym w Warszawie przed Piotrem Gajewskim Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej w dniu 31.01/12.02.1853 roku za umówioną kwotę 253.000 r.s., czyli 37.950 złp. W imieniu i na rzecz Fryderyka Grundmanna, Królewsko-Pruskiego Radcy i Dyrektora dóbr Mysłowice i Katowice, kontrakt kupna-sprzedaży zawarł Ernest Knaut budowniczy zamieszkały w dobrach Mysłowice, działający na mocy plenipotencji zeznanej przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Warszawskiej Janem Jasińskim w dniu 27.01/08.02.1853 roku. Kwota kontraktu miała zostać spłacona w następujący sposób: a) Pusłowski przekazał do zapłacenia resztę z pożyczki Towarzystwa Kredytowego na dobra te udzielonej w kwocie 71.800 złp. zabepieczonej i niespłacoenej w ilości 43.947 złp. 6 gr., czyli 6.592 r.s. 8 kop., b) Sprzedawca pozostawił z szacunku na gruncie kapitał odpowiadający opłacie z tych dóbr dla kościoła w Chechle po 105 złp. rocznie, w sumie 2.100 złp., czyli 315 r.s., c) Pusłowski wyznał, iż otrzymał 2 przekazy nabywcy Grundmanna, jeden od S.A. Frenkiela bankiera warszawskiego, jeden na sumę 72.000 złp. czyli 13.200 r.s.z procentem od 08.02.1853 roku, drugi na sumę 90.000 złp., czyli 13.500 r.s. z procentem jak powyżej, d) odebrał gotówkę w kwocie 792 złp., czyli 118 r.s. 80 kop. e) sprzedający uznał za zapłaconą wcześniej sumę 28.160 złp. 24 gr., czyli 4.224 r.s. 12 kop. Pusłowski oddał pełnomocnikowi wyrok adjudykacyjny i zezwolił na odebranie dóbr. Pusłowski oprócz pożyczki Towarzystwa Kredytowego wraz z nabytymi dobrami nabył należnośc przysługującą sukcesorom Kwiatkowskich w ilości 15.000 złp., którą wraz z procentami wynoszącymi 1.875 złp., czyli 281 r.s. 25 kop. w dniu 08/20.01.1853 roku za dowodem złożył do Banku Polskiego, czyli co do wierzytelości wynoszących ogółem 154.574 złp. 1 gr., czyli 23.186 r.s. 10 1/2 kop. z wykazu hipotetycznego zaspokoił te należności i umożliwił ich zniesienie, upoważniająć do dokonania tych czynności Ernesta Knauta. Na mocy powyższego kontraktu oraz wniosku z dnia 14/26.09.1853 roku fakt ten wpisano w księdze wieczystej. Następnie w dniu 05/17.10.1857 r. Fryderyk Grundmann kontraktem urzędowym zawartym przed rejentem okręgu olkuskiego Michałem Pachuckim sprzedał dobra Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko Ernstowi (Ernestowi) Knaut, synowi Traugotta Knaut, za sumę 160 000 zp. (24.000 r.s.). Na mocy kontraktu powyższego oraz wniosku w dniu 11/23.08.1859 roku fakt ten wpisano w księdze wieczystej. Fakt ten nie powinien nas szczególnie dziwić, gdyż byli oni związani z tym samym rejonem Niemiec. Traugott Knaut urodził się w miejscowości Ahlsdorff, w hrabstwie Mansfeld, leżącym w kraju związkowym Saksonia-Anhalt. Natomiast Friedrich Grundmann urodził się wprawdzie w Saksonii, ale ojciec jego przywędrował na Dolny Śląsk (a potem na Górny Śląsk) z okolic Mansfeld w Dolnej Saksonii, gdzie pracował jako górnik w kopalni miedzi. Ponadto najprawdopodobniej łączyły ich także więzy rodzinne (poprzez rodzinę Müller, z której Anton Müller był mężem Friedricke, siostry Friedricha Grundmanna). Dobrą znajomość między nimi potwierdza również pismo Naczelnika Powiatu Olkuskiego z dnia 06/18.01.1861 r., w którym pisze on, że Traugott Knaut po nabyciu Dóbr Kwaśniów od 1848 roku cały czas w nich mieszkał i nimi zarządzał, pomimo zmian zachodzących w wykazie hipotecznym. W dniu 18/30.10.1857 r. przed rejentem Okręgu Pilickiego Rajmundem Zgliczyńskim w Pilicy, Ernest Knaut właściciel Dóbr Kwaśniowa zamieszkały w Mysłowicach oraz Berthold Pfeiffer aptekarz z Opola w Kraju Pruskim zawarli kontrakt kupna-sprzedaży. Stosownie do kontraktu kupna-sprzedaży zawartego przed rejentem Okręgu Olkuskiego Michałem Pachuckim w dniu 05/17.10.1857 roku, Ernest Knaut sprzedał Bertholdowi Pfeifferowi drzewo okrąglakowe i budulcowe za ogólną sumę 8.000 r.s. licząc stopę kubiczną okrąglaków (o długości 20 stóp) po 1,5 kop., zaś stopę kubiczną budulcowego po 3 kop. na miejscu w lesie. Knaut zobowiązuje się obrobić drzewo w lesie i dostarczyć je do Mysłowic, zaś koszty tych czynności miał pokryć kupujący. Ponadto Ernest Knaut sprzedał kupującemu drzewo rżnięte bale i tarcice za sumę 5.000 r.s., licząc kopę bali po 27 r.s., kopę tarcic dwu calowych po 15 r.s., kopę tarcic 1,5 calowych po 10 r.s. 80 kop. i kopę tarcic calowych po 9 r.s. Bale i tarcice były dostarczane również do Mysłowic na koszt kupującego. Nie określony został przedział czasowy kontraktu, zaś obie umówione sumy zostały odebrane przez sprzedającego. W dniu 12.08.1859 r. w Cieślinie, w wieku niespełna 30 lat, zmarł Edward Knaut, syn Traugotta Knaut określany jako dziedzic (dzierżawca) wsi Cieślin. W dniu 10/22.08.1859 roku w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Hilarym Kudlickim Ernest Knaute, budowniczy zamieszkały w Mysłowicach przyznał, że Dobra Kwaśniowa kupował w dniu 05/17.10.1857 roku przed Rejentem Okręgu Olkuskiego Michałem Pachuckim na rzecz i imię swego ojca Traugotta i za jego fundusze, która to okoliczność pominięta została w kontrakcie. Dlatego też Ernest Knaut na zasadzie tego zeznania żądał aby tytuł własności Dóbr Kwaśniowa uregulowany został hipotecznie na rzecz Traugotta Knauta. Traugott Knaute zamieszkały w Dobrach Kwaśniów, obecny przy spisywaniu aktu, deklarację tą oraz warunki zawarte w kontrakcie kupna-sprzedaży zaakceptował. Następnie mamy do czynienia dalszą wyprzedażą cieślińskich (i nie tylko) lasów. Tym razem właściciel Dóbr Kwaśniowa Ernest Knaut zamieszkały w Mysłowicach, na mocy kontraktu zawartego w Kancelarii Ziemskiej Guberni Radomskiej w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Hilarym Kudlickim w dniu 11/23.08.1859 roku, sprzedaje okoliczne lasy spekulantom żydowskim Mośkowi Wejsman zamieszkałemu w mieście Przyrowie (okręg częstochowski, gubernia warszawska) oraz Lewkowi Zaltzberg (Zeltzberg) zamieszkałemu w mieście Radomsku (gubernia warszawska) – w sumie „włók 17 morgów 8 prętów 294 co równa się 290,63 ha” za kwotę  22 054 r.s. i 40 kop. z prawem wycięcia w okresie 15 lat oraz wydzierżawia na ten okres tartak z zabudowaniami i gruntem za czynsz roczny 75 r.s. na czas od 1 stycznia 1860 r. Po zawarciu powyższego kontraktu w Cieślinie w 1860 r. powstał nowy tartak napędzany maszyną parową. W dniu 21.11/03.12.1860 roku Traugott Knaut będący wyznania ewangelicko-augsburskiego, wybrany został członkiem Dozoru Kościelnego parafii w Chechle na lata 1861-1866. Po jego śmierci w 1861 roku, w maju 1865 roku jako członek Dozoru Kościelnego występuje jego syn Ernest. W dniu 08/20.03.1861 roku Ernest Knaut przed rejentem Okręgu Pilickiego Augustem Zawadzkim zeznał akt plenipotencji szczegółowej, mocą której udzielił ojcu Traugottowi Knaut upoważnienia do przystąpienia z Dobrami Kwaśniowa do pożyczki Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego okresu III serii 2. W kolejnym akcie plenipotencji zawartej przed tym samym rejentem, w tym samym dniu, Ernest Knaut upoważnił brata Emanuela Knaut do sprzedaży Dóbr Kwaśniów z przyległościami ojcu Traugottowi Knaut. Również w tym samym dniu – 08/20.03.1861 roku – Ernest Knaut sprzedał dobra Kwaśniów z przyległościami Cieślin i Hucisko swemu ojcu Traugottowi Knautowi za umówioną sumę 36 000 r.s., czyli 240 000 zp. Po potrąceniu wierzytelności hipotecznych, odebrał ustaloną kwotę i upoważnił brata Emmanuela Knaut do zawarcia urzędowego kontraktu kupna-sprzedaży dóbr Kwaśniowa z przyległościami z ojcem Traugottem Knaut oraz na przepisanie tytułu własności hipotecznej we właściwej księdze na niego i Traugotta Knauta. Stosowny urzędowy akt kupna-sprzedaży Dóbr Kwaśniowa zawarty został w dniu 23.03/04.04.1861 roku w Kielcach przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej Hilarym Kudlickim. Zaraz po tym Traugott Knaut wystąpił do Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego o kredyt w wysokości 6 465 rubli srebrnych, który to kredyt został mu przyznany, lecz go już osobiście nie pobrał z powodu swojej śmierci. W dniu 07.06.1861 roku właściciel Dóbr Kwaśniów Knaut w piśmie do Rządu Gubernialnego Radomskiego donosił o oborywaniu granicy pomiędzy dobrami Kwaśniów a dobrami rządowymi Golczowice przez włościan z Golczowic, prosząc jednocześnie o przysłanie delegacji i usypanie kopców granicznych dla zaniechania sporu granicznego. W związku z brakiem reakcji,  w dniu 05.07.1862 roku wystosował powtórne pismo w tej sprawie. Pismem z dnia 11/23.04.1865 roku Rząd Gubernialny Radomski polecił Asesorowi Ekonomicznego, aby po przybyciu na grunt geometry z Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu niezwłocznie opracował operat i przed zimą złożył go do Rządu. Sprawa została uregulowana dopiero w pod koniec 1865 roku, o czym Asesor Ekonomiczny poinformował Rząd Gubernialny raportem z dnia 29.12.1865/10.01.1866 roku. W dniu 25.07.1861 r. zmarł w Kwaśniowie w wieku 61 lat. W związku ze śmiercią Traugotta Knaut, Rejent Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach Władysław Pyrkosch wydał w dniu 27.09/09.10.1861 r. Obwieszczenie Spadkowe, zgodnie z którym w terminie do dnia 07/19.04.1862 r. winny być uregulowane spadki obejmujące prawa i wierzytelności po zmarłym. W dniu 27.03/08.04.1862 roku przed rejentem Okręgu Pilickiego Augustem Zawadzkim, Antonina Wilhelmina Ewa trzech imion z Grochalskich Knautowa udzieliła plenipotencji szczegółowej do dochodzenia spadku po Traugottcie Knaut na osobę Aleksandra Kalinki, patrona w Kielcach. W dniu 16/28.04.1862 roku przed Rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach Władysławem Pyrkoschem, Emanuel Fryderyk Wilhelm Knaut zamieszkały w Kwaśniowie w imieniu własnym oraz w imieniu swojej matki Antoniny Wilhelminy Miny Knaut i rodzeństwa, na mocy aktu plenipotencji zeznanego w dniu 02/14.04.1862 r. przed rejentem Okręgu Olkuskiego Michałem Pachuckim, zeznał akt plenipotencji oraz substytucji specjalnej, mocą której upoważnił Aleksandra Kalinkę Patrona przy Trybunale Cywilnym w Kielcach od uregulowania w Księdze wieczystej wszelkich spraw związanych ze spadkiem po zmarłym Traugottcie Knaut na rzecz jego sukcesorów, stosownie do przepisów prawa. Ostatecznie w dniu 14/26.09.1862 r. na mocy aktu regulacji spadku po zmarłym w poprzednim roku Traugott’cie Knaut, właścicielami Dóbr Kwaśniowa zostało 10 osób (żona i 9 dzieci), tj. Antonina Wilhelmina Mina trzech imion z Grochalskich Knaut (wdowa po zmarłym), Emmanuel Fryderyk Wilhelm trzech imion Knaut, Ernest August Traugot trzech imion Knaut (zamieszkały w Mysłowicach na Śląsku Pruskim), Ida Malwina Aurelia trzech imion z Knautów Horsella (Fryderyka Horselli małżonka), Emilia Henrietta Zofia trzech imion Knaut, Amanda Antonina Wilhelmina trzech imion Knaut, Luiza Augusta Amelia trzech imion z Knautów Szturm (Kurta Alberta Szturm małżonka), Maria Teofila Elżbieta trzech imion z Knautów Marx (Karla Augusta Bennona Marxa małżonka), Eugeniusz Ludwik Emil trzech imion Knaut oraz Władysław Kazimierz dwóch imion Knaut wnuk spadkodawcy Traugotta Knaut po jego synie Edwardzie Karlu Józefie trzech imion Knaut pozostały. Udział każdego ze spadkobierców wynosił po 1/10 części Dóbr Kwaśniowa, zaś wdowa Antonina Wilhelmina Mina Knaut miało dodatkowo prawo dożywocia na swojej części. Na skutek niespłacenia kolejnych rat kredytów i ciągłego zadłużania dóbr wobec Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego Guberni Radomskiej w Kielcach, w latach 1862-1865 ogłaszane były przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa kolejne licytacje publiczne na sprzedaż przymuszoną Dóbr Kwaśniowa. W wyniku publicznej licytacji sądowej właścicielkami dóbr Kwaśniów, Cieślin, Hucisko z przyległościami i przynależnościami zostały Luiza z Knautów Szturm, Maria z Knautów Marx oraz Emilia Knaut i Amanda Knaut. Kobiety te nabyły na własność za sumę szacunkową najwyżej przez siebie postawioną, tj. 34 510 rubli srebrnych, Dobra Kwaśniów z przyległościami, należące poprzednio do sukcesorów po śp. Traugott’cie Knaut na licytacji sądowej w drodze działów przed Trybunałem Cywilnym Guberni Radomskiej odbytej w Kielcach w dniu 06/18.07.1865 r. Odpowiedni wpis zrobiono w księdze wieczystej w dniu 16/28.11.1865 r. oraz wciągnięto stosownie do decyzji Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej Wydział Hipoteczny z dnia 17/29.11.1865 r. W dniu 07/19.02.1866 roku w wieku 42 lat zmarła w Kwaśniowie współwłaścicielka Dóbr Kwaśniowa Emilia Zofia Henryetta Knaut. Przed swoją śmiercią Emilia Knaut w dniu 01/13.02.1866 roku spisała w języku niemieckim swój testament. Testament ten w dniu 25.02/09.03.1866 roku Prezes Trybunału Cywilnego Guberni Radomskiej w Kielcach przesłał Rejentowi Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radowskiej w Kielcach Stanisławowi Makowskiemu do zachowania i wydania wyciągów zainteresowanym stronom. W związku z zejściem z tego świata Emilii Zofii Henrietty trzech imion Knaut, współwłaścicielki Dóbr Kwaśniów, Rejent Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach Stanisław Makowski wydał w dniu 04.07/16.07.1866 r. zawiadomienie, w którym określił końcowy termin na uregulowanie spadku po zmarłej na dzień 25.01/06.02.1867 r. Ostatecznie jej współwłasność przeszła na trzy siostry, Luizę, Amandę i Marię. Pozostałe rodzeństwo, sukcesorzy po Emilii, zostali przez siostry spłaceni. Dlatego Luiza, Amanda i Maria stały się jedynymi właścicielkami całych Dóbr Kwaśniowa. Na mocy Najwyższych Ukazów z 19.02/02.03.1864 r. o urządzeniu włościan, z dóbr Kwaśniów w dniu 05/17.08.1866 r. wydzielono na zupełną własność włościan areał równy 738 mórg i 150 prętów za wynagro­dzeniem dziedzica w kwocie 11 926 r.s. i 66 kop. w listach likwidacyjnych i gotowiźnie końcowej. Na wieść o tej decyzji Dyrekcja Główna Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie upoważniła Dyrekcję Szczegółową Guberni Radomskiej w Kielcach, aby z wyżej wzmiankowanego wynagrodzenia likwidacyjnego zaspokojone zostały wszystkie zaległości Towarzystwu z tych dóbr, wynoszące w sumie 17 235 rubli srebrnych. w dniu 25.08/06.09.1866 r. Komisja Likwidacyjna w Królestwie Polskim podała do powszechnej wiadomości, że na mocy rozporządzenia Komisji z dnia 05/17.08.1866 r. „Emilii i Amandzie Knaut, Luizie Szturm i Maryi Marks, właścicielkom dóbr Kwaśniów położonych w Guberni Radomskiej, Powiecie Olkuskim, gminie Ryczówek” przysługuje wynagrodzenie likwidacyjne w wysokości 11 926 r.s. 66 kop. Współwłaścicielki dóbr Kwaśniowa, Maria Elżbieta Teofila trzech imion z Knautów Marxowa oraz Amanda Antonina Wilhelmina trzech imion Knaut w dniu 03 /15.09.1866 r. upoważniły rejentalnie odpowiednio swego męża oraz szwagra, Benona Marx do odebrania należnej im oraz jako sukcesorkom zmarłej ich siostry Emilii Knaut, części wynagrodzenia likwidacyjnego za uwłaszczenie włościan oraz zniesienie Ukazem z dnia 19.02/02.03.1864 r. powinności włościańskich. Udzieliły mu zupełną władzę zastąpienia ich przy wszystkich czynnościach związanych z wypłatą wynagrodzenia likwidacyjnego. Decyzją Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego z dnia 05/17.10.1866 r. za­bezpieczono z wynagrodzenia likwidacyjnego ratę 5 300 r.s. (kredyt) i 597 r.s. 1 kop. (podatek). Na dobrach Kwaśniów ciążył wówczas kredyt w wysokości 17.235 r.s. oraz zaległe podatki w wysokości 597 r.s. 1 kopiejka. Do września 1868 roku narosły kolejne zaległości w opłatach należnych Towarzystwu Kredytowemu Ziemskiemu w Kielcach (w sumie zaległe raty na dzień 04/16.09.1868 r. wynosiły 1 900 r.s.), co przyczyniło się do ogłoszenie  przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa na dzień 16/28.05.1869 r. licytacji publicznej na sprzedaż Kwaśniowa, Cieślina i Huciska, z przyległościami i przynależnościami po uposażeniu włościan pozostałymi. W dniu 15/27.02.1869 r. Luiza z Knautów Szturm oraz Amanda Knaut całe swoje współwłasności dóbr Kwaśniowa, Cieślina i Huciska z sumą wynagrodzenia likwidacyjnego za uwłaszczenie w tych dobrach włościan na zakup wierzytelności Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w depozycie Banku Polskiego złożoną, sprzedały – mocą kontraktu urzędowego przed rejentem Władysławem Przesmyckim – na zupełną własność siostrze swej, łącznie z nimi współwłaścicielce, Marii z Knautów Marxowej za szacunkową sumę 26 666 r.s. i 66 2/3 kop. Maria Marx przyjęła na siebie długi i zobowiązania, w tym dług Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego wynoszący 17 235 r.s. i kwotę depozytu bankowego równą 11 926 r.s. 66 kop., a ponadto zobowiązanie spadkowe na rzecz małoletniego Władysława Kazimierza Knaut. Na skutek tego Maria Marx została jedyną właścicielką całych dóbr Kwaśniowa, szacowanych na kwotę 40 000 r.s. Na skutek protokołu regulacji spadku odpowiedni wpis naniesiono w księdze wieczystej w dniu 22.03/03.04.1869 r. W dniu 30.07/11.08.1869 r. nowymi właścicielami dóbr Kwaśniowa, Cieślina i Huciska zostali Mateusz s. Walentego i Teresa Zawadzcy, którzy nabyli je od Marii Marxowej z Knautów w zamian za dom z zabudowaniami gospodarczymi w Częstochowie, przy ulicy Panny Marii Nr 6. Wartość szacunkowa dóbr oszacowana była na 52.000 r.s. Zawarty przed rejentem olkuskim akt uwzględniał również rozliczenie zadłużenia ciążącego na tych dobrach. Odpowiedni wpis w księdze wieczystej zrobiony został w dniu 01/13.09.1869 r. W ten oto sposób skończyło się władanie Dobrami Kwaśniowa przez rodzinę Knaut’ów. Rozliczenia rodzinne i finansowe prowadzone były jeszcze n następnych latach. Przykładowo w 1872 roku Ernest Knaut występuje jako jeden z wierzycieli hipotecznych dóbr ziemskich Smolenia przy ogłoszonej przez Dyrekcję Szczegółową Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Kielcach na dzień 16/28.01.1873 r. licytacji publicznej na sprzedaż przymusową tych dóbr. W 1873 roku Jadwiga z Wojciechowskich, matka nieletniego Władysława Kazimierza Knaut, upomniała się o spadek dla swego syna, a wnuka zmarłego Traugotta Knaut. Wartość masy spadkowej przynależna nieletniemu wynosiła w sumie 3 468 r.s. oraz 33 kop. i była pozostawiona na Dobrach Kwaśniowa. W dniu 25.08/06.09.1873 r. Rejent Kancelarji Ziemiańskiej w Kielcach wyznaczył na dzień 05/17.03.1874 r. termin prekluzyjny do regulacji spadku należnego po Kazimierzu Knaut, jako wierzycielowi sum 3268 r.s. 33½ kop. oraz 200 r.s. na Dobrach Kwaśniów, a także sum 750 r.s. i 150 r.s. na Dobrach Budzyń. Odpowiedni wpis dotyczący tych sum należnych Jadwidze Łuniewskiej (poprzednio Knaut, matce Władysława Kazimierza Knaut) w księdze wieczystej Dóbr Kwaśniów został wykreślony dopiero w dniu 24.03/07.04.1876 r.

     George Traugott Knaut i jego żona Antonina Wilhelmina Ewa Mina Knaut po nabyciu w 1847 roku Dóbr Kwaśniowa już do śmierci pozostali w tym miejscu. Traugott Knaut (ur.24.05.1800 r. w Ahlsdorff) zmarł w Kwaśniowie w dniu 25.07.1861 r., natomiast jego żona Antonina (ur. 19.06.1800 r. w Wolyszewie) zmarła również w Kwaśniowie w dniu 31.10.1865 r. Jeśli chodzi o posiadane dzieci, to ich losy potoczyły się w różny sposób.

     Najstarsza córka Emilie Henriette Sophie Knaut (ur. 13.02.1824 r. w Friedenshütte) pozostała panną i do końca swego życia mieszkała w Kwaśniowie. Tutaj też zmarła w dniu 19.02.1866 r.

     Najstarszy syn Ernst August Traugott Knaut (ur. ur. 09.05.25 r. w Friedenshütte) w dniu 06.01.1852 r. poślubił w Opolu Louise Pauline Pfeiffer (ur. 28.06.1827 r. – 01.05.1889 r.). Mieszkał w Mysłowicach i pracował jako mistrz murarski w swojej firmie. W Mysłowicach urodziło mu się 9 dzieci, z czego 2 (bliźniaki) zmarło. Były to kolejno: Ernst Erdmann Herrmann Knaut (ur. 28.11.1852 r.), Hugo Gustav Victor Knaut (ur. 18.12.1853 r.), Arthur Eduard Adolph Knaut (ur. 29.12.1854 r.), bliźniaki Oswald Knaut i Richard Knaut (ur. 25.06.1856 r. – zm. 27.06.1856 r.), Ida Louise Antonie Knaut (ur. 08.08.1857 r.), Berthold Oskar Knaut (ur. 12.07.1859 r.), Martha Ottilie Marie Knaut (ur. 02.02.1862 r.) oraz Clara Bianca Emma Knaut (ur. 22.01.1867 r.). Ernst August Traugott Knaut zmarł w Mysłowicach w dniu 19.03.1877 r., zaś jego interes budowlany przejął najstarszy syn Ernst Erdmann Herrmann Knaut (był murarzem i majstrem pokojowym).

     Kolejnym ich dzieckiem była Ida Amelie Malwine Knaut (ur. 19.01.1827 r. w Georgshütte). Najprawdopodobniej w lutym 1847 roku poślubiła w Gliwicach Carla Sigimunta Plessnera, administratora (zarządcę budowlanego) z górnośląskich zakładów mechanicznych w Gliwicach. Była to osoba zamożna, utrzymująca się z majątku lub z jego dochodów. Ida Amelie Malwine Knaut życie swoje związała z Mysłowicami. Tutaj przyszło na świat jedyne dziecko z tego związku – Fanny Selma Valesca Plessner (ur. 07.06.1848 r.). Po śmierci męża wyszła ponownie za mąż. Jej wybrańcem został mistrz hutniczy z Sophienhütte (Huta Zofia) koło Mysłowic, późniejszy zawiadowca hut, Carl Emil Horsella, którego poślubiła w Mysłowicach w dniu 12.10.1852 roku. Ze związku tego przyszło na świat w Mysłowicach 4 dzieci, a były to kolejno: Olga Ida Louise Horsella (ur. 30.11.1853 r.), Sophie Antonie Marie Horsella (ur. 03.11.1855 r.), Carl Bruno Ernst Horsella (ur. 11.12.1856 r.) oraz Hermann Hugo Otto Horsella (ur. 13.12.1858 r.). Ida Amelie Malwine Knaut zmarła w Breslau (Wrocław) w maju 1892 roku, zaś jej mąż zmarł wcześniej w Sophienhütte, bo już 20.07.1875 r. przeżywszy 54 lata.

     Groby Traugotta (z prawej) i Edwarda (z lewej) Knaut na cmentarzu parafialnym w ChechleNastępnym dzieckiem był Carl Eduard Joseph Knaut urodzony w Georgshütte w dniu 25.02.1829 r. W dniu 26.02.1954 r. zawarł on w Chlinie małżeństwo religijne z Jadwigą Wojciechowską, córką Kazimierza Wojciechowskiego, właściciela dóbr Udórza. Ze związku tego przyszedł na świat w Cieślinie w dniu 26.11.1854 r. syn Władysław Kazimierz (zm. 25.03.1873 r. w Breslau). Edward Knaut był dzierżawcą folwarku Cieślin wchodzącego w skład dóbr Kwaśniowa. Kontrakt dzierżawny (bez podpisu) zawarł on z Fryderykiem Grundmannem na okres 12 lat za opłatą podatków, bez oddzielnego czynszu, gdyż folwark Cieślin był poprzednio nie uprawiany i budynki nie były w najlepszym stanie. Zmarł w Cieślinie w wieku 30 lat, w dniu 12.01.1859 r. W dniu 13/25.03.1873 roku w szpitalu we Wrocławiu zmarł jego syn Kazimierz Władysław Knaut. Miał on zapisane na Dobrach Kwaśniowa dwie kwoty: 3.268 r.s. 33 1/3 kop. oraz 200 r.s., zaś na dobrach Budzyń w powiecie olkuskim kwoty 750 r.s. oraz 150 r.s. Do powyższych sum otwarte zostało postępowanie spadkowe, co odnotowano w księdze wieczystej dóbr Kwaśniowa w dniu 15/27.08.1873 roku. Jadwiga Wojciechowska wyszła następnie za mąż Jana Łuniewskiego i w 1876 roku zamieszkiwała w Kielcach u Ludwika Łuniewskiego. W 1973 roku upomniała się o spadek przynależny jej synowi Władysławowi Kazimierzowi Knaut, zaś cała cała sprawa spadkowa uregulowana została ostatecznie dopiero w 1876 roku.

     Piątym z kolei dzieckiem był Emanuel Friedrich Wilhelm Knaut urodzony w Georgshütte w dniu 25.12.1831 r. W dniu 04/16.09.1869 r. poślubił Julię Joannę Pace (ur. 07.01.1850 r. – zm. 22.10/03.11.1875 r.), córkę Józefa Founes-Pace właściciela majątku Mstyczów. Józef Founes-Pace był synem inżyniera mechanika Johna Pace, który w latach dwudziestych dziewiętnastego wieku znalazł się wśród fachowców sprowadzonych z Anglii do nowo budowanych zakładów w Królestwie Polskim przez księcia Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego. Byli to specjaliści z zakresu budowy maszyn parowych sprowadzeni w 1826 r. bezpośrednio przez ówczesnego właściciela dóbr Kwaśniowa, Konstantego Leona Wolickiego. W chwili zawarcia małżeństwa Emanuel Knaut był dzierżawcą majątku Potok Górny. Kontrakt dzierżawy folwarku Potok w Powiecie i w Okręgu Jędrzejowskim z prawem propinacji na okres 12 lat od dnia 20.05/01.06.1869 roku za czynsz roczny płatny w dwóch ratach w okresie pierwszych 6 lat po 900 r.s., zaś w następnych 6 latach po 1.000 r.s., Emanuel Knaut zawarł we wsi Chrobrzu w dniu 30.04/12.05.1868 roku przed rejentem kancelarii przy Sądach Pokoju w Skalbmierzu i w Proszowicach Tomaszem Świętochowskim z Zygmuntem Hrabią Wielopolskim Margrabią Gonzaga na Mirowie Myszkowskim, właścicielem dóbr w Ordynacji Myszkowskiej. Ze związku Emanuela i Julii urodziło się w miejscowości Potok Górny trzech synów: Otto Julian Adolf Knaut (ur. 22.05/03.06.1871 r. – zm. 06/18.03.1874 r.), Bruno Józef Dawid Knaut (ur. 18/30.12.1872 r.) oraz Ottomar Emanuel Traugott Knaut (ur. 16/28.11.1874 r.). Bruno Joseph David Knaut mieszkając w Bolkenhain (Bolków) zawarł w dniu 01.08.1899 r. we Wrocławiu związek małżeński z Helene Agnes Michler (ur. 22.06.1877 r. w Brieg (Brzeg)). W dniu 30.10/11.11.1872 r. w osadzie Pilicy, przed rejentem tutejszej kancelarii Henrykiem Cimkiewiczem, Emanuel Knaut dzierżawca folwarku Potok Górny tamże zamieszkały, sprzedał dziedzicowi dóbr Mstyczowa Józefowi Pace inwentarz żywy i martwy oraz wszystkie meble i sprzęty domowe z pokoi dworskich za kwotę 3.000 r.s. Po sprzedaży w latach 1872-75 Emanuel Knaut dalej dzierżawił dobra Potok Górny i tu mieszkał. W listopadzie 1875 roku (okres zgonu żony) nadal był dzierżawcą tych dóbr, ale mieszkał w Moczydle. Od dnia 01.07.1880 roku prawo dzierżawy folwarku Potok za zgodą właściciela nabył od Emanuela Knauta Ludwik Mastelski z Kromołowa i zadeklarował się na dalszą dzierżawę tego folwarku w następnym 12-letnim okresie. Po śmierci żony Julii z Pace Knautowej zgodnie z postanowieniem Rady Familijnej z dnia 12/24.11.1883 r. głównym opiekunem małoletnich dzieci Brunona i Ottomara został ich ojciec, zaś opiekunem – stróżem Albert Sturm. Natomiast po śmierci Józefa Founes Pace, która miała miejsce w dniu 08.01.1883 r., Sąd Okręgowy w Kielcach wydział Cywilny na wniosek Emanuela Knaut działającego poprzez adwokata przysięgłego Władysława Tomaszowicza Możdżyńskiego wydał w dniu 01/13.08.1884 r. postanowienie przyznające Brunonowi i Ottomarowi Knaut prawo do spadku po zmarłym dziadku Józefie Founes Pace z dobrodziejstwem inwentarza. Udział niepełnoletnich w spadku wynosił 1/7, zaś cały majątek zmarłego oszacowany został przez komornika na kwotę ponad 76.000 r.s. W latach 1883-84 Emanuel z dziećmi mieszkał w Podlesicach. Po śmierci Emanuela jego niepełnoletnie dzieci zostały adoptowane przez bezdzietne małżeństwo jego brata Eugena i Julii Knaut. Emanuel Knaut zmarł w dniu 03.03.1885 r. w Breslau.

     Kolejnym, szóstym dzieckiem była Amanda Antonie Wilhelmine Knaut urodzona w dniu 10.10.1834 r. w Wilhelminehütte. Podobnie jak najstarsza córka Traugotta, Emilia, nie wyszła za mąż. Po sprzedaży Dóbr Kwaśniowa opuściła nasze strony i w czerwcu 1871 roku mieszkała w Niechcicach w powiecie i Guberni Piotrkowskiej. W dniu 25.05/06.06.1871 roku w Będzinie przed rejent kancelarii przy Sądzie Pokoju w Olkuszu Mosiek Kleiner zawarł akt notarialny, mocą którego w dniu 19/31.03.1871 roku scedował Amandzie Knaut sumę 1.750 r.s. z procentem od dnia 20.07/01.08.1768 roku z większej kwoty 2.750 r.s. pochodzącej od Eugeniusza Knauta właściciela folwarku Podlesice. Obecny temu aktowi Eugeniusz Knaut cesję zaakceptował i swoją siostrę uznał wierzycielką wspomnianej kwoty. Zmarła w Ojcowie w dniu 04.12.1879 r. mieszkając w tym czasie u swojego szwagra Alberta Sturm, dyrektora dóbr (dzierżawcy) majątku Ojców. Pochowana została na cmentarzu katolickim w Smardzowicach.

     Louise Auguste Amalie Knaut to kolejne, siódme dziecko Traugotta i Antoniny Knaut. Urodziła się w Wilhelminehütte w dniu 12.07.1836 r. W dniu 29.11.1862 r. poślubiła Kurta Alberta Sturm, właściciela Złożeńca. Wcześniej Dobra Kąpiołki z przyległością Pradeczezyzna oraz Dobra Złożeniec z przyległością Bazylów aktem kupna-sprzedaży zawartym w zabudowaniach dworskich wsi Kąpiołki w dniu 31.12.1856/12.01.1857 roku przed rejentem Okręgu Pilickiego Rajmundem Zgliczyńskim nabyli od Leopolda Bonawentury Brudzewskiego obywatele pruscy Artur von Zastrow i Leon Baron von Lützow, pierwszy zamieszkały w Lgocie, a drugi w Görlitz. Leopold Bonawentura Brudzeński sprzedał je za sumę szacunkową 40.000 talarów pruskich, czyli 36.000 r.s. Jednocześnie Leopold Bonawentura Brudzewski scedował na nowych właścicieli wszelkie swoje prawa, które nabył od Tadeusza Hubickiego w dniu 05/17.10.1855 roku tyczące się Dóbr Smoleń z przyległościami. Albert Sturm w 1859 roku był rządcą dóbr Kąpiołki, które dzierżawił wówczas Benno Marx. Dobra Złożeniec z kolonią Bazylów Albert Sturm nabył od od ich właścicieli Artura Leo Barona z Lützów i Artura von Zastrow na mocy kontraktu kupna-sprzedaży zawartego w Berlinie przed notariuszem Juliuszem Winther w dniu 26.06.1861 roku. Dla zaspokojenia należności za nabyte dobra pożyczył od Luizy Amalii Knaut sumę 1.000 r.s. Kwotę tą wraz z inną kwotę 500 rs. pożyczoną również od Luizy Augusty Amalli Knaut zabezpieczył na dobrach Złożeniec poprzez akt notarialny zawarty w dniu 14/26.10.1862 r. w Olkuszu przed rejentem olkuskim Michałem Pachuckim. W dniu 17/29.08.1861 roku przed Rejent Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach Władysławem Pyrkoschem Albert Sturm właściciel dóbr Złożeńca oraz Markus Markusfeld handlarz z Pilicy zawarli akt kupna-sprzedaży lasów. Z ogólnej przestrzeni lasów należących do tych dóbr Sturm sprzedał Markusowi Markusfeldowi do wyboru 350 morgów miary nowopolskiej za umówioną kwotę 9.000 r.s. Prawo wycięcia i użytkowania zakupionego lasu obowiązywało od dnia zawarcia kontraktu przez okres 25 lat. W kolejnym akcie notarialnym zawartym przed tym samym rejentem w dniu 12/24.02.1862 roku Albert Sturm sprzedał Markusowi Markusfeldowi jeszcze dodatkowo 50 morgów lasów za kwotę 500 r.s. Warunki tego kontraktu były takie same jak poprzednio. W dniu 01/13.12.1864 roku przed Rejentem Okręgu Pilickiego Augustem Zawadzkim aktem plenipotencji szczegółowej Luiza Augusta Anna Sturm odstąpiła na rzecz męża Alberta Sturm sumę 1.000 r.s. inkabulowaną na Dobrach Złożeniec. W dniu 17/29.09.1866 r. przed rejentem kancelarii Okręgu Pilickiego Augustem Zawadzkim w Pilicy zawarty został akt kupna-sprzedaży gruntów pomiędzy Albertem Sturmem właścicielem Dóbr Złożeniec, a włościanami wsi Ryczowa Franciszkiem Straszakiem, Bartłomiejem Straszakiem, Stanisławem Wenclem, Kazimierzem Kajdanem, Mateuszem Antonikiem i Mikołajem Kuźniakiem oraz włościaninem Piotrem Bąbą ze wsi Złożeniec. Mocą tego aktu Franciszek Straszak i Bartłomiej Straszak nabyli 8 mórg za kwotę 128 r.s., Stanisław Wencel, Kazimierz Kajdan i Mateusz Antonik 7 mórg grunty za kwotę 120 r.s., Mikołaj Kuźniak 11 mórg za kwotę 70 r.s. oraz Piotr Bąba 4½ morgi za kwotę 67 r.s. 50 kop. Umówione kwoty zostały przez Sturma odebrane, zaś ze sprzedaży wyłączone zostało drzewo rosnące na tych gruntach. W dniu 04/16.02.1867 roku przed rejentem Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Kieleckiej w Kielcach Adamem Szczepanowskim właściciel Dóbr Smoleń Tadeusz Kubicki zeznał, że Dobra Smoleń i Złożeniec mające wspólną hipotekę obciążone były pożyczką bankową oraz pożyczką Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego. Kubicki sprzedając Dobra Złożeniec pożyczkę bankową wynoszącą 7.500 r.s. przekazał do spłaty ratami amortyzacyjnymi nabywcy wsi, który to obowiązek obciąża dzisiejszego właściciela Alberta Sturm, a nawzajem przyjął na siebie spłacenie ratami amortyzacyjnymi pożyczkę TKZ. Przy wypłacie wynagrodzenia likwidacyjnego za grunta na własność włościan wsi Smoleń mu przyznanego resztę tego wynagrodzenia w kwocie 23 r.s. 31 ½ kop. oraz likwidacyjnymi listami z 15-ma kuponami o wartości 5.450 r.s. po zaspokojeniu zaległości TKZ oraz skarbowych złożył w depozyt Banku Polskiego dla zabezpieczenia pożyczki bankowej, której zwrot należał ratami do Alberta Sturm. Następnie Albert Sturm odbierając wynagrodzenie likwidacyjne za osady włościańskie wsi Złożeniec kwotę deponowaną do Banku Polskiego wynoszącą 23 r.s. 31 ½ kop. oraz listami likwidacyjnymi z 15-ma kuponami o wartości 5.450 r.s. powrócił. Zeznający pragnąc zabezpieczyć Alberta Sturm, aby nie był odpowiedzialny wobec TKZ z tytułu udzielonej pożyczki z Dóbr Złożeniec, upoważnił go do wystąpienia do władz TKZ o zabezpieczenie tej pożyczki tylko na Dobrach Smoleń, która wynosiła około 3.000 r.s. Jeśliby jednak Albert Sturm pożyczki bankowej nie spłacił i wyjednał w Banku Polskim jej spłatę ratami amortyzacyjnymi wówczas spisany akt traci swą moc. Zeznanie to zostało zaakceptowane przez obecnego przy jego spisywaniu Alberta Sturm. W dniu 04/16.08.1869 r. Luiza i Albert Sturm zawarli akt notarialny w Olkuszu przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim mocą którego Luiza Sturm za odebraną od zarządzającego Ernesta Knaut kwotę 930 r.s., która należała się jej synowi Arturowi z zapisu testamentowego jego ciotki Emilii Knaut, wpisała Artura Sturm jako wierzyciela kwoty 930 r.s. do wykazu hipotecznego dóbr Złożeniec w miejsce posiadanych własnych dwóch kwot na sumę 1.500 r.s. na tych dobrach. W dniu 02/14.06.1870 r. w osadzie Pilicy, przed rejentem tutejszej kancelarii Augustem Zawadzkim, Albert Sturm właściciel dóbr Złożeniec sprzedał gospodarzowi ze Złożeńca Piotrowi Bąba 11 mórg gruntu po wyrąbanych lesie za umówioną kwotę 187 r.s., natomiast gospodarzowi ze Strzegowej Antoniemu Janocha 9 mórg gruntu niewykarczowanego po wyrąbanym lesie za umówioną kwotę 144 r.s. Niespełna rok później, w dniu 18/30.04.1871 r. również w Pilicy przed tym samym rejentem, poprzednie akty sprzedaży gruntów z dnia 02/14.06.1870 r. zamienione zostały kontrakty wieczystej dzierżawy. Czynsz dzierżawny ustalony został na 17 kop. za morgę płatny do 12/24.06. każdego roku. Ze związku małżeńskiego Artura i Luizy Sturm narodził się w Złożeńcu w dniu 01.11.1863 r. Traugott Albert Artur Sturm, który przeżył tylko 17,5 roku umierając w Ojcowie w dniu 29.04/11.05.1881 r. W latach 1881-83 Albert Sturm był administratorem (zarządcą) dóbr Ojców pod Krakowem, zaś kolejnym właścicielem Złożeńca został kupiec Faust von Sturn, który rozparcelował majątek. Augusta Amalia Luiza Sturm zmarła w dniu 21.03/02.04.1897 r. w Częstochowie, w trakcie przebywania u swojej siostry Marie Elisabeth Theophile Marx.

     Kolejnym dzieckiem była Marie Elisabeth Theophile Knaut urodzona 22.11.1839 r. w Mysłowitz. W dniu 29.11.1862 r. poślubiła Carla Augusta Benno Marx (Bonawenturę Marx), ówczesnego właściciela dóbr Kąpiołki. Wcześniej, bo w dniu 25.02/08.03.1860 roku zamieszkały w Kąpiołkach Beno Marx, przed rejentem kancelarii okręgu pilickiego Augustem Zawadzkim w Pilicy zawarł z Albertem Sturmem zamieszkałym w Görlitz, a działającym w imieniu właścicieli dóbr Złożeniec i Kąpiołki Radcy Sądu Okręgowego Leo Barona z Lützow oraz Arthura von Zastrow z mocy udzielonej mu plenipotencji, kontrakt dzierżawy tych dóbr. Kontrakt dzierżawy dóbr Kąpiołki i Złożeniec spisany został w dniu 31.05.59 roku w języku niemieckim. Obejmował on okres 12-letniej dzierżawy począwszy od 01.06.1859 roku, zaś raty dzierżawne miały różną, rosnącą wartość, by od roku 1864/65 osiągnąć wysokość 2.000 r.s. Kontrakt ten uważany był jako wstęp do nabycia tych dóbr przez Beno Marxa, mającego nastąpić w trakcie tej dzierżawy. W dniu 26.06.1861 roku Beno Marx kupił dobra Kąpiołki od Leo Barona Lützow i Artiura von Zastrow przed notariuszem Radcą Sprawiedliwości Juliuszem Winther w Berlinie. W dniu 25.11/07.12.1861 roku przed Rejent Kancelarii Ziemiańskiej Guberni Radomskiej w Kielcach Władysławem Pyrkoschem Beno Marx dziedzic Dóbr Kąpiołki oraz starozakonny Markus Markusfeld handlarz z Pilicy zawarli akt kończący spór wynikły między nimi. Na mocy kontraktu zawartego w dniu 17.01.1861 roku ówcześni dzierżawcy Dóbr Kąpiołki Beno Marx i Albert Sturm sprzedali Markusowi Markusfeldowi sążnie drzewa twardego po 4 złote i drzewa miękkiego po 3 złote na zrealizowanie należności, która w momencie zawarcia kontraktu nie była ostatecznie obrachowana. Z nieprecyzyjnie określonego kontraktu wynikły spory. W miesiącu wrześniu 1861 roku Beno Marx nabył Dobra Kąpiołki na własność i postanowiono zakończyć spór. Markus Markusfeld odstąpił od zawartego kontraktu, zaś Beno Marx zaakceptował to odstąpienie oraz po wzajemnym obrachunku uznał się winnym kwoty 800 r.s. Markusowi Markusfeldowi i za tą kwotę sprzedał mu drzewo z należących do Dóbr Kąpiołki lasów o przestrzeni 15 morgów miary nowopolskiej. Prawo cięcia i wywożenia drzewa obowiązywało od dnia zawarcia tego kontraktu przez 6 lat. W dniu 10/22.05.1862 roku w Olkuszu przed Rejentem Okręgu Olkuskiego Michałem Pachuckim, Benon August Karol Marx dziedzic Dóbr Kąpiołki i tamże zamieszkałego oraz starozakonni … Kornbrad i Abram Mordka Erlich zamieszkali w Wolbromiu zawarli akt obligu kończący wzajemny spór. Handel zbożem prowadzony przez Marxa ze starozakonnymi doprowadził do procesu toczącego się przed Trybunałem w Kielcach. W wyniku porozumienia się między sobą Marx ofiarował starozakonnym kwotę 257 r.s. 10 kop. płatną w dwóch równych ratach z prowizją 5% liczoną od dnia 18/30.08.1862 roku, przy czym pierwsza rata miała być zapłacona do 31.01.1863 roku. W dniu 24.07/05.08.1862 r. przed rejentem kancelarii Okręgu Pilickiego Augustem Zawadzkim w Pilicy zawarty został pomiędzy Beno Marxem właścicielem Dóbr Kąpiołki a Augustem Hakebeitem, administratorem Dóbr Pilica zamieszkałym w Zamku Pilickim w Biskupicach działającym z mocy plenipotencji w imieniu Christiana Augusta Moesa, dziedzica Dóbr Pilica, akt sprzedaży drzewa do wycięcia w lasach w Dobrach Kąpiołki na przestrzeni 38 mórg miary nowopolskiej w dowolnym miejscu. Umówiona kwota transakcji, odebrana już wcześniej przez sprzedającego, wynosiła 890 r.s., zaś las winien być wycięty w okresie 6 lat. W dniu 04/16.12.1867 roku aktem notarialnym zawartym we dworze dóbr Kwaśniowa przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim sprzedał dobra Kąpiołki Lindorowi von Görtz za kwotę szacunkową 32.000 r.s. Akt sprzedaży dóbr zawarty został na rzecz żony Lindora, Klary Konstancji z Baronów Welczecków von Görtz za jej własne fundusze. W dniu 05/17.01.1868 roku Jonasz Rosenbrantz udzielił plenipotencji Beno Marxowi na wykreślenie sumy 712 r.s. z księgi wieczystej Dóbr Kąpiołki. Przy spisywaniu w Będzinie kolejnego aktu notarialnego w dniu 28.08/09.09.1868 roku dowiadujemy się, że Maria i Benno Marx zamieszkali w Kwaśniowie, zaś dobra Kąpiołki zostały sprzedane Izydorowi Erlichowi. W dniu 15/27.02.1869 roku Maria z Knautów Marx mocą kontraktu urzędowego nabyła od swoich sióstr Luizy Sturm i Amandy Knaut ich współwłasności dóbr ziemskich Kwaśniowa, Cieślina i Huciska za kwotę szacunkową 26.666 r.s. i 66 2/3 kopiejek. W dniu 30.07/11.08.1869 roku Maria Marxowa z Knautów sprzedała dobra ziemskie Kwaśniów, Cieślin i Hucisko Mateuszowi s. Walentego i Teresie z Ziółkowskich Zawadzkim, którzy nabyli je w zamian za nieruchomość miejską w Częstochowie przy ulicy Panny Marii Nr 6 oraz za ostatecznie ustaloną dopłatą 10.531 r.s. 662/3 kop. z funduszu Teresy Zawadzkiej. W dniu 16/28.11.1869 roku przed Antonim Owsianym, Rejentem Kancelarii przy sądzie Pokoju w Częstochowie, Maria Elżbieta Teofila Marx upoważniła swojego męża Benona Max do podjęcia z depozytu Banku Polskiego sumy 5.310 r.s. należnej jej za uwłaszczenie włościan dóbr Kwaśniowa. W miesiącach luty i marzec 1871 roku Beno Marx mieszkał we wsi Niechcicach w Okręgu Noworadomskim w Guberni Piotrkowskiej. Z kontraktu zawartego przez Marię Marx z Zawadzkimi wynikł konfikt związany ze wspólnością ściany domu w Częstochowie pod numerem 6. Został on ostatecznie rozwiązany w dniu 26.01/07.02.1871 roku, gdy to w Częstochowie przed Antonim Owsianym Rejentem kancelarii przy Sądzie Pokoju w Częstochowie, Maria z Knautów, małżonka Benona Marxa, zarządzającego fabryką piwa we wsi Niechcicach, zamieszkała we wsi Niechcicach w powiecie Noworadomskim, w asystencji i za upoważnieniem mężą złożyła następujące zeznanie. Mateusz Zawadzki za kontraktem zawartym w dniu 30.07/11.08.1869 roku przez Rejentem Przesmyckim w Olkuszu oddał zaznającej na własność w zamian za własność dóbr Kwaśniowa w umówionym szacunku 25.000 r.s. dom w Częstochowie pod numerem 6, tak jak był objęty wykazem hipotecznym na dniu 07/19.07.1869 roku wydanym, bez żadnego wyłączenia dla kogo bądź. Tymczasem później okazało się, iż Mateusz Zawadzki w dniach 02/14.05.1865 roku i 23.01/04.02.1867 roku przed Rejentem Makarowskim w Częstochowie sprzedał Ignacemu Błeszyńskiemu wspólność ściany domu w Częstochowie pod numerem 6 w umówionym szacunku. Z tego powodu między zeznającymi a Mateuszem Zawadzkim wynikł spór, który mieli zamiar rozwiązać na drodze sądowej. Jednak zeznająca została przez Mateusza Zawadzkiego zaspokojona i ze złych pretensji go skwitowała oraz odstąpiła od procesu, uznając za ważne akta zawarte przez Zawadzkiego z Błeszyńskim. Zobowiązanie to przyjęte zostało przez Mateusza Zawadzkiego, obecnego przy tym akcie. Ze związku Marii i Benno zrodzone zostały w Kąpiołkach 2 córki Amanda Marta Maria Marx (ur. 16.11.1863 r.) i Antonina Karolina Matylda Marta Marx (ur. 11.06.1866 r.) oraz w Kwaśniowie syn Eugeniusz Traugott Benno Arnold Marx (ur. 06/18.12.1868 r.). Po nabyciu w 1869 roku domu z zabudowaniami gospodarczymi przy ulicy Panny Marii Nr 6 w Częstochowie przenieśli się do tego miasta. Tutaj też zmarli – Benno Marx w dniu 17/29.08.1899 r., zaś Maria Marx w dniu 21.03.1916 roku.

     Ostatnim, dziewiątym dzieckiem Traugotta i Antoniny Knaut był Eugen Louis Emil Knaut urodzony w dniu 14.01.1842 r. w Mysłowitz. W październiku 1866 roku Eugeniusz Knaut mieszkał we wsi Wiresswitz na Śląsku Pruskim [możliwe, że chodzi o Wiersewitz – dziś Wierzowice Duże i Małe k. Wąsosza]. W dniu 16/28.03.1867 roku mieszkając w Mysłowicach, nabył w Olkuszu przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim folwark Podlesice w powiecie miechowskim. Sprzedającym był zamieszkały w Będzinie Mosiek Kleiner, właściciel folwarku w Podlesicach oraz innych nieruchomości w mieście Będzinie w Guberni Piotrkowskiej. Wartość szacunkowa folwarku określona została na kwotę 5.930 r.s., zaś zawarta umowa obowiązywać miał od dnia 12/24.06.1867 roku. W dniu 26.10/07.11.1867 roku zawarł w Cieślinie przed rejentem olkuskim Władysławem Przesmyckim z Bernhardem Julinsburgerem, kupcem z Wrocławia czasowo zamieszkałym w Cieślinie (w tartaku) akt notarialny, który porządkował zobowiązania i zawierał dodatkowe warunki związane z umową zawartą przez Mośka Kleinera i Bernharda Julinsburgera dotyczącą wycięcia lasów w Podlesicach. Nowa umowa wydłużała min. czas wycięcia lasów o 5 lat, do dnia 19/31.12.1876 roku. W tym samym dniu zawarli oni w Cieślinie kolejny akt notarialny, w którym Eugeniusz Knaut pożyczył od Bernharda Julinsburgera sumę 1.000 r.s. na spłatę przypadających do zapłaty Mośkowi Kleinerowi rat za zakupiony folwark Podlesice. Z kwoty tej 750 r.s. stanowiło ratę wymaganą na dzień 02.01.1868 roku, zaś 250 r.s. stanowiło część raty (2.000 r.s.) przypadającej na dzień 20.07/01.08.1868 roku. Ponadto Eugeniusz Knaut dokonał zakupu od Bernharda Julinsburgera przeznaczonego do budowy drzewa z lasów za kwotę 800 r.s. w okresie 1 roku. W dniu 10/22.11.1870 roku przed rejentem Kancelarii Ziemiańskiej w Kielcach Grzegorzem Juszczyńskim, Paweł Młodecki właściciel Dóbr Sulisławice i Eugeniusz Knaut właściciel folwarku Podlesice mający dobra w jednej księdze wieczystej, zawarli akt plenipotencji mocą którego upoważnili Stanisława Pierścińskiego z Kielc do zeznania aktu przystąpienia w księdze wieczystej powyższych dóbr do Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w zamiarze dokonania zamiany pożyczki Trzeciego Okresu Serii Pierwszej i Drugiej na nowe listy zastawne Serii Pierwszej z roku 1869 i dokonania wszelkich formalności z tym związanych. Folwark Podlesice należał do Dóbr Sulisławice, które stanowiły własność Mośka Klejnera mając jedną wspólną księgę wieczystą. Ten sprzedając najpierw Sulisławice Pawłowi Młodeckiemu przekazał mu pożyczkę Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w 13/14 częściach, zaś 1/14 część pożyczki w ilości 500 r.s. pozostała przy folwarku Podlesice. Następnie Mosiek Klejner sprzedał folwark Podlesice Eugeniuszowi Knaut potrącając mu w szacunku tylko 500 r.s. Eugeniusz Knaut i Młodecki umówili się co do rozdziału pożyczki, że w przypadku gdyby została ona wyznaczona na folwark Podlesice w kwocie większej niż 500 r.s., to Młodecki zobowiązał się zapłacić przewyżkę ponad tą kwotę. Pomimo takiego zobowiązania oraz doręczonego wezwania Młodecki nie stawił się na segregację tych dóbr i do rozdziału pożyczki w dniu 15/27.12.1872 roku. W zaistniałej sytuacji Eugeniusz Knaut skierował do Trybunału Cywilnego w Kielcach pozew przeciwko Młodeckiemu. Ten zaś na posiedzeniu w dniu 27.01/08.02.1873 roku wydał wyrok zgodny z żądaniami pozywającego. Trybunał Cywilny zezwolił na dokonanie zapisu w wykazie hipotecznym Dóbr Sulisławice ostrzegającego przed skutkami procesu z powództwa Eugeniusza Knaut przeciwko Pawłowi Młodeckiemu właścicielowi folwarku Sulisławice, zezwolił na segregację hipoteczną dóbr Sulisławice i Podlesice oraz na rozdział pożyczki Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego pomiędzy te dobra na koszt pozwanego, a także zgodził się na przyznanie powodowi od pozwanego należnej przewyżki, gdyby wskutek rozdziału dóbr ciążąca pożyczka z Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego zostałaby przydzielona w ilości większej niż 500 r.s., zaś koszta procesu przekroczyły 100 rs. Ostatecznie dopiero w dniu 19/31.05.1881 roku Gubernialna Dyrekcja Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Kielcach upoważnia Radcę Dyrekcji Szczegółowej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego do objawienia w księdze wieczystej Dóbr Sulisławice kosztem strony zainteresowanej, zezwolenia na rozdział ciążącej dotąd niepodzielnie na tych dobrach pożyczki Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego z 1869 roku w następującej proporcji – na dobra Sulisławice kwota 4.500 r.s., zaś na dobra Podlesice 2.400 r.s. W dniu 19.04/01.05.1871 roku w Miechowie przed rejentem przy Sądzie Pokoju w tym mieście Michałem Kosseckim, Eugeniusz Knaut właściciel Dóbr Podlesice zeznał się być dłużnikiem wobec Abrahama Mordki Erlicha, kupca z Wolbromia, za sprzedane a nie odstawione mu zboże oraz za pożyczone pieniądze, w sumie na kwotę 450 r.s. Sumę tą zobowiązał się zwrócić w dwóch ratach – 250 r.s. w dniu 17.09/01.10.1871 roku oraz resztę w dniu 20.12.1871/01.01.1872 roku bez procentów. Kwotę tą zastawił na całym swym majątku ruchomym i nieruchomym, zezwalając na dokonanie odpowiedniego wpisu do księgi wieczystej. W dniu 13/25.04.1873 roku Trybunał Cywilny w Kielcach wydał wyrok w sprawie między handlarzem z Pilicy Samuelem Ettingerem, a Eugeniuszem Knautem. Ettinger wnosił by Trybunał Cywilny uznał za rozwiązany z winy Eugeniusza Knauta kontrakt z dnia 01.03.1872 roku o kupno i sprzedaż 50 korcy żyty, z powodu niewydania przez Eugeniusza Knauta 38 korcy żyta i z tego powodu żądał zapłacenia 254 r.s. 90 kop. z 5 % oprocentowaniem od dnia 20.02/04.03.1873 r., zaś kosztem procesu obciążyć fundusze pozwanego znajdujące się u Pawła Młodeckiego. Niewydanie żyta spowodowane było nieurodzajem i bardzo małymi plonami. Trybunał przychylił się jednak do wniosku skarżącego i zasądził proponowane sumy.
W dniu 02.07.1873 roku poślubił on Natalię Justynę Pace (siostrę Julii Joanny Pace – żony swego brata Emanuela). Małżeństwo to było bezdzietne, adoptowali i wychowywali Bruno i Ottomara Knaut synów Emanuela i Julii Knaut. W dniu 24.12.1896 r. w sporządzonym własnoręcznie testamencie (zachowanym przez Notariusza Kieleckiego Karola Frycza w dniu 23.09/05.10.1897 r.) Eugen Knaut zapisał folwark Podlesice o szacowanej wartości 32.000 r.s. na własność od dnia 01.07.1897 roku swojemu bratankowi Ottomarowi Knaut. W testamencie tym zapisał na hipotece dóbr Podlesice następujące sumy: dla żony Natalii 10.000 r.s. z procentem 5% płatnym co pół roku po 250 r.s., bratankom Ottomarowi i Beno Knaut po 2.000 r.s., bratankowi Gerhardowi Knaut (synowi Hugo Knauta) 1.000 r.s. oraz siostrom Luizie i Marii, bratance Klarze Knaut (córce Ernesta Knauta) i siostrzenicy Marthy Murda (córce Ernesta Murda) po 500 r.s. Ottomar Knaut po śmierci Eugeniusza Knaut dalej mieszkał w Podlesicach, o czym mogą świadczyć zamieszczone w 1902 roku w Kurjerze Warszawskim ogłoszenia dotyczące Podlesic, w których występowała osoba O. Knaut (“Poszukuję na wieś gospodyni inteligentnej, niemki niezamężnej, znającej się na zajęciach domowych i szyciu.”). Następnie Ottomar Knaut zgodnie z zawartym kontraktem w okresie od 18.02.1903 r. do 01.07.1924 r. był administratorem folwarku Nasiechowice leżącego wówczas w gminie Kacice. Folwark ten wchodził w skład dóbr donacyjnych majoratu Słomniczki należących w 1905 roku do Aleksandra Pisariewa. W latach 1904-1910 Ottomarr Knaut mieszkał w Nasiechowicach. W 1910 roku był dzierżawcą majątku Przyłęczek w powiecie  jędrzejowskim i stałym mieszkańcem gminy Kacice w powiecie miechowskim, co sugerowałoby wcześniejsze rozwiązanie kontraktu dzierżawy folwarku Nasiechowice, tym bardziej, że w 1917 roku spotykamy się z dzierżawcą folwarku Nasiechowice o nazwisku Bauer. Eugen Knaut zmarł w dniu 02/14.09.1897 r. w Podlesicach.

     Trudno jednoznacznie ocenić okres, w którym właścicielami Dóbr Kwaśniwa była rodzina Knaut. Na pewno nie wnieśli oni znaczącego wkładu w rozwój Cieślina, Kwaśniowa i Huciska. Ale z drugiej strony nie można też powiedzieć, że nic na tych ziemiach nie zrobili. W 1849 r. uruchomili  w Cieślinie fryszerkę (zakład metalurgiczny (piec), w którym surówka wielkopiecowa przerabiana była na stal), zaś w 1860 roku również w Cieślinie powstał tartak napędzany maszyną parową. Na mocy kontraktu zawartego w dniu 27.03/08.04.1851 roku przed rejentem Okręgu Pilickiego Piotrem Pawłem Oleszkiewiczem w Pilicy Traugott Knaut właściciel Dóbr Kwaśniowa wydzierżawił na okres 3 lat Dawidowi Lewickiemu, posiadaczowi wójtostwa i wielkich pieców w Okradzionowie, fryszerkę w Cieślinie za umówioną kwotę roczną 4.450 złp., czyli 667 rs. 50 kop. Dla potrzeb fryszerki Knaut zobowiązał się dodać corocznie po 1.100 siągów drzewa sosnowego oraz pomieszkanie dla pisarza i dla 5 robotników niezbędne – nie mniej niż 12 morgów dobrej roli na ogrody. Podobnie tartak został wydzierżawiony żydowskim spekulantom, którym Knautowie sprzedali okazałe drzewo z okolicznych lasów. Wycięcie drzewa z obszaru ponad 300 ha pozostawiło trwały ślad, który przetrwał do naszych czasów. Śladem tym jest nazwa “Wyrąb”, którą określa się jedno z miejsc, w którym dokonana została wycinka lasu (dziś rośnie już tu nowy las). Okres ten dobitnie charakteryzował ks. Jan Wiśniewski w swojej książce “Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w olkuskiem” pisząc “... potem niemcy zakupili wielkie lasy tutejsze, postawili tartak, wielki komin u stóp wzgórza, wycięli najpiękniejsze drzewa, ogołocili okolicę z jej ozdoby i bogactwa”. Również nic dobrego nie możemy powiedzieć o stosunkach międzyludzkich z poddanymi. Z dokumentów wójtowskich z tego okresu dowiadujemy się, że w 1859 r. współwłaściciel Dóbr Kwaśniowa, Emannuel Knaut, oskarżony był o obelgi oraz pobicia poddanych Józefa Smętek, Macieja Wencel oraz Łucji Dąbrowskiej. Zapewne podobne zdanie o rodzinie Knaut mieli powstańcy śląscy, o czym świadczyć może fakt zgłoszenia do ubezpieczyciela przez właściciela firmy budowlanej Ernsta Knaut (syna Ernsta Augusta Traugotta) wybicia dwóch szyb w domu przy ulicy Bytomskiej 28 w Mysłowicach celem wypłaty odszkodowania. Częściowo zakpiła sobie też z nich historia poprzez zdarzenia związane z II wojną światową. Przedstawione powyżej na zdjęciu groby Traugotta i Eduarda Knaut wykonane zostały jako katakumby. Stanowiły je dwie komory wykonane z kamienia łamanego, sklepione kolebkowo o wymiarach 2,4 x 1,5 x 1,5 m. W czasie okupacji hitlerowskiej były one miejscem schronienia dla partyzantów i okolicznych mieszkańców. Dziś przysypane są warstwą ziemi o grubości ok. 50 cm.